ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Δήμητρα Παπαδοπούλου, σειρές, ταινίες, τραγούδια που ανακαλύψαμε και τραγούδια που μας βοηθούν να επιβιώσουμε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘This Is Us’, η Έρρικα Ρούσσου

Μετά το ‘You ‘re the Worst’ που εντάξει έκανε το πιο επικό twist που έχω δει ποτέ μου σε τηλεοπτική σειρά και ακόμα, έχω την φάτσα του wtf στην μούρη με τα τελευταία επεισόδια του δεύτερου κύκλου και το τέλος του τρίτου, το ‘This is Us’ ήρθε στη ζωή μου για να μου δείξει ότι οι σεναριογράφοι δεν φτιάχνουν μόνο υπεργαμάτους χαρακτήρες βλέπε Harvey Specter και Don Draper. Φτιάχνουν και χαρακτήρες όπως αυτός του Jack που είναι ίσως ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου που λέει και το τραγούδι.

Μιας και είμαστε ακόμη στην πρώτη σεζόν οφείλω να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Άκυρο. Δεν μπορώ. ΔΕΙΤΕ ΤΟ.

Με την Δήμητρα Παπαδοπούλου, αιώνια, ο Μάκης Ραπτόπουλος

Όχι ως γυναίκα, αλλά ως μυαλό, επίπεδο και, φυσικά, χιούμορ. Για την ακρίβεια, κι ας με συγχωρήσουν οι κυρίες, με το γυναικείο χιούμορ έχω ένα θέμα, είναι είτε πολύ γλυκανάλατο για τα γούστα μου είτε υπερβολικά κακιασμένο (μμμμμμμ, κοίτα τι φόρεσε η Παπατζοπούλου, σαν μπετονιέρα με φόρεμα είναι). Η Δήμητρα Παπαδοπούλου μοιάζει να έχει βρει τη χρυσή τομή, είναι επιθετική, χοντροκομμένη και black όσο χρειάζεται, ενώ δεν φτάνει στο level Κατίνας από την άλλη, πρόκειται για κείμενα και ατάκες ανωτέρου επιπέδου που, ενδεχομένως (για να μην με πείτε και μισογύνη), ένας άνδρας δεν μπορεί να προσεγγίσει γιατί του λείπει η ευαισθησία (της).

Δεν τίθεται θέμα στο μυαλό μου ότι οι ‘Απαράδεκτοι’ είναι η κορυφαία κωμική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης ever. Επίσης, προσπαθώ να μην χάνω θεατρικό της: Καμμένα Βούρλα, Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου, Ο παππούς έχει πίεση. Κάπως έτσι, δέησα (γιατί άργησα) να δω το προηγούμενο Σάββατο το Μάνα, θα πάω στο Hollywood. Μία ακόμα εξαιρετική παράσταση με την υπογραφή της με θεό τον Θανάση Αλευρά, ημίθεο (και βάλε) τον Αντώνη Κρόμπα, πρίγκιπα της Ζαμούντα τον Jerome Kalouta. Δεν θα σου πω πολλά, παραμόνο ότι αξίζει να το δεις, και για τα χωράτα του και για τα σοβαρά του. Θα μπορούσε να πάει ένα βήμα παραπέρα; Θα μπορούσε. Όμως όταν ακούς τον Αλευρά να μονολογεί “Δεν ξέρω ρε παιδιά…” είναι τόσο Δήμητρα Παπαδοπούλου όσο δεν πάει, αυτή η γλυκιά ανασφάλεια που κρύβεται επιδέξια μέσα στο χιούμορ. Αιώνια πιστός Δημητροπουλικός (Θόδωρα, όχι εσύ ρε boy).

Με τις ‘βιογραφικές’ ταινίες, ο Γιώργος Μυλωνάς

Τις τελευταίες ημέρες το έριξα στις ‘βιογραφικές’ ταινίες, τόσο στο σπίτι όσο και στο σινεμά. Ξεκίνησα με το ‘Walk the Line’ που αναφέρεται στη ζωή του Johnny Cash και συνέχισα με το ‘Ray’ που περιγράφει τη ζωή του Ray Charles για να κλείσω με το ‘Neruda’ του Λαραΐν που προφανώς μιλάει για τον Χιλιανό ποιητή. Αν έπρεπε να δώσω Όσκαρ στις παραπάνω ταινίες, θα έδινα καλύτερης ταινίας στο ‘Ray’, σκηνοθεσίας στον Λαραΐν για το ‘Neruda’ και πρώτου αντρικού στον Joaquin Phoenix για το πώς υποδύθηκε τον Cash. Νομίζω πως θα συνεχίσω και την ερχόμενη εβδομάδα με βιογραφικές ταινίες, αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να ξέρεις πως το σενάριο μιας ταινίας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, χωρίς να χρειαστεί να πέσει το ‘based on true story’ λίγο πριν τους τίτλους τέλους.

