Ο Mark Ruffalo είναι (ακόμα) καλύτερος από όσο νομίζουμε

Τη μία στιγμή παίζει τον ώριμο, χαμηλών τόνων, ώριμο μεγάλο αδελφό και την άλλη παίζει τον ανώριμο πατέρα. Άλλοτε παίζει τον αξιαγάπητο, άλλοτε τον εριστικό. Μπορεί να δώσει καρδιά σε ένα ανεξάρτητο δράμα με την ίδια ευκολία που δίνει ψυχή σε ένα CGI τέρας. Καταφέρνει να χάνεται στο background μιας ιστορίας όσο άνετα καταλαμβάνει μια άλλη.

Ο Μαρκ Ράφαλο είναι ο ηθοποιός-χαμαιλέοντας που ποτέ δε θα σε κάνει να προσέξεις το πόσο πολύ άλλαξε για ένα ρόλο, είναι ο ηθοποιός που μπορεί να κλέψει την παράσταση χωρίς να καπελώσει μια ταινία, είναι ο ηθοποιός που θα δώσει μια συγκλονιστική ερμηνεία αλλά ποτέ μια Συγκλονιστική Ερμηνεία.

Είναι ηθοποιός.

Κι αυτοί είναι οι 11 πιο ξεχωριστοί ρόλοι του.

You Can Count On Me (2000)

Το υπέροχο, ειλικρινές οικογενειακό δράμα του Κένεθ Λόνεργκαν είναι κάτι σαν το Super Bowl των δραματικά υποτιμημένων ηθοποιών, με τον Μαρκ Ράφαλο και τη Λόρα Λίνεϊ να παίζουν δύο αποξενωμένα αδέρφια που επανώνονται μετά από χρόνια. Δες το παραπάνω κλιπάκι, δες πώς, με λίγα λόγια, λιγότερα βλέμματα και ανεπαίσθητες εκφραστικές αλλαγές, καταλαβαίνεις τα πάντα για αυτούς τους χαρακτήρες. Είναι η ευαισθησία του γραψίματος και το επίπεδο αλήθειας στις ερμηνείες αυτών των δύο (με τον Ράφαλο ουσιαστικά εδώ να μας συστήνεται) που κάνουν την ταινία κάτι πραγματικά ξεχωριστό ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια και εκατοντάδες Indie Δράματα αργότερα.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Προφανώς υπάρχουν 100 πράγματα που θυμάται κανείς από αυτή την ταινία, γι’αυτό και είναι μια από τις πιο σημαδιακές των τελευταίων 20 χρόνων, αλλά ο offbeat β’ ρόλος του Ράφαλο είναι από τα καλύτερα σε αυτήν. Όσο όλο το focus βρίσκεται στις αναμνήσεις του Τζιμ Κάρεϊ και της Κέιτ Γουίνσλετ, ο τεχνικός Σταν του Ράφαλο βρίσκεται στο background είτε φρικάροντας είτε χορεύοντας αξιομνημόνευτα παρέα με την Κίρστεν Ντανστ.

13 Going On 30 (2004)

Επειδή άμα ο ηθοποιός δεν ξέρει να κάνει καλό romantic lead, τι να τον κάνουμε;

Collateral (2004)

Από τους αγαπημένους μου β’ ρόλους σε ταινίες του Μάικλ Μαν, ο Ράφαλο παίζει τον ντετέκτιβ που είχε την ατυχία να διασταυρωθεί η διαδρομή του με εκείνην του μοναχικού αγριμιού του Τομ Κρουζ. By the way ο Τομ Κρουζ είναι ο Μαρκ Ράφαλο των σούπερ σταρς: Είναι επίσης καλύτερος από όσο νομίζουμε και δεν κάνει ποτέ τίποτα χωρίς να δίνει το 101% του εαυτού του σε αυτό. (Κι επίσης, σχεδόν ό,τι κάνει είναι καλό.)

Margaret (2005/2011/2012)

Ο Ράφαλο επανενώνεται με τον Λόνεργκαν του “You Can Count On Me” παίζοντας έναν κατεξοχήν τραγικό ρόλο σε μια γενικώς καταραμένη ταινία, η οποία γυρίστηκε το 2005, προγραμματίστηκε για έξοδο το 2007, έγινε αντικείμενο δικαστικής διαμάχης που κράτησε χρόνια όσο ο σκηνοθέτης προσπαθούσε να εξασφαλίσει final cut, ενεπλάκη ο ίδιος ο Μάρτιν Σκορσέζε, κυκλοφόρησε τελικά το 2011 σε μια κόπια δίχως την έγκριση του Λόνεργκαν, η κοινότητα της κριτικής στις ΗΠΑ επαναστάτησε, και τελικά η 3ωρη βερσιόν του Κένεθ Λόνεργκαν κυκλοφόρησε σε DVD το καλοκαίρι του 2012. Οπότε όταν λέμε πως όλο αυτό άξιζε τον κόπο, καταλαβαίνετε για τι ταινιάρα μιλάμε.

