ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Και Sivert Hoyem έχουμε και Prο Evolution έχουμε και 'Transparent' έχουμε και τον Rock έχουμε, απ'όλα σας έχουμε κι αυτή τη βδομάδα.

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τη φωνή του Sivert Hoyem η Έρρικα Ρούσσου

Οι φορές που παραδέχομαι ότι έχω κάνει μία λάθος εκτίμηση και μάλιστα, δημοσίως είναι πιο λίγες και από τους γάμους του Απόστολου Γκλέτσου. Συγγνώμη για το καλτ στοιχείο από ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’ (για όσους έβλεπαν και κάτι τους θύμιζε), αλλά μάλλον είναι τα απόνερα από τις χθεσινές ατάκες. Επανέρχομαι στο θέμα μας για να πω ότι μέχρι να τον ακούσω live, ήμουν της άποψης του ‘αλήθεια, τι έχετε πάθει όλοι με τον Sivert’, μία άποψη που τόσο οι εντός όσο και οι εκτός γραφείου δεν ανέχονταν να ακούν. Εντάξει, αυτό, εννοείται ότι ακόμη το βρίσκω υπερβολικό. Αλλά, ΑΛΛΑ οφείλω μετά τη χθεσινή του συναυλία στο Ηρώδειο, με τα δύο ανκόρ και χωρίς το strange colour blue να πω ότι καταλαβαίνω την υπερβολή τους. Η φωνή του είναι απλά μαγική. Τόσο μαγική που δεν ασχολείσαι με το στίχο. Ούτε καν με τη μουσική. Θέλεις απλά να κάθεσαι και να τον ακούς.

*’Με κλειστά τα μάτια’. Αυτή είναι απάντησή μου σε όσες τον θεωρούν ερωτεύσιμο.

Με το Press Tube ο Γιάννης Σαμούρκας

Δεν είναι κάτι δημοσιογραφικό. Είναι μια καμμενιά. Έχω γυρίσει τελευταία μέρα της βδομάδας από δουλειά, κουρασμένος και κάθομαι στο pc τάχα μου να γράψω. Βάζω youtube και πετυχαίνω βίντεο με μια υδραυλική πρέσα να συνθλίβει διάφορες μπάλες. Από μπαλάκι του τένις μέχρι μπάλα bowling. Η κατάληξη ήταν να έχω βάλει autoplay και να κοιτάζω αποχαυνωμένος, αντικείμενα να γίνονται λιώμα. Κουκλάκια, cd’s, σφαίρες, παπούτσια, μπαταρίες, διαμάντια, burgers, ένα κράνος, ένα zippo. Δεν ξέρω γιατί. Υπήρχε μια ικανοποίηση σ’ αυτό και ταυτόχρονα μια μυστηριώδεις αγωνία. Θα πετύχει τώρα αυτό; Θα κάνει μεγάλο μπαμ; Σε κάποιες στιγμές συνοφρυωνόμουν, ίσως ακόμα ασυνείδητα να έσκυβα και λίγο. Αλλά δεν αισθάνομαι άσχημα που έφυγε τόση ώρα έτσι. Μιλάμε για 4 εκατομμύρια views!!! Δεν είμαι μόνος μου!

Με το Pro Evolution Soccer 2017 o Μάκης Ραπτόπουλος

Το νέο Pro είναι καλό, έως και απρόσμενα καλό. Η λατρεία που έγινε συνήθεια (κι όχι το αντίστροφο) φαίνεται να ξεπερνάει τα προβλήματα της εποχής PS3 και Xbox 360 και το PES 2017 είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών που συντελούνται κατά την εποχή της τρέχουσας γενιάς. ΟΚ, τουλάχιστον σε PS4 και Xbox One, γιατί η PC version τραβάει διάφορα ζόρια.

