Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τα γουρούνια του Okja ο Γιάννης Σαμούρκας

Πρώτα θέλω να πω πόσο κακή και υπερβολική ήταν η ερμηνεία του Jake Gyllenhaal. Κατάφερε να είναι χειρότερος κι από το Demolition. Η υπόλοιπη ταινία ήταν υπέροχη. Μόνο που μου άφησε τρομερά ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία ήταν υπεραξιολάτρευτα τα υπεργουρούνια και από την άλλη έδειχναν και υπερνόστιμα μέσα σε κείνο το σφαγείο. Από τη μια θες να τρέχεις μαζί τους στην αχαλίνωτη χλωρίδα κι από την άλλη να τους τραβήξεις μια δαγκωνιά μαζί με πουρέ πατάτας. Τουλάχιστον με τον Totoro δεν είχα τέτοιο πρόβλημα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Στην παγκόσμια πρεμιέρα του ‘Okja’ στο Φεστιβάλ Καννών

Με το Hidden Figures η Έρρικα Ρούσσου

Για το στήσιμο. Για τις τρεις υπέροχες κυρίες. Για το ανατρίχιασμα που έπαθα μόλις είδα το ‘Coloured restrooms’. Για τον Mahershala Ali που στο Moonlight δεν κατάφερα να πιάσω πόσο υπέροχος είναι. Παρά το γεγονός ότι κάπως έχω βαρεθεί τις ταινίες που ο καλός με δυνατότητες θα κερδίσει ακόμα και αν δεν έχει ούτε τουαλέτα να κάνει την ανάγκη του, ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται η ιστορία της πρωταγωνίστριας και των δύο συμπρωταγωνιστών της που είχαν την ατυχία να είναι γεννημένες και μαύρες και γυναίκες και έξυπνες (και τα τρία αποτελούν μειονότητα) είναι τόσο επιτυχής ώστε παρόλο που ήξερα ότι το τέλος θα ήταν happy (δεν κάνω σπόιλερ, και εσύ θα το καταλάβεις από την πρώτη κιόλας σκηνή) και που δεν είχα άγχος για τις εξελίξεις, δεν βαρέθηκα λεπτό. Εντάξει μπορεί να φταίει και ο Mahershala γι αυτό δεν ξέρω. Ίσως.

Με το ‘Bicicleta’ της Shakira η Ναστάζια Καπέλλα

Την αγάπη μου για την Shakira την έχω δηλώσει και σε άλλα κολλήματα. Φέτος κόλλησα και με τo “Chantaje” και με το “Me Enamoré” με το που έβγαλε τα βίντεο τους και σειρά είχε και το “Bicicleta”. Το κλιπ για το “Bicicleta” βέβαια είχε βγει πέρσι τέτοια μέρα (!), αλλά εγώ το είχα ακούσει μια φορά και το χα προσπεράσει. Ένα χρόνο μετά όμως ήρθε η δικαίωση και το χω λιώσει. Δεν καταλαβαίνω καθόλου τι λέει και απλώς το βάζω όλη την ώρα και λέω τα μόνα που πιάνω: te quiero tanto νανανανα Bicicleta νανά Barcelona.

Με το Green Light της Lorde ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Από τότε που το πρωτοάκουσα, το φαντάζομαι να ντύνει μια τρομερή χορευτική σκηνή κορύφωσης σε σειρά τύπου Skins, με τον πρωταγωνιστή να χορεύει μαστουρωμένος όσο η κοπέλα που κυνηγάει φασώνεται με τον bully του σχολείου. Ή τέλος πάντων, φαντάζομαι χορό, πολύ χορό, ακόμα και σε κλαμπ, μια λέξη που κινδυνεύει με αφανισμό. Μέχρι τότε, το ακούω και χορεύω μόνος μου στο γραφείο, μια λέξη που σίγουρα δεν κινδυνεύει με αφανισμό. 

Με το δίσκο της Lorde η Νάνσυ Κωστακοπούλου

Το μελόδραμα της Lorde μιλάει στην καρδιά μου, φτάνει μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μου και θρονιάζεται εκεί, δίπλα στη θέση που έχει το Anti της Rihanna και το Familiars των Antlers. Αυτό όμως που με σακατεύει περισσότερο από όλα σε αυτό το δίσκο είναι το 2.20- 2.34 του Supercut· αυτά τα 14 δευτερόλεπτα νιώθω ταυτόχρονα την ανάγκη να χορέψω μεθυσμένη και παράλληλα να κλάψω/ φωνάξω μαζί με την Lorde στο 2.34 για να ξορκίσω αυτό το *κάτι* που με τρώει. Γενικά παιδιά, να’μαστε καλά να ακούμε δίσκους σαν αυτόν. Lorde, κορίτσι μου είσαι φίλη *σηκώνει γροθιά στον αέρα*

