ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

GDPR, η καλύτερη σειρά που δεν βλέπεις και ένα άσμα για το χάσμα. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με την 6η σεζόν του ‘Americans’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Κλείνει το ‘Americans’, κλείνει και ο τάφος μου. Έξι σεζόν για μια μικρή σειρά που τα κατάφερε είναι φανταστικό run. Με τα νούμερά της, άλλες δεν θα είχαν περάσει την 3η. Επειδή όμως η συγκεκριμένη είναι από αυτές τις σπάνιες σειρές που κάθε χρόνο ανεβάζουν τον πήχη (ναι, και η 5η σεζόν ήταν πολύ καλή, το χειρότερο επεισόδιο του ‘Americans’ είναι το καλύτερο στο 99,9% των υπόλοιπων σειρών, ΠΛΙΖ ΔΗΛΑΔΗ), δεν είμαι έτοιμη να την αποχωριστώ. Φταίει που φέτος η ιστορία τρέχει με τα χίλια. Φταίει που κάθε σκηνή είναι σαν μίνι Emmy reel για τον Matthew Rhys και την Keri Russell. Φταίει που στη διάρκειά της η σειρά δεν έχει αναγνωριστεί όπως της αξίζει και θα μείνω με την πίκρα. Έχεις μία εβδομάδα καιρό μέχρι το φινάλε για να δεις την καλύτερη σειρά που δεν βλέπεις.

Με τη φιλμογραφία των Wachowski, ξανά και ξανά, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Στην προετοιμασία για το πρόωρο, άδικο φινάλε της σειράς-θαύματος ‘Sense8’ (που έρχεται στο Netflix στις 8 Ιουνίου), αντί να ξαναδώ τους 2 κύκλους που προηγήθηκαν, προτίμησα να κάνω ξανά κάτι που έτσι κι αλλιώς κάνω μια φορά κάθε 2-3 χρόνια: βλέπω ξανά όλη την φιλμογραφία των Wachowski. Συνέπεσε μάλιστα στο timing με άλλα δύο πράγματα, την δεκαετή επέτειο της καλύτερης ταινίας τους, ‘Speed Racer’, που το επανέφερε στην δημόσια κουβέντα όχι πια ως παραγνωρισμένο δημιούργημα αλλά ως reclaimed αριστούργημα, και το podcast που έγραφα πριν μερικά κολλήματα πως ακούω μανιωδώς, το Blank Check, που συζητά φιλμογραφίες σκηνοθετών που είχαν ένα τεράστιο χιτ στις καριέρες τους και πήραν λευκή επιταγή από το Χόλιγουντ. Οι Wachowski είναι το focus των επεισοδίων που ακούω τώρα, τα οποία περιλαμβάνουν ένα εκπληκτικό defense του ‘Matrix Reloaded’ (το οποίο λατρεύω) και μια απίστευτα παθιασμένη και συγκινητική ανάλυση των θεματικών και της οπτικής αφήγησης του ‘Speed Racer’.

Στην παρούσα φάση, έχω περάσει τη μέρα μου βλέποντας ξανά και ξανά εκείνο το επικό 6λεπτο τρέιλερ του ‘Cloud Atlas’. Το θυμάστε; Δίκαιη εκπροσώπηση μιας ειλικρινούς, υπερφιλόδοξης ταινίας, για την οποία μετράω αντίστροφα τις ώρες μέχρι να την ξαναδώ αυτό το ΣΚ. Δεν υπάρχει τίποτα που να έχουν κάνει οι Wachowski που να μην το λατρεύω και να μην πιστεύω σε αυτό όσο τα ίδια τους τα έργα πιστεύουν σε μια καλύτερη ανθρωπότητα.

Με τα μέιλ για το GDPR, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Πρέπει να έχω λάβει γύρω στα έξι χιλιάδες τέτοια μέιλ απόγνωσης και πανικού τις τελευταίες ημέρες, από εταιρείες που ψάχνουν τρόπους να σε κάνουν να δεχθείς την νέα πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα να βρούν και έναν πρωτότυπο και φαν τρόπο να σε πείσουν. Και μάντεψε: καμία δεν το καταφέρνει κι εδώ που τα λέμε, δεν τις αδικώ, αφού ο ρόλος τους είναι δύσκολος και άκομψος. Συνεχίστε να στέλνετε πάντως, ίσως στο τέλος κάνω ένα γλυκό ράνκινγκ με όλα τα μέιλ που έλαβα, γιατί όχι.

Με τα ντοκιμαντέρ του Netflix, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Οι επιλογές κάποιου όσον αφορά το τι θα δει στο Netflix είναι αμέτρητες. Ταινίες και σειρές παντώς είδους, έτοιμες να σε κάνουν να κολλήσεις. Οκ, αυτά τα ήξερα. Αυτό που δεν γνώριζα και μπορώ να πω ότι ενθουσίασε ήταν τα ντοκιμαντέρ που βρήκα στην πλατφόρμα. Από τα ‘X πιο επικίνδυνα ζώα του πλανήτη’ και το ‘θαλάσσιο βασίλειο’ μέχρι την ‘ιστορία των βαρώνων των ναρκωτικών’ και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Εγκυκλοπαίδεια ολόκληρη εκεί μέσα. Ωραία η φαν πλευρά του, αλλά όταν μπορείς να μάθεις και κάτι, διασκεδάζοντας, γιατί να μην το αξιοποιήσεις;

Με το ‘Είμαι Θάλασσα Χρονών, Ένα Άσμα για το Χάσμα Γενεών’, ο Γιώργος Μυλωνάς

Από την πρώτη στιγμή που ο Ηλίας Κουνέλας (παίζει και σκηνοθετεί) και η Νάντια Κατσούρα πατάνε τη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας δεν μπορείς να καταλάβεις τι από όσα λένε και κάνουν βασίζεται στο κείμενό τους και τι αποτελεί αυτοσχεδιασμό της στιγμής. Ύστερα από δεκάδες συνεντεύξεις που έκαναν το καλοκαίρι με απλό κόσμο σχετικά με το χάσμα γενεών οι συμμετέχοντες στην παράσταση ανέβασαν το  ‘Είμαι Θάλασσα Χρονών, Ένα Άσμα για το Χάσμα Γενεών’. Το έργο εξελίσσεται γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι προκειμένου να τιμηθεί ο πρόσφατα εκλιπών παππούς. Έφηβοι, μεσήλικες και γέροι συγκρούονται -όλοι οι ρόλοι παίζονται από τους δύο ηθοποιούς- και συμφιλιώνονται μπροστά στα μάτια των θεατών, οι οποίοι είναι σίγουρο ότι βλέπουν τον εαυτό τους σε τουλάχιστον ένα από τους χαρακτήρες που βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Φεύγοντας από το θέατρο σκεφτόμουν το κατά πόσο τελικά το χάσμα γενεών έχει να κάνει με τη σχέση διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους (π.χ. τη (μη) σχέση παππού με τον εγγονό) ή με τη σχέση που έχουν οι διαφορετικοί τρόποι που σκέφτεται ο ίδιος άνθρωπος (π.χ. παππούς) όσο περνά από τα διάφορα ηλικιακά στάδια της ζωής του.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Το ‘Americans’ αποδεικνύει πως ο ψυχρός πόλεμος μπορεί να τελειώσε, οι καλές κατασκοπικές ιστορίες, ευτυχώς, όχι