Zodiac (2007)

Ο Ράφαλο γίνεται ένα με το ‘70s σκηνικό, σε μια ταινία όπου ο κορυφαίος σύγχρονος σκηνοθέτης θέτει αντιμέτωπος στην οθόνη τρεις κορυφαίους ηθοποιούς (Ράφαλο, Γκίλενχαλ, Ντάουνι Τζούνιορ) στο απόλυτο peak της καριέρας του.

Where the Wild Things Are (2009)

Πολύ συχνά θες ένα μικρό, ελάχιστο ρόλο για να συνειδητοποιήσεις πού φτάνουν οι ικανότητες ενός ηθοποιού. Βλέποντας το “Where the Wild Things Are”, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες εντελώς ever, θυμάμαι να παρατηρώ τον Ράφαλο στον μηδαμινό ρόλο του φίλου της μητέρας του Μαξ και να σκέφτομαι πως ουάο, ήταν τρομερά δύσκολο για έναν ηθοποιό να γεννήσει το παραμικρό συναίσθημα από αυτά τα δευτερόλεπτα στην οθόνη ή ακόμα, να μη βγει ως τελείως αντιπαθής. Βέβαια από την άλλη πέρασα όλη την ταινία κλαίγοντας, οπότε μην πολυδίνετε σημασία κιόλας.

The Kids Are All Right (2010)

Σε ένα ακόμα πρόσφατο indie darling έργο, ο Ράφαλο παίζει τον ψιλο-ανεπρόκοπο βιολογικό πατέρα δύο παιδιών που γίνεται κομμάτι της οικογένειάς τους. Κέρδισε την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα εδώ και, όπως φαίνεται και σε σκηνές σαν την παραπάνω που μοιράζεται με τη Τζούλιαν Μουρ, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που πραγματικά θα ήθελες να παρακολουθείς δυο ηθοποιούς να παίζουν αυτούς τους χαρακτήρες για ώρες.

The Avengers (2012) & Avengers: Age of Ultron (2015)

H όλη συζήτηση θα μπορούσε απλά να τελειώσει στο “ο Ράφαλο έκανε τον Χαλκ να λειτουργήσει στο σινεμά”. Ο ηθοποιός δηλώνει πως βρίσκει συναρπαστικές τις δυνατότητες του motion capture και σίγουρα έκανε πραγματάκια με το ρόλο του στη διλογία του Τζος Γουήντον. Στην πρώτη ταινία έφερε τον Μπρους Μπάνερ κάτω στη Γη, δίνοντας βαρύτητα και ανθρωπισμό σε έναν χαρακτήρα που εύκολα ξεγράφεις ως απομονωμένο τέρας, ενώ στο “Age of Ultron” έπαιξε, φλέρταρε, γέλασε, θύμωσε, απογοητεύτηκε, σε ένα από τα κρυφά πιο μεστά character arcs του υπερηρωικού σινεμά.

***

Διάβασε επίσης: Εκείνη η φορά που είδαμε τον Μαρκ Ράφαλο και τους υπόλοιπους “Avengers” από κοντά

***

Begin Again (2014)

Σε αυτό το κλιπ και μόνο ο Ράφαλο φτιάχνει περισσότερο χαρακτήρα από οσο οι περισσότεροι ηθοποιοί καταφέρνουν σε 2 ώρες ταινίες.

Foxcatcher (2014)

Ένα από τα ζητήματα που είχα με το “Foxcatcher” είναι το ότι δεν βάζει ακόμα πιο στο κέντρο τον χαρακτήρα του Ράφαλο. Είναι μακράν το καλύτερο πράγμα στην ταινία, και ταυτόχρονα είναι ο λόγος που πιθανότατα δε θα πάρει ποτέ Όσκαρ (εδώ η 2η υποψηφιότητά του, ωστόσο): ακόμα κι όταν παίζει έναν από αυτούς τους αβανταδόρικους, Πραγματική-Συγκλονιστική-Ιστορία ΤΜ ρόλους, το κάνει με έναν εντελώς εσωτερικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στην αλήθεια, στα κενά, στην έλλειψη εύκολων εκφράσεων, παρά στην εμφατική αναπαραγωγή τικς. Το δεύτερο το κάνεις όταν θες να πάρεις Όσκαρ, το πρώτο όταν θες κάτι τυχαίοι τύποι να γράφουν παθιασμένα πόσο καλύτερος είσαι από το Όσκαρ.

Μαρκ Ράφαλο, μην αλλάξεις ποτέ.

*Το “Infinitely Polar Bear” παίζεται ήδη στις αίθουσες.