EUROKINISSI
ORIGINALS

Η δική μου, προσωπική περιπέτεια στο ΙΚΑ

Οι δημοσιογράφοι του Oneman εξιστορούν τις εμπειρίες τους από το αθάνατο ελληνικό δημόσιο.

Ήταν ένα φαινομενικά ήσυχο απόγευμα στη δουλειά, όταν μια ειδοποίηση στα μέιλ σύσσωμων των εργαζομένων, ήρθε να ταράξει αυτή την γλυκιά καλοκαιρινή ηρεμία. Μέσα σε μερικά λεπτά, γεννήθηκε ένα σούσουρο, μια αναστάτωση που πρόδιδε πως κάτι έχει συμβεί.

Στα διάφορα πηγαδάκια, έβλεπες απορημένα βλέμματα, εκφράσεις απόγνωσης και απελπισίας και άκουγες λέξεις όπως ΙΚΑ, ΕΦΚΑ, ΕΔΟΕΑΠ, ουρά και ταλαιπωρία. Τι είχε συμβεί; Πολύ απλά είχαμε μόλις ενημερωθεί πως μέχρι το τέλος του Ιουνίου, θα έπρεπε να αλλάξουμε ταμείο ασφάλισης, ήτοι να ξεγραφτούμε από το ΙΚΑ στο οποίο υπαγόμασταν και κατόπιν να ενταχθούμε στα μητρώα του ΕΔΟΕΑΠ.

Κοινώς, αυτό σήμαινε πως μέσα σε μερικές ημέρες, τριψήφιος αριθμός εργαζομένων θα έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με το τέρας της γραφειοκρατίας και του ελληνικού δημοσίου και θα συνέκρινε εμπειρίες και σημειώσεις κατά τη διαδικασία.

Όπως φαντάζεσαι, οι επόμενες ημέρες κύλησαν ακριβώς έτσι. Οι πρώτοι που πήγαν ανέλαβαν να εξηγήσουν τι ακριβώς χρειάζεται, να μοιράσουν γνώση και σοφία και να καθησυχάσουν τους υπόλοιπους, στο ζήτημα που αποτέλεσε το βασικό θέμα συζήτησης της εταιρείας. Ούτε οι διακοπές, ούτε το Μουντιάλ, ούτε καν ο καιρός. ΙΚΑ, βεβαιώσεις και άγιος ο Θεός.

Τώρα που ξεμπερδέψαμε, άλλοι αναίμακτα κι άλλοι όχι και τόσο, είμαστε εδώ για να σου περιγράψουμε πώς πήγε και επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα πονάει, να θυμηθούμε και μερικές παλαιότερες δυσάρεστες εμπειρίες από τις αναμετρήσεις με το δημόσιο.

Ένιωσα πως ζω στην Σκανδιναβία, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

