Με τι κολλήσαμε αυτή τη βδομάδα;
Brexit, επιτραπέζια, 'Last Man on Earth', ριάλιτι Ελληνικά, ριάλιτι ξένα, ριάλιτι-μέσα-σε-σειρά. (Ναι, το 'UnREAL' λέμε πάλι.)
- 1 ΙΟΥΛ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με τον τέταρτο κύκλο του ‘Ripper Street’ ο Μάκης Ραπτόπουλος
Εξακολουθώ να πηγαίνω κόντρα στο gaming ρεύμα και περνάω στα τηλεοπτικά βασανάκια. Καταρχάς, να δηλώσω το εξής: Τέρμα για μένα, μέχρι νεωτέρας, το πήγαινε-έλα από σειρά σε σειρά. Είναι πλέον τόσες πολλές αυτές που παρακολουθώ, ώστε τα πετάγματα από κανάρα σε κανάρα να με αποσυντονίζουν, σε κάποια φάση είχα την εντύπωση ότι θα δω τον Tommy Shelby στο ‘Ripper Street’ (το οποίο, btw, δείχνει την αγάπη που τρέφω στις BBC παραγωγές, original και America). Συνεπώς, τελειώνει ο κύκλος της εκάστοτε σειράς, τον βλέπω χωρίς ανάσα (σε 2, 3 μέρες, όσες χρειαστούν ανάλογα και με το μέγεθος) και πάμε γι’ άλλη. Κάπως έτσι καθυστερώ χαρακτηριστικά, κινδυνεύω από καταραμένα spoilers, αλλά το μυαλό παραμένει βράχος.
Με το Euro σε εξέλιξη έπεσε ένα γενικό standby, αλλά Τρίτη-Τετάρτη δεν είχε ματσάκια, ότι πρέπει για τα 7 (ή 6, ανάλογα που και πως το βλέπει κανείς) επεισόδια του 4ου κύκλου του αγαπημένου ‘Ripper Street’. Ένα αρχικό μούδιασμα, μια βαρεμάρα στα όρια του χασμουρητού, αδύναμη κεντρική ιστορία, όχι ικανοποιητικές παράπλευρες. Ένα κλικ πριν το τελευταίο επεισόδιο, η οργή σχεδόν ξεχειλίζει, γιατί έτσι ρε παιδιά, γιατί μου το χαλάσατε. Φινάλεκαι θα πω μια κουβέντα: από τον χειρότερο κύκλο του Ripper Street, αναδύεται το καλύτερο επεισόδιο της σειράς ολάκερης έως τώρα. Χαλάλι τα προηγούμενα κι ένας επιεικώς μεταβατικός κύκλος για να οδηγηθούμε σε έναν πέμπτο όπου, λογικά, θα βράσει ο τόπος. Edmund Reid did this. Αυτό.
Με το ‘The Last Man οn Earth’ ο Γιάννης Σαμούρκας
(προσοχή περιέχει spoiler)
Είχα δει τον πιλότο όταν ξεκίνησε και μάλλον επειδή είχα πολλά ανοιχτά μέτωπα δεν το συνέχισα. Τώρα είδα την πρώτη σεζόν σε τρεις μέρες. Καθαρόαιμο κόλλημα από αυτά που αν δεν το τερματίσεις δεν σταματάει. Είναι τόσο θεμελιώδες αυτό που έφτιαξαν. Όλοι μα όλοι μας, έχουμε σκεφτεί τι θα κάναμε αν μέναμε μόνοι πάνω στη γη. Αυτό είναι η σειρά. Ή αυτό ξεκινάει να είναι. Στην πορεία γίνεται το πιο φαλλοκρατικά φεμινιστικό μανιφέστο που έχω δει σε σειρά.
Ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη είναι άντρας και δεν θα μπορούσε να μην είναι ο χειρότερος. Ο πιο εξαντλητικά ξεφτίλας που έχουμε γνωρίσει (τον λάτρεψα και μεταξύ μας, ταυτίστηκα). Θα μπορούσε να τελειώσει άνετα στην πρώτη σεζόν γιατί στα μισά της δεύτερης που βρίσκομαι όσο γράφω αυτό το κείμενο, το πράγμα ήδη τραβάει με τα ίδια αστεία. Αλλά το συγχωρώ. Για δύο λόγους. Πρώτον, η δεύτερη σεζόν ξεκινάει μ’ αυτόν να οδηγεί μαχητικό αεροσκάφος στους δρόμους της Ουάσινγκτον, λες και βρίσκεται στο ‘Grand Theft Auto’ με όλα τα cheats. Δεύτερον, ενώ ήμουν έτοιμος να γράψω ότι ο πρωταγωνιστής και δημιουργός Will Forte είναι ο δεύτερος αγαπημένος μου Will βλέπω το επόμενο επεισόδιο και (εδώ ουρλιάζω) ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ WILL!!! Ο Will Ferrell για λίγα δευτερόλεπτα, αφού πεθαίνει αμέσως, από την τρομάρα του.