Δεν το ζητήσατε αλλά ορίστε- top 5 δίσκου και στίχων (προς το παρόν)

1. Supercut/ ‘Cause in my head (in my head, i do everything right)

2. Homemade Dynamite (το 2.08 <3 )/ I’ll give you my best side, tell you all my best lines

3. The louvre/ Megaphone to my chest, broadcast the boom boom boom boom

4. Sober/ We pretend that we just don’t care, but we care

5. Perfect Places/ Now I can’t stand to be alone, let’s go to perfect places

Με τη Dua Lipa ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Λίγα πράγματα βρίσκω πιο πωρωτικά από την μάλλον υπερ-specific κατηγορία ‘ολόφρεσκων ποπ σταρ που παίζουν σε μεγάλα ροκ φεστιβάλ’, οπότε με αυτό κατά νου θέλω να πω 7 πράγματα για τη Dua Lipa.

1. Το ‘Hotter Than Hell‘ της Dua Lipa είναι το καλύτερο κομμάτι του περσινού καλοκαιριού, έστω κι αν το πρώτο της άλμπουμ βγήκε επιτέλους μόλις πριν λίγες βδομάδες.

2. Είναι τέλειο άλμπουμ και κυκλοφόρησε ακριβώς τη μέρα των πρώτων γενεθλίων του PopCode, το οποίο είναι ό,τι πιο δίκαιο έχει συμβεί ποτέ.

3. Η Dua Lipa μια φορά επιτέθηκε σε αστυνομικό με αφρόλουτρο.

4. Είναι από το Κόσοβο, γεννήθηκε στην Αγγλία, μετακόμισε στο Κόσοβο όταν ήταν μικρή, και γύρισε ξανά στην Αγγλία για να βοηθήσει τον κόσμο μας σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο που περνάει.

5. Πριν λίγες μέρες την είδα live στο Rock Werchter μαζί με -μεταξύ πολλών ακόμα- Arcade Fire, Radiohead, System of a Down, Kings of Leon, Foo Fighters, Charli XCX, Lorde, Dropkick Murphys, Linkin’ Park, Blink-182, Alt-J. Εντάξει, θέλω να πω οι System ήταν φοβεροί και αποκόμισα μπόλικες μελανιές από εκείνο το live, αλλά εγώ το Werchter του ’17 θα το θυμάμαι ως εκείνο που είδα τη Dua Lipa.

6. Εδώ η Dua Lipa στο πλήθος:

7. Εδώ η Dua Lipa στη σκηνή:

Πάντα τέτοια.

Με το ‘Οι Τελευταίες Μέρες του Στάλιν’ του Joshua Rubenstein ο Γιώργος Μυλωνάς

Ανεξάρτητα από τις πολιτικές τοποθετήσεις του καθενός, ο Στάλιν αποτελεί έναν από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους στην παγκόσμια Ιστορία τα τελευταία 80, σχεδόν, χρόνια. Στο βιβλίο του Rubestein, ο Στάλιν χαροπαλεύει, η ΕΣΣΔ είναι έτοιμη να βρεθεί αντιμέτωπη με μία από τις πιο μεγάλες κρίσεις στην ιστορία της, οι Η.Π.Α. δεν ξέρουν πώς να εκμεταλλευτούν την ιστορική συγκυρία και οι υποψήφιοι διάδοχοι του δεν ξέρουν αν πρέπει να χαρούν ή να στενοχωρηθούν για τον επερχόμενο θάνατό του. Διαβάζοντας το βιβλίο ούτε αγάπησα ούτε μίσησα περισσότερο τον Στάλιν. Πήρα, όμως, μια γεύση από τον πανικό που είχε προκαλέσει στον πλανήτη ο (επερχόμενος) θάνατός του.

Με το Closer Look του Seth Meyers ο Πάνος Κοκκίνης

Το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε βράδυ, τώρα που έβαλα android tv, είναι να τσεκάρω τι έπαιξε την προηγούμενη στα Αμερικάνικα late night shows. Το κακό είναι ότι χάνω οτιδήποτε έχει σχέση με ελληνική επικαιρότητα. Το καλό ότι πρωτογνωρίστηκα με τον συγκεκριμένο -καθόλου άγνωστο προφανώς- τυπάκο, που έχει εξελιχθεί, για μένα, στην σκάντζα του John Oliver. Μπορεί να μην είναι το ίδιο χαρισματικός με τον σαρδόνιο Βρετανό, αλλά κερδίζει πόντους για το γεγονός ότι μοιάζει πραγματικά έκπληκτος, όπως ένα μικρό παιδί, με όλα τα κουλά που κάνει σε καθημερινή βάση η ‘πορτοκαλί θύελλα, σούζα το αλογάκι’ που κάθεται αυτή τη στιγμή στον Λευκό Οίκο. Είναι πραγματική απόλαυση. Επίσης ιδανικό χαλαρωτικό, με την καλή έννοια, για να πέσω για ύπνο.