EUROKINISSI

Όταν έλαβα το μέιλ πως πρέπει να ξεγραφτώ από το ΙΚΑ και να γραφτώ στον ΕΔΟΕΑΠ, πάγωσα. Διαβάζοντας ένα κατεβατό από έγγραφα τα οποία θα έπρεπε να προσκομίσω, ήθελα να βάλω τα κλάμματα, αφού δεν έχω χειρότερο από το να τρέχω στις δημόσιες υπηρεσίες κι ό,τι μπορώ να το αποφύγω, φροντίζω να το αποφεύγω. Για να καταλάβεις, τόσα χρόνια στο ΙΚΑ και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ να βγάλω βιβλιάριο. Μετά την άρνηση και την κατάθλιψη, έφτασα στην αποδοχή και άρχισα να συλλέγω τα χαρτιά που έπρεπε, αποστολή η οποία τελικά αποδείχθηκε αρκετά απλή και εύκολη, αφού δεν χρειαζόταν να επισκεφτώ ΚΑΙ την εφορία (νίκη). Κανόνισα ένα πρωινό να λείψω από το γραφείο, οπλίστηκα με υπομονή και ξεκίνησα την περιπέτειά μου από το ΙΚΑ Κηφισιάς, όπου δεν χρειάστηκε καν να βγάλω χαρτάκι. Μηδενική ουρά, γρήγορη εξυπηρέτηση, κανένα πρόβλημα από το γεγονός πως δεν είχα βιβλιάριο, όλα υπερβολικά απλά, ξεγράφτηκα σε μερικά λεπτά. Μοναδική μικρή υπενθύμιση ελληνικού δημοσίου, η ερώτηση της υπαλλήλου μήπως πρέπει πρώτα να γραφτώ στον ΕΔΟΕΑΠ και μετά να ξεγραφτώ από το ΙΚΑ, ενώ για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να έχω χαρτί ότι ξεγράφτηκα από το ΙΚΑ (ΕΦΚΑ πλέον για να είμαστε και σωστοί). Η παρανόηση αυτή ξεπεράστηκε γρήγορα και έφυγα για ΕΔΟΕΑΠ, όπου πήρα χαρτάκι και πριν προλάβω να κάτσω, το είδα στην ηλεκτρονική οθόνη ως το επόμενο προς εξυπηρέτηση. Έδωσα όλα τα χαρτιά, δεν έλειπε τίποτα και μέσα σε 10-15 είχα γραφτεί στα μητρώα τους, επιστρέφοντας στη δουλειά πολύ νωρίτερα απ’ ότι περίμενα. Τι έγινε ρε παιδιά, πότε γίναμε Σκανδιναβία (να σημειωθεί ότι την ημέρα που πήγα έβρεχε καταρρακτωδώς);

Μπάχαλο από το τηλέφωνο, Σκανδιναβία από κοντά, για τον Θοδωρή Κουνάδη

Ξεκινάμε από το παράλογο της υπόθεσης. Για να διαγραφείς από το ΙΚΑ πρέπει να πας στο ΙΚΑ της περιοχής σου. Να μπει δηλαδή ο υπάλληλος της γειτονιάς σου στον υπολογιστή για να βρει τα στοιχεία σου και να καταχωρήσει την αίτηση, στοιχεία και αίτηση που θα μπορούσε να διεκπεραιωθούν από οποιοδήποτε υπολογιστή σε οποιοδήποτε ΙΚΑ.

Επόμενο παράλογο. Δεν μπορείς να βρεις ΠΟΥΘΕΝΑ στο διαδίκτυο σε ποιο ΙΚΑ ανήκεις. Ούτε στις ιστοσελίδες του ΕΦΚΑ, ούτε του ΙΚΑ, ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ. Οπότε καταφεύγεις στην τηλεφωνική λύση. Και για κάποιον που δεν έχει παρτίδες με τις υπηρεσίες του ΙΚΑ και ζει στο κέντρο της Αθήνας, με αρκετές υπηρεσίες ΙΚΑ δίπλα του, ακολούθησε αυτό:

Τρομαγμένος από την εμπειρία μου, πήγα στις 8 το επόμενο πρωί στο ΙΚΑ. Πήρα τον αριθμό 3, περίμενα 8 λεπτά στην αναμονή να εξυπηρετηθούν οι δύο πρώτοι και άλλα 7 λεπτά όταν ήρθε η σειρά μου για να ολοκληρώσω την διαγραφή. Και μετά το ταξίδι από την Πλατεία Αττικής μέχρι την περιοχή του Χίλτον (καθημερινή γαρ), χρειάστηκαν 5 λεπτά αναμονής/εξυπηρέτησης για να γίνω μέλος του ΕΔΟΕΑΠ. Σκανδιναβία γίναμε Αμπατζή μου.