Με το ‘So You Think You Can Dance: The Next Generation’ ο Γιάννης Σαχανίδης
Χμ, κοιτάξτε, ούτε εγώ το περίμενα να συμβεί αυτό. Δηλαδή, ναι, είμαι φαν του χορευτικού reality σχεδόν από την αρχή του, θυμάμαι ακόμη και την εποχή που δεν υπήρχε ακόμη η θεά Cat Deeley, αλλά η όλο και χαμηλότερη τηλεθέαση της σειράς με είχαν προετοιμάσει πλήρως πως η σειρά δε θα επιστρέψει ποτέ για τη 13η σεζόν της. Πόσα λίγα ήξερα όμως, αφού ο διάβολος Nigel Lythgoe σκέφτηκε να βάλει παιδάκια να διαγωνιστούν για πρώτη φορά στη Next Generation σεζόν της σειράς. Και έχω πλήρη συναίσθηση του πως ακούγεται αυτό, παιδάκια που χορεύουν, cutesy φασούλες, ίου, αλλά παιδιά τελικά μου αρέσει. Μετά από 3 επεισόδια στις οντισιόν και 2 επεισόδια στην Ακαδημία, όπου επιλέχτηκαν οι 10 τελικοί διαγωνιζόμενοι και διαγωνιζόμενες, είμαστε τώρα έτοιμοι για το πρώτο Live της σεζόν, με 10 All Stars, παίκτες από παλιότερες σεζόν δηλαδή, να γίνονται ζευγάρια και μέντορες των 10 μικρών χορευτών. Οι οποίοι, by the way, είναι πραγματικά αστέρια, έτσι; Χορεύουν χιπ χοπ και μπαλέτο και τζαζ όπως δε θα χορέψουμε εμείς τίποτα ποτέ στις ζωές μας και είναι ας πούμε 11 και 12 χρονών. Επίσης guest judge στα Live θα είναι η Maddie Ziegler, δηλαδή εκείνο-το-κοριτσάκι-στο-Chandelier-της-Sia. Points και για αυτό.
Με το ‘The X Factor’ της Νωαίνας η Έρρικα Ρούσσου
Τα έγραψα και την Τετάρτη είναι η αλήθεια αλλά δεν μπορώ. Και εννοείται σκασίλα μου για το ότι η Νωαίνα κατέβασε το κολάν της. Αλλά όλο αυτό που ακολούθησε του τηλεοπτικού ‘και καλά σοκαριστήκαμε’ ξεβρακώματος, το παραδέχομαι ότι με κόλλησε. Gifs, ατάκες, φωτογραφίες με (μερικές) φανταστικές λεζάντες, τουίτς. Γενικά, η φάση μου αυτήν την εβδομάδα είναι Νωαίνα και συμπάθεια.
Με τον Boris Johnson ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Γενικά η φάση την περασμένη εβδομάδα ήταν μόνο #Brexit. Με όλο αυτό το rollercoaster συναισθημάτων που προκάλεσε η ανατροπή του αποτελέσματος στο δημοψήφισμα, θυμίζοντας εκλογές του 2000 στα μέρη μας, δεν γινόταν να μην ασχοληθούμε με όσα συμβαίνουν στην Αγγλία. Και δεν γινόταν να μην ασχοληθούμε με τον Boris Johnson, αυτόν τον τρομερά γραφικό κι επικίνδυνο τύπο, που θυμίζει τον ξάδερφο του έτερου γραφικού κι αρκετά πιο σιχαμένου στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, του Donald Trump.
Fun Fact: Όσο ο Boris ήταν δήμαρχος Λονδίνου κι όσο εγώ σπούδαζα στο Λονδίνο, τον είχα δει στο μετρό. Κι αυτός με είχε δει δηλαδή, αλλά δεν ήξερε ποιος είμαι, οπότε δεν παίρνω το θάρρος να γράψω “ειδωθήκαμε”. Αλλά εγώ τον είχα δει.
