Ρίξε κίτρινο στα media, ρίξε λάδι στη φωτιά

Παρακολουθώ με απορία την συζήτηση των τελευταίων ημερών γύρω απ’ την προσωπική ζωή ενός πρώην μέλους της κυβέρνησης. Αυτό που μου προκαλεί την μεγαλύτερη απορία, δεν είναι φυσικά το αν ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης όντως παντρεύτηκε στην Νέα Υόρκη, όπως διέδιδε πλήθος δημοσιευμάτων τις τελευταίες ημέρες, αλλά το γιατί είναι μείζον θέμα η οικογενειακή κατάσταση ενός -οποιουδήποτε- νεαρού ανθρώπου, ακόμα κι αν ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε ως δημόσια σφαίρα. 

Προφανώς ο κιτρινισμός του τύπου δεν είναι ούτε ένα καινούριο φαινόμενο, ούτε το συναντάμε μόνο στην Ελλάδα, αλίμονο. Ο κόσμος ψοφάει να διαβάζει κουτσομπολιά, να εισβάλλει απρόσκλητος στην κρεβατοκάμαρα των διασήμων και να μαθαίνει τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά τους. Όσο πιο σκοτεινά και ένοχα, τόσο το καλύτερο.

Όσο υπάρχει λοιπόν η ζήτηση για αίμα, θα υπάρχει κι η προσφορά. Όσο η κυρία του κομμωτηρίου θέλει να μελετάει το παθιασμένο φιλί του νεαρού τραγουδιστή περιμένοντας να στεγνώσει το μαλλί της, θα υπάρχουν και τα περιοδικά που θα της το σερβίρουν.

Όσο υπάρχει ο ταξιτζής που ψοφάει για ανεπιβεβαίωτα παρασκήνια και θεωρίες συνωμοσίας, θα τα παραλαμβάνει αχνιστά για να τα διαδώσει με ύφος σοφού διδασκάλου στην διψασμένη για σκοτεινές μηχανορραφίες πελατεία του.

Όπως και όλα τα πράγματα σε αυτή την όμορφη ζωή, έτσι και ο κιτρινισμός χρειάζεται τα όρια και τα φρένα του. Δεν θα βγω ποτέ να γκρινιάξω για τα κουτσομπολίστικα περιοδικά, τα οποία γεμίζουν τα εξώφυλλά τους με τα νέα ζευγάρια αυτής της πόλης, τα γεννητούρια, τα διαζύγια και τους τσακωμούς. Το βρίσκω τίμιο, καθώς δεν σου προσφέρουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που διαφημίζουν, από αυτό που περιμένεις.

Αν δεν ταιριάζουν με την αισθητική σου, μπορείς απλά να τα αγνοήσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Τα ζευγάρια θα τα φτιάχνουν και θα χωρίζουν για πάντα, είναι απλά ο κύκλος της ζωής, δεν θα πάθεις τίποτα αν δεν το μάθεις, ούτε αυτά θα πάθουν τίποτα αν χωρίσουν εν αγνοία σου.

Αρκεί βέβαια και πάλι να μην φτάνουμε σε ακρότητες. Τα εξώφυλλα περιοδικών τα οποία κάθε εβδομάδα παρουσιάζουν τη ζωή των celebrities να καταστρέφεται με οφθαλμοφανή ψέματα που απευθύνονται σε αναγνώστες που διψάνε για αίμα, έστω κι αν είναι ψεύτικο, προφανώς και δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης. Τα όρια που λέγαμε.

Όρια τα οποία θα πρέπει να είναι ακόμα πιο αυστηρά όταν στην συζήτηση μπαίνουν τα λεγόμενα “σοβαρά” Media, αυτά που στην θεωρία τουλάχιστον καταπιάνονται με την πολιτική επικαιρότητα και υποτίθεται ότι απευθύνονται σε ένα κοινό που αναζητά ουσιαστική ενημέρωση.

Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης -κι ο κάθε Γαβριήλ Σακελλαρίδης- θα πρέπει να κρίνεται μόνο για όσα κάνει ή δεν κάνει στην πολιτική του διαδρομή. Το τι επιλέγει να κάνει στην προσωπική του ζωή είναι δικό του θέμα και δεν οφείλει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.

