Δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος. Όχι, αλήθεια, σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα και νομίζω ότι θα αγαπάω έναν καλό και χορταστικό ύπνο μέχρι τα βαθιά γεράματα. “Ε κοιμήσου νωρίς τότε για να ξυπνήσεις νωρίς και να έχεις προλάβει να χορτάσεις ύπνο” θα πει κάποιος φαν του Λουκιανού Κηλαήδονη χωρίς κανένας προηγουμένως να τον έχει ρωτήσει.
Ναι, ακούω αυτό που λες, το καταλαβαίνω, αναγνωρίζω τη λογική, αλλά στην πράξη μού είναι αδύνατο να το εφαρμόσω. Γιατί πολύ απλά, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα λάτρευα να ξενυχτάω. Τα χρόνια που ήμουν φοιτητής και η λέξη πρόγραμμα απουσίαζε παντελώς από το λεξικό μου, το κρεβάτι μου δεν με έβλεπε πριν τις πρώτες πρωινές ώρες.
Μη φανταστείς ότι κάθε βράδυ το περνούσα παρτάροντας, πολύ θα το ήθελα αλλά δεν έκανα τόσο τρελή φοιτητική ζωή. Ακόμη και νωρίς να γυρνούσα όμως ή και να μην έβγαινα καν, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξενυχτήσω
Είτε ήταν ατέλειωτες και εντελώς ανούσιες συζητήσεις στο MSN, είτε binge watching κάποιας σειράς (α ρε ‘Lost’), είτε χωρίς κανένα λόγο ζάπινγκ στην τηλεόραση, το θέμα είναι πως δεν υπήρχε περίπτωση να κλείσω τα μάτια αν δεν φτάναμε κοντά στην ανατολή του ήλιου. Ποιον κοροϊδεύω όμως; Αν τα ξενύχτια μου ήταν ένα κυκλικό διάγραμμα, το μεγαλύτερο κομμάτι δεν θα το έπιανε τίποτα από τα παραπάνω. Η λέξη που θα ξεχώριζε, με ένα έντονο πορτοκαλί χρώμα, θα είχε μόνο τρία γράμματα: NBA.
Όσο η σεζόν του καλύτερου πρωταθλήματος στον πλανήτη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, θα υπάρχει πάντα ένας πάρα πολύ καλός λόγος για να ξενυχτάω. Μια συνήθεια που έχει γίνει λατρεία, από τα καλοκαίρια που πήγαινα ακόμα σχολείο και περίμενα πώς και πώς τις καλοκαιρινές διακοπές για να μπορώ να βλέπω τους τελικούς χωρίς πρόβλημα.
Μεγαλώνοντας, μπορεί να άλλαξαν πολλά, όμως η αγάπη μου για τα ξενύχτια και το ΝΒΑ παρέμεινε το ίδιο δυνατή. Και κοίτα να δεις που το ένα δένει υπέροχα με το άλλο. Θα επανέλθω όμως στα φοιτητικά μου χρόνια, τα οποία έτσι κι αλλιώς προσφέρονταν για ξενύχτι χωρίς αύριο. Ή μάλλον, για ένα αύριο που ξεκινούσε από το επόμενο μεσημέρι.
AP Photo/Jeffrey M. Boan
Εκείνη την εποχή, όλη μου η μέρα έμοιαζε με ζέσταμα μέχρι να αρχίσουν οι βραδινοί αγώνες. Βέβαιος ότι κανείς δεν θα με ενοχλήσει, μπορούσα να απολαύσω την αγαπημένη μου τότε ομάδα, τους Dallas Mavericks (λόγω Nowitzki φυσικά), με ένα και μόνο άγχος: Να μην ξυπνήσω τους γονείς μου πανηγυρίζοντας για κάποια εύστοχο σουτ εκτός ισορροπίας του Γερμανού.
