Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Όταν σου χορεύω’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς του τραγουδιού. Ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός. Και η Ρένα Μόρφη έγινε (φυσικά) ωραιότατη Σούλη Ανατολή στα χέρια του.

Και στιχάρες της έδωσε και μουσικάρες της έγραψε και κολλήματα μας δημιούργησε.

“Όταν σε κοιτάζω σύννεφα και μπόρα Όταν σ´ αγκαλιάζω σταματάει η ώρα”

Σπουδαίος Ζέλικο Δεληβοριάς.

Με τους ‘Τοξότες’, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Σπάνια κατεβάζω παιχνίδια για το κινητό. Ειδικά τους τελευταίους μήνες. Πριν τρεις μέρες ωστόσο κατέβασα ένα σχεδόν κατά τύχη. Το έλεγαν ‘Τοξότες’ (Archers στα αγγλικά) και ξεκίνησα δειλά δειλά να το δοκιμάζω καθώς ερχόμουν το πρωί στο γραφείο με το μετρό. Την πρώτη μέρα δεν κατάλαβα καν τη διαδρομή. Τη δεύτερη το ίδιο, ενώ με έκανε να το ανοίξω για λίγα λεπτά και την ώρα που ήμουν σπίτι. Θυμίζει το ‘Worms’ που σχεδόν όλοι είχαμε κολλήσει πριν μερικά χρόνια. Προσπαθείς να πετύχεις με το τόξο σου τους υπόλοιπους τοξότες που εμφανίζονται στην οθόνη. Έχει πλάκα και σίγουρα νικάει τη βαρεμάρα σου στα μέσα μεταφοράς. Τουλάχιστον για μερικές ημέρες.

To ‘Man With a Plan’, ο Πάνος Κοκκίνης

Κράτα τις ψαγμένες sitcom, αυτές που είναι πολύ χιπ για να σε κάνουν να γελάσεις, για την πάρτη σου και άσε για μένα κάτι mainstream και καλοφτιαγμένο. Ιδανικά κάτι που να έχει μέσα μια τζούρα από Matt Le Blanc. Ο πιο αστείος, όπως αποδείχθηκε, διαχρονικά από τους Friends. Και εκείνος που έχει γεράσει με τη μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Ναι, στο Episodes, που έπαιζε μια καρικατούρα του εαυτού του, ήταν καλύτερος. Αλλά αυτό μας τελείωσε. Άλλωστε εδώ, ως κλασικός πάτερ φαμίλιας, είναι σαφώς πιο εύκολο να ταυτιστείς μαζί του. Με το αξιαγάπητο δηλαδή λαμόγιο που ήταν και παραμένει.

Με το ‘Dead in the Water’ του Noel Gallagher, ο Κώστας Μανιάτης

Ο Νoel επέστρεψε με νέο άλμπουμ αυτή τη βδομάδα, κάτι πάει να κάνει, να εξελίξει λίγο τον ήχο του, ακόμα δεν έχω καταλάβει ακριβώς, γιατί δεν έχω προλάβει να το ακούσω όλο και πολύ προσεκτικά. Έχω προλάβει όμως να κολλήσω με την απλοϊκή ομορφιά του Dead in the Water, του πιο κλασικού oasis-like τραγουδιού του δίσκου. Μία κιθάρα, ένα πιανάκι και μια μελωδία που θα μπορούσε να έχει γραφτεί από τον Chief στο πρώτο μισό των 90s, τότε που κιθάρα έπιανε, διαμάντι έβγαζε. Όσοι αγαπάνε τις μπιτλικές μελωδίες γενικά, είτε βγαίνουν απ’ την κιθάρα του Elliott Smith, είτε των Flaming Lips, θα με νιώσουν.

Με το ‘Light it Up’ του Tosin Martyns, η Ναστάζια Καπέλλα

Είχα δει τον Tosin Martyns, όταν τον Μάιο άνοιξε το live της Tommy Genesis και μου άρεσε πολύ. Έτσι κανονίσαμε να κάνουμε μία συνέντευξη, επειδή θα εμφανιστεί στο Plisskën και εκεί ανακαλύψαμε ότι ήμασταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο, ίδια τάξη άλλο τμήμα. Όλη την εβδομάδα ακούω ασταμάτητα το ‘Light it Up’ και άρχισα να ανακαλύπτω τη μουσική του που είναι όλη ωραία και σε κάνει να θες να χορέψεις. Όλη την εβδομάδα ακούω ασταμάτητα το ‘Light it Up’ και άρχισα να ανακαλύπτω τη μουσική του Tosin Martyns που είναι όλη ωραία και σε κάνει να θες να χορέψεις. Επίσης αγαπημένα μου είναι το ‘Dada‘, το ‘Never Lose‘ και το ‘Higher killer‘.