ΑΜΑ, δάκρυα και ιδρώτας, για την Ναστάζια Καπέλλα

EUROKINISSI

Ήταν Πάσχα του 2010, ήμουν 20 και θα έπιανα την πρώτη μου κανονική δουλειά σε γνωστή αλυσίδα εστιατορίων. Ήταν πολύ οργανωμένοι και μου είχαν δώσει ένα χαρτί με όλα τα βήματα που πρέπει να κάνω, για να έχω όλα μου τα χαρτιά και να μπορέσουν να κάνουν την πρόσληψη. Έτσι πέρασα μία εβδομάδα που έτρεχα να βγάλω AΦΜ, ΑΜΚΑ, πιστοποιητικά υγείας και φυσικά Αριθμό Μητρώου ΙΚΑ. To IKA που υπαγόμουν ήταν της Κεφαλληνίας στην Κυψέλη, που έμενα και μεγάλωσα. Φίλοι, συγγενείς και ΟΛΗ η ελληνική ποπ κουλτούρα με είχαν προειδοποιήσει ότι πρόκειται να παιδευτώ πολύ. Με είχαν ακόμη προειδοποιήσει ότι αν θέλω να προλάβω να εξυπηρετηθώ πρέπει να πάω από πολύ νωρίς. Πράγματι πήγα σχεδόν με το που άνοιγε, είχα μαζί μου όλα όσα χρειάζονταν, ένα βιβλίο για την υπομονή (το οποίο ήταν το ‘100 χρόνια μοναξιά’ για να ζήσω το δράμα στο μέγιστο), πήρα και χαρτάκι και περίμενα στην ουρά. Μετά από πολλή πολλή ώρα ήρθε η σειρά μου. Σηκώνομαι, πάω στο booth, απλώνω τα χαρτιά μου και ακούω τον υπάλληλο να λέει “Λείπει το ΑΦΜ του ιδιοκτήτη”. Το εστιατόριο όπως είπα και πριν, ήταν πολύ οργανωμένο και μου είχε δώσει γραπτά όλες τις οδηγίες που χρειάζονταν, για να αποκτήσω τον πολυπόθητο Αριθμό Μητρώου, πουθενά όμως δεν έλεγε το ΑΦΜ τους. Παίρνω τηλέφωνο τον μάνατζερ, μου λέει δεν τον ξέρει. Λέω στον υπάλληλο ότι δεν ήξερα ότι πρέπει να τον έχω. Μου λέει “Καθυστερείτε την ουρά, ξαναπεράστε αύριο με το ΑΦΜ του ιδιοκτήτη”. Εγώ έχοντας φτάσει τόσο κοντά και έχοντας περιμένει 3 ώρες τουλάχιστον στο οργουελικό περιβάλλον του ΙΚΑ Κυψέλης, βάζω τα κλάματα με λυγμούς δεν θα ντραπώ να το πω. Ακούω λοιπόν τον υπαλληλο να λέει, εντάξει δεν πειράζει μπορώ να τον βρω εγώ. Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον είχε βρει.

Πλέον μένω Εξάρχεια και ανήκω (ή μάλλον άνηκα, γιατί τώρα είμαι ΕΔΟΕΑΠ) στο ΙΚΑ Πανόρμου. Μία ώρα μόνο αναμονή και σχετικά καλή εξυπηρέτηση. Η πιο μεγάλη ταλαιπώρια ήταν να βρω πού ανήκω, διαβάστε Κουνάδη για λεπτομέρειες.

