OPINIONS

Ναι, είχαμε και στο χωριό μας Εθνική Βελγίου

Ένας δημοσιογράφος του Oneman προσπαθεί να εξηγήσει το ξαφνικό κύμα συμπάθειας προς τους “κόκκινους διαβόλους”.

Πατάτες τηγανητές με κέτσαπ. Μουσικά φεστιβάλ. Φλαμανδικά, η γλώσσα που ακούγεται σαν οι άνθρωποι που μιλάνε να έχουν πρώτα καταπιεί πετραδάκια. Το άγαλμα με το παιδάκι που κάνει την ανάγκη του. Ο Τεν Τεν. Το Ευρωκοινοβούλιο.

Μόλις απαρίθμησα τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό όταν κάποιος αναφέρει το Βέλγιο. Την χώρα που ως γνωστόν δεν υπάρχει και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είχε καν κυβέρνηση. Και γιατί να έχει άλλωστε, τι να την κάνει;

Το τελευταίο που φανταζόμουν ποτέ, είναι πως οι Βέλγοι θα κατεβάσουν μια σπουδαία ποδοσφαιρική ομάδα, ικανή να μας κάνει να την υποστηρίξουμε σε μεγάλη διοργάνωση. Σίγουρα, οι Βέλγοι και στο παρελθόν έχουν κατεβάσει αξιόλογες ομάδες, άλλωστε απ’ το 1982 μέχρι το 2002 έδιναν το “παρών” σε όλα τα Μουντιάλ, φτάνοντας μέχρι και την τέταρτη θέση το 1986 στο Μεξικό (πόσο τέλειο που παραθέτω με στόμφο κάτι που διάβασα πριν πέντε λεπτά στην Wikipedia).

Παιχταράς ο Έντσο Σίφο, τερματάρα ο Πρεντόμ (με τον αδερφό μου είχαμε και τραγούδι στους ρυθμούς του “Sweat” και στίχο “A la la la long, a la la long, Μισέλ Πρεντόμ”) αλλά πέρα από τις διάφορες επαρχίες του Βελγίου δεν ασχολιόταν και κανένας άλλος. Σίγουρα πάντως δεν υπήρχαν στη χώρα μας φαν κλαμπ της Εθνικής τους.

 

Και ξαφνικά, τα τελευταία 2-3 χρόνια, το Βέλγιο έχει γίνει μια απ’ τις πιο “hot” ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη, σε σημείο που πολλοί δηλώνουν ευθαρσώς πώς θα την υποστηρίξουν στο Euro που ξεκίνησε πριν τρεις ημέρες στη Γαλλία.

Το Βέλγιο, που αν με ρωτήσεις ποιους παίκτες είχε στην ενδεκάδα του στο Euro του 2000, όταν και ήταν μαζί με την Ολλανδία οι διοργανώτριες, θα αρχίσω να σου αραδιάζω τυχαία ονόματα με κατάληξη σε -φλανδρ και -ουίνε.

Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως και ξαφνικά οι “κόκκινοι διάβολοι” (μέχρι και το παρατσούκλι τους έμαθα) βρίσκονται στις μισές απαντήσεις συμπατριωτών μας, όταν τους ρωτάνε ποια ομάδα θα υποστηρίζουν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Το τρομερό είναι ότι ενώ πολύ θα ήθελα να κοροϊδέψω όλους τους φίλους και γνωστούς που ξαφνικά συμπάθησαν τους Βέλγους και στηρίζουν Λουκάκου και Αζάρ, αρχίζοντας τα “είχατε και στο χωριό σας Βέλγιο” και “μου μάθατε και τους Βέλγους”, κρατιέμαι, γιατί κατά βάθος κι εγώ τους συμπαθώ και θα ήθελα να τους δω να διακρίνονται.

Η ειρωνεία είναι πως ενώ αντιπαθώ βαθύτατα τις νεόπλουτες ομάδες που απέκτησαν ξαφνικά παικταράδες χάρη στα πορτοφόλια τους, όπως ας πούμε την Παρί και την Μάντσεστερ Σίτι, είναι αδύνατο να πω το ίδιο για τους Βέλγους, γιατί πολύ απλά το ταλέντο τους δεν είναι προϊόν τσέπης (δεν έχουν επιτραπεί ακόμα οι μεταγραφές σε επίπεδο Εθνικών άλλωστε) αλλά ευτυχούς συγκυρίας, ώστε να προκύψει αυτή η απίστευτη φουρνιά μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα.

 

Και Αζάρ και Όριγκι και Λουκάκου και Καράσκο και Ντε Μπρούινε και Ναϊνγκολάν και Ντεμπελέ και Αρντεβάιλερντ και τόσοι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές ακόμα, σε καλές ποδοσφαιρικά ηλικίες, σε μια ομάδα εκτός των παραδοσιακών δυνάμεων, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά.

Θυμάμαι δηλαδή φουρνιές παικτών στη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Γαλλία, την Ισπανία, ακόμα και τη Ρωσία, με τρομερό ταλέντο, οι οποίοι χώρεσαν στην ίδια αποστολή για μια μεγάλη διοργάνωση. Ε, στο Βέλγιο, που το 2000 κατέβηκε να φιλοξενήσει Euro με Μπο κι Εμίλ Μπενζά στην επίθεση, δεν περίμενα ποτέ ότι θα το ζήσουμε.

