Με τι κολλήσαμε αυτή τη βδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Demolition’ ο Γιάννης Σαμουρκας

Έπαθα εμμονή με το πόσο πολύ κακό ήταν το ‘Demolition’ με τον Jake Gylenhaal. Τέταρτη κατά σειρά κακή ταινία του και μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά φαίνεται να έχει πάρει την κάτω βόλτα. Όταν γεράσει πάλι θα τον ξαναδούμε σε κάτι της προκοπής. Όσο για τον Jean-Marc Vallee, θα πω απλά ότι έκανε το σκηνοθετικό του demolition. Μετά το αρκετά καλό ‘Dallas Buyers Club’ και το συμπαθητικό ‘Wild’ περίμενα κάτι περισσότερο από μηδέν σενάριο, βουτηγμένο σε κάθε είδους πεπατημένη. Ένας τάχα μου απρόβλεπτος βασικός χαρακτήρας με κλισέ ξεσπάσματα για διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας, ένας αντιδραστικός 12χρονος με αμφίβολη σεξουαλικότητα σε συσκευασία Marc Bolan, με βαμμένο νύχι και skinny jeans, φτηνιάρικα μηνύματα κατά του πολέμου και του κοινωνικού ρατσισμού και ένα ακόμα πιο φτηνιάρικο plot twist στο τέλος. Ολόκληρη τη χρυσή βατομουριά στον κύριο παρακαλώ!

Ακούει διαολεμένα τον Παπιγιόναρο ο Μάκης Ραπτόπουλος

Συνεχίζουμε μουσικά με κάτι που δεν έχει σχέση με τα videogames, εκτός κι αν οι Editors παίζουν (games) και δεν το ξέρω. Ούτε κατά διάνοια δεν δηλώνω γκουρού, δεν εμβαθύνω στη μουσική, ακούω ότι ταιριάζει στο αυτί μου και το ‘Papillon’ (και γενικά η βρετανική αυτή μπάντα) μου κάθεται καλύτερα κι από γραβάτα.

Την περασμένη Παρασκευή βρέθηκα στην Πλατεία Νερού και τους άκουσα για μία ακόμη φορά στο Ejekt Festival μαζί με τους πάντα συμπαθέστατους James. Παρόλα αυτά, σαν το ‘Papillon’, τίποτα.

Με τον νεοναζί Patrick Stewart o Πάνος Κοκκίνης

Καιρό άκουγα για το ‘Green Room’, επιτέλους αξιώθηκα να το δω. Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση είναι το πόσο καλός είναι ο αδικοχαμένος Anton Yelchin. Το δεύτερο πόσο κοφτερά είναι τα δόντια των ροτβάιλερ. Και, το πιο σημαντικό, πόσο εύκολο είναι στον Sir Patrick Stewart να υποδύεται τον ψυχραίμο & ψυχρόαιμο αρχηγό της συμμορίας νεοναζί. Μπράβο ρε καπετάνιε και σε ανώτερα. Για να μην σου πω ότι τον βλέπω ταμάμ για το sequel του ‘Sexy Beast’. Δηλαδή το Sexier Beast.

Με αυτούς που παίζουν ‘Pokemon GO’ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Προσοχή. Ούτε το έχω κατεβάσει, ούτε το έχω παίξει (τουλάχιστον ακόμα). Έχω τρελαθεί όμως με την μανία που υπάρχει σε όλο τον πλανήτη. Το είδα πρώτη φορά από κάτι μυστήρια tweets του Θοδωρή και θεώρησα ότι ίσως έχει πιει λίγο παραπάνω. Γρήγορα εξαπλώθηκε όμως και περνάω υπέροχα διαβάζοντας ειδήσεις γι’ αυτό, μαθαίνοντας όλα τα τρελά νέα που το αφορούν και παρακολουθώντας τους φανατικούς να κυνηγάνε Pokemon παντού. Όχι, δεν θα αρχίσω τα γιαγιαδίστικα “που πάει ο κόσμος μας, εμείς κάποτε παίζαμε τόπι στις αλάνες”. Το ‘Pokemon GO’ είναι ένα milestone στην ιστορία της διασκέδασης και της τεχνολογίας και μου αρέσει να παρακολουθώ την ιστορία να γράφεται και τυχαίες παίκτριες να ανακαλύπτουν πτώματα σε ποτάμια. Τουλάχιστον ξέρω ότι αν ο Θοδωρής με κοιτάζει περιέργα θα είναι επειδή έχω κάποιο Pokemon πάνω μου.