Όνειρο ζει μην την ξυπνάτε, η Ιωσηφίνα Γριβέα

EUROKINISSI

Τόσο γρήγορη ήταν η εξυπηρέτησή μου στον ΕΔΟΕΑΠ, που ήθελα να ζητήσω γονατιστή συγνώμη από την υπάλληλο όταν ανακάλυψε ότι δεν είχα συμπληρώσει ένα και μοναδικό πεδίο στη φόρμα μου. Ήθελε να κάνει τη δουλειά της κι εγώ την καθυστερούσα. Συγνώμη για την προκατάλειψη εξυπηρετικότατη κυρία, απλά μού ήταν καινούριο το sensation.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ούτε στο ΕΦΚΑ που προηγήθηκε άργησα να εξυπηρετηθώ. Αναμονή 10 λεπτών, μια σφραγίδα και έξω από την πόρτα. Απλά εκεί όπως και στο ΤΕΒΕ, οι τραυματικές εμπειρίες μου ήταν πολλαπλές και οφείλονταν κυρίως στο σάπιο περιβάλλον και στις ελλείψεις στα χαρτιά των υπολοίπων (που προκαλούσαν ουρλιαχτά και ενίοτε φλερτ με τη βιαιοπραγία). Εκπαιδευμένη από πολύπαθους γονείς στο να έχω τα χαρτιά μου όλα έτοιμα από πριν αυτό το είχα φροντίσει, αλλά ήξερα μέσα μου πως ούτε αυτό σου εγγυάται την εσωτερική γαλήνη. Εξ ου και η προκατάλειψη. Μοναδικό στραβοπάτημα του ονείρου οι 5 φορές που μου το έκλεισαν (έπεσε η γραμμή;) όταν κάλεσα να ενημερωθώ για ένα χαρτί, αλλά και ακόμα γι’ αυτό θα ζητούσα συγνώμη. Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω, εξυπηρετικότατη κυρία.

Το ελάχιστο δυνατό σφίξιμο στο στομάχι, για τον Ηλία Αναστασιάδη

EUROKINISSI

Ως γνωστόν, οι δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι κάτι στο οποίο επιτρέπονται συναισθηματισμοί και αδούλευτα στομάχια. Όλοι είχαμε τη μικρή μας περιπέτεια ζητώντας ένα χαρτί ή κάτι από μια τέτοια. Όλοι ξέρουμε ότι το κάστινγκ σε αυτές τις υπηρεσίες αναζητά ανθρώπους ικανούς να προσβάλλουν καίρια και αποστομωτικά. Χρειάστηκε λοιπόν να βρεθώ στο ΙΚΑ Ηλιούπολης μετά από σίγουρα μια δεκαετία για να ζητήσω το χαρτί της διαγραφής μου. Το Μητρώο βρίσκεται στον πρώτο όροφο του κτιρίου (ναι, το θυμόμουν από τότε, σημάδι ότι οι επισκέψεις στο ΙΚΑ δεν είναι μια μνήμη που απλά λουφάζει στον ιππόκαμπο). Ουρά δεν υπήρχε, αλλά για να είμαι τυπικός, πάτησα το κόκκινο κουμπί και έβγαλα το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας. Η υπάλληλος με κάλεσε στον γκισέ, εγώ της είπα γιατί είμαι εκεί και φυσικά, ΦΥΣΙΚΑ, μου ζήτησε κάτι το οποίο δεν είχα πάνω μου. Το βιβλιάριο υγείας. Δεν άφησα το άγχος να με κυριεύσει. Το παν σε τέτοιες συνευρέσεις είναι να λες ό,τι έχεις να πεις με αυτοπεποίθηση. Της είπα με μια μίξη κούλνες και ευγένειας ότι δεν είχα ποτέ βιβλιάριο υγείας. (Δεν είχα ποτέ βιβλιάριο υγείας, όντως). Με κοίταξε λοξά. “Δεν είχατε ποτέ βιβλιάριο; Δεν αρρωσταίνετε εσείς;” Σήκωσα τους ώμους λυπημένος που την απογοήτευσα και επέμεινα. Και αυτό ήταν. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ. Δεν είπε δεύτερη κουβέντα, δεν προσπάθησε να μου κόψει τα γόνατα ζητώντας κάποιο χαρτί που θα ‘βγαζε απ’ το μυαλό της. Με έστειλε απλά στο Πρωτόκολλο για μια σφραγίδα. Ήθελα στο γύρνα να της πω, ξέρετε κάτι, ήταν τόσο εύκολο όλο αυτό που για χάρη σας θα έβγαζα και βιβλιάριο υγείας, μόνο και μόνο για να με διαγράψετε όπως ακριβώς θα θέλατε. Κράτησα το στόμα μου κλειστό, κατευθύνθηκα προς τις σκάλες και αναλογίστηκα ότι υπό συνθήκες, ακόμα και το ΙΚΑ της γειτονιάς σου είναι κάτι που μπορεί να σου λείψει. Το υπογράφω και σε δήλωση του νόμου 105.

