Με τι κολλήσαμε αυτή τη βδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το 8tracks.com η Ιωσηφίνα Γριβέα

Δεν το ανακάλυψα τώρα, απλά ξανακόλλησα. Στο 8tracks.com βρίσκεις άπειρα compilations τραγουδιών, όχι μόνο βάσει είδους, αλλά και με βάση τη σειρά, την ταινία, ή και το συναίσθημα που έχεις εκείνη τη στιγμή, βρε αδερφέ. Απλά κάνε search το tag που σου ταιριάζει και ετοιμάσου για εξερεύνηση. Σωτήριο στη δουλειά ειδικά, δεν το συζητώ.

Μαγεύεται ξανά και ξανά από το ‘Here’s to You’ ο Μάκης Ραπτόπουλος

Δεν έχω να σου πω πολλά αυτή την εβδομάδα, όταν μπαίνει στη μάχη η εικόνα και οι μελωδίες, τα λόγια χάνουν, καλώς ή κακώς. Here’s to You, ερμηνεία και στίχοι Joan Baez, σύνθεση Ennio Morricone, συμπεριλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας Sacco e Vanzetti (1971), είναι αφιερωμένο στους Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, όπως και το φιλμ προφανώς.

Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για την πραγματική ιστορία. Σε κάθε περίπτωση, οι gamers το μάθαμε στο MGS4: Guns of the Patriots (διασκευή, ερμηνεία Lisbeth Scott) και ακούσαμε την original εκτέλεση στο MGSV: Ground Zeroes. Η παρακάτω live εκτέλεση, με τον Ennio Morricone να διευθύνει, είναι η αγαπημένη μου, την ακούω για κάποιες μέρες κολλητά 5-6 φορές, την αφήνω για καιρό και την πιάνω ξανά όταν νιώσω την ανάγκη, όταν στο μυαλό μου στριφογυρνάει το “The last and final moment is yours”.

Με το 8bitFootball ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Το 8 είναι ξεκάθαρα ο αριθμός της εβδομάδας. Μετά το 8tracks της Ιωσηφίνας ψηφίζω κι εγώ το 8 bit football κι ελπίζω κάποιος να έχει κολλήσει με το ‘Sense8’ ή με το ‘8 Mile’ εν ανάγκη. Τι είναι το 8 bit football; Οι καλύτερες στιγμές του ποδοσφαίρου, σε 8bit μορφή. Κάθε φάση που μας έμεινε, όπως θα τη βλέπαμε σε 8 bit ηλεκτρονικό. Να όπως αυτή:

Γιατί; Επειδή ίντερνετ.

Με τον John Oliver ο Πάνος Κοκκίνης

Έχω πολύ καιρό να πάθω τέτοια εξάρτηση από παρουσιαστή. Σε τέτοιο σημείο που, όποια Κυριακή, όπως αυτή της Ανεξαρτησίας που μας πέρασε, δεν έχει κανονική εκπομπή αλλά μόνο web exclusive με πιάνουν τα νεύρα μου. Δεν μου φτάνει με τίποτα για να πάρω τη ‘δόση’ μου. Το παλικάρι είναι μια σχολή από μόνος του. Ελπίζω μονάχα κάποια στιγμή να ‘ενδώσει’ και να μιλήσει ξανά -αναλυτικά και ‘αποδομητικά’- για τον παλιόφιλό του Donald Trump. Εύκολο θέμα για εκείνον, αλλά εξαιρετικό θέαμα για όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Ανακάλυψε τον Tom Scott ο Γιάννης Σαχανίδης

Δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσα να κολλήσω με ένα κανάλι του youtube, δε μου είχε συμβεί μέχρι τώρα, αλλά να που έγινε κι αυτό. Ο Άγγλος Tom Scott κάνει κάτι εξαιρετικά καλά: Εξηγεί. Στα πάνω από τα 300 βίντεο του, εξηγεί πράγματα όπως το γιατί στην Αμερική το αλκοόλ πρέπει να είναι ραδιενεργό για να είναι νόμιμο, επισκέπτεται ένα μαγαζί που πουλάει 700 διαφορετικά είδη αναψυκτικών και την απαγορευμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ, μαζεύει τους φίλους του και παίζουν παράξενα παιχνίδια ή προσπαθούν να μαντέψουν τις ιστορίες άρθρων της Wikipedia γνωρίζοντας μόνο τον τίτλο. Γενικά geeky stuff, ναι, αλλά που έχουν τρομερό ενδιαφέρον. Ή, δεν ξέρω, μπορεί να τα βρίσκω έτσι μόνο εγώ.

