ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Φακές το όσπριο, Γκονζίλα το μπιφτέκι, Γαλαζοαίματοι, ο Nathan είναι εδώ για εσάς, Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και Πόκεμον. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τις άσπρες φακές του Mirch, o Γιώργος Μυλωνάς

Είχα καιρό να κολλήσω μ’ ένα φαγητό. Η τελευταία φορά ήταν πέρυσι τέτοιο καιρό με τις σούπες του Baba Ghanush, στην πλατεία Βαρνάβα, στο Παγκράτι. Τον τελευταίο τρίμηνο το δια(σ)τροφικό μου κόλλημα σερβίρεται ως ‘dall mash’ στο Mirch, ινδικό εστιατόριο, στο 109 της Ερμού στο Μοναστηράκι. Πρόκεται για ένα πιάτο με κάρυ και φακές. Λευκές. Μέχρι πριν το ‘dall mash’ είχα φάει κόκκινες, κίτρινες, μαύρες και τις mainstream (καφέ δεν είναι;) φακές. Από όταν ήρθα σε επαφή με τις λευκές, τις έβαλα πρώτες στο σχετικό ranking. Το συγκεκριμένο πιάτο είναι όσο καυτό χρειάζεται για να σκοτώσει τα μικρόβια και να με ζεσταίνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Εν τω μεταξύ, ότι είναι άσπρες οι φακές δεν έχω καταφέρει ακόμα να το διαπιστώσω, αφού ούσες βουτηγμένες στο κάρυ, δεν μπορώ να καταλάβω το κανονικό τους χρώμα. Όπως και να έχει, θα τις τρώω μέχρι να βγει ξανά ο ήλιος.

Με το Γκοτζίλα μπιφτέκι της Μυρτιάς, ο Πάνος Κοκκίνης

Γιατί δεν μου είπατε ότι εδώ μπορώ να γράφω και για φαγητά; Tι είδους Stranger Things συνωμοσία της φακής ( το έπιασες το υπονοούμενο Γιώργο;) είναι αυτή; Ναι, το ξέρω, δεν σου λέω κάτι καινούργιο. Η Μυρτιά στη Νέα Σμύρνη δεν είναι ακριβώς κρυμμένο μυστικό. Ούτε το μέγεθος των μερίδων της. Αλλά φαντάσου το σοκ και δέος που ένοιωσα, μετά από ένα μήνα δίαιτας, όταν βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα τέτοιο θηρίο. Δάκρυσα. Όπως τότε στο Ιασώ όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Όπως όταν πήρα βυσματική μετάθεση από το αντιτορπιλικό στην στεριά όσο ήμουν ναυτικό. Και, φυσικά, φρόντισα να μην αφήσω ούτε μπουκιά να πάει χαμένη. Ο μόνος που τα κατάφερα σε όλη την ταβέρνα. Ενδεχομένως και ο μόνος που τα κατάφερα στην ιστορία του κόσμου. 

Με τις σειρές, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τις σειρές, ναι. Όλες. Σχεδόν κυριολεκτικά κιόλας. Την προηγούμενη βδομάδα είδα 106 επεισόδια. Αυτή έχω ήδη δει 60 and counting. Το 2017 φτάνει στο τέλος του κι αυτές οι ανασκοπήσεις δε θα γραφτούν μόνες τους, φίλες και φίλοι. Μέσα στο φρενήρες μου catch-up, αυτό που ξεχώρισα περισσότερο από όλα ήταν το ‘Nathan for You’, μια εξωφρενικά αστεία ντοκιμαντέρ παρωδία όπου ένας τύπος δίνει συμβουλές σε καταστηματάρχες για το πώς να σώσουν τις επιχειρήσεις τους, που ξεφεύγουν από κάθε όριο λογικής ή ρεαλισμού. Σε ένα επεισόδιο ο Nathan συμβουλεύει μια εισαγωγέα ανιχνευτών καπνού να τους κάνει rebrand ως μουσικά όργανα για να μην πληρώνει φόρους στο τελωνείο, αλλά για να επιτευχθεί αυτό στήνει ένα συγκρότημα και γράφει ένα τραγούδι με κύριο όργανο τον ανιχνευτή καπνού, με στόχο να πάει #1 στα τσαρτ και άρα να γίνει αποδεκτός ο ανιχνευτής καπνού ως όργανο. Ό,τι καλύτερο έχει συμβεί. Άλλα φανταστικά πράγματα που είδα: ‘Halt & Catch Fire’, ‘Vice Principals’, ‘The Marvelous Mrs. Maisel’, η πιο πρόσφατη σεζόν ‘You’re the Worst’, όλη η φετινή ‘Δυναστεία’, τελοσπάντων, το έχω κάψει πλήρως, τα λέμε ξανά σε μερικές μέρες όταν βγάλω τα καλώδια. Αυτή η επόμενη 100άδα επεισοδίων δε θα ειδωθεί μόνη της.

