20 ταβέρνες για μια ηρωική Τσικνοπέμπτη στην Αθήνα

Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν αυτή την Πέμπτη όλο το χρόνο. Για μερικούς είναι πιο σημαντική γιορτή από την Πρωτοχρονιά και σίγουρα μεγαλύτερη από τον Δεκαπενταύγουστο. Δεν έχω διασταυρώσει τις φήμες που θέλουν φανατικούς υποστηρικτές να κατεβαίνουν στους δρόμους πριν πάνε στις ταβέρνες για να διαδηλώσουν ενάντια στο γεγονός ότι η Τσικνοπέμπτη δεν αποτελεί επίσημη αργία και δουλεύουμε ενώ θα έπρεπε να τιμούμε το κρέας ολημερίς.

Το θέμα όμως που προκύπτει κάθε Τσικνοπέμπτη είναι το σε ποια ταβέρνα θα πάμε. Επειδή εδώ στο ΟΝΕΜΑΝ την τσίκνα την αγαπάμε, το κρέας το λατρεύουμε και την σχάρα την προσκυνάμε μαζέψαμε τις 20 -κατά την γνώμη μας- καλύτερες ταβέρνες της Αττικής για να πάρεις ιδέες. Έχουμε βόρεια, έχουμε νότια, έχουμε δυτικά, έχουμε και ανατολικά. Έχουμε ιστορικές ταβέρνες, έχουμε παραδοσιακά κουτούκια, κυριλέ προτάσεις, ρουστίκ καντίνες και ό,τι άλλο έχεις ονειρευτεί για την Τσικνοπέμπτη των ονείρων σου είναι εδώ.

Και μην ξεχνάς, το κρέας, το παϊδάκι, η τσίκνα και η σχάρα οφείλουν να αποθεώνονται καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου και όχι μόνο την Τσικνοπέμπτη.

Ας ξεκινήσουμε.

Τσομπανάκος

Αν ψάχνεις έναν παράδεισο γεμάτο με λαχταριστά και μοσχομυριστά παιδάκια τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Καισαριανή και τον Τσομπανάκο. Στο ίδιο σημείο από την δεκαετία του ’50 είναι πραγματικός θεματοφύλακας της κρεατοφαγίας για όλη την Αθήνα. Άλλοι θα σου πουν ότι είναι μυστικό μέρος, άλλοι ότι είναι το αγαπημένο μέρος του Ομπράντοβιτς για κρέας, μερικοί θα το αποκαλέσουν ναό ενώ κάποιοι άλλοι όαση γεμάτοι φρούτα του δάσους. Όλοι δίκιο έχουν και ειδικά οι τελευταίοι γιατί μόλις μπαίνεις μέσα η πρώτη ερώτηση είναι “πόσα;”. Φυσικά εννοώ παϊδάκια τα οποία ο ιδιοκτήτης αποκαλεί ‘φρούτα του δάσους’. Τι άλλο να ζητήσεις για την Τσικνοπέμπτη, άντε λίγη τυροκαυτερή με πατάτες φρεσκοκομμένες στο χέρι.

Tip: Εκτός του ότι μπορεί να πετύχεις προσωπικότητες της ποδοσφαιρικής και μπασκετικής φάρας, στο τέλος μην αφήσεις το γλυκάκι γιατί είναι ό,τι πραγματικά χρειάζεσαι για κλείσιμο.

