Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Από Τακέσι Κόβακς μέχρι Ιβάν Ίλιτς. Για περάστε.
- 24 ΦΕΒ 2018
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Το ‘Altered Carbon’, ο Πάνος Κοκκίνης
‘Τακέσι Κόβακς ζεις, εσύ μας οδηγείς’ φάση. Μιλάμε για την καλύτερη σειρά επιστημονικής φαντασίας από τότε που φόραγα ακόμη κοντά τζιν σορτσάκια. Ακόμη και αν είναι δικαιολογημένες οι κριτικές ότι θα μπορούσε να έχει λίγο παραπάνω υπόθεση και λίγο λιγότερο αίμα. Ακόμη και αν σε κάποιον που δεν έχει ρουφήξει, όπως εγώ, τα μυθιστορήματα στα οποία βασίζεται, μοιάζει σε πρώτη ανάγνωση σε κλώνο του Blade Runner. Αυτά με αφήνουν, να το ξέρεις, φουλ αδιάφορο. Εδώ μιλάμε για πρωταγωνιστή που πείθει, world building επιπέδου και concept (οι άνθρωποι μεταφέρουν τη συνείδησή τους από το ένα σώμα στο άλλο-κάτι που σημαίνει ότι οι πλούσιοι ζουν για πάντα) που μπορεί να τραβήξει για πολλές σεζόν. Εδώ μιλάμε, πάνω από όλα, για μια σειρά που σε κάνει να πατάς μανιασμένα το κουμπί προκειμένου να ξεκινήσει το επόμενο επεισόδιο. Κάτι που, προσωπικά, έχει να μου συμβεί από την πρώτη σεζόν του ‘The Walking Dead’.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Την άλλη άποψη
Με το ‘Black Panther’ κι όλα του τα τριγύρω, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Λοιπόν αυτό είναι κόλλημα βδομάδων τώρα στην πραγματικότητα και αφορά πολλά διαφορετικά πράγματα- όπως και το ίδιο το φαινόμενο της ταινίας βέβαια. Έχουμε το σάουντρακ, που είναι legit αλμπουμάρα που του χρόνου θα ψηφίσω στην δεκάδα της blogovision, με τον Kendrick να έχει γράψει όλα τα κομμάτια είτε αυτά εμφανίζονται στην ταινία είτε την έχουν λάβει ως έμπνευση. Μετά, είναι η ίδια η ταινία. Που δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά είναι μια κανονική, ανθρώπινη ταινία από έναν κανονικό σκηνοθέτη (τον φίλο μου τον Ryan Coogler) η οποία φέρνει μαζί μια ολόκληρη αισθητική πρόταση και δίνει εντελώς κάζουαλι θέση σε ΤΕΣΣΕΡΙΣ γυναίκες ηρωίδες (μαύρες κιόλας) οι οποίες σκίζουν στην οθόνη. Ποιο μπλοκμπάστερ το έχει κάνει αυτό; (Letitia Wright κερδίζει τα πάντα, κι επιτέλους το Χόλιγουντ αξιώθηκε να δώσει ξανά κάτι της προκοπής στην Lupita Nyong’ o μετά το Όσκαρ της.)
Συν σε όλα αυτά, το ότι η ταινία έχει από μόνη της μια ενδιαφέρουσα πολιτική διαπραγμάτευση στο κέντρο της. Με την οποία δε συμφωνώ απαραιτήτως, ο T’Challa ξεκινά από μια τραμπικής λογικής “να κλείσουμε τα σύνορα” παράδοση των προγόνων και ερχόμενος απέναντι στην παγκόσμια κοινωνική αδικία παίρνει μια σχετικά χαλαρή θέση. Αλλά μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία γεννιέται ο μακράν καλύτερος και σημαντικότερος υπερηρωικός marvel villain, ο Killmonger του Michael B. “fuckin’ A” Jordan (με οποιο θυμίζω έχουμε κάνει fist bump), που είναι ο διεθνιστής της υπόθεσης. Ο Michael B. Jordan θα έπρεπε να κερδίζει Οσκαρ για όλους τους ρόλους του αλλά πόσο μάλλον για αυτόν- το σημείο που λέει “weeks? iiiiii don’t *need* weeks” είναι από μόνο του καλύτερο από όλες τις ερμηνείες που προτείνονται φέτος σε όλες τις κατηγορίες. (Εξαιρώντας την Laurie Metcalf του ‘Lady Bird’.)
Επίσης:
Μιλώντας για Όσκαρ, εκτός από το Όσκαρ Κουστουμιών που είναι ήδη κλειδωμένο για την ταινία για του χρόνου, θα παίξει πολύ γερά και σε ένα σωρό τεχνικές κατηγορίες. Μια από αυτές είναι η Φωτογραφία της Rachel Morrison, η οποία προτάθηκε φέτος για το πανέμορφο ‘Mudbound’ που μόλις βγήκε σινεμά και είναι η καλύτερη ταινία της βδομάδας. Κάπου εδώ αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί δεν τα έκανα ξεχωριστό κείμενο όλα αυτά, αλλά δεν είναι θέμα, με το ρυθμό που ξεπερνάει τις εμπορικές προσδοκίες αυτή η ταινία ($242 εκατομμύρια άνοιγμα Αμερική, $404 παγκοσμίως, ΑΝΤΙΟ) είναι βέβαιο πως θα μιλάμε για αυτήν αδιάκοπα μέχρι το καλοκαίρι. Κι ο Ryan Coogler είναι ό,τι πιο κοντά έχουμε σε επόμενο Spielberg, by the way. Δε θυμάμαι πόσο καιρό έχουμε να δούμε τόσο νέο σκηνοθέτη να κινείται με τόση άνεση μες στον στουντιακό χώρο παράγοντας απολύτως πετυχημένες εμπορικά, και προσωπικές καλλιτεχνικά, ταινίες.