Δεν γνώρισα κανέναν στην ουρά του ΙΚΑ, για την Μαριλέλλα Αντωνοπούλου

EUROKINISSI

Μπορεί η Ευλαμπία (Γιοκαρίνης εδώ) να ήταν κάπου στο κτίριο αλλά εγώ δεν την είδα ποτέ γιατί δεν έκάτσα ποτέ στην ουρά, αφού δεν υπήρχε ουρά. Δευτέρα πρωί λοιπόν με βρίσκει ν’ ανεβαίνω τις γκρι σκάλες του ΙΚΑ Γλυφάδας (το οποίο έχει αλλάξει γραφεία και το έμαθα κάτι ώρες πριν, εντελώς τυχαία- #feelinglucky-, οπότε φίλοι Γλυφαδιώτες ΜΗΝ πάτε στην παραλιακή αν ο σκοπός της επίσκεψής σας είναι γραφειοκρατικός κι όχι να σας εξετάσει γιατρός, τα νέα κεντρικά είναι στη Βουλιαγμένης). Σκαλί και προκατάλειψη που λες δεν θα το αρνηθώ, αυτή η γνωστή αίσθηση ταλαιπώριας που σε κυριεύει στην ιδέα και μόνο ότι πρέπει να περάσεις- άγνωστο πόσες- άχρηστες ώρες περιμένοντας να ‘ρθει η σειρά σου να εξυπηρετηθείς, με είχε κυριεύσει. Όλα έγιναν σχετικά γρήγορα τελικά, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι έπρεπε να περάσω και μία σύντομη βόλτα από τα ΚΕΠ αφού δεν είχα ποτέ στη ζωή μου βιβλιάριο κι έπρεπε κάπως να το αποδείξω, οπότε δεν θα γκρινιάξω ιδιαίτερα (αν και θα μπορούσα γιατί ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ να τρέχεις στα ΚΕΠ για να υπογράψεις μια υπεύθυνη δήλωση όταν μπορείς να το κάνεις επί τόπου;). Φυσικά έκανα την by default μανούρα στον ευγενέστατο υπάλληλο την ώρα που μου έλεγε κάτι που αρνιόμουν να καταλάβω, εννοείται πως ζήτησα σε έντονο τόνο να μιλήσω με την επίσης αλλόκοτα ψύχραιμη προϊσταμένη. Anyway κάτι έχει αλλάξει όντως προς το καλύτερο σ’ αυτό τον πύργο της Βαβέλ που λέγεται «ελληνικό δημόσιο», τα πράγματα γίνονται με έναν λιγότερο δυσκοίλιο τρόπο,αλλά ένα πρόβλημα παραμένει βασικό, αναλλοίωτο και πλήρως αποκαρδιωτικό: αυτή η αποστειρωμένη με μιζέρια, κακογουστιά κι εγκατάλειψη ατμόσφαιρα, που δεν ξέρω, μάλλον κάπου είναι γραμμένο ότι πρέπει να υπάρχει ώστε να μην συμπαθούμε καθόλου τις δημόσιες υπηρεσίες και να ξεσπάμε πάνω τους χωρίς τύψεις τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας.

