Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το Ύψιλον, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Ένα από τα αξιοσημείωτα του 2017 στη Θεσσαλονίκη είναι ότι ορισμένες γειτονιές της έχουν πάρει τα πάνω τους, παρουσιάζοντας διαμαντάκια στο κοινό μιας πόλης που βαριέται εύκολα. Στην Αγίου Μηνά (πρωτίστως) και στην Εδέσσης, λοιπόν, έχουν ξεφυτρώσει μαγαζιά που έλειπαν. Τελευταία ανακάλυψη το Ύψιλον, το οποίο πήρε επάξια τη θέση του Taf (και αλφαβητικά να το δεις είναι το Next best thing) και μετατράπηκε στον πιο πολυσυζητημένο χώρο του κέντρου. Σεμινάρια, εργαστήρια και ένα στέκι που αναζητούσε η ψαγμένη πλευρά της πόλης. Καιρό τώρα.

Με το ‘Star Trek Discovery’, ο Πάνος Κοκκίνης

Είναι καλό. Φρέσκο. Και τόσο πολυπολιτισμικό όσο αξίζει στην ιστορία του και στο μέλλον του (πάντα με την εξαίρεση του μαλλιού της Sonequa Martin-Green που, κανονικά, ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι ίσιο παρά το φυσικό του άφρο). Αλλά, μεταξύ μας, και να μην ήταν, πάλι φανατικά θα το έβλεπα. Σόρι, αλλά πάνε πολλά χρόνια από τότε που είχα τέτοια χαρά. Δεν κατάλαβα δηλαδή, σε αυτόν τον κόσμο μόνο τις Marvel τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην τηλεοπτική αποχαύνωση;

Με το ταχίνι με κακάο, η Νάνσυ Κωστακοπούλου

Μετά τη θριαμβευτική μου είσοδο στα ‘κολλήματα’ με τις ελιές που φτιάχνει η μαμά μου, επιστρέφω με άλλο ένα φαΐ που έχει κλέψει την καρδιά μου. Το ταχίνι με κακάο (δεν λέω εταιρεία, δεν είμαι ινφλουένσερ βλέπετε, μια ταπεινή καταναλώτρια είμαι *πενιά*) μπήκε στο σπίτι μου το προηγούμενο Σάββατο και πραγματικά έχουμε περάσει ΠΟΛΥΚΑΛΑ. Καμία πραλίνα σοκολάτας. Ορίστε, το είπα. Το πρώτο τέταρτο το έφαγα με το κουτάλι, συνέχισα να το απλώνω σε αφράτο ψωμάκι του τοστ και το πάρτι έκλεισε πάνω σε καλαμπογκοφρετα με μια guest εμφάνιση μπανάνας. Μπορεί να ξινίζεις τα μούτρα σου φίλε αναγνώστη, αλλά όπως έλεγε και η μαμά μου, ”πρώτα δοκίμασέ το και μετά πες δεν μου αρέσει”.

Με το ‘The Look of Silence’, ο Γιώργος Μυλωνάς

To ‘The Look of Silence’ αποτελεί την κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του ‘The Act of Killing’, του πρώτου ντοκιμαντέρ του Joshua Oppenheimer πάνω στην σφαγή των ‘κομμουνιστών’ της Ινδονησίας του 1965. Οι σφαγείς όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους, αλλά συνεχίζουν να λύνουν και να δένουν στη χώρα. Σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ ο Oppenheimer κάνει πρωταγωνιστή τον Adi, του οποίου ο αδελφός ήταν ένα από τα θύματα. Ο Adi, λοιπόν, έρχεται face to face -και μόνο που το γράφω ανατριχιάζω ξανά- με τους ανθρώπους που οργάνωσαν και εκτέλεσαν τη σφαγή των ‘κομμουνιστών’, άρα και του αδερφού του. Εκείνοι περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια πώς του άνοιξαν το στομάχι, του έκοψαν τα γεννητικά όργανα και τον πέταξαν σ’ ένα ποτάμι, ενώ εκείνος τους αντιμετωπίζει σαν ένας σύγχρονος Ιησούς. Οι αντιδράσεις του περιορίζονται στο να βουρκώνει και να τεντώνονται οι φλέβες στο λαιμό του, την ώρα που τους ρωτάει αν έχουν μετανιώσει για τις πράξεις τους. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει μία σκηνή αποθέωση του ανθρώπινου μεγαλείου, όπου ο Adi αγκαλιάζεται εγκάρδια με την κόρη ενός από τους σφαγείς. Ο Oppenheimer, ο οποίος έμαθε ινδονησιακά για να γυρίσει το ντοκιμαντέρ, έχει σκάψει πιο βαθιά στην ανθρώπινη φύση από όσο αντέχει ο θεατής και ο Adi δείχνει σε όλους μας τον μοναδικό δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.