Ανακρέοντος 2, Καισαριανή

Base Grill

Είναι το μαγαζί που θέλησε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το κρέας ο Αθηναίος. Και ξέρεις κάτι; Τα κατάφερε. Οι αδελφοί Λιάκου φέρνουν στο πιάτο σου μοναδικές ποικιλίες κρέατος, άρτια ψημένες με μαεστρία καλλιτεχνική και μεράκι περίσσιο. Στο Base Grill στο Περιστέρι, θα έχεις για καλωσόρισμα κεφτεδάκια, θα παραγγείλεις την τηγανίτα πατάτας με τα αυγά μάτια γιατί έχεις ακούσει τόσα και δεν θα ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις από τις επιλογές κρέατος. Από το Rib Eye που λιώνει στο στόμα, στην τόσο χορταστική σπαλομπριζόλα αλλά και στις δύο ατραξιόν του καταστήματος. Την μοσχαρίσια πικάνια και το Βραζιλιάνικο. Αν είσαι τολμηρός πάρε το εκπληκτικό συκώτι που με έχει ανάγκη μόνο το φρέσκο ελαιόλαδο. Κάθε στιγμή στο Base Grill είναι πραγματική μυσταγωγία αποθέωσης του κρέατος.

Tip: Κάθε κομμάτι κρέας θα κοπεί μπροστά σου και θα εντυπωσιαστείς με τη μαεστρία και την λεπτομέρεια αυτής της διαδικασίας.

 Λ. Κωνσταντινουπόλεως 64, Περιστέρι

Ο Τέλης

“Είμαι ο Τέλης που με ξέρεις”, θα μπορούσε να είναι το σύνθημά του παίρνοντας την ατάκα από τα Φτηνά Τσιγάρα. Στην πραγματικότητα οφείλεις να ξέρεις τον Τέλη στην Πεντέλη όχι μόνο γιατί έχει μεγάλα πλατάνια και ωραία αυλή αλλά και γιατί ξέρει να προσφέρει καλό κρέας. Ο ψήστης είναι μάστερ της μπριζόλας με μία έφεση στην μοσχαρίσια γάλακτος αφού όσες φορές έχω πάρει, έγλειφα τα δάχτυλά μου μετά. Αν δεν θες μπριζόλα δοκίμασε το κοντοσούβλι και δεν θα χάσεις. Δεν το λες πρωτότυπο μενού αλλά ο Τέλης ξέρει τι παραδοσιακά θέλει ο κρεατοφάγος θα στο φέρει στο πιάτο σου.

Tip: Έχει και πολύ ωραία μαγειρευτά, αλλά Τσικνοπέμπτη έχουμε βρε αδερφέ.

Πλατεία Αγίου Τιμοθέου, Πεντέλη

Μπάμπης

Διάσημο εδώ και 50 ολόκληρα χρόνια (από τότε δηλαδή που, το 1967, ο Τρικαλινός Μπάμπης Βλάχος ξεκίνησε την όλη ιστορία) για τα μπιφτέκια του, ο Μπάμπης παραμένει ένα από τα λίγο κρεατο-ορόσημα της πόλης που στέκονται στο ύψος τους. Αυτή τη στιγμή το τρέχει έξοχα η τρίτη γενιά της οικογένειας που έχει βάλει τις δικές της μοντέρνες πινελιές. Χωρίς, ωστόσο, να πειράξει τα bestseller του μενού (βλέπε φιλέτο, ψαρονέφρι, μπριζόλες, λουκάνικο, σαλάτες και ορεκτικά).

Tip: Καλό είναι να γνωρίζεις πως εδώ μπορείς επίσης να δοκιμάσεις μια χαρά σουβλάκι σολωμού, γαρίδες και λοιπά ψαρικά. Αλλά το βασικό tip είναι ότι δεν έχει νόημα να ‘λοξοδρομήσεις’ αν δεν τιμήσεις δεόντως το trademark μπιφτέκι του.