Δυστυχώς το κοινό των ΜΜΕ θα διψάει πάντα για διάσημο αίμα, για κουτσομπολιά και σκάνδαλα. Αυτή τη δίψα εκμεταλλεύονται πολλά μέσα για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους, όχι και τόσο αθώους σκοπούς.

Διότι η δημοσιοποίηση του περιβόητου βίντεο με τον Σακελλαρίδη, αλλά και τα δημοσιεύματα σχετικά με τον γάμο του, δεν αξιολογούνται ως είδηση από κανένα σοβαρό μέσο. Το ότι είσαι δημόσιο πρόσωπο δεν σημαίνει ότι κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου αποτελεί δημόσιο κτήμα, πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος θα έπρεπε να κρίνεται για τα λόγια και τα έργα του στην πολιτική και αυστηρά και μόνο γι΄αυτά.

Για τους λόγους του, απόλυτα σεβαστοί όποιοι κι αν είναι, επέλεξε να αποσυρθεί από την πολιτική και να αποτραβηχτεί εντελώς από τα ΜΜΕ και βλέπει τώρα το όνομά του να επανέρχεται διαρκώς στο προσκήνιο, με μια σειρά από φθηνά δημοσιεύματα, τα οποία αναπαράγονται σε ρυθμούς πολυβόλου.

Συγγνώμη κύριοι, όμως εδώ η χώρα καίγεται, η πολιτική ατζέντα έχει πάρει φωτιά, κι εμείς ασχολούμαστε με τα προσωπικά ενός πρώην βουλευτή, με μια σειρά από κατευθυνόμενες αναρτήσεις που πατάνε πάνω στην λατρεία του Έλληνα (κι όχι μόνο) για το κουτσομπολιό και το σκάνδαλο;

Αν μάθαινα ότι ο Σακελλαρίδης έκλεψε, είπε ψέμματα, έκρυψε τα λεφτά του, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, θα ήμουν ο πρώτος που θα ζητούσε να τιμωρηθεί και δεν θα με ενοχλούσε και καθόλου να διαπομπευθεί δημόσια μέσω των ΜΜΕ.

Γιατί όμως να κουνάμε επιδεικτικά το δάχτυλο και να σχολιάζουμε σαν κατίνες μια είδηση που ακόμα κι αληθινή να ήταν, δεν μας αφορά καθόλου; Ο κιτρινισμός έχει και όρια και τα όρια αυτά θα περιοριστούν πάρα πολύ αν εμείς πρώτοι του γυρίσουμε την πλάτη.

Αν αντί να βοηθάμε στην αναπαραγωγή των κουτσομπολιών, κριτικάρουμε ανοιχτά αυτούς που τα φέρνουν στο φως. Δεν χρειάζεται να επέμβει η δικαιοσύνη για να εξαλειφτούν τέτοια φαινόμενα. Αν αποφασίσουμε να σκοτώσουμε τον κουτσομπόλη μέσα μας, τότε ο κίτρινος τύπος δεν θα έχει λόγο ύπαρξης, παρά μόνο για στοχοποιημένες επιθέσεις με ψεύτικες κατηγορίες, οι οποίες τότε θα είναι πολύ πιο απλό να εντοπιστούν, αφού δεν θα χάνονται μέσα στην κίτρινη ζούγκλα του σημερινού πεδίου των ΜΜΕ.

Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα για να ασχοληθούμε όλοι μας και μακάρι την ίδια ζέση για ενημέρωση που έδειξαν κάποιοι σε αυτή την περίπτωση, να την έδειχναν και για πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα πολύ πιο βαρύνουσας σημασίας.

Όχι άλλο κίτρινο λοιπόν, ούτε απ’ την πλευρά των δημοσιογράφων, ούτε απ’ όσους καταναλώνουν τις ειδήσεις, μπας και κάποια μέρα βρεθούμε να ασχολούμαστε με αυτά που πραγματικά μετράνε, αφήνοντας τον κάθε άνθρωπο στην ησυχία και τον ιδιωτικό του χώρο.

Φοβάμαι αγαπητέ μου Γαβριήλ, πως ούτε ο σκέτος κιτρινισμός είναι.