Αυτά νομίζω.
Με το ‘Λάθος’ του Σαμαράκη, ο Γιώργος Μυλωνάς
Σαμαράκη είχα να διαβάζω από το σχολείο. Από εκείνα τα κείμενα του ‘Ζητείται Ελπίς’, τα οποία συμπεριλαμβάνονταν στα σχολικά βιβλία. Οπότε, όταν έπιασα στα χέρια μου το Λάθος, νόμιζα ότι έκανα αυτό που λέει ο τίτλος του βιβλίου. Μετά από τρεις μέρες, όσες δηλαδή μου πήρε να το διαβάσω, συνειδητοποίησα ότι πρόκεται για μία από τις πιο σωστές αναγνωστικές μου επιλογές. Μαζί με το ‘Κιβώτιο’ του Άρη Αλεξάνδρου είναι ό,τι πιο κοντά έχουμε στην ελληνική λογοτεχνία στο ‘1984’ του Όργουελ και το ‘Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο’ του Χάξλεϊ. Δημιουργημένο σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον, με ανθρώπους και περιοχές χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να ταυτίζεται μαζί τους, αφού μοιάζουν βγαλμένες από το πολύ κοντινό μέλλον ή παρελθόν. Σε κάθε σελίδα απορούσα πώς μπορεί κάποιος να γράφει με τόσο απλό τρόπο κάτι τόσο σπουδαίο. Θα το διαβάσω ξανά, μπας και μάθω τον τρόπο.
Με το ‘Everything Sucks!’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Λοιπόν, το ‘Everything Sucks!’ έκανε κάτι που δεν θυμάμαι ποια σειρά έκανε τελευταία φορά. Ξεκίνησε ως ένα καλοπροαίρετο μεν, άνισο δε, επιδερμικό δε σόου που σε πρώτη φάση βλέπεις κάπως διεκπεραιωτικά γιατί ’90s, και κάπου στα μισά άρχισε να μετατρέπεται από μια κλισέ ιστορία ενηλικίωσης σε υπέροχη ιστορία coming out. Δεν μπορώ να ανακαλέσω άλλη σειρά που λίγο πριν το τέλος της με κέρδισε τόσο πολύ ώστε να περιμένω με ανανεωμένο ενδιαφέρον το μέλλον της. Είναι σίγουρα για τον υπομονετικό θεατή που συγχωρεί εύκολα τα αδέξια ξεκινήματα. Η ανταμοιβή είναι ένα τέλειο finish και μια άψογη playlist που θα απολάμβανε ο καθένας.
Με τις φετινές οσκαρικές ταινίες, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Φέτος έχω σοβαρούς στόχους, όχι αστεία. Ένας εξ αυτών, το να έχω δει όσες περισσότερες από τις υποψήφιες ταινίες πριν τη βραδιά των Όσκαρ. Και πάμε καλά. Τις τελευταίες ημέρες έχω δει ‘Call Me By Your Name’ και ‘Three Billboars Outside of βαριέμαι να το γράψω όλο’ και στην μία εβδομάδα που απομένει, σκοπεύω να καλύψω κι άλλα κενά (είχα ήδη δει κάποιες, δεν είναι τόσα και τόσο πολλά πια). Το ποιες μου άρεσαν και ποιες όχι δεν είναι της ώρας, τι θα λέμε στο live chat;
Με τα λογοπαίγνια του Θοδωρή Τσεκούρα, ο Ευθύμιος Σαββάκης
Τον ακολουθώ χρόνια στο Facebook. Νομίζω, από τα πιο ευφυή account που ακολουθώ. Η επιτυχημένη πορεία του στον χώρο της διαφήμισης δε θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι τυχαία. Με αυτά, όμως, που έχω κολλήσει είναι τα λογοπαίγνιά του. (Σχεδόν) κάθε πρωί, κατά τη διάρκεια των Meetings (όπως παραδέχεται και ο ίδιος), αρπάζει μία λέξη ή ένα σκίτσο και με 2-3 κινήσεις του αλλάζει τα φώτα. Θεούλης <3
Με τον ‘Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς’, ο Κώστας Μανιάτης
Αν και έχω ένα θεματάκι με τα βιβλία και γενικότερα με τις ιστορίες που ξεκινούν απ’ το τέλος, με το ‘Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς’, η προκατάληψή μου με εγκατέλειψε σχεδόν από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Στη νουβέλα του Τολστόι, η θλιβερή κατάληξη του ομώνυμου ήρωα περνάει σε δεύτερη μοίρα και αυτό γιατί το έργο είναι ένας εσωτερικός μονόλογος πάνω στη ζωή, στο μετά και στις επιλογές που διαμορφώνουν τη διαδρομή μας. Ο ήρωας βρίσκεται στο νεκροκρέββατό του και στις τελευταίες του ώρες, στοιχειώνεται απ’ το ανεπίστρεπτο του χρόνου και απ’ τη συνειδητοποίηση ότι όποια ευκαιρία είχε για να διορθώσει τη ζωή του, έχει γλιστρήσει πια απ’ τα χέρια του. Ένα αριστούργημα σχεδόν 100 σελίδων, που διαβάζεται απνευστί και συνεχίζεις να το σκέφτεσαι για μέρες μετά το τέλος του.