To μοιραίο λάθος και η διπλή επίσκεψη στο ΙΚΑ, για τον Νίκο Συριώδη

EUROKINISSI

Ένα mail μαχαιριά στο στήθος. Έπρεπε να ξεγραφτώ από το ΙΚΑ και να γραφτώ στον ΕΔΟΕΑΠ. Προσοχή, όχι μόνο να πάω στη μια υπηρεσία και να αφαιρέσω το όνομά μου από τα μητρώα της, αλλά να πάω και στη δεύτερη για να την προσθέσω. Μια αγκωνιά στο σαγόνι, παίζει και να με πονούσε λιγότερο. Μάζεμα χαρτιών, συμπλήρωμα αίτησης που για κάποιο λόγο πάντα έχω 1-2 ερωτήσεις – διευκρινίσεις ακόμα και στην πιο απλή που υπάρχει, αναμονή σε ουρά με χαρτάκι, ηλικιωμένοι πάντα πρώτοι στις επάλξεις. Ακόμα και από τις 04:00 να πας για να μη περιμένεις στην ουρά, θα υπάρχουν 2-3 από τις 03:58, μόνο και μόνο για να σου αποδείξουν ότι “they rule this land”. Για να μην τα πολυλογώ, με το ΙΚΑ που πλέον λέγεται ΕΦΚΑ και με αφορμή αυτό το έμαθα, ξεμπέρδεψα εύκολα. Αν και περίμενα ότι θα μου έκαναν σίγουρα μια ερώτηση που δεν θα είχα απάντηση και για την οποία “δυστυχώς κύριε, δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε, θα πρέπει να έρθετε ξανά”, κατάφερα να τελειώσω στη μια ώρα, μαζί με την αναμονή. Για το ΙΚΑ της Καλλιθέας ήταν κάτι παραπάνω από άθλος. Νόμιζα όμως ότι ξεμπέρδεψα, όπως αποδείχτηκε.

Αφού είχα και τα υπόλοιπα χαρτιά, πήγα 2-3 μέρες μετά στον ΕΔΟΕΑΠ για να γραφτώ. Άνετος και ωραίος, χωρίς ουρά, πήγα, έδωσα ΟΛΑ τα χαρτιά μου και περίμενα να βάλω μια υπογραφή και να φύγω. Θα το ήθελα πολύ. “Κύριε Συριώδη, έλατε μισό λεπτό. Θα πρέπει να ΞΑΝΑΠΑΤΕ στο ΙΚΑ της περιοχής σας, διότι σας έχουν διαγράψει από το… 2019 και όχι από το 2018. Έκανε λάθος ο υπάλληλος”. Τα μάτια μου γύρισαν ανάποδα και αφού πρώτα έδωσα (σχετικά φωναχτά) μια… ευχή στον Δημιουργό μας, ρώτησα αν μπορούσε να γίνει υπηρεσιακά, διότι “ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΛΑΘΟΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΗΘΩ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΚΑΘΟΛΟΥ”. Με εκνευριστική ηρεμία η υπάλληλος, μου είπε ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο. Όντως, δεν γινόταν και ούτε εκείνη έφταιγε. Δεν έφταιγα όμως ούτε εγώ, αλλά ήξερα τη μοίρα μου. Ηττημένος γαρ, έσυρα το κουφάρι μου έξω από τον ΕΔΟΕΑΠ και πήρα τον δρόμο για το ΙΚΑ Καλλιθέας. Για μια υπόθεση που θα είχα τελειώσει τα επόμενα 2 λεπτά, επειδή ο υπάλληλος έγραψε 2019 αντί για 2018, εγώ θα έπρεπε να χάσω άσκοπες ώρες από τη ζωή μου.

Έφτασα, ανέβηκα στα μητρώα, πήρα το χαρτάκι με το 88, ένας κύριος μου έδωσε το δικό του που ήταν το… 86, κοιτάζω πάνω και έγραφε 42. Τα χαστούκια που θα έδινε ο Αρτέμης Σώρρας στον Αντώνη Σρόιτερ ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που δεχόμουν. Από την καρέκλα μου, έβλεπα τον υπάλληλο στο γραφείο του και η οργή ξεχείλιζε από μέσα μου. Κάποια στιγμή, μάλλον γιατί με λυπήθηκε ο Θεός, για καλή μου τύχη, σηκώθηκε για να πάει τουαλέτα. “Τώρα ή ποτέ”, σκέφτηκα. Τον ακολούθησα στο WC, τον άφησα να πλύνει μέχρι και τα χέρια του (τι ευγένεια!), προτού κολλήσω σχεδόν στη μούρη του το χαρτί, λέγοντάς του ότι έκανε λάθος. Με θυμήθηκε ευτυχώς και μου είπε “έλα μαζί μου τώρα να τελειώνουμε, μην περιμένεις”. Τους προσπέρασα όλους, έκανα τη δουλειά μου, πήρα ταξί, επέστρεψα στον ΕΔΟΕΑΠ και γράφτηκα. Ότι έπιασε και βροχή στο ενδιάμεσο, μάλλον είναι περιττό να το αναφέρω.