Λ. Αμφιθέας 73, Π. Φάληρο

O Τσολιάς

Το τσιγκελωτό μουστάκι του θρυλικού μπαρμπα-Γιάννη, ενός ανθρώπου που αντιπροσωπεύει κατά κοινή ομολογία την ζωντανή ιστορία των Βλάχικων, αποτελεί το trademark ενός ιστορικού (οικογενειακού) μαγαζιού που πήρε το όνομά του επειδή ο αδελφός του ήταν εύζωνας. Το κοκορέτσι και το κοντοσούβλι (μαζί με το αρνάκι σούβλας, τα παϊδάκια και την σταβλίσια μπριζόλα) παραμένουν τα διαχρονικά bestseller του Τσολιά. Αν και, το πιο σημαντικό από όλα, είναι η αίσθηση ότι τρως κάπου που έχει κάνει πολλάκις στάση η ιστορία, αφού θαμώνες -κατά καιρούς- υπήρξαν από την Αλίκη με τον Παπαμιχαήλ, τον Ωνάση με τη Τζάκι, την Μπριζίτ Μπαρντό και τον Μπελμοντό.

Tip: Το κοκορέτσι του έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Το θεωρείς τυχαίο;

Λεωφόρος Βάρης 45, Βάρη Αττικής

Tεφαρίκι

Πώς γίνεται μια updated καντίνα, επί της λεωφόρου Βάρης, να έχει λάβει τόσα διθυραμβικά σχόλια (από το κοινό, τους γευσιγνώστες και τους ‘αντίπαλους’ σεφ) ήδη από την πρώτη στιγμή που άνοιξε πριν από 4 χρόνια; Τι νόημα έχει η ‘Δεν έχει τζατζίκι, χωριάτικη και φέτα’ πινακίδα που βλέπεις με το που μπαίνεις; Μήπως όλο αυτό, τελικά, είναι μόνο hype; Η απάντηση είναι όχι. Το Τεφαρίκι εξαρχής έβαλε στόχο να αποδείξει ότι δεν είναι μια συνηθισμένη ταβέρνα. Και τα κατάφερε. Ναι, η μισή γοητεία είναι να φτάσεις ως εδώ και να μην ξενερώσεις από την essentials only εξωτερική του εμφάνιση. Και η άλλη μισή να αναγνωρίσεις ότι, σε οτιδήποτε σου σερβίρουν, υπάρχει ποιότητα στα υλικά και τσαχπινιά στο μάτι. Είτε μιλάμε για κάτι απλό, όπως αυγά μάτια με λουκάνικα, είτε κάτι πιο τσικνοπέμπτικο, όπως παϊδάκι ή σπαλομπριζόλα.

Tip: Μια χαρά λιτός είναι ο κατάλογος. Αλλά, αυτοί που ξέρουν, πάντοτε ρωτάνε τι παίζει εκτός του.

Λ. Βάρης-Κορωπίου 193

Ο Χριστόφορος

Οι μερίδες του είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ. Συγγνώμη για τον ενθουσιασμό αλλά αυτό είναι το πρώτο αλλά όχι το μοναδικό πράγμα που πρέπει να ξέρεις για τον Χριστόφορο. Ας ηρεμήσουμε όμως. Άνοιξε την δεκαετία του ’60 με το όνομα ‘Βλαχοπούλα’ από τον κτηνοτρόφο Αθανάσιο Ράπτη αλλά όταν ανέλαβε ο γιος του ήθελε να βάλει την πινελιά του και τελικά άλλαξε το όνομα και εμάς μας στοίχειωσε τα όνειρα. Ξέρεις πόσες φορές σκέφτομαι τον Χριστόφορο και τις μερίδες του και όταν τελικά πάω μετά το βράδυ πάλι αυτό σκέφτομαι;

Δοκίμασε τα εξαιρετικά παϊδάκια προβατίνας, την σταβλίσια που σε κάνει να σκεφτείς αν είναι η καλύτερη που έχεις φάει ποτέ και φυσικά τα ορεκτικά που έρχονται σε μερίδες οικογενειακές.  Οι πατάτες βουνό, τα χόρτα με το δεμάτι και όλες οι σως ικανές για βουτιές σε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Όμως αυτό που κάνει τα πάντα να σωπάσουν και τον χρόνο να σταματήσει ακαριαία είναι το μπιφτέκι του Χριστόφορου. Τεράστιο, μοναδικό και προκλητικό. Πολλές φορές όταν έρχεται μπροστά μου σκέφτομαι πως νιώθει το πιάτο που δεν φαίνεται πουθενά, πόσα ψυχολογικά μπορεί να έχει;

Tip: Πήγαινε με αντροπαρέα και κάν’ το challenge. Όποιος το καταφέρει πρώτος, έχει διπλό γιαουρτάκι με κυδώνι στο τέλος.