Στις κονσόλες, το παιχνίδι κεντάει, παίζεται ωραία μπαλίτσα. Οι παίκτες τρέχουν σαν άνθρωποι κι όχι σαν ρομπότ, η μπάλα παίρνει ρεαλιστική τροχιά, οι τερματοφύλακες κάνουν μεν λάθη αλλά σε πείθουν πολύ περισσότερο ότι πρόκειται για ανθρώπινα, τακτικές που αποτυπώνονται στο χορτάρι, φάσεις βγαλμένες από τη ζωή (βλέπε γήπεδα του κόσμου). Το νέο PES επιστρέφει σε εποχές PS2 όπου σ’ έσπρωχνε να γίνεις καλύτερος, ένιωθες χορτασμένος ποδοσφαιρικά, ισορροπούσε ανάμεσα σε ρεαλισμό και gaming απόλαυση.

Το ζήτημα με τις επίσημες άδειες (άκου MD White η Ρεάλ, στο πουθενά η Μπάγερν…) και η απουσία ελληνικών συλλογών (θα προστεθούν με update; Αν όχι, υπάρχει και το patch που ετοιμάζει η ομάδα του WE Hellas στο PS4) είναι πρόβλημα. Μεγάλο. Σε κάθε περίπτωση, περιμένω να δω και το FIFA 17 για να γίνουν οι απαραίτητες gameplay (ή μη) συγκρίσεις. Και μετά, λέω να σου γράψω ένα άρθρο-αναμέτρηση των δύο. Έτσι λέω. Αλλά προς το παρόν, το νέο Pro είναι καλό. Κράτα το αυτό.

Με το OST του ‘Closet Monster’ η Ιωσηφίνα Γριβέα

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα πει ότι ακόμα με τις Νύχτες Πρεμιέρας θα ήμουν κολλημένη λογικά και ισχύει, αλλά τελικά κόλλησα ακόμα περισσότερο με το σάουντρακ του ‘Closet Monster’. Η καλύτερη ταινία του διαγωνιστικού μέρους του φεστιβάλ είχε και το καλύτερο OST, πόσο ταιριαστό. BitchReconcileκαι Arcadia <3. Άκουσέ το όλο εδώ.

Με το ‘The Missing’ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Γιατί δεν μου μιλάει κανείς γι’ αυτές τις σειρές μόλις βγαίνουν; Γιατί πρέπει να περάσουν 2 χρόνια για να τις πάρω χαμπάρι; Γιατί ενώ στην επικαιρότητα βρίσκεται και πάλι ο μικρός Μπεν που χάθηκε στην Κω, εγώ ασχολούμαι με τον μικρό Όλιβερ που χάθηκε στη Γαλλία; Κορυφαία αγγλική σειρά, αρκετά καταθλιπτική, απ΄ αυτές που με το που τελειώσει ένα επεισόδιο, θες να πατήσεις play στο επόμενο για να δεις τι συνέβη στον μικρό. Δεν αποκαλύπτω άλλα, θα ακολουθήσει αναλυτικό review μόλις το τελειώσω.

Με το ‘Transparent’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η 3η σεζόν της φοβερής σειράς της Jill Soloway εμφανίστηκε την προηγούμενη βδομάδα. Είδαμε με τον αδερφό μου τα μισά επεισόδια αμέσως πριν ξεκινήσει η αγωνιστική του NFL, οπότε περάσαμε την περασμένη Κυριακή βλέποντας 4 ώρες ‘Transparent’ και 7 ώρες NFL. Αυτό το combo είναι η ζωή. Κατά τα άλλα η σειρά είναι υπέροχη όπως πάντα. Δεν έχω τελειώσει ακόμα αλλά το πρώτο επεισόδιο ήταν ένα 20λεπτο στο οποίο η Maura απλώς έψαχνε να βρει μια μαύρη trans έφηβη στην οποία έτυχε να μιλήσει ανώνυμα μέσω τηλεφώνου και από αυτό το σημείο περνά το επεισόδιο κυνηγώντας τη μανιωδώς στην πόλη μέχρι εξάντλησης. (Ίχνη ενοχών στη συνειδητοποίηση πως πάντα κάποιοι τα έχουν ακόμα πιο δύσκολα;) Δεν εμφανίζεται κανείς άλλος χαρακτήρας για 20 λεπτά. Είναι απλά τέλειο.