Με το Εxit Festival η Ναστάζια Καπέλλα

Γιατί είμαι στο Εxit Festival. Τα έχω γράψει εδώ, τα έχει γράψει ο Θοδωρής εδώ, εχουμε κανει και top 12 αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με το να το ζήσεις. Χτες είδαμε Bastille (εξαιρετικοί), Ellie Goulding (απογοήτευτηκαμε λιγο όλο το press team μαζί της – δεν το είχε και πολύ με το κοινό), Dimitri Vegas και Like Mike (διαβάστε τη συνέντευξη του Αμπατζή).

Σήμερα έχει David Guetta και δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

AKΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ POPCODE ΣΤΟ TWITTER ΓΙΑ UPDATES ΑΠΟ ΤΟ EXIT FESTIVAL

Με τα κινηματογραφικά του κενά ο Γιάννης Σαμούρκας

Το ερέθισμα για το κόλλημα της εβδομάδας ήταν οι δύο 5άδες με τις καλύτερες ταινίες για το πρώτο μισό της χρονιάς. Οπότε εδώ και 4 μέρες κάθομαι και βλέπω όσα δεν είχα δει. Έχουμε και λέμε ‘Anomalisa’, ‘Zootopia’, ‘Midnight Special’ και ’10 Cloverfield Lane’. Στο ‘Anomalisa’ με πήρε λίγο από κάτω. Στο ‘Zootopia’ με πήρε από πάνω. Στο ‘Midnight Special’ ένιωσα ένα εσωτερικό μπέρδεμα, γιατί πρώτη φορά συγκινούμαι τόσο σε sci-fi ταινία. Στο ’10 Cloverfield Lane’ (σκηνοθετικό iq τουλάχιστον 160) βλαστήμησα που δεν πήγα να το δω σινεμά.

Με το ‘You’re the Worst’ η Έρρικα Ρούσσου

Κατηγορώ δημόσια τον Μάνο Μίχαλο ότι μου έδωσε έναν υπερβολικά καλό λόγο να κάψω το καλοκαίρι μου. Σαν να μην έφτανε που έκαψα το χειμώνα, την άνοιξη, το φθινόπωρο, ήρθε και τσουπ μου έκανε την ερώτηση παγίδα: “Το ‘You’re the Worst‘το έχεις δει;” Όχι είπα εγώ, αμέριμνη. “Ε, δες το”. Ε και το δα και καληνύχτα ασπρονήσι, καλημέρα καναπέ, η φάση μου. Αυτόν τον τυπάκο, τον αγαπώ. Αυτό έχω μόνο να πω.

Με το προφίλ της Margοt Robbie στο Vanity Fair ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ήθελα πολύ να πω κάτι με 8 μέσα για να συνεχίσω το αρχικό σερί, αλλά το κοντινότερο που έφτασα αυτή τη βδομάδα ήταν να ξαναπωρωθώ με το ‘Sesne8’ βλέποντας τις φωτογραφίες από τα γυρίσματα. Αντιθέτως αυτό με το οποίο έφαγα αληθινό σκάλωμα ήταν το καταγέλαστο προφίλ της Margot Robbie στο Vanity Fair, ένα κείμενο φτιαγμένο από τους χειρότερους λογοτεχνικούς εφιάλτες ανθρώπων που μεγάλωσαν πιστεύοντας πως θα γράψουν το επόμενο Μεγάλο Αμερικάνικο Βιβλίο. Είναι ένα πάρα πολύ αστείο κείμενο, που ξεκινάει μιλώντας για το πώς η Αυστραλία είναι η Αμερική πριν 50 χρόνια επειδή εκεί βλέπουν ακόμα σαπουνόπερες και είναι ξύπνιοι όταν η Αμερική κοιμάται (ή κάτι τέτοιο) και συνεχίζει περιγράφοντας τη Robbie σα να ήταν έκθεμα σε μουσείο.

Όταν προσπερνά τα σημεία που έχουν μάθει στον Rich Cohen πως πρέπει να βάζεις την Πάρα Πολλή Πρόζα σου (δηλαδή στην περί ανέμων και υδάτων εισαγωγή και στην περιγραφή του εκθέματος συγγνώμη του αντικειμένου της συνέντευξης) το κείμενο γίνεται περιέργως ακόμα χειρότερο. Είναι τρομερά βαρετό, μια ανέμπνευστη “και μετά έκανε εκείνο και μετά έκανε το άλλο” καταγραφή που δεν καταλήγει πουθενά, αν εξαιρέσεις δηλαδή το γεγονός ότι κάποια στιγμή τελείωσε αυτό το (είμαι σίγουρος ανυπόφορο) επαγγελματικό δείπνο για την ηθοποιό. Γενικά έχω πάθει πλάκα, μπράβο.