Μιχ. Καλαβρυτινού 11, Καλύβια

Κρητικός

Μια ταβέρνα για να μείνει στις συνειδήσεις του κόσμου θέλει δύο πράγματα. Ιστορία και κρέας που σε κάνει να ξεχνάς το όνομά σου. Ο Κρητικός έχει ιστορία αφού άνοιξε πριν από περίπου πενήντα χρόνια. Ο Κρητικός όμως έχει και κρέας τρομερό το οποίο έφτασε η νέα γενιά που το ανέλαβε σε επίπεδο που σε κάνει να ξεχνάς το όνομά σου. Αν ψάχνεις λόγους για να πας μέχρι την Παλλήνη, τότε έχω αρκετούς. Τα αρνίσια παιδάκια του, το καλοψημένο του μπιφτέκι, τις μοσχαρίσιες μπριζόλες του από εξαιρετικά κρέατα και φυσικά τον σιδηρόδρομο. Δεν θα σου εξηγήσω τι είναι. Πήγαινε και δοκίμασέ τον με κλειστά μάτια.

Tip: Δεν ξέρω αν έχουν κάποια σχέση με την Κρήτη, αλλά ξέρω ότι η αγάπη τους για το κρέας είναι εφάμιλλη ενός κρητικού για την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Αιόλου 49, Παλλήνη

Το Κουτούκι

Αν νομίζεις ότι στα βόρεια δεν υπάρχει παραδοσιακό κρεατοφαγείο, τότε κάνεις μεγάλο λάθος. Το Κουτούκι στην Κρήτης στέκει αγέρωχο στο ίδιο σημείο εδώ και πολλές δεκαετίες. Η φήμη του στηρίζεται πολύ στα μαγειρευτά του που σου θυμίζουν το μοσχομυριστό πιάτο που μαγείρευε η μανούλα σου στο σπίτι αλλά εγώ θα σου πω ότι τα κρέατά του δεν πάνε διόλου πίσω. Οι κεφτέδες είναι σαν μικρές μπουκιές νέκταρ, το μοσχαρίσιο φιλέτο του μοιάζει μαγικό και η μπριζόλα του στην πιο καθαρή μορφή της. Όλα τους έχουν τους καλούς τους φίλους τους δίπλα, τις τηγανητές πατάτες, ενώ μην ξεχάσεις να πάρεις την κορυφαία χωριάτικη του.

Tip: Αν δεν τα καταφέρεις στο Κουτούκι ή αν θες να τα απολαύσεις στο σπίτι, μπορείς να τα πάρεις πακέτο.

Κρήτης 15, Κηφισιά

Το Στέκι του Ηλία

Όχι καλά βλέπεις. Δεν είναι ένα, αλλά δύο. Σε ένα μέρος που ζέχνει αγνό αθηναϊκό αέρα ρίχνει στο κεφάλι σε όλους στο θέμα τοποθεσίας. Βρίσκεται στον πεζόδρομο που ενώνει Πετράλωνα με Θησείο και έχει μια αυλή που μοιάζει με όαση στην καρδιά της Αθήνας. Αυτή η όαση άνοιξε το 1981 και επεκτάθηκε απέναντι το 1992. Ιστορικές χρονιές, ιστορικό μαγαζί. Το μαγαζί αποτελεί οικογενειακή υπόθεση από την αρχή του μέχρι σήμερα. Και μιλάμε για την ίδια οικογένεια όπως μιλάμε και για το ίδιο μεράκι στο παιδάκι (έκανα και ρίμα ο άτιμος). Το παιδάκι αυτό είναι ξακουστό στα πέρατα της πόλης και φήμες λένε ότι μόλις το φας, κάνεις να το ξεχάσεις 5 μέρες. Άρα σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς αν πας εκεί Τσικνοπέμπτη, θα ηρεμήσεις την Τρίτη.