Με τους κολλημένους του Reddit με το ‘Pokemon Go’ ο Γιάννης Σαχανίδης

Από τις πρώτες ημέρες που ξεκίνησε το Pokemon Go, casual παίκτης του οποίου υπήρξα μέχρι πριν μερικές ημέρες, όταν η Niantic αποφάσισε πως τα rooted/jailbreaked κινητά αποκλείονται από το παιχνίδι, παρακολουθώ 2 subreddits με ανθρώπους που ανεβάζουν τα Πόκεμον σε άλλο επίπεδο. Πρώτο το TheSilphRoad, όπου κόσμος καταγράφει το που βρίσκονται φωλιές Πόκεμον, αναλύουν το Bubblestrat (σας μιλώ με τεχνικούς όρους τώρα), ψάχνουν ποιο Πόκεμον έχει την καλύτερη άμυνα, τεστάρουν το Pokemon Go Plus πριν αυτό βγει, γενικά σηκώνουν κάθε πέτρα για να ανακαλύψουν τα μυστικά του παιχνιδιού. Δεύτερο το PokemonGoDev, εκεί που βρίσκονται οι προγραμματιστές που προσπαθούν να φτιάξουν συμπληρωματικά apps για να σκανάρουν τους χάρτες, να υπολογίσουν τα χαρακτηριστικά των Πόκεμον που έχουν, να ανακαλύψουν με ποιο Πόκεμον πρέπει να επιτεθούν σε ένα gym, να βελτιώσουν την εμπειρία του PoGo με όποιον τρόπο μπορούν. Στα subreddits δε με ενδιαφέρει σχεδόν τίποτα και δεν καταλαβαίνω ούτε τα μισά από όσα γράφονται, αλλά παρόλα αυτά κάνω καθημερινά τη βόλτα μου και στα 2. Μάλλον μου αρέσει να βλέπω κόσμο να παθιάζεται τόσο πολύ με κάτι.

Mε τον λόγο του Rock στο τελευταίο ‘Ballers’ ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν θέλω να σου κάνω spoiler. Οπότε δεν μπορώ να σου πω τι είπε, στους συγκεντρωμένους rookies του NFL που βρίσκονταν από κάτω, στο τελευταίο επεισόδιο της 2ης σεζόν. Άλλωστε το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι έκρυβε αλήθεια. Τη δική του αλήθεια. Ενός ανθρώπου που δεν τα κατάφερε ποτέ να παίξει στην λίγκα. Αλλά ποτέ δεν ξέχασε τι σημαίνει να πέφτεις ξαφνικά από τον έβδομο ουρανό στο βάραθρο. Έχοντας, μάλιστα, μονάχα επτά παλιοδόλαρα στην τσέπη. Τι να πω, με συγκίνησε ο μπαγάσας. Κάτι που ή σημαίνει ότι εκείνος έγινε ξαφνικά καλύτερος ηθοποιός ή εγώ, στα γεράματα, πιο ευσυγκίνητος.

Με τα τραγούδια του Σταμάτη Κόκοτα η Ναστάζια Καπέλλα

Είχα εισιτήριο για την συναυλία του στον Πειραιά πριν κάποιες μέρες, ακυρώθηκε όμως λόγω καιρού. Έτσι αφιέρωσα αυτή την εβδομάδα σε αυτόν. Εννοείται τον γνώριζα ως μορφή αλλά δεν τον άκουγα ποτέ ή μάλλον δεν ήξερα ότι τον ακούω, και στη συναυλία θα πήγαινα λίγο τυχαία. Αυτό που συμβαίνει με τον Σταμάτη Κόκοτα είναι πως ενώ έχει πάρα πολλά τραγούδια που ξέρω απέξω όπως ‘Ο Τρελός’, το ‘Πήρες το Μεγάλο Δρόμο”, το ‘Δεν το Μπορείς’, το ‘Όνειρο Απατηλό’, δεν ήξερα ότι είναι του ίδιου. Ρίχνω το κρίμα στις επανεκτελέσεις -αν και περίεργο γιατί με τον Πουλόπουλο δεν μου συνέβη το ίδιο- και περιμένω την νέα ημερομηνία της συναυλίας.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