Με το ‘Pokemon GO’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Θα είμαι ειλικρινής. Χτες το πρωί έπιασα ένα τεράστιο πέτρινο φίδι στην Πανεπιστημίου. Δεν επιστρέφεις εύκολα από κάτι τέτοιο.

Με τα Actors on Actors βίντεο του Variety η Ιωσηφίνα Γριβέα

Αγαπώ γενικώς τα roundtables πριν τα βραβεία, αλλά συνήθως θα τα βρεις μόνο στο Hollywood Reporter. Το Variety έχει μπει στο παιχνίδι λίγο διαφορετικά τα τελευταία χρόνια, με τους ηθοποιούς να παίρνουν σε ζευγάρια συνέντευξη ο ένας από τον άλλον. Η κατάσταση μπορεί να πάει εύκολα σε βλογάμε-τα-γένια-μας φάση, αλλά συνήθως τους χτυπάει και μια τάση ειλικρίνειας που μπορεί να μη βρεις σε promotion tour τους. Μεγάλο win ορισμένα που γίνονται αρκετά άβολα όταν προσπαθούν να δείξουν ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.

Με το ‘The Long Way to a Small, Angry Planet’ ο Γιάννης Σαχανίδης

Με προειδοποιήσαν πως το sci-fi βιβλίο της Becky Chambers είναι page-turner και πως μάλλον θα μου αρέσει, αλλά δεν ήμουν σίγουρος για το τι να περιμένω. Η συγγραφέας έχει στήσει ένα ολόδικο της σύμπαν, με είδη πλασμάτων, με την ιστορία τους, τις συνήθειες τους, τις διαπλανητικές κόντρες τους και παραδίδει ένα είδος περιπετειώδους road-trip στο διάστημα με μπόλικο χιούμορ. Στην πραγματικότητα όμως το βιβλίο είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα, στην ανεκτικότητα απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό και στον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου. Το ‘The Long Way to a Small, Angry Planet‘ είναι ένα από τα πιο fun πράγματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, πάω να προχωρήσω παρακάτω.

Με το ‘Blowing in the Wind’ του Bob Dylan

Μα τι ωραίο τραγούδι. Ο Dylan είναι μόλις 21 χρονών και γράφει απλά ένα αριστούργημα. Απλός ήχος, απλοί στίχοι, αθώες απορίες. Και εγώ αναρωτιέμαι, είναι καλύτερο να είσαι 21 και να έχεις μόνο ερωτήσεις ή να είσαι 31 και να έχεις μόνο απαντήσεις; The answer my friend is blowing in the wind.

Με τον θεούλη Youtuber Glamournessmygod η Έρρικα Ρούσσου

Hello to my fans και παιδιά αλήθεια, δεν ξέρω τι (μου) γίνεται. Sometimes, όμως, you get horny, it happens. Και ναι, θα μπορούσα να γράψω όλο το σημερινό κειμενάκι μου σε ατάκες του αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί είμαι καλή καρδιά. Λοιπόν, σοβαρεύομαι και ρίχνω όλο το φταίξιμο στο Youtube. Γιατί αυτό φταίει που από το πουθενά, αποφάσισε να μου πετάξει στην μπάρα δεξιά ένα βιντεάκι από τον άλλοτε αγαπημένο μου μίστερ μέικ απ (έτσι τον έλεγα παλιά). Με συνοπτικές διαδικασίες, μία που το είδα και μία που έλιωσα να τα δω πάλι όλα. Μεταξύ μας, μερικές ατάκες του, τις έλεγα δυνατά. Το έζησα πολύ αυτήν την εβδομάδα γενικά.