Tip: Κάθεσαι στο πλακόστρωτο κάτω από τις ελιές, τις μουριές και τα άλλα δέντρα και δεν θες παϊδάκια. Μπορείς να πάρεις τα εξαιρετικά του μπιφτέκια, τα αρνίσια συκωτάκια και φυσικά τις πάνφρεσκες πατάτες του. Το καψαλισμένο του ψωμάκι μαζί με την μελιτζανοσαλάτα είναι σκέτη αμαρτία.

Επταχάλκου 5 ή Θεσσαλονίκης 7, Αθήνα

Ο Τζίμης

Ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Αν ρωτήσεις όλο τον Βύρωνα πού θα βρεις καλό κρέας, με ένα στόμα, μία φωνή όλοι θα σου απαντήσουν “στου Τζίμη”. Εκεί στην πλατεία του Αγίου Λαζάρου, η γειτονιά ζει και αναπνέει με την μεθυστική τσίκνα από την ταβέρνα του Τζίμη. Εκτός από την θεϊκή και τραγανή τηγανητή πατάτα του στον Τζίμη θα πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στο τρομερό του κοκορέτσι που έχει τόσο όσο λιπάκι χρειάζεται, το σωστό το κοντοσούβλι του, το υπερζουμερό του συκώτι, την αλάδωτη πανσέτα του και το μαμαδίστικο μπιφτέκι του. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες για τα κρεατικά του Τζίμη αλλά καλύτερα να οδεύσεις προς Βύρωνα για να δοκιμάσεις την Τσικνοπέμπτη.

Tip: Πάρε έξτρα πιτούλες αλάδωτες με πραγματικά γαμάτη γεύση.  Όσο για το σέρβις του είναι από άλλο πλανήτη.

Ελ. Βενιζέλου 2, Βύρωνας

Το Ρεμούτσικο

Ο κόσμος το έχει βραβεύσει ως το καλύτερο στην Αθήνα για τα παϊδάκια του. Εκείνοι που ξέρουν φροντίζουν, μαζί με το τραπέζι, να κάνουν καλού κακού κράτηση και σε 1-2 μερίδες από το κοντοσούλβι του. Ο βασικός, αλλά επ’ ουδενί μοναδικός, λόγος που κατεβαίνουν σωρηδόν παρέες από όλη την Αττική στην συγκεκριμένη ανακαινισμένη αγροικία του 1900 στο κέντρο του Αγίου Δημητρίου -που ξεκίνησε την ιστορική της πορεία ως ταβέρνα πανελλαδικής φήμης το 1982. Αν και, στην πραγματικότητα, η βασική αιτία που σου κάνει κέφι να την αράζεις το χειμώνα μπροστά στα αναμμένα τζάκια και το καλοκαίρι στην αυλή του δεν είναι τα λαχταριστά μεζεδάκια (τραγανιστά τυροπιτάκια, παστουρμαδοπιτάκια) και πιάτα του (εξαιρετικό το σουβλάκι κοτόπουλο και το συκώτι) αλλά κάτι πιο άυλο. Το ότι αισθάνεσαι πραγματικά ότι εδώ βρίσκεται στο κυριακάτικο τραπέζι μιας φιλόξενης οικογένειας που χαίρεται που σε έχει φιλοξενούμενο.

