Το καλύτερο γκολ που έχω δει στο Τσάμπιονς Λιγκ

Ο χαρακτηρισμός που συνοδεύει πάντοτε το Champions League είναι “η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση”. Και όχι άδικα εδώ που τα λέμε.

Η κορυφαία διοργάνωση λοιπόν, θα περιλαμβάνει αναγκαστικά και πάρα πολλούς κορυφαίους παίκτες, άρα και αμέτρητα κορυφαία γκολ, κάθε εβδομάδα.

Άντε τώρα, ανάμεσα απ’ όλες αυτές τις γκολάρες, να ξεχωρίσεις μόνο μια. Γκολ με ψαλιδάκια, γκολ απ’ το κέντρο, γκολ που έκριναν τελικούς. Δύσκολη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει κι οι δημοσιογράφοι του Oneman, με υψηλή αίσθηση καθήκοντος, είναι εδώ για να ξεχωρίσουν εκείνο το τέρμα που τους έκανε να σηκωθούν όρθιοι και να χειροκροτήσουν.

Περιμένουμε και τη δική σου συμμετοχή στα σχόλια, ενώ μπορείς να πάρεις κι εσύ μέρος στο παιχνίδι, ψηφίζοντας το καλύτερο γκολ της εβδομάδας, στο διαγωνισμό “Goal of the Week” της Nissan, κερδίζοντας εισιτήρια και πολλά ακόμα πλούσια δώρα. 

Του Γιώργου Καραγκούνη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αποκλείεται να είναι το καλύτερο που έχω δει αλλά ζω για να είμαι εριστικός στο συγκεκριμένο θέμα και όπως και με εκείνα για τα οποία είμαι περήφανος για τη χώρα μου, έτσι είμαι περήφανος και για την ομάδα μου. Εξηγώ. Οι Έλληνες είναι υπερήφανοι για όσα έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Αντίστοιχα, εγώ είμαι ειδικότερα περήφανος για όσα έκαναν οι αρχαίοι ημών παίκτες. Γιατί αρχαίοι μου φαίνονται πια οι τιτάνες που κάποτε όργωναν την Ευρώπη. Κάτι που πλέον κάνουν – όσο και να με λυπεί αυτό – μόνο ΜΟΝΟ Μ-Ο-Ν-Ο οι παίκτες του Ολυμπιακού. Θα πω λοιπόν για το γκολ του Γιώργου Καραγκούνη στην Βέρντερ. Αυτό που με έκανε να πεταχτώ σε ένα μπαλκόνι στους Αμπελόκηπους και να ουρλιάζω. Αυτό που εκείνη την ώρα μοι έμοιαζε με το καλύτερο γκολ που έχει μπει ποτέ. Αυτό που μου ήρθε πρώτο στο μυαλό όταν διάβασα την ερώτηση. Αυτό συνήθως απαντώ.

Το  γκολ του Μπρεσάν της Φιορεντίνα ο Γιώργος Μυλωνάς

-Γιατί ήταν το πρώτο που σκέφτηκα.

-Γιατί ήταν ψαλιδάρα.

-Γιατί ήταν κάμποσα μέτρα εκτός περιοχής.

-Γιατί μπήκε σε ματσάρα (3-3) στη Φλωρεντία.

-Γιατί από εκείνη την ημέρα τον έμαθα (τον Μπρεσάν) και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

-Γιατί δεν μπαίνει ούτε στο Play Station.

-Γιατί τερμάτισε την έννοια “ψαλιδάκι”.

Του Στέλιου Γιαννακόπουλου, ο 16χρονος Θοδωρής Κουνάδης

Η ωραιότερη ποδοσφαιρική ραψωδία, που έχεις παρακολουθήσει από την τηλεόραση, δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι υπέροχο το οποίο είδες με τα ματάκια σου από την κερκίδα. Πόσο μάλλον όταν αυτό το υπέροχο το έζησες στα σχολικά σου χρόνια, στην… πρώτη σου φορά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, γυρίζω πίσω στο 1997. Στις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού στο Champions League. Στον κεραυνό του Στέλιου Γιαννακόπουλου απέναντι στην Πόρτο. Και αν η γνώμη μου είναι- φυσικά- υποκειμενική, υπάρχει και η ετυμηγορία της ίδιας της UEFA η οποία το διάλεξε στα καλύτερα τέρματα στα 60 χρόνια όλων των διοργανώσεών της. Ποιος είμαι εγώ ο (τότε) 16άρης να διαφωνήσω;