2-3 παίκτες παγκόσμιας κλάσης στην 23αδα ναι, σίγουρα, δεκτό, γίνεται. Αλλά να μην ξέρεις ποιος θα πρωτομείνει εκτός ενδεκάδας στην Εθνική της χώρας που στα μάτια μου ήταν το ριγμένο ξαδερφάκι της Ολλανδίας, πάει πολύ.

Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους τους υπόλοιπους ξαφνικούς συμπαθούντες των “κόκκινων διαβόλων”. Ο Θοδωρής ας πούμε ήταν από πάντα φαν του Βελγίου λόγω και των επισκέψεών του στα μουσικά φεστιβάλ εκεί δεκάδες φορές. Κι εγώ όμως έχω δει μουσικό φεστιβάλ, έχω περπατήσει στους δρόμους των Βρυξελλών κι έχω φάει πατάτες τηγανητές με κέτσαπ περιμένοντας το λεωφορείο, όμως δεν ένιωσα ποτέ να συμπαθώ την Εθνική της χώρας.

Μέχρι και πριν δυο χρόνια αυτό. Η ξαφνική συσσώρευση ταλέντου σε έναν παραδοσιακό Δαυίδ, ο οποίος νιώθει για λίγο Γολιάθ και βρίσκεται να κοιτάει στα μάτια τους δυνατούς, με έχει κερδίσει.

Ο Δαυίδ πλέον δεν πολεμάει με σφεντόνα αλλά με πολυβόλο και προφανώς αυτό θέλει χρόνο για να το αποδεχτείς και να το συνηθίσεις. Η πορεία του Βελγίου στο πρόσφατο Μουντιάλ ήταν φυσικά αξιοπρεπέστατη, αλλά με αυτό το υλικό περιμένεις πολύ περισσότερα. Δύο χρόνια αργότερα, με τα αστέρια τους πιο έτοιμα και ώριμα, μοιάζει να ήρθε η ώρα για την εκτόξευση. Μια εκτόξευση που θα μοιάζει πέρα για πέρα δίκαιη και θα φτιάξει μια ιστορία που όλοι την περιμένουν και την αντιμετωπίζουν με συμπάθεια.

 

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν η ανάδειξη τόσων σπουδαίων παικτών τα τελευταία χρόνια είναι αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου της βέλγικης ομοσπονδίας ποδοσφαίρου. Αν αυτή θα είναι πλέον η εικόνα της Εθνικής Βελγίου. Μου μοιάζει δύσκολο, αλλά αφήνω την απάντηση σε κάποιον πιο ειδικό.

Κι η Τσεχία του 1996 άλλωστε, με την οποία είχα δηλώσει βαθύτατα ερωτευμένος, έδωσε μοναδικές παραστάσεις μέχρι το 2004 και πλέον είναι και πάλι μια θνητή, μέτρια, γήινη ομάδα που έχει ταβάνι την πρώτη νοκ-άουτ φάση το πολύ.

Μικρή σημασία έχει. Εκείνη η Τσεχία με τον Πομπόρσκι, τον Νέντβεντ, τον Κόλερ και τους υπόλοιπους, ήταν μια απ’ τις πιο συμπαθητικές ομάδες που έχω ζήσει σε Eurο. Αρκετά χρόνια μετά, το Βέλγιο μού θυμίζει αρκετά από εκείνα τα στοιχεία που με είχαν κάνει να αγαπήσω την Τσεχία.

Ένα underdog που δεν φτάνει σε επιτυχίες με αμυντική τακτική, λεωφορεία, κατενάτσιο και παικταράδες αγορασμένους με χρήματα από πετροδόλαρα, αλλά με μπόλικο ταλέντο, ικανό να φτάσει ψηλά με ωραίο ποδόσφαιρο.

Αν οι ίδιοι ακριβώς παίκτες ήταν συγκεντρωμένοι στην Ισπανία ή την Ολλανδία, ίσως και να περνούσε αδιάφορη στα μάτια μου. Όχι όμως το Βέλγιο. Και ξαφνικά, βρέθηκα να συμπαθώ, διστακτικά ίσως και να υποστηρίζω, μια Εθνική την οποία λίγα χρόνια πριν απλά αγνοούσα.

Πλέον, εκτός από τις πατάτες με κέτσαπ, τον Τεν Τεν και το άγαλμα που κάνει την ανάγκη του, όταν μου λένε για το Βέλγιο θα θυμάμαι και την ταλαντούχα φουρνιά των μέσων της δεκαετίας των 10’s.

Το πώς θα περιγράφω τις ιστορίες και τα κατορθώματά τους, είναι στα πόδια των ποιοτικών ποδοσφαιριστών της. Επειδή δεν βλέπω ούτε την Ιταλία, ούτε την Τσεχία, δηλαδή τις ομάδες τις οποίες παραδοσιακά στηρίζω, ικανές να προχωρήσουν στην διοργάνωση, δηλώνω έτοιμος να στηρίξω Βέλγιο μέχρι τέλους.

 

Κι ας μην είχα στο χωριό μου Βέλγιο.