Tip: H ΧΧL διαστάσεων σπαλομπριζόλα του που χορταίνει πρώτα το μάτι και καπάκι ακόμη και τον πιο απαιτητικό -όσον αφορά την ποιότητα και το ψήσιμο- meat lover.

Αγίου Δημητρίου 120, Άγιος Δημήτριου

Μυρτιά

Αν ο Οβελίξ ζούσε στην Αθήνα, τότε αυτή η -δικαίως- φημισμένη Νεοσμυρνιώτικη ταβέρνα θα ήταν σίγουρα το στέκι του αφού οι μερίδες εδώ είναι εξοντωτικά μεγάλες. Ναι, όσο πεινασμένος και επιμένεις ότι είσαι. Επίσης, όσο χορτασμένος και αν καταλήξεις να είσαι, φρόντισε να αφήσεις λίγο χώρο για την πιατέλα με τους λουκουμάδες που έρχονται στο τέλος ως κέρασμα. Στο ενδιάμεσο σου προτείνουμε να μην πέσεις με τα μούτρα στα ορεκτικά (βλέπε κολοκυθοκεφτέδες, ντοματοκεφτέδες, σαγανάκι και άλλες κλασικές και καλοφτιαγμένες επιλογές) ώστε να έχει χώρο ο σερβιτόρος να ακουμπήσει στο τραπέζι την πιατέλα (σόρι, πιάτο εννοούσα) με την χοιρινή και μοσχαρίσια μπριζόλα που οφείλεις να παραγγείλεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα παϊδάκια του υστερούν σε κάτι. Για την ακρίβεια η Μυρτιά δεν υστερεί σε τίποτα και πουθενά. Θα μπορούσε (και ίσως να έπρεπε) να είναι το πρότυπο για κάθε ελληνική ταβέρνα εκεί έξω.

Tip: Το μπιφτέκι του, μεγέθους πίτσας και σε δυο εκδοχές (κλασικό και γεμιστό) παίζει και να είναι το καλύτερο που έχεις δοκιμάσει ως τώρα.

Αϊδινίου 55, Νέα Σμύρνη

Στέλιος

Ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά τόσο των κατοίκων του Αλίμου όσο και των κυνηγών (που κάτι παραπάνω ξέρουν από κρέας-σωστά;) οι οποίοι το προτιμούν εδώ και δεκαετίες. Πρόκειται για μια low-profile παραδοσιακή ταβέρνα με έμφαση το κρέας, απλό και τίμιο περιβάλλον με χαιλάιτ το τζάκι, αναμενόμενα (αλλά γευστικά) ορεκτικά (τυροπιτάκια, τυροκροκέτες, χωριάτικη, τζατζίκι, τηγανητές πατάτες) και καλοφτιαγμένα κρέατα-πρωταγωνιστές της όλης φάσης όπως μπριζόλες, παϊδάκια, μπιφτέκια, κοντοσούβλι και κοκορέτσι.

Tip: Κάνε τη διαφορά επιλέγοντας το πλούσιο, γευστικό και άψογα ψημένο ψαρονέφρι του.

Λ. Ιωνίας 198, Άλιμος

Σπύρος Αντώνης

Με όνομα βαρύ σαν ιστορία αυτή η ταβέρνα ξεκίνησε πριν από λιγότερο από 80 χρόνια. Τότε ο Σπύρος και ο Αντώνης δούλευαν γκαρσόνια στο Πεδίο του Άρεως, όταν αποφάσισαν να ανοίξουν μαζί ένα ταβερνάκι στα Άνω Πατήσια. Σήμερα, κάθε γωνιά της ταβέρνας μοιάζει έτοιμη να πει άπειρες ιστορίες από παίκτες της ΑΕΚ, τραγουδιστές της Columbia και θαμώνες που φανατικά έτρωγαν εδώ. Όλοι θα σου πουν για τα σαλιγκάρια αλλά εγώ θα σου πω και για τα παιδάκια του, για το κουνέλι του για τον κιμά του και για το κρασί του. Τα παιδάκια τα είπαμε; Τα είπαμε αλλά να τα ξαναπούμε γιατί είναι πραγματικά βελούδινα. Στο τέλος έχεις και την σπιτική κρέμα καραμελέ για να έρθει σε ισορροπία το ph του στόματος. Από όλα έχει ο Σπύρος Αντώνης.