Με το ‘Northern Lights’ του Philip Pullman, ο Γιάννης Σαχανίδης

Έχω κάνει το εξής έγκλημα: Πριν χρόνια διάβασα το πρώτο κομμάτι της ‘His Dark Materials’ τριλογίας του Pullman και δεν προχώρησα ποτέ να διαβάσω και τα υπόλοιπα. Ναι, ξέρω, ντροπή μου. Και δεν ήταν πως δε μου άρεσε, την είχα καταβρεί με τη Lyra, τον Pantalaimon και τον Iorek Byrnison, απλά μπήκαν άλλα βιβλία στη μέση και ορίστε τώρα. Ο Pullman όμως θα βγάλει μια νέα τριλογία/prequel/sequel στον κόσμο της Lyra που την ονόμασε ‘The Book of Dust’. Το πρώτο της βιβλίο λοιπόν βγαίνει σε μερικές ημέρες, οπότε σκέφτηκα να ξαναδιαβάσω το ‘Northern Lights’ και να ολοκληρώσω το ‘His Dark Materials’, είναι μια καλή ευκαιρία. Τούτο εδώ είναι όπως το θυμάμαι, ο συγγραφέας στήνει έναν ολοκληρωμένο μαγικό κόσμο, δημιουργώντας μοναδικούς όρους και γεωγραφία, σε μια παιδική ιστορία που είναι όμως αρκετά σκληρή και σηκώνει ώρες συζήτησης και ανάλυσης. Εμπρός τώρα για το ‘The Subtle Knife’.

Με αυτή τη φωτογραφία της Ναστάζιας, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν έχω λόγια, την κοιτάω κάθε τόσο και γελάω, είναι το ύφος, είναι η λεζάντα “hello darkness my old friend”, είναι τα πίξελ, είναι όλα τόσο τέλεια. Μπράβο στην Ναστάζια για τη γκριμάτσα και στην Ζοζέ για τη σύλληψη. Περνάω υπέροχα.

Με το ‘Praying’ της Kesha

Τρεις είναι οι βαθιές θρησκευτικές εμπειρίες που είχα μες στο 2017, η ατάκα “I refused to believe you were gone” από το φινάλε του ‘Leftovers’, ολόκληρο το ‘Song to Song’ του Terrence Malick, και η κορύφωση του ‘Praying’ της Kesha, το τελευταίο ενάμιση λεπτό του τραγουδιού περίπου. Την Kesha τη λατρεύω έτσι κι αλλιώς και τίποτα δε με έχει χαροποιήσει στη φετινή ποπ κουλτούρα όσο το ότι κατάφερε επιτέλους μετά από χρόνια αγώνα και αγωνίας να βγάλει καινούριο άλμπουμ. Δεν το είχα ακούσει τόσο καιρό γιατί ήθελα να είμαι όσο γίνεται μακριά από τη στιγμή της κυκλοφορίας, το έπιασα επιτέλους αυτή τη βδομάδα και είναι άψογο. Κορυφαίο όλων είναι το πρώτο σινγκλ, ένα κομμάτι στο οποίο η Kesha τραγουδάει μια φορτισμένη μπαλάντα στον ίδιο τον abuser της και του εύχεται, βασικά, να “fix your heart or die” όπως θα έλεγε κι ο Gordon Cole.

E, άνθρωπος είμαι, έσπασα.

Με το ‘Love is pain’ της Fergie, η Ναστάζια Καπέλλα

Δεν ήμουν ποτέ φαν της. Ειδικά για το ‘London Bridge’ πιστεύω πρέπει να γίνει ένα blackout και να χαθεί αυτή η πληροφορία (μαζί με την παραπάνω φωτογραφία), αλλά το καινούριο άλμπουμ της Fergie έχει αρκετά που παραπάνω από ακούγονται. Επίσης αυτή η σαν-Lemonade κίνηση που έκανε να βγάλει απανωτά τα βιντεοκλίπ όλου του άλμπουμ της μάλλον θα σημάνει πιστεύω την αρχή μιας Netflix λογικής στην κυκλοφορία των μουσικών κλιπ στο άμεσο μέλλον.