Κάθε φορά που κάποιος κολλητός είχε άδειο σπίτι, αυτό σήμαινε ένα πράγμα: έξοδος μέχρι αργά και μετά κατευθείαν εκεί για να δούμε τον καλύτερο αγώνα ΝΒΑ του προγράμματος. Έτσι ήταν πιο εύκολο να μείνουμε ξύπνιοι άλλωστε
Μετά τη σχολή και τα μεγαλεία της φοιτητικής ζωής, ήρθε ο στρατός. Εκεί που τα ξενύχτια για τη σκοπιά έγιναν λίγο πιο παλέψιμα με τη συντροφιά ενός αγώνα NBA και το άγχος μου ήταν πια να μην γίνω τσακωτός από τον αξιωματικό που θα έκανε την έφοδο. Ευτυχώς, πάντα τη γλίτωνα και απολύθηκα χωρίς να φάω ‘καμπάνα’, συνεχίζοντας τη ζωή μου ως πολίτης και μάλιστα του εξωτερικού, για το μεταπτυχιακό στο Λονδίνο.
Όσο εγώ ζούσα την εμπειρία του εξωτερικού, οι Mavericks έκαναν την καλύτερη σεζόν της ιστορίας τους και η παρουσία τους για ακόμη μια χρονιά σε τελικούς, και πάλι εναντίον των Miami Heat, ήταν η τέλεια αφορμή για ομαδικά ξενύχτια με τους φίλους μου, αυτή τη φορά σε ξένο έδαφος.
Ποπ κορν, αναψυκτικά και μπόλικη μπασκετοκουβέντα για να μείνουμε ξύπνιοι μέχρι το τέλος των αγώνων. Ο Dirk το σήκωσε όμως, οπότε χαλάλι οι επιστροφές μου στην εστία στις έξι το πρωί, ενώ έξω ήταν για τα καλά μέρα και ο κόσμος πήγαινε στις δουλειές του.
Η επιστροφή μου στην Ελλάδα και το γεγονός ότι ξεκίνησα κι εγώ δουλειά, σήμαινε ότι τα ξενύχτια και το ξύπνημα νωρίς το μεσημέρι, έπρεπε να σταματήσουν. Ή μάλλον, να περιοριστούν για τα Σαββατοκύριακα και τις διακοπές. Για να κοπούν οριστικά όμως, ούτε συζήτηση.
Μπορεί οι Mavericks να μην τα πηγαίνουν πια καλά, όμως υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για να ξενυχτάω βλέποντας NBA στα κανάλια της COSMOTE TV. Κι ο σημαντικότερος εξ αυτών, μας κάνει συνεχώς όλους περήφανους με τα απίστευτα επιτεύγματά του. Μιλάω φυσικά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος έχει κάνει όλους τους Έλληνες φανατικούς φίλους των Bucks.
AP Photo/Carlos Osorio
Μπορεί πλέον τα ξενύχτια μου να είναι σαφώς λιγότερα σε σχέση με τα χρόνια που ήμουν φοιτητής, όμως φροντίζω να μετράνε, να αξίζουν και να είναι για όλους τους σωστούς λόγους. Κι ο Γιάννης είναι ο καλύτερος όλων. Κυκλώνω τα παιχνίδια του Γιάννη στο πρόγραμμα της COSMOTE TV (και ευτυχώς είναι πολλά) και προετοιμάζομαι για ξενύχτια.
Πώς γίνεται να κοιμηθείς άλλωστε, όταν τον βλέπεις να καταφέρνει όλα αυτά τα απίθανα πράγματα μέσα στο παρκέ, τα οποία έχουν κάνει άπαντες να τον θεωρούν ως έναν από τους καλύτερους παίκτες του πλανήτη;
Όπως παλιά λοιπόν, μέχρι να ξημερώσει αν χρειαστεί. Η παρέα είναι πάντα εκεί, για να δούμε μαζί τον Γιάννη. Το μόνο που αλλάζει, είναι ότι ίσως χρειαζόμαστε ένα power nap πιο νωρίς ή έστω μπόλικο καφέ.
Κάπως έτσι θα γίνει και αύριο, που οι Bucks υποδέχονται το Memphis σ’ ένα παιχνίδι που θα μεταδοθεί φυσικά από την COSMOTE TV, με τον Γιάννη πιο ‘αγριεμένο’ και φορμαρισμένο από ποτέ. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Tom Lynn
