ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Εθνική, Youtube, blast from the past και πολλά ακόμη. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με την πορεία της Εθνικής Γυναίκων, ο Ευθύμιος Σαββάκης

(Credit: Εθνική Ομοσπονδία Μπάσκετ)

Οι γνώσεις μου από γυναικείο μπάσκετ είναι σαν τις επιθετικές επιλογές του Ολυμπιακού στους φετινούς τελικούς της Α1 Μπάσκετ. Ανύπαρκτες. Ωστόσο, για λόγους δουλειάς παρακολούθησα την πορεία της Εθνικής Γυναικών στο Eurobasket. Μία παρέα κοριτσιών απέναντι σε καλύτερες (θεωρητικά) και μεγαλύτερες σε αξία (στα χαρτιά) ομάδες. Το απόγευμα της Πέμπτης, όταν η διαφορά απέναντι στην Τουρκία είχε εκτοξευτεί, έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει σαν μικρό παιδί έναν αθλητικό αγώνα μπροστά στην οθόνη. Χωρίς φίρμες, εταιρείες, κέρδη κτλ. Έναν αγώνα από τα παλιά. Είχα χρόνια να το νιώσω αυτό το συναίσθημα. Μπράβο στα κορίτσια. Το ραντεβού των ημιτελικών θα με βρει εκεί. Με την ίδια λαχτάρα για ένα σπουδαίο βράδυ. Μέχρι το επόμενο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Κέρδισε το μπάσκετ χωρίς μηδενικά, η νίκη είναι ασύλληπτη 

Με τους New Rules του Bill Maher, ο Πάνος Κοκκίνης

Προφανώς και No1 επιλογή μου ήταν και παραμένει ο John Oliver. Αλλά μια φορά την εβδομάδα είναι λίγο, πολύ λίγο. Εννοείται πως ο Jimmy Kimmel παραμένει ιδανικός για να δεις την ποπ κουλτούρα με άλλο μάτι (όπως πρόσφατα που φώναξε ένα μαθητή να ολοκληρώσει στην εκπομπή την ομιλία που του είχαν λογοκρίνει οι καθηγητές). Αλλά, τελευταία, έχω πιάσει τον εαυτό μου να γελάει αλύπητα με τον -σαφέστατα politicallly incorrect- Bill ο οποίος, παρά τις εμμονές του, έχει κάνει μια χαρά δουλειά να περνάει ένα χεράκι την πορτοκαλί απειλή που κάθεται αυτή τη στιγμή στον Λευκό Οίκο.

Με τον Cain, η Ναστάζια Καπέλλα

Έμαθα τον Cain από αυτό το βίντεο tribute στον Σταύρο Θεοδωράκη. Μετά ακολούθησαν και άλλα πολύ ωραία μικρά βίντεο, αλλά και υπερπαραγωγές όπως το ελληνικό ‘Breaking Bad’ και το ‘Game of Thrones- 10η Εντολή’ , ενώ παράλληλα έκανε και το ‘Greek Singerman’. Και ύστερα από σιωπή ένας περίπου χρόνου που ήταν στρατό επέστρεψε με καινούρια βίντεο τα οποία ανεβάζει τακτικά κάθε εβδομάδα εδώ και έξι μήνες. Το πιο πρόσφατο ανέβηκε χτες και καθώς το έβλεπα απόρησα πώς και δεν τον έχω βάλει ακόμη στα κολλήματα της εβδομάδας, οπότε να.

Με το Stockholm Syndrome των Yo La Tengo, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Πάλιο και αγαπημένο, αλλά μιας και σήμερα το βράδυ οι Yo La Tengo θα βρίσχονται στο Νιάρχο για ένα ωραίο, καλοκαιρινό και δωρέαν live, το θυμήθηκα και το έχω λιώσει, ελπίζοντας να το ακούσω ζωντανά σε λίγες ώρες. Αλλά και να μην το ακούσω, είμαι σίγουρος ότι θα τα περάσουμε υπέροχα και απλά θα συνεχίσω να το λιώνω και την επόμενη εβδομάδα, κουνώντας ποδαράκια στη δουλειά.