Tip: Αν είσαι τολμηρός, τα συκωτάκια πουλιών με μπέικον είναι σκέτη αμαρτία.

Γαβριηλίδου 24, Πατήσια

Το Χαγιάτι

Αν θες να θυμηθείς τα φοιτητικά τα χρόνια, ήρθε η ώρα να επισκεφτείς το Χαγιάτι στα Άνω Ιλίσια. Νεολαίοι -που λέει και ο πατέρας μου- που το αίμα τους βράζει, τραγουδούν τα όμορφα ακούσματα και τσιμπάνε μεζεδάκια. Σε κάθε τραπέζι θα δεις να υπάρχουν παιδάκια και λουκάνικα ενώ οι αλοιφές έχουν την τιμητική τους. Οι γυναίκες στα τραπέζια προτιμούν το κοντοσούβλι ή το φιλέτο κοτόπουλο και όσο η οινοποσία αυξάνεται τόσο αυτό το μέρος θυμίζει όλο και περισσότερο άλλες εποχές περασμένες. Αν μια λέξη έπρεπε να χαρακτηρίσει αυτό το μαγαζί τότε αυτή θα ήταν η λέξη ‘τιμιότατο’.

Tip: Ρώτα αν έχει ζωντανή μουσική για να κάτσεις πρώτη μούρη και να απολαύσεις το πρόγραμμα και όσους σηκώνονται να χορέψουν.

Λεωφόρος Στρατάρχη Παπάγου Αλέξανδρου & Δημοκρατίας 7, Ζωγράφος Αττικής

Κίτσουλας

Μπορεί το όνομα του να σε κάνει να σχηματίσει ένα ανεπαίσθητο γελάκι στο πρόσωπο αλλά θα σου κοπεί μόλις δοκιμάσεις τα πιάτα του. Βρίσκεται σε μια καταπράσινη γειτονιά του Χαλανδρίου από το 1946. Τον Κίτσουλα στο Χαλάνδρι τον ξέρουν και οι πέτρες και έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Εκεί θα δεις να τρώνε οικογένειες αλλά και στελέχη εταιρειών από τριγύρω. Είναι τόσο μαγευτικός ο Κίτσουλας που σε κάθε μπουκιά ξεχνάς όνομα και πατρίδα. Μνημειώδεις λαχανοντολμάδες για τους οποίους θα έπρεπε να έχουν γραφτεί ποιήματα αλλά και μαγειρευτά που σε κάνουν να διαπράξεις βλασφημία για τα ελληνικά έθιμα και να παραδεχτείς ότι “είναι καλύτερα και από τις μάνας μου”. Να ξέρεις όμως ότι ο Κίτσουλας -όχι ο ίδιος αλλά κατάλαβες τι εννοώ- ξέρει από καλή σχάρα. Δοκίμασε παιδάκι και έλα να με βρεις.

Tip: Παραμένει ακόμα και σήμερα οικογενειακή επιχείρηση η οποία πηγαίνει η ίδια σούπερ και μανάβικο για να αγοράσει τις πρώτες ύλες έτσι ώστε να είναι σίγουρη ότι όλα είναι στην εντέλεια.