Με την παράσταση ‘Αγελάδες και Διαφωτισμός’ ο Ευθύμιος Σαββάκης.

Είμαι από αυτούς που όταν πρέπει να μιλήσουν (ή χορέψουν, πουν αστείο, τραγουδήσουν κτλ) μπροστά σε κόσμο (δηλαδή παραπάνω από 1 άτομο) πελαγώνω. Τρέμω. Κάνω ανόητα πράγματα. Κουνάω τα χέρια μου χωρίς λόγο. Πήγα, λοιπόν, να παρακολουθήσω την παράσταση “Αγελάδες και Διαφωτισμός” του Κωστή Ζαφειράκη τη Δευτέρα χωρίς να ξέρω ότι εκείνο το βράδυ, στην ταράτσα της ΕΣΗΕΜΘ στη Θεσσαλονίκη, θα κάνω όλα τα παραπάνω! Μπροστά σε κοινό! Πολλές φορές, τελικά, είναι ο φόβος του “γνωρίζω από πριν, τι ΜΠΟΡΕΙ να συμβεί” που σου στερεί πολλά πράγματα. Κακώς 🙂

Με τελικό Survivor ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Το όλο παγηγυράκι του ημιτελικού και του τελικού του ριάλιτι επιβίωσης θύμισε άλλες εποχές, όταν ακόμα υπήρχαν δραχμές και δεν είχαν φτάσει στη χώρα μας τα μνημόνια. Το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό καθηλώθηκε πέντε μήνες μπροστά από τις οθόνες του παρακολουθώντας Survivor και το ίδιο φυσικά έγινε στα δύο τελευταία επεισόδια τα οποία μεταδόθηκαν ζωντανά. Ως φαν του παιχνιδιού (έλα κι εσύ το έβλεπες ας μην κρυβόμαστε) δεν γινόταν να μη δω τον τελικό, έτσι ακριβώς όπως έπρεπε. Μάζωξη σε σπίτι με φίλους, φαγητό και μπύρες. Σαν άλλοι ‘Μαχητές’ παλέψαμε με τα σουβλάκια και σαν άλλοι ‘Survivors’ αντέξαμε κάτι παραπάνω από τέσσερις ώρες μέχρι να ανακοινωθεί το αποτέλεσμα. Γιατί εδώ που τα λέμε κράτησε περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν ο τελικός. Χαλάλι του όμως αφού το πήρε ο Ντάνος.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Είδα κι εγώ τον τελικό του ‘Survivor’

Με τους MarbleLympics ο Γιάννης Σαχανίδης

https://www.youtube.com/watch?v=hgnE8CDir9U

Υπάρχει εκεί έξω ένας Ολλανδός τυπάκος που ​φτιάχνει βίντεο με βόλους (γκαζές τα λέγαμε εμείς αυτά, δεν ξέρω πως τα λέτε εσείς) που διαγωνίζονται σε διαφορετικά αγωνίσματα, σε μια διοργάνωση που ονομάζεται MarbleLympics. Υπάρχουν 20 ομάδες των 4 βόλων που παίρνουν μέρος σε αγώνες άλματος μήκους, αγώνες κατάβασης χωνιού και άλλα συναρπαστικά αγωνίσματα, με μετάλλια και συνολική βαθμολογία, χαμός γίνεται. Α και τελετή έναρξης με φλόγα και με θεατές άλλους βόλους και απ’ όλα. Και photo-finish έχει, προφανώς. Η αγαπημένη μου ομάδα είναι φυσικά οι O’rangers, με τους Clementin, Kinnowin, Mandarin και Tangarin να αγωνίζονται με τα δοξασμένα πορτοκαλί χρώματα. Κοιτάξτε, δε φταίω εγώ για όλα αυτά, ας είχε Μουντιάλ ή Euro ή Ολυμπιακούς να βλέπαμε εκείνα, τώρα στην ανάγκη θα δω και ποδόσφαιρο στον πάγο (ένα επίσης πραγματικό άθλημα που δε βγάζω από το μυαλό μου).