Με το ‘Dark’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Οκ, ναι. Είναι το κόλλημα του μισού ελληνικού ίντερνετ. Και όταν το μισό ελληνικό ίντερνετ κολλάει με κάτι, τότε καλό είναι να κρατάς μικρό καλάθι. Αλλά στο ‘Dark’ τους δικαιολογώ. Γιατί μπορεί να θυμίζει άπειρα (σε βαθμό τρολαρίσματος) το λατρεμένο ‘Stranger Things’, αλλά σταδιακά, σκηνή με τη σκηνή το ξεπερνά (sorry Eleven μου). Το απόγευμα του Σαββάτου, λοιπόν, ενώ η αρχική μου ήταν γεμάτη από τις φωτογραφίες του περίφημου παιδιού με το κίτρινο μπουφάν, η αδερφή μου (από το Βερολίνο) μου έστειλε στο messenger την παρακάτω φώτο, από το promo(!) της σειράς στην πρωτεύουσα της Γερμανίας. Λες και ήξερε. Το play (φυσικά) πατήθηκε με μανία κάποια δευτερόλεπτα αργότερα. Δικαίως.

Με τη 2η σεζόν του ‘Crown’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Το ‘Crown’ αρνείται πεισματικά να απαντήσει (ή να προσπαθήσει να απαντήσει) την ερώτηση των εκατομμυρίων. Υπάρχει ανάγκη για τη μοναρχία στο σύγχρονο Ηνωμένο Βασίλειο ή όχι; Βάζει τους χαρακτήρες του να πασχίζουν να διατηρήσουν την αξία της βέβαια -και κυρίως να συνειδητοποιούν σιγά-σιγά πόσο αδύναμη είναι η θέση τους στην πραγματικότητα – κι αυτό είναι κάτι. Η μεγαλύτερη τηλεοπτική παραγωγή του Netflix (και 2η όλων των εποχών) παραμένει ωστόσο τρομερά επιβλητική και οι χαρακτήρες ενδιαφέροντες μέσα στην καταπιεσμένη ζωή τους. Highlight το επεισόδιο με το backstory του πρίγκιπα Φίλιππου σε συνδυασμό με το παρόν του έφηβου Καρόλου. Άξιζε και φέτος το binge-watching του.

Με έναν τύπο που γράφει τραγούδια για Pokemon, ο Γιάννης Σαχανίδης

Κοιτάξτε, εγώ με τα Pokemon δεν έχω ιδιαίτερη σχέση. Λίγο το Pokemon Go έπαιξα στην αρχή, ξέρω τον Pikachu και τον Mewtwo και μου αρέσει ηχητικά το όνομα “Jigglypuff”, αλλά κατά τα άλλα δεν, τίποτα. Όμως στηρίζω πάντα τους ανθρώπους που κάνουν την τρέλα τους, οπότε δεν μπορώ παρά να στηρίξω τον Jacob Norman που αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι για κάθε Pokemon που υπάρχει. Και κοίτα να δεις, είναι και 800+ αυτά τα βλαμμένα, who knew. Μη φανταστείτε βέβαια πως γράφει τίποτα μεγάλα κομμάτια, ας πούμε το τραγούδι του Wobbuffet κρατάει 46 δευτερόλεπτα. Αλλά λογικό, πόσα να πεις για το Wobbuffet, καλά δεν τα λέω; *τους κλείνει το μάτι ενώ δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάει* Ο φίλος Jacob λοιπόν έχει γράψει τα 200 από τα 800 τραγούδια του (που ανεβαίνουν στο tumblr του και μπορείτε να βρείτε μαζεμένα σε 2 κατοστάδες στο bandcamp του) και συνεχίζει ακάθεκτος προς την ολοκλήρωση του έργου του. Εγώ πιστεύω σε κείνον και στέκομαι δίπλα του.

Με το ‘Alien’ των Die Antwoord, η Ναστάζια Καπέλλα

Τελευταία ξαναπερνάω μία φάση Die Antwoord. Όλα ξεκίνησαν επειδή μου ρθε μια μέρα να ακούσω το ‘Rich Bitch’, η μέρα έγινε μήνας και πια περπατάω σε αβάδιστα μονοπάτια. Το ‘Alien’ έχει βγει εδώ και ένα χρόνο, αλλά εγώ το άκουσα πρώτη φορά αυτή την εβδομάδα και έκτοτε το ακούω όλη μέρα. Και όπως πολύ ωραία επισημαίνει ένας στα σχόλια το τραγούδι είναι τιμ-μπαρτονικό και ο Tim Barton θυμίζει πάντα τα Χριστούγεννα, άρα μου κάνει και της εποχής.

Με το νέο, χριστουγεννιάτικο τραγούδι του Sotis Volanis, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Η ήρεμη και γαλήνια φωνή του Σότη είχε λείψει από την ελληνική δισκογραφία. Ευτυχώς, επέστρεψε για να ντύσει με τη μειλίχια χροιά του τις ημέρες αγάπης και κατάνυξης που έρχονται, σε ένα κομμάτι το οποίο φαντάζομαι σαν υπόκρουση στο ταξίδι των μάγων προς τη Βηθλεέμ. Καλές γιορτές σε όλους.