Φιλικής εταιρείας 25, Χαλάνδρι

Το Μαντρί

Στην πιο ‘βουνίσια’ ταβέρνα των νοτίων προαστίων (με ιστορία από το 1977) σκαρφαλωμένη καθώς είναι στο βουνό της Τερψιθέας, έρχεσαι κατά κύριο λόγο για τη συγκλονιστική θέα μέχρι και το Σαρωνικό και την απρόσμενη αύρα εξοχής. Και όλα αυτά σε απόσταση δέκα λεπτών από το κέντρο της Γλυφάδας. Αυτό δηλαδή που αποτελεί το βασικό ‘ορεκτικό’ πριν πέσεις με τα μούτρα στην trademark ψητή προβατίνα (τι σόι μαντρί θα ήταν αν δεν σέρβιρε κάτι τέτοιο;). Μια καθαρόαιμη οικογενειακή ταβέρνα, πρόσφατα ανακαινισμένη, που πραγματικά θα ταίριαζε καλύτερα σε κάποιο χωριό της Ρούμελης (μην ξεχάσω να σου πω να δοκιμάσεις το ρουμελιώτικο κοκορέτσι). Όσον αφορά το μενού, αυτό είναι πιο πολυσυλλεκτικό από ότι θα περίμενες. Και, το κυριότερο, ‘δοκιμασμένο’ πολλάκις κατά τη διάρκεια των χρόνων.

Tip: Δεν είναι τυχαίο ότι το ‘κλέφτικο’ αρνί στην λαδόκολλα έχει το δικό του φανατικό κοινό.

Βαρδουσίων 29, Άνω Γλυφάδα

Φωλιά

Στην καταπράσινη αυλή του χωράνε 600 άτομα. Στο εσωτερικό του, παραδοσιακά διαμορφωμένο με πέτρα και ξύλο, 300. Και, συνήθως, είναι ασφυκτικά γεμάτος. Όχι φέτος, αλλά από το 1964 που έχει ανοίξει. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, κάτι καλό συμβαίνει εδώ. Μιλάμε για μια εξοχική ταβέρνα που έχει εξελιχθεί σε μικρή βιοτεχνία (για εκδηλώσεις, γάμους, βαφτίσια) χωρίς, ωστόσο, να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα που την καθιέρωσε ως σοβαρή εναλλακτική στις πιάτσες των Βλάχικων και των Καλυβιών.

Tip: Τo ξέρω ότι πρωταγωνιστής είναι το κρέας. Αλλά να ξέρεις ότι ο δίσκος με τα ορεκτικά (άτιμες, αφράτες τυροκροκέτες), που σου έρθει μπροστά σου για να διαλέξεις, είναι αυτός που θα στοιχειώνει το μυαλό σου μετά. Το τι δηλαδή ήταν αυτό που δίστασες να παραγγείλεις.

Λεωφόρος Λαυρίου, Παιανία

Ο Μωριάς

Εκεί στην Αγία Παρασκεύη, σε μια παλιά μονοκατοικία βρίσκεται ο Μωριάς. Από το 1955 στην δροσερή αυλή του σερβίρει λαχταριστούς μεζέδες και ψήνουν στην σχάρα κρέας να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Πανσέτα, λουκάνικο, σουβλάκι κοτόπουλο το οποίο δεν είναι καθόλου στεγνό, μπιφτέκι ζουμερό και μπόλικες ιστορίες από τους θαμώνες τριγύρω. Πριν από τα κυρίως προηγούνται τα ορεκτικά που εξαφανίζονται σε χρόνο ρεκόρ και οι αλοιφές που είναι όλες τους μοναδικές. Εκεί στον Μωριά -και δεν εννοώ την Πελοπόννησο αλλά την ταβέρνα- ξέρουν πως να σε κάνουν να νιώσεις άνετα, να φας ποιοτικά και να ντερλικώσεις με κρασάκι και ιστορίες.

Tip: T’ αφεντικά θέλουν να το γράφεις με ωμέγα και όχι με όμικρον, ενώ τα παϊδάκια του να ξέρεις δεν μυρίζουν καθόλου και έχουν το τέλειο ψήσιμο.

Ειρήνης 56, Αγ. Παρασκευή