Με τους blink-182, o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είναι low key η χρονιά τους για μένα, πρώτα επειδή ο Xavier Dolan ξέθαψε το ‘I Miss You’ στη φετινή του ταινία θυμίζοντάς μας πως το κομμάτι αυτό δεν έπρεπε εξαρχής ποτέ να είχε θαφτεί. Παίζει στην ωραιότερη σκηνή της ταινίας, την ώρα που η Lea Seydoux θυμάται και μελαγχολεί και οι blink και η μουσική τους είναι ουσιαστικά τα λόγια της. Αυτό ήταν στην αρχή του εξαμήνου, και τώρα στο τέλος ετοιμάζω βαλίτσες για Rock Werchter όπου ανάμεσα σε ονόματα όπως Radiohead, Arcade Fire και Foo Fighters, εγώ αυτό που περιμένω περισσότερο είναι η μαγική μέρα με blink-182, Linkin’ Park και System of a Down. Ένα αληθινό μουσείο. Έχω λιώσει τη δισκογραφία τους, ειλικρινά στα 20 χρόνια του ‘Enema of the State’ έχει να γίνει μεγάλο πάρτυ. Αλλά ως τότε, μέσα σε όλα έκλεισε αυτή τη βδομάδα 20 χρόνια το ‘Dude Ranch’, το οποίο φυσικά και ο Tom DeLonge γιόρτασε έτσι:

Το MTV μίλησε με τον παραγωγό του άλμπουμ για την επέτειο, ο οποίος θυμάται διάφορα ενδιαφέροντα, αλλά το αγαπημένο μου είναι πώς δημιούργησε τα χαρακτηριστικά φωνητικά του ‘Dammit’. “I went into it knowing Cheshire Cat and knowing Mark’s style: that sing-song, talk-singing,” λέει ο Trombino. “I went into Dude Ranch thinking, I want to put some intensity behind Mark. I pushed him to the point of screaming, basically.” <— εγώ, στο sing-along.

Με το άλμπουμ του Dennis The Fox, ο Γιάννης Σαμούρκας

Είχα ακούσει για πρώτη φορά (και μοναδική) ένα κομμάτι του, το ανεπανάληπτο “Piledriver”, στη συλλογάρα Country Funk 1969-1975. Από τότε ήθελα να βρω κάτι ακόμα από τον τύπο που ήταν φαντομάς. Ένα και μοναδικό άλμπουμ το ’75, Mother Trucker. Επιτέλους πριν από ένα μήνα περίπου επανακυκλοφόρησε και κάποιος καλός άνθρωπος το ανέβασε σε blog. Τι άλμπουμ! Έχει μέσα τη μισή μουσική ιστορία. Από Bowie, σε Elvis, σε Johnny Cash, σε Beatles και όλα αυτά μέσα από την αλάνθαστη αισθητική του Burt Bacharach. Λίγο επιρρεπής να είσαι, θα ψάχνεις να βρεις την πρώτη κόπια που κάνει πάνω από 200 ευρώ.

Με το ‘Utopia for Realists: The Case for a Universal Basic Income, Open Borders and a 15-hour Workweek’, ο Γιώργος Μυλωνάς

Εκεί που έχω αρχίσει να σκάω από τη ζέστη τα βράδια ακόμα κι αν κοιμάμαι με ανοιχτά παράθυρα και να μετράω αντίστροφα τις μέρες για τις διακοπές, πέφτω πάνω στο ‘Utopia for Realists’ του Ολλανδού -γιατί πάντα οι γαμάτες ιδέες ξεκινούν από αυτή τη χώρα- Bregman, ο οποίος σε γενικές γραμμές μιλάει -για αυτό που λέει ο τίτλος- για το ότι δεν υπάρχει λόγος να δουλεύουμε πάνω από 15 ώρες την εβδομάδα και να μην παίρνουμε ένα κοινό εισόδημα όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη, ο οποίος δεν θα έχει πλέον σύνορα. Από τον τίτλο και μόνο απορώ γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει γίνει ήδη best seller. Μέσα στο βιβλίο τα εξηγεί ωραία -που λέει και μια ψυχή-, με λογικά επιχειρήματα, αν και τονίζει πως μια τέτοια ιδέα υπάρχει στο μυαλό ανθρώπων σε κομβικές θέσεις ανά τον πλανήτη εδώ και χρόνια, αλλά όλο και κάπου κολλάει και δεν υλοποιείται. Όσο τσουλάει το καλοκαίρι, θα κάνω μπάνια με την ελπίδα πως η μέρα που θα το ζήσουμε δεν αργεί. Ας το στείλει παρακαλώ κάποιος στην κα Αχτσιόγλου.