Το γκολ του Ζιντάν στον τελικό με την Λεβερκούζεν για τον Χρήστο Δεμέτη

Πολ Σεζάν. Ο ζωγράφος που εν πολλοίς συντέλεσε στο να περάσουμε από τον ιμπρεσιονισμό, στον κυβισμό και τον πειραματισμό. Όσο ζούσε άλλαζε συνεχώς τεχνοτροπίες. Δεν τους αρκούσε η επανάληψη και γι’ αυτό δεν αναγνωρίστηκε εν ζωή όσο άλλοι συνάδελφοι του. Υπέφερε από τις κριτικές γιατί δεν ακολουθούσε τη “νόρμα” της εποχής του, στα μέσα του 1800. Αγχώδης, ασταθής, δημιουργικός. Ο Σεζάν γεννήθηκε στη Μασσαλία. Το λιμάνι που έγινε ένα πολύχρωμο χωνευτήρι πολιτισμών. Στις φτωχογειτονιές της ίδιας πόλης, γεννήθηκε και ο Zinédine Yazid Zidane, ο ένας και μοναδικός Ζιζού. Ο άνθρωπος που μου έμαθε τι εστί ποδόσφαιρο, μαζί με τον Ρονάλντο, τον παλιό. Ο Γαλλοαλγερινός έγινε ο “ζωγράφος” της γενιάς του. Ηγέτης και αυθεντικός βιρτουόζος από εκείνους που σπάνια βγαίνουν πλέον. Σε αντίθεση με τον Σεζάν αναγνωρίστηκε γιατί ο κόσμος είχε ανάγκη το ταλέντο του. Αναγνωρίστηκε γιατί το ποδόσφαιρο χρειάζεται την “τέχνη”.

Το ανεπανάληπτο γκολ του “Ζιζού” στον τελικό της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπάγερ Λεβερκούζεν το 2002 στο “Χάμπντεν Παρκ” της Γλασκώβης ήταν απλά το επιστέγασμα του μύθου που είχε θρονιάσει για καλά μέσα μου. Η εξαίσια ποδοσφαιρική στιγμή. Η επιτόπια έμπνευση, ο αυτοσχεδιασμός ενός υπέροχου μυαλού, η πεμπτουσία της τελειότητας. Το απόλυτο στην απόλυτη στιγμή. Μετά από αυτό το γκολ δεν γίνεται να μην πάρεις το τρόπαιο. Δεν γίνεται να το αφήσουν οι συμπαίκτες σου.

Η Μασσαλία, οι φυλές της Μασσαλίας, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον της, είναι περήφανοι. Μέσα σε αυτό το γκολ ζει ο Πολ Σεζάν, ο Ζαν-Κλωντ Ιζζό, ο Αντονέν Αρτό και φυσικά, ακόμα ένας μεγάλος ήρωας των εφηβικών μου χρόνων. Ο Ερίκ Καντονά.

Το γκολ του Ντέμη με τη Ρεάλ Μαδρίτης του 2002, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Έχω ντισάρει πολύ την ΑΕΚ στα τελευταία εκατομμύρια κείμενα/tweets/αστεία που χρειάστηκε να την αναφέρω και είναι η κατάλληλη στιγμή να κρατήσουμε κάποιες ισορροπίες. Τη σεζόν 2002-03, η ΑΕΚ των έξι ισοπαλιών στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν μια συγκινητική σπουδαιοσύνη στο χορτάρι. Το δίδυμο Τσάρτας-Νικολαΐδης στα ντουζένια του δεν ήταν κάτι που μπορεί να υπολογιστεί με ελληνικά δεδομένα. Οι υπηρεσίες του ήταν νομοτελειακές. Ο Τσάρτας είχε φορτωμένο το λογισμικό της τέλειας πάσας και έβγαζε καμιά δεκαριά σε κάθε ματς -ασχέτως αν τις σπαταλούσαν οι ατσούμπαλοι συμπαίκτες του, όχι εσύ Ντέμη- και ο Ντέμης είχε φορτωμένο το Killer Instinct για Nintendo 64, Game Boy και Windows 10 μαζί. Μιλάμε για παίκτες που ξεχώριζαν έξι επτά σκάλες από τον μέσο Έλληνα τσουρουκά της Α’ Εθνικής και που η δίκαιη ζωή τους χάρισε ένα παιχνίδι που θα μείνει ξακουστό εις τους αιώνας. Το ΑΕΚ-Ρεάλ Μαδρίτης 3-3 είναι το τελευταίο παιχνίδι ποδοσφαίρου που θα ήθελα να δω στη ζωή μου. Μετά την υδραυλική κεφαλιά του Ντέμη για το 3-1 (αυτήν την απίθανη στιγμή), θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου για πάντα. (Για να μην ξαναδώ τι χάνει ο Μαλαδένης στο δεύτερο ημίχρονο).