Όχι τόσο fun fact: Ο Boris ήταν απ’ τους βασικούς υπέρμαχους του Brexit και μεγάλο φαβορί να αναλάβει τη θέση του David Cameron μέχρι και χθες, όταν και ανακοίνωσε πως τελικά δεν θα κατέβει ως υποψήφιος, αφού τον πρόλαβε το φαβορί, Michael Gove. Πρόλαβε πάντως να μας προσφέρει τρομερά αστείες στιγμές, οι συνέπειες των οποίων δεν είναι δυστυχώς τόσο αστείες.
Τουλάχιστον γέμισε το Λονδίνο με ποδήλατα.
Με το ‘UnREAL’ η Ιωσηφίνα Γριβέα
Είμαι το τελευταίο κάστρο που έπεσε στο γραφείο με τη συγκεκριμένη σειρά, αλλά τώρα πια η ζωή μου έχει νόημα. Εδώ μπορείς να δεις τους 6 λόγους που πρέπει να το ξεκινήσεις κι εσύ, βασικότερος εκ των οποίων είναι η μελαγχολία της Appleby που δίνει ρέστα. Μεγάλωσε η Liz μας, μεγαλώσαμε κι εμείς και πουλάμε TRUE LOVE στην τηλεόραση που φωνάζει και η Quinn. Ερώτηση κρίσεως γιατί δεν έχω δει ακόμα όλα τα επεισόδια, αυτόν τον Jeremy θα τον ανεχόμαστε για πολύ;
Με το παράθυρο του Denholm Reynholm η Ναστάζια Καπέλλα
To ‘IT Crowd’ είναι η αγαπημένη μου laugh track κωμωδία μαζί με το ‘Friends’, και συνέχεια βρίσκω ευκαιρία να την ξαναδώ και να την συστήνω. Αυτή η σκηνή είναι μία από τις πιο αστείες που υπάρχουν στον κόσμο και είναι ο λόγος που στη σκηνή με τον Tommen εγώ γελούσα.
Με το επιτραπέζιο ‘Fury of Dracula’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Γενικά με τη φάση ‘επιτραπέζια’ έχω φάει σκληρό κόλλημα εδώ και αρκετό καιρό και κάποια στιγμή σκοπεύω να επεκταθώ επί του θέματος, αλλά για την ώρα ας περιοριστούμε σε αυτό. Το ‘Fury of Dracula’ είναι ένα παλιό επιτραπέζιο από αυτά που βρίσκεις στην Κάισσα, που κάθεσαι από το μεσημεροαπόγευμα Κυριακής με την παρέα σου και λέτε “έλα ένα campaign θα παίξουμε και μετά θα δούμε το ματς” αλλά καταλήγετε να φωνάζετε ο ένας στον άλλον “ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΊΞΕ ESCAPE ΠΑΙΞΕ ESCAPE” κάπου γύρω στη μία το βράδυ.
Η κεντρική ιδέα είναι πως ένα παίχτης είναι ο Δράκουλας και οι υπόλοιποι είναι οι Κυνηγοί (Βαν Χέλσινγκ, Μίνα Χάρκερ, ένας προνομιούχος ντούσμπαγκ που είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας γιατί έχει άπειρη αντοχή και σηκώνει πάντα διπλά items). Ο Δράκουλας προσπαθεί να ξεφύγει μέχρι να επικρατήσει despair πάνω από την Ευρώπη, πού να το ήξερε πως χρειαζόταν απλά να περιμένει να έρθει το 2016 AM I RIGHT λολ, και οι υπόλοιποι τον κυνηγάνε. Το κλου είναι βέβαια πως ο Δράκουλας κινείται κρυφά, οπότε οι Κυνηγοί ταξιδεύουν στην Ευρώπη στα τυφλά μέχρι να τρακάρουν κάποια από τις παγίδες του και να αρχίσουν να ανακαλύπτουν τη διαδρομή του, βήμα-βήμα και μαντεψιά-μαντεψιά. Έχει στρατηγική, έχει καταδιώξεις, έχει μάχες με βαμπίρ (και με το Δράκουλα), έχει κυνηγητό σε ξηρά και θάλασσα, και γενικά μιλάμε για εγγυημένο ένα τρίτο ημέρας, που μέχρι να φτάσεις στην τελική μάχη (αν φτάσεις) θα έχεις ξεχάσει πώς σε λένε και ποιος είσαι και τι άλλο έκανες στη ζωή σου πριν αφοσιωθείς στο κυνήγι του Δράκουλα.