‘Ασκήσεις Ηρεμίας’ για την Κατερίνα Γκολέμη

​Είναι Πέμπτη απόγευμα και μου έρχεται ένα mail στη δουλειά ότι μέχρι τέλος του μήνα έπρεπε να πάω να κάνω διαγραφή μητρώου από το ΙΚΑ. Ως γνήσια αναβλητική, το άφησα για τελευταία στιγμή, δηλαδή δύο μέρες πριν την λήξη της προθεσμίας. Σηκώνομαι νωρίς, ετοιμάζομαι, μπολιάζομαι με υπομονή και 8 παρ​ά τέταρτό βρίσκομαι (ήδη) στο υποκατάστημα του ΙΚΑ Παγκρατίου. ​Πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα; σκέφτομαι.

Ανεβαίνω στο τμήμα Πρωτοκόλλου και ζητάω να κάνω μια αίτηση διαγραφής μητρώου. Ο υπάλληλος μου λέει πως πρέπει να πάω ​στο τμήμα μητρώου. Πηγαίνω στο τμήμα Μητρώου και παραδόξως δεν έχει πολύ κόσμο​. Είμαι αισιόδοξη πως θα τελειώσω γρήγορα​ χωρίς να ταλαιπωρηθώ​. Παίρνω χαρτάκι με το αριθμό προτεραιότητας και έχω το νούμερο 16​ και είμαστε στο 7. ​Έ​ρχεται η ώρα μου, πηγαίνω στο γκισέ και η κυρία από μέσα με ενημερώνει πως πρέπει πρώτα να συμπληρώσω μια υπεύθυνη δήλωση που την παραλαμβάνω απ’ το τμήμα… ​​Πρωτοκόλλου. Μου έρχονται στο μυαλό όλες οι “ευχές” για τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά παραμένω ψύχραιμη. Σκέφτομαι τον Άνταμ Σάντλερ στο “Ασκήσεις Ηρεμίας” και σιγοτραγουδώ από μέσα μου το ‘I feel pretty’.

Μέχρι να τελειώσω το τραγούδι, έχω λάβει το χαρτί διαγραφής​ και ​έχω κάνει τα αντίστοιχα πέρα δώθε από το ένα τμήμα στο άλλο. Δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω, αλλά συνολικά έκανα μόλις(!) 1,5 ώρα για να ολοκληρώσω τη διαδικασία. Για δημόσια υπηρεσία, μπορεί να είναι και ατομικό ρεκόρ.

Το φυσάει και δεν κρυώνει ο Χάρης Σταύρου

EUROKINISSI

Να με συγχωρήσουν οι συμπαθείς συνάδελφοι, αλλά χαμογέλασα με τις ‘περιπέτειές’ τους. Εχουμε και λέμε: Ημουν εγγεγραμμένος στο υποκατάστημα Πατησίων, στην οδό Κεφαλληνίας, στην καρδιά της Κυψέλης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω την επίσκεψή μου σε ημέρα που τα στενά της γειτονιάς είχαν είτε κλείσει, είτε ‘φρακάρει’ εξαιτίας λαϊκής αγοράς. Αφού χρειάστηκε μεγάλη μάχη για παρκάρισμα (εσείς οι νοτιοβόρειοι δεν ξέρετε τι σημαίνει Κυψέλη), πήρα το νουμεράκι μου και περίμενα ΠΟΛΛΗ ώρα μέχρι να φτάσω στο γκισέ. Εκεί, ένας απειλητικός κύριος μου ζήτησε το βιβλιάριο υγείας. “Ξέρετε, δεν έχω βγάλει” του είπα και με κοίταξε στα μάτια λες και ήμουν… alien. “Δεν πειράζει. Δώστε μου την βεβαίωση του ΕΔΟΕΑΠ που λέει ότι θέλετε να διαγραφείτε”, συνέχισε. “Μα, δεν μου είπε κανείς ότι πρέπει να έχω κάτι τέτοιο”, του απάντησα και ξεκίνησε ένας τουλάχιστον ενοχλητικός διάλογος. “Θα φέρετε αυτό το χαρτί, το τάδε έγγραφο, να θυμηθείτε και εκείνο και αυτό και όταν τα μαζέψετε, θα τα ξαναπούμε” είπε και πάτησε το κουμπί για τον επόμενο! “Μισό λεπτό, για σταθείτε. Όλοι μου οι συνάδελφοι, ΟΛΟΙ όμως, πήγαν με την αστυνομική τους ταυτότητα και ξεμπέρδεψαν σε πέντε λεπτά” προσπάθησα να του εξηγήσω για να πάρω την απάντηση: “Σας παρακαλώ, εμείς εδώ κάνουμε τη σωστή διαδικασία”. Απογοήτευση, θυμός, δύο τηλεφωνήματα και τελικά έφυγα άπραγος αφού είχα χάσει ένα δίωρο.

Γυρίζοντας προς το σπίτι, ρωτάω τον γείτονα Μπάμπη Τσιμπίδα αν αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα: “Φίλε δεν έχω πάει ακόμη”. Ωραία. Ρωτάω και την Μαρίνα Στρίγγα: “Εγώ ανήκω στο Γαλάτσι, πήγα, δεν πήρα καν νούμερο, έφυγα σε πέντε λεπτά”. Κι αφού είχα γυρίσει σπίτι, αποφάσισα να παίξω τα ρέστα μου. Επέστρεψα στην οδό Κεφαλληνίας, έδωσα άλλη μία μάχη για το παρκάρισμα, ανέβηκα και τους είπα “Στο Γαλάτσι έγινε αυτό κι αυτό κι εκείνο. Είτε με κοροϊδεύετε, είτε είστε απλά δεν θέλετε να βοηθήσετε”. Ε, οι αθεόφοβοι πήραν τηλέφωνο στο υποκατάστημα Γαλατσίου για να τους επιπλήξουν, καθώς “σύμφωνα με την εγκύκλιο 22……………”. Είχα φτάσει πλέον σε σημείο βρασμού, η ώρα ήταν 13:35 και δεν είχα άλλο κουράγιο. “Δώστε μου το χαρτί, να μη σας ξαναδώ, να μη με ξαναδείτε” τους είπα, πρέπει να έβγαιναν και λίγοι καπνοί από τα αυτιά μου. “Δώστε μου να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση ότι θέλω να διαγραφώ με δική μου ευθύνη” ήταν το τελευταίο χαρτί και το έπαιξα. “Ορίστε, εγώ να σας το δώσω, λέτε να έχω πρόβλημα, λέτε να μη σας συμπαθώ; Εμείς εδώ κάνουμε απλά σωστά τη δουλειά μας” ήταν η τελευταία απάντηση πριν υπογράψω και αποχωρήσω από μια διαδικασία που διήρκεσε σχεδόν τέσσερις ώρες. Ο ένας υπάλληλος, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και Πρωταθλητής Ελλάδας με τους κιτρινόμαυρους, ήταν τουλάχιστον χαμογελαστός και συζητήσιμος. Ο άλλος ήταν ειρωνικός και χειρότερο πράγμα από την ειρωνία σε τέτοιες καταστάσεις, δεν υπάρχει. Κύριοι του Oneman, τι βραβείο κερδίζω;

Φωτογραφίες: Eurokinissi