Το γκολ-πάτημα τσιγάρου του Ροναλντίνιο εναντίον της Τσέλσι, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μάρτιος 2005. Η Τσέλσι υποδέχεται την Μπαρτσελόνα των Ροναλντίνιο, Ετό, Ντέκο, Τσάβι κι Ινιέστα για τη φάση των 16 του Champions League. H Τσέλσι του Μουρίνιο, η οποία για να περάσει πρέπει να ανατρέψει το 2-1 της Βαρκελώνης. Δεν ξέρω τι λένε για τα πούλμαν του Μουρίνιο και τις αμυντικές του τακτικές, πάντως εκείνο το βράδυ το σκορ ήταν 3-0 υπέρ των Λονδρέζων στο 19′. Ναι, 3-0 στο 19′. Μέχρι που είπε να το πάρει πάνω του ο Ροναλντίνιο. Αρχικά, μείωσε σε 3-1 με πέναλτι, όμως αυτό ήταν μόνο η αρχή. Λίγα λεπτά αργότερα, βρέθηκε με τη μπάλα λίγο έξω απ’ την περιοχή της Τσέλσι, φάνηκε να κάνει κάτι περίεργες προσποιήσεις και το επόμενο που θυμάμαι ήταν η μπάλα στα δίχτυα του Τσεχ. Με τον κολλητό μου, στο σπίτι του οποίου βλέπαμε τον αγώνα, απλά κοιταχτήκαμε με απορία και σηκωθήκαμε όρθιοι. Ίσως και να χειροκροτήσαμε, δεν θυμάμαι. Πάντως χρειάστηκε το ριπλέι για να καταλάβω την κίνηση-σβήσιμο τσιγάρο που έκανε πριν στείλει τη μπάλα στα δίχτυα με φαλτσαριστό σουτ. Ήταν τα χρόνια του Ροναλντίνιο εκείνα, έστω κι αν ο Τέρι έδωσε τελικά την πρόκριση στην Τσέλσι. Εκείνο το γκολ, δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Κι ο ίδιος ο Ροναλντίνιο άλλωστε, για κάτι τέτοια ζούσε, με κάτι τέτοιες στιγμές χαμογελούσε κι όχι με νίκες και προκρίσεις.

Το τρακάρισμα που προκάλεσε ο Κακά, ο Κώστας Μπράτσος

Ο Ντίντα κάνει το βολέ, η μπάλα πάει μακριά και αριστερά και σκάει μία φορά στο έδαφος. Αρχίζει το τζαρτζάρισμα με τον Ντάρεν Φλέτσερ, αλλά του παίρνει την μπάλα με το κεφάλι. Η μπάλα ξανασκάει άλλη μία φορά, αυτήν τη φορά είναι ο Γκάμπριελ Χάιντσε που τρέχει να την φτάσει. Άκυρο. Με το κουντουπιέ του δεξιού ποδιού τη σηκώνει μπροστά και πάνω από το κεφάλι του Αργεντινού αμυντικού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο οποίος από τη φόρα που είχε, τον προσπερνάει. Η μπάλα σηκώνεται αρκετά ψηλά και δίνει χρόνο στον Χάιντσε να στρίψει και να επιστρέψει στη φάση. Ο Πατρίς Εβρά παρακολουθούσε όλο  αυτό το διάστημα και πλέον είχε έρθει η ώρα να δράσει. Αμφότεροι τρέχουν να προλάβουν το μοιραίο, αφού δεν υπήρχε άλλος αμυνόμενος συμπαίκτης τους. Ο Φλέτσερ είχε ξεμείνει πίσω και κοιτούσε. Η μπάλα σκάει ξανά μία φορά και ο Εβρά αποφασίζει ότι η καλύτερη επιλογή είναι ένα άλμα. Ο Χάιντσε παραμένει στο έδαφος. Η σκέψη είναι γρήγορη: “Βλέπω τον Εβρά να έρχεται και η μοναδική πιθανότητα να τον προλάβω, είναι να βάλω το κεφάλι μου”. Το κάνει με την μπάλα να έχει αναπηδήσει περίπου μέχρι το ύψος του στήθους. Ο Εβρά στον αέρα, ο Χάιντσε να τραβάει φανέλες και να προσπαθεί να προλάβει και ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου να σπρώχνει την μπάλα ανάμεσά τους. Εποποιία. Η σύγκρουση των δύο αμυντικών των “κόκκινων διαβόλων” πιο δυνατή και από σκηνή στο Fast & Furious. Ο ηγέτης της Μίλαν απομακρύνεται από το τρακάρισμα που προκάλεσε σαν ασυνείδητος οδηγός και μένει μόνος του, στο ύψος του πέναλτι, με τον Έντβιν φαν ντερ Σαρ αντίπαλο. Δεν δοκιμάζει ένα δυνατό σουτ, ψάχνει τη γωνία για να σιγουρέψει το καλύτερο γκολ στην ιστορία του Champions League, την ώρα που ο Φλέτσερ που περπατάει, ο Χάιντσε είναι γκρεμισμένος στον αγωνιστικό χώρο του “Ολντ Τράφορντ” και ο Εβρά, που είχε καταφέρει να σταθεί όρθιος, απλά περιμένει το αναπόφευκτο. Ήταν το 2-1 για τη Μίλαν (και το πρώτο γκολ ο ίδιος με πανέμορφη προσπάθεια). Οι “ροσονέρι” ηττήθηκαν 3-2 λόγω δύο γκολ του Γουέιν Ρούνεϊ (είχε ανοίξει το σκορ ο Κριστιάνο Ρονάλντο), αλλά στον δεύτερο ημιτελικό στο Σαν Σίρο, οι “ροσονέρι” με σκόρερ ξανά τον ίδιο πήραν τη νίκη 3-0 και ακολούθως και το τρόπαιο στον τελικό της ΑΘήνας κόντρα στη Λίβερπουλ το 2007. Κυρίες και κύριοι, ο Κακά…