Με το ‘Criminal Minds’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν έχω πει ούτε μία φορά ”α ωραία, θα κάτσω το βράδυ να δω Criminal Minds, ανυπομονώ”. Άλλα κάθε φορά που κάθομαι χυμένος στον καναπέ, έτοιμος να κοιμηθώ, χωρίς αντοχές να βάλω να δω κάποια σειρά και μοναδική μου λύση είναι το ζάπινγκ στην τηλεόραση, όταν πετυχαίνω επεισόδιο της αστυνομικής σειράς του ΣΚΑΪ από την αρχή του, χαίρομαι και συνήθως κρατιέμαι ξύπνιος μέχρι να τελειώσει. Και στη μέση πάντως να το πετύχω, δεν έχω παράπονο, όπως και με τη ‘Λάμψη’, καταλαβαίνεις τι γίνεται. Φόνοι, φόνοι, ένοχος, τον πιάσαμε, πάμε σπίτια μας κι εγώ για ύπνο. Τίμιο.

Με τον Jeremy Irons και τον πύργ​ο του, ο Γιάννης Σαχανίδης

Αυτή την εβδομάδα, κάθε φορά που μένω idle στον υπολογιστή, παίρνω κουράγιο από αυτή τη φωτογραφία του Jeremy Irons. Ο ηθοποιός βρίσκεται μπροστά από τον ιδιόκτητο, Ιρλανδέζικο πύργο του, που χτίστηκε τον 15ο αιώνα και αναστήλωσε ο Irons πριν μερικά χρόνια. Ο καλλιτέχνης φορά κάτι λιτό και ποζάρει για το φακό παρέα με τον Smudge, τον λευκό σκυλάκο του. Η συγκεκριμένη φωτογραφία πάει πακέτο με εκείνη όπου βλέπουμε τον Jeremy Irons καβάλα στην άμαξα του που σέρνει το άλογό του, ο Paddy, αλλά κι εκείνη όπου ο Jeremy Irons αγναντεύει το πέλαγο από το σκαφάκι του, παρέα φυσικά και στα 2 στιγμιότυπα με τον πιστό του Smudge. Υπέροχες καταστάσεις.

Με διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο Γιώργος Μυλωνάς

Για χρόνια είχα παρατημένο στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο με διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Σκληρόδετο με ένα λιτό σχέδιο στην μπροστινή πλευρά. Ένα ζευγάρι χέρια με τις παλάμες στραμμένες προς τον ουρανό σαν να προσεύχονται ή να ζητούν έλεος. Έτσι και αλλιώς το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Λογικά το είχα αποκτήσει μέσω κάποιας παλιάς κυριακάτικης εφημερίδας, από αυτές που περιλάμβαναν τόσα ένθετα που χρειαζόσουν γυμνασμένους δικεφάλους για να μπορέσεις να τις κουβαλήσεις από το περίπτερο μέχρι το σπίτι. Όπως και να έχει, μην έχοντας κάτι καινούργιο να διαβάσω αυτή την περίοδο, πήρα το συγκεκριμένο βιβλίο για να το ξεφυλλίσω στο δρόμο για τη δουλειά.

Αν και αρχικά ήμουν αρνητικός με τον Παπαδιαμάντη, από τον οποίο είχα διαβάσει μόνο τη Φόνισσα, λόγω της (όπως θεωρούσα) παρωχημένης γλώσσας του και του γεγονότος ότι οι ιστορίες του εκτυλίσσονται στην και γύρω από την Σκιάθο δύο αιώνες πριν, σε κάθε διαδρομή προς το γραφείο διαβάζω και από ένα διήγημα. Διηγήματα τα οποία μοιάζουν βγαλμένα από κάποια σχολή δημιουργικής γραφής του 19ου αιώνα για το πώς θα πρέπει να είναι η ραχοκοκκαλιά ενός διηγήματος και θα πρέπει να διδάσκονται στους αιώνες που ακολουθούν. Ιστορίες χωρίς συγκλονιστική εξέλιξη (τουλάχιστον για το σήμερα), αλλά με ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος. Με γλώσσα που μπορεί να μοιάζει παρωχημένη, αλλά σίγουρα έχει να σου δώσει πράγματα όχι μόνο από άποψη γλωσσολογικής εξέλιξης, αλλά να σε μάθει λέξεις που μπορείς να χρησιμοποιείς και σήμερα. Λέξεις που δημιουργούν εικόνες και για να δώσεις την ακριβή ερμηνεία τους χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις ολόκληρη πρόταση. Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη είναι μια ακόμα απόδειξη πως δεν υπάρχει πιο σπουδαίος τρόπος συγγραφής από τον πιο απλό. Την straight διήγηση μιας καθημερινής ιστορίας.

