Ο αγαπημένος μου μπασκετικός σπορτσκάστερ

Ποιος δε θυμάται το “βάλτο αγόρι μου”;  Ή το “η μπάλα στα χέρια του τίμιου γίγαντα”; Κάθε μεγάλος μπασκετικός τελικός είχε τις δικές τους φράσεις  και πίσω από αυτές τη φωνή του σπορτσκάστερ που έκανε τη μετάδοση. Εμείς πήραμε αφορμή από το σημερινό τελικό της Euroleague που θα παρακολουθήσεις από το επίσημο site της διοργάνωσης και την αποστολή του Sport24.gr που έχει παέι στο Μιλάνο για να θυμηθούμε τον αγαπημένο μας σπορτσκάστερ.

Φίλιππα Συρίγο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ο Φίλιππας (με α στο τέλος) ο Συρίγος. Τον βλέπω σε κάτι πλάνα αρχείου από την ΕΡΤ και τον θαυμάζω ακόμα. Απόλυτος. Ακέραιος. Άνθρωπος μιας άλλης εποχής. Ήταν εκεί στη μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, τις βολές του Αργύρη Καμπούρη, η πρώτη φορά που σαν λαός ξεπερνάμε τη μιζέρια μας. Άσε που καμιά φορά ταξιδεύει η σκέψη και νομίζω πως τις βολές τις έβαλε αυτός και όχι ο Καμπούρης. Ήταν εκεί και στις άσχημες στιγμές. Τράβηξε το αυτί του Νίκου Γκάλη όταν δεν πήγε να παίξει Εθνική για μία Μερσεντές ή κάτι τέτοιο. Ταυτίστηκε με το ευρωπαικό δράμα του Ιωαννίδη, εκείνο το “ο, είναι κλοπή, οοοοο, οοοοο” είναι αξέχαστο. Άναγκασε τη Γιάννα να μιλήσει μαζί του. Δε φοβήθηκε να τα βάλει με τη ντόπα. Ποιος θα το έκανε αυτό σήμερα;

Βασίλη Σκουντή ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θα μπορούσε να μην έχει συμβεί ποτέ το ‘Βάλτο Αγόρι μου’. Πάλι Σκουντή θα ψήφιζα. Αν μιλούσαμε για σπορτκάστερ γενικά, θα αποθέωνα ξανά και αφειδώς στον Ισίδωρο Πρίντεζη, αλλά αφού το πάμε στο μπάσκετ, υποκλίνομαι στον πιο διαβασμένο των πάντων. Η συνήθεια του Σκουντή να φέρνει στις μεταδόσεις του βιβλία γεμάτα σημειώσεις είναι απ’ τα πρώτα πράγματα που έμαθα από τους ορκισμένους μπασκετικούς της 24Media. Έτσι εξηγούνται οι κινηματογραφικοί παραλληλισμοί, έτσι εξηγούνται τα σκονισμένα στατιστικά και έτσι μπήκε το pop culture εντός και εκτός των 6.75. Πριν βγει να τραγουδήσει η χοντρή, να σημειώσουμε ως επίλογο ότι πρώτον, ο Βασίλης ξέρει και ξέρεται από όλους τους μεγάλους και μικρούς ήρωες των παρκέ τους οποίους ‘περιγράφει’ και δεύτερον, ότι το αγόρι του το έβαλε:

Βασίλη Σκουντή ο Χρήστος Δεμέτης

24 Σεπτεμβρίου 2005. Ευρωμπάσκετ, Βελιγράδι. Ημιτελικός Ελλάδα – Γαλλία:

“64 – 66….Ζήσης…. 7 – 6…..Ποιός;;;;Ποιός;;;;ΒΑΛ΄ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!!!! Το βαλε!!! (Χατζηγεωργίου)…ΒΑΛ΄ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!!!! Το βαλε!!! (Χατζηγεωργίου)…3 δευτερόλεπτα (Χατζηγεωργίου)…Το βαλε!!! 3 – 2 κανένα…Γιοβάισα…Ναι όπως τότε…Ναι ναι…Τέλος τέλος (Χατζηγεωργίου)…Ναι ο Διαμαντίδης….Δεν γίνονται αυτά..δεν το πιστεύω….Υποκλιθείται η Ελληνικη ομάδα είναι στον τελικο…”.

Όσες ατάκες δεν είναι μέσα στην παρένθεση, ανήκουν στον Βασίλη Σκουντή.