Το γκολ του Φλορέντσι κόντρα στην Μπαρτσελόνα, ο Γρηγόρης Μπάτης

Αν στεκόμουν στη θεωρία του αδερφού μου, Θέμη Καίσαρη, που λέει ότι το καλύτερο γκολ το κάνει και η σημασία του εκάστοτε ματς, τότε δίχως δεύτερη σκέψη θα επέλεγα το γκολ του Ζιντάν στο τελικό με την Λεβερκούζεν (βλέπε Χρήστο Δεμέτη). Γκολ ποίημα, γκολ ασύλληπτο, γκολ που έκρινε τον πρωταθλητή Ευρώπης. Αν πάλι έπρεπε να αποφασίσω για το γκολ που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου, θα έλεγα του Ραούλ στο Μάντσεστερ κόντρα στην Γιουνάιτεντ, όπου ο Ρεδόνδο έχει κάνει την ντρίμπλα του αιώνα. Ωστόσο, επειδή στο πρώτο είχαμε ωραία εκτέλεση και στο δεύτερο μαγική δημιουργία, θα επιλέξω ένα γκολ της (αρρώστιας μου) Ρόμα που σημειώθηκε πριν 6 μήνες περίπου και είναι απ’ την αρχή έως το τέλος μαγεία. Το γκολ που χαρακτηρίστηκε από πολλούς, ως ένα από τα πιο όμορφα που έχουν μπει στην ιστορία του Champions League (και όχι άδικα)! Ρόμα-Μπαρτσελόνα στο Ολίμπικο και οι διαστημικοί “μπλαουγκράνα” έχουν πάρει το προβάδισμα από το 21′. Δέκα λεπτά αργότερα, ο Φλορέντσι κλέβει τη μπάλα από τον Τζόρντι Άλμπα πολύ πίσω από τη σέντρα και αφού ξεκινά κούρσα από τα δεξιά, βλέπει εκτός εστίας τον Τερ Στέγκεν και αποφασίζει να τον κρεμάσει, με λόμπα λίγο μετά τη σέντρα. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο! Α-Δ-Ι-Α-Ν-Ο-Η-Τ-Ο! Με μία λέξη Τ-Ρ-Ε-Λ-Α!

Από το 01:29 και μετά, απολαύστε:

Το γκολ του Πάουλο Σόουζα απέναντι στη Γιουβέντους ο Θανάσης Κρεκούκιας

Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν έτοιμος να γράψω για το γκολ-ποίημα του Χρήστου Δημόπουλου στο “Κομουνάλε” του Τορίνο, το 1987, που κανείς – ούτε και ο Τακόνι – δεν κατάλαβε πώς μπήκε. Σουτ με τη μία, ανάποδη καμπύλη, γκελ που δεν φάνηκε στην τηλεόραση, αλλά η μπάλα ψηλά στα δίχτυα γράφοντας το 1-2. Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι ήταν για το Κύπελλο UEFA. Έτσι λοιπόν κατέληξα στη φαουλάρα του Πορτογάλου, επίσης με την Γιουβέντους, στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το 2001. Θυμάστε φαντάζομαι όλοι, “το φάουλ είναι μακριά, δεν θα το επιχειρήσει απευθείας” και τσούπ, ένα βηματάκι, να, μέσα! Επική γκολάρα, το έβλεπα με φίλους, ουρλιάζαμε όλοι σαν τρελοί, “ναι μωρή τρέλα Σόουζα”, “πελατάκια της Γιούβε” και διάφορα τέτοια γραφικά. Από τις ποδοσφαιρικές βραδιές του Παναθηναϊκού που δεν ξεχνιούνται.