Με το ‘Στέλλα, κοιμήσου’, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν είναι δα και κάνα φοβερό νέο ότι έχω δει τις ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη περισσότερες φορές από τις ταινίες οποιουδήποτε, Έλληνα ή ξένου, σκηνοθέτη. Αυτό που προκύπτει από το συγκεκριμένο στατιστικό είναι η σιγουριά ότι ο Οικονομίδης πρέπει να προσπαθήσει φοβερά πολύ για να με απογοητεύσει στο εξής. Μπαίνοντας λοιπόν προχθές στη σκηνή του Εθνικού, ‘Νίκος Κούρκουλος’, είχα δεδομένο ότι το πρώτο έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε για το θέατρο θα με κάνει να θέλω να το ξαναδώ. Το ‘Στέλλα, κοιμήσου’ παίζεται για δεύτερη  χρονιά στο Εθνικό. Το πιθανότερο είναι πως θα παιχτεί και για τρίτη. Μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς, τη γεμάτη βρισιές και ένταση πρόζα και έναν σταθερό τυφώνα (αει)κίνησης στη σκηνή, ο Οικονομίδης καταφέρνει κάπου στα μισά της παράστασης να κάνει τους 100-120 θεατές που γεμίζουν κάθε μέρα το θέατρο ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΝΑΣΑ. Καταφέρνει να φτιάξει μια σκηνή αγωνίας, στην οποία ειλικρινά εγκατέλειψα την άνεση της πλάτης της καρέκλας κι έγειρα μπροστά, προς τη σκηνή, καρφωμένος σε έναν συγκεκριμένο ήρωα. Δεν ήταν μια φτηνή αγωνία τύπου θρίλερ, ήταν μια εγγενής αγωνία, ένα φοβερό ενδιαφέρον για το πού έχει στείλει ο Οικονομίδης το σενάριο και από πού το πιάνουν οι ηθοποιοί. Είχα γείρει μπροστά και δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ.

Με τον ‘Flash’ η Νάνσυ Κωστακοπούλου

Φοβερά ετεροχρονισμένο κόλλημα- ΤΟ ΞΕΡΩ- αλλά ο ‘Flash’ μπήκε στη ζωή μου πριν από 2 εβδομάδες και έκτοτε δεν έχω δει τίποτα άλλο (οκ, είδα το 300ο επεισόδιο ‘Grey’s Anatomy’ γιατί έπρεπε και το καινούριο επεισόδιο ‘Dynasty’ γιατί λίγο glam δεν έβλαψε ποτέ κανένα), γιατί περνάω πολύ καλά με αυτό που συμβαίνει στο Star Labs. Έχω τα θέματά μου με τους γυναικείους χαρακτήρες (ελπίζω η Ιωσηφίνα να μην μου κόψει την παρακάτω πρόταση) και δεν αντέχω την ατάλαντη ηθοποιό που υποδύεται την Iris, ωστόσο πεθαίνω- λιώνω με γλυκάκι Cisco και έχω λατρέψει τον Barry Allen. Επειδή η πρώτη μου επαφή με σειρές της DC έγινε με τον ‘Arrow’ που βρήκα ΦΡΙΧΤΟΤΑΤΟΝ φοβόμουν ότι ο ”Flash” θα είναι επίσης κακός, οπότε καταλαβαίνετε τη χαρά μου όταν συνειδητοποίησα ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. Όχι, το caps lock δεν είναι υπερβολή, το team Flash είναι εξαιρετικό παρεάκι και χαίρομαι πολύ που το ανακάλυψα, έστω και 3 χρόνια μετά.

Με το ‘Ten Years’ των Aly & AJ, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Συνεχίζουμε να σας φέρνουμε την ωραιότερη ποπ βδομάδα μετά τη βδομάδα, χωρίς εμμονές είμαστε ένα τίποτα εξάλλου. Σε αυτό το επεισόδιο θέλω να μιλήσω για τις Aly & AJ, οι οποίες ξεκίνησαν πριν πάρα πολλά χρόνια από το φυτώριο Disney βγάζοντας τρία άλμπουμ με ποπ τσιχλόφουσκα, των οποίων το διασημότερο κομμάτι ήταν το αθάνατο έπος ‘Potential Breakup Song‘, που ένας φίλος χαρακτήρισε μοντέρνο ‘Ρίτα, Ριτάκι’. Το ακούω.

10 χρόνια, οι αδερφές Michalka συνεχίζουν καριέρες ως ηθοποιοί, η AJ παίζει στο ‘Goldbergs’ και η Aly παίζει στο ‘iZombie’ (παλιότερα και στο αδικοχαμένο ‘Hellcats’), αλλά έχοντας στο ενδιάμεσο προσπαθήσει να απομακρυνθούν μουσικά από το corporate ξεκίνημά τους, άλλαξαν την επωνυμία του ντουέτου τους σε 78violet. Δεν πήγε πουθενά η φάση, και φέτος το καλοκαίρι επέστρεψαν στο αρχικό τους Aly & AJ αλλά αυτή τη φορά ως πρότζεκτ παντελώς ανεξάρτητο και αυτοχρηματοδοτούμενο. Βγάλαν επιτέλους ένα EP με τίτλο ‘Ten Years’, όσα έχουν περάσει “από την τελευταία φορά”, και από το μεγάλο τους χιτ, και βγάζουν 4 κομμάτια γεμάτα ’80s synth/dream pop αίσθηση. Είναι ένα όνειρο. Όλα τα tracks είναι όμορφα, αλλά ειδικά το πρώτο single ‘Take Me’ είναι το αγαπημένο μου κομμάτι της χρονιάς. Το βιντεοκλιπ έχει σκηνοθετήσει ο Alex Ross Perry του ‘Listen Up Phillip’, δείτε το, ακούστε το, απολαύστε το, γενικά ζήστε: