Γυναίκες που στάζουν δηλητήριο

Όχι, οι γυναίκες δεν είναι φίδια. Ακόμη και αν μετά από ένα επώδυνο χωρισμό όλοι μας έχουμε σκεφτεί κάτι τέτοιο. Απλώς οι δυο τους, από την εποχή του Αδάμ, της Εύας και μετά, φαίνεται πως ταιριάζουν μεταξύ τους μια χαρά. Άσε που το αποτέλεσμα, αν γίνει με το σωστό τρόπο, είναι και αφάνταστα σέξι.

Η αφορμή

Το 1/3 του μπράβο στην Jennifer Lawrence που δέχθηκε να φωτογραφηθεί με ένα ολάκερο φίδι στην πλάτη της για το τελευταίο τεύχος του Vanity Fair.

Το άλλο 1/3 στο φίδι που δεν φοβήθηκε μήπως το τζενιώ το αρπάξει και το κάνει ζώνη (πίσω και πέρα από όλα, είναι ένα ‘αγοροκόριτσο’ από το Κεντάκι). Και το τελευταίο 1/3 στο Vanity Fair που σκέφτηκε να αναπαράγει την κλασική λήψη της Nastassja Kinski (δια χειρός Richard Avedon) από την Vogue του 1981 που έγινε αφίσα σε πολλά δωμάτια.

Aυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μια Οσκαρική ηθοποιός έχει μπλέξει με τα φίδια. Το ίδιο είχε συμβεί παλιότερα στην Angelina Jolie την εποχή που όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε. Εννοώ που ήταν άγρια και μοιραία.

Και, με τον πλέον εξαίσιο τρόπο, στην περσινή νικήτρια Lupita Nyong’o που αναμετρήθηκε με μια κόμπρα για χάρη μιας φωτογράφησης και πάλι της Vogue. Εξαιρετική έμπνευση. Εξαιρετική λήψη.

Eνώ κάπου εδώ οφείλουμε να πούμε ένα καλό λόγο για την Penelope Cruz την οποία βάλαμε εντός του photostory με αρκετά κορίτσια ακόμη.

Η πιο σέξι φωτογράφηση

Mε διαφορά αυτή της Rihanna ως τοπλες μέδουσα για την επετειακή έκδοση του βρετανικού GQ. Μια εξαιρετική φωτογράφηση δια χειρός του Damien Hurst. Εκεί που η Rihanna απέδειξε πως το φίδι μπορεί να ντουμπλάρει ως strap on φαλλός.

Η πλέον αρχετυπική φωτογράφηση του είδους. Με τη δεύτερη θέση να ανήκει, πάντα με μεγάλη διαφορά, στην Rachel Weisz από μια φωτογράφησή της για το βρετανικό Esquire πίσω στο 2004.

Το κίτρινο που κάνει τη διαφορά

Όσο πιο μεγάλο το φίδι, τόσο καλύτερη η φωτογράφηση. Δείτε εδώ τι συμβαίνει όταν π.χ. συνδυάζεις ένα σέξι μοντέλο με ένα πύθωνα μήκους 6 μέτρων.

Ή, για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, μια Αγγλίδα pin up με τεράστιο στήθος με ένα φίδι που δεν ξέρει που έμπλεξε.

Ωστόσο, αν το φίδι είναι κίτρινο, γράφει πολύ καλύτερα στην φωτογράφηση. Είναι σχεδόν σαν haute couture αξεσουάρ. Απόδειξη η συγκεκριμένη φωτογράφηση της -που χάθηκες ρε ψυχή- Devon Aoki από τα παλιά.

Ενώ το ίδιο συμβαίνει, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, με την Naomi Campbell. Αν και στο συγκεκριμένο σώμα, της συγκεκριμένης γυναίκας, ότι και να ακουμπήσεις πάνω δείχνει πιο ωραίο, πιο πολυτελές, πιο πολύτιμο.

Ενώ, όσον αφορά το haute couture της υπόθεσης καταθέτουμε στο τραπέζι -παρόλο που τα φίδια δεν είναι κίτρινα- και την συγκεκριμένη λήψη από μόδα της Vogue

Η πιο σέξι σκηνή

Και τώρα αυτό που όλοι περιμένατε. Αναφορά δηλαδή στην Salma Hayek ως Santanico Pandemonium στο From Dusk Till Dawn.

Με άλλα λόγια, η καλύτερη χρήση φιδιού επί της οθόνης όλων των εποχών. Κίτρινου πάντα. Έτσι για να επιβεβαιώσουμε όσα λέγαμε παραπάνω.

Τον ίδιο χορό είχαμε την ευκαιρία να δούμε και στην πρόσφατη τηλεοπτική μεταφορά της σειράς. Αυτή τη φορά με την Eiza Gondalez ως playmate των φιδιών.

Κάπου εδώ οφείλουμε να πούμε ένα καλό λόγο για την Aaliyah και το ‘φιδίσιο’ videoclip της we need a resolution του 2001.

Από εκεί δηλαδή που ‘δανείστηκε’ την έμπνευση η Britney Spers για την εμφάνισή της, λίγους μήνες μετά, στα βραβεία του MTV.

Σόρι, άλλα προτιμώ χίλιες φορές την -πιο ντυμένη- Beyonce που σε κάνει να νοιώθει ότι θα κάνει κάθε φίδι να υπακούσει μόνο και μόνο με τη δύναμη της θέλησής της.

Όπου φίδι και η μοίρα του

Πολύ καλά κάνει η PETA και διαμαρτύρεται (εδώ με μοντέλο τη σύζυγο του Channing Tatum) για όσους φοράνε δέρματα εξωτικών ζώων.

Ωστόσο θα έπρεπε κάποια στιγμή να ασχοληθεί συγκεκριμένα με τα βάσανα των φιδιών. Και δεν μιλάω μόνο για γραφικότητες όπως την ταινία Hiss του 2010.

Ούτε για τα ψυχολογικά προβλήματα που σίγουρα θα έχει το φίδι που έχει πέσει στα χέρια της ανθρώπινης Barbie.

Αλλά για πραγματικά θέματα. Όπως το φίδι που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, πέθανε από δηλητηρίαση αφού δάγκωσε την σιλικόνη στο στήθος της Ισραηλινής Orit Fox στα πλαίσια μιας φωτογράφησης. Ο ορισμός του ‘θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας’ εργατικού ατυχήματος.