Ο Φίλιππος Συρίγος ήταν το Τοτέμ, το απόλυτο, το Ιερό τέρας. Ωστόσο, μιας και καλούμαι να ψηφίσω με γνώμονα την καρδιά θα ψηφίσω τον “βάλτο αγόρι μου”, Βασίλη Σκουντή. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά τον αναγνωρίζω σαν ένα τίμιο εργάτη – σπορτσκάστερ και γνήσιο σκαπανέα της μπασκετικής δημοσιογραφίας. Συνδυάζει γνώσεις, μιας και είναι πάντα διαβασμένος πριν την περιγραφή του αγώνα, χιούμορ, προσπαθεί τουλάχιστον, και είναι άρτιος χρήστης της ελληνικής γλώσσας, πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα του τηλεοπτικού προιόντος που υπηρετεί και υπηρετούσε. Στα αρνητικά του, η έντονη προβολή του στα τηλεπαράθυρα. Ακόμα και υπερβολή πάντως να πει ή κάτι άκυρο, θα το πει με στυλ. Και αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι νομίζω. Μεταξύ άλλων έχει πει και αυτή την ατάκα: “Οι χερούκλες του Τιραμόλα Διαμαντίδη ενήργησαν ως Νέμεσις”. Μετά τη νίκη της εθνικής μας επί των Αμερικανών στα γήπεδα της Ιαπωνίας.

Ρήγα Δάρδαλη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Κάποτε μου φαινόταν χαβαλές όλο αυτό. Οι φωνές του Ιωάννου, οι υπερβολές του Σκουντή, οι παρομοιώσεις του Χατζηγεωργίου, ο λυρισμός του Καρύδα. Κάποτε γέλαγα με αυτά. θα μπορούσα κιόλας να περάσω ένα ολόκληρο παιχνίδι συζητώντας μόνο για την μετάδοση. Υπήρχαν άπειρες φορές που έβλεπα Eurolegue στα Novasports για να ακούω τις κοκκορομαχίες του Φίλιππα Συρίγου με τον σκηνοθέτη, με τους άλλους δημοσιογράφους, ακόμα και με τον γιο του το Γιώργο που είναι πλέον μέλος της ομάδας του Contra.gr. Ακούγοντας όμως τον Δάρδαλη σε μία μεγάλη διοργάνωση, θυμήθηκα εκείνη την εποχή που αυτό που έβλεπες δεν το ξεπερνούσαν τα τριγύρω. Δεν θέλω να βλέπω μπάσκετ για να έχω να συζητάω αυτά που λένε οι σπορτσκάστερ. Θέλω να βλέπω μπάσκετ για το ίδιο το άθλημα. Και θέλω αυτός που μεταδίδει να με βάζει στο κλίμα. Όχι να είναι οπαδός, όχι να είναι πρωταγωνιστές. πρωταγωνιστές έχουμε αρκετούς στο παρκέ.

Νίκο Παπαδογιάννη ο Θέμης Καίσαρης

Έχω φωνή, έχω χροιά, έχω τέμπο, έχω γνώσεις χωρίς να έχω χαρτιά μπροστά μου, ξέρω τι σημαίνει ειρωνεία και πως χρησιμοποιείται, δεν μασάω τα λόγια μου, έχω άποψη και δεν φοβάμαι να την πω, δεν φοβάμαι να πω πως έκανα λάθος, έχω φράσεις που έγιναν σουξέ, δεν λογαριάζω ονόματα και βεντέτες, ξέρω το άθλημα και το μαθαίνω στον κόσμο που παρακολουθεί, θέλω να πηγαίνουν καλά οι ελληνικές ομάδες χωρίς να φοράω φουστανέλα και τα αρρωστάκια τσακώνονται για το ποια ομάδα υποστηρίζω, ακριβώς γιατί όταν μεταδίδω δεν υποστηρίζω καμία. Με λένε Φίλιππο Συρίγο ήμουν, είμαι και θα είμαι ο καλύτερος.

 “Τον λάτρευα τον Συρίγο και θα μου λείψει πολύ”. Μ’αυτά τα λόγια τελείωνε το κείμενο που έγραψα όταν έφυγε, δεν έχει αλλάξει λέξη. Ο θάνατός του δεν άλλαξε και κάτι άλλο: το μπάσκετ είχε, έχει και πάντα θα έχει πολύ αξιόλογους σπίκερ, γιατί ξέρουν το άθλημα περισσότερο απ’τους αντίστοιχους του ποδοσφαίρου. Μπορεί και στο μπάσκετ να υπάρχουν αυτοί που δεν αντέχονται (we know who you are, είστε αυτοί που δεν ψήφισε κανείς), αλλά τουλάχιστον έχουμε τον Σκουντή, τον Καρύδα και τον Παπαδογιάννη. Ο τελευταίος θα πάρει την ψήφο και ας με συγχωρέσουν οι άλλοι δύο, που έχουμε συναναστραφεί στο παρελθόν.

Ο Παπαδογιάννης είναι τόσο καλός, που μου έχει λείψει να τον ακούω στα ματς της Premier League. Τα μετέδιδε τόσο καλά που σ’έκανε να αναρωτιέσαι αν του αρέσει το ποδόσφαιρο περισσότερο απ’το μπάσκετ. Δεν έχει την ίδια τάση για μεταφορές με τον Σκουντή (σόρι Βασίλη), αλλά μπορεί να είναι πιο  γλαφυρός απ’τον Καρύδα (σόρι Δημήτρη). Κι αν το σκεφτείς, έχει τα περισσότερα απ’τα στοιχεία της πρώτης παραγράφου.