Με το ‘Emperor’s New Clothes’ των Panic! At The Disco, η Ναστάζια Καπέλλα

Κατ’αρχάς υπάρχουν ακόμη οι Panic! At The Disco. Εγώ τους είχα αφήσει στο ‘I Write Sins Not Tragedies’ που είχε γίνει επιτυχία το 2006 και το άκουγα/έβλεπα συνέχεια στο MAD και μ’ άρεσε. Μετά -και ενώ δεν θα περίμενα με τίποτα ότι υπάρχουν ακόμη- είδα το ονομά τους ανάμεσα στις υποψηφιότητες για Grammy για το καλύτερο ροκ άλμπουμ και έπαθα σοκ (όχι εντάξει υπερβολές δεν σοκάρομαι τόσο εύκολα). Έβαλα λοιπόν να δω τι κάνουν και κόλλησα με το ‘Emperor’s New Clothes’ το οποίο κάπου πρέπει να είχα ξαναακούσει (ίσως από τον Ίαν Στρατή), αλλά δεν είχα προσέξει μέχρι τώρα. Τολμώ να πω μου άρεσε και το κλιπ που είναι και αυτό στο ίδιο προεφηβικό κλίμα που τους ήξερα από παλιά και που τους ταιριάζει. Το υπόλοιπο άλμουμ δεν το άκουσα, ούτε θέλω.

Με το ‘It’s Uptown’ του George Benson, ο Γιάννης Σαμούρκας

Όσο σκατένια μέρα και να έχεις, να είναι ο καφές σου με λάθος ζάχαρη, να έχεις ξεχάσει να βάλεις αποσμητικό, να έχεις χάσει δύο λεωφορεία (της ίδιας γραμμής γιατί τη δεύτερη φορά νόμιζες ότι έχεις χρόνο για ντόνατ από το Γρηγόρη), να σε σταυρώνει ο προϊστάμενος σου και άλλα τέτοια αβάσταχτα προβλήματα, αυτό το άλμπουμ μπορεί όχι απαραίτητα να στην μετατρέψει σε βόλτα στο Chocolate Factory, αλλά εγγυημένα θα σε προστατέψει με ένα φράχτη στιγμιαίας ευτυχίας γύρω από το κεφάλι σου. Όχι ότι ξέρω και πάρα πολλούς, αλλά ο George Benson είναι από τους αγαπημένους μου jazz κιθαρίστες, από τότε που άκουσα το ‘The Other Side Of Abbey Road’ με την υπερδιασκευάρα στο ‘I want you’. Πρόσφατα όμως ανακάλυψα αυτό το δεύτερο άλμπουμ του από το ’66 και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Κάθε φορά που κοντεύει να σταματήσει να ρέει το αίμα μου από το κρύο πάνω στη μηχανή σκέφτομαι το στίχο “Summertime and the living is easy, fish are jumpin’ and the cotton is high”.

Με την τελευταία σεζόν του ‘Girls’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Με το ξεκίνημα της έκτης και τελευταίας σεζόν, συνειδητοποιώ ότι η παρέα που έχει φτιάξει η Lena Dunham, θα μου λείψει. Έστω κι αν ο χαρακτήρας της Hannah είναι πλέον ιδιαίτερα εκνευριστικός (στο πρώτο επεισόδιο της σεζόν φάνηκε πια ξεκάθαρα ότι κι η ίδια η Hannah έχει πλήρη επίγνωση του πόσο εκνευριστική μπορεί να γίνει, ευτυχώς), έστω κι αν όλα τα μέλη της παρέας δεν μοιάζουν με κανέναν φυσιολογικό άνθρωπο που ξέρεις, η ίδια η σειρά εξακολουθεί και να μου λέει κάτι και να με διασκεδάζει, ιδιαίτερα στη μισή ώρα που κρατάει. Υπόσχομαι να επανέλθω πιο αναλυτικά όταν τελειώσει οριστικά, όμως μέχρι τότε, δύο παρατηρήσεις. Πρώτον, ο Riz Ahmed είναι κι επίσημα ο Γιάννης Τσιμιτσέλης των ΗΠΑ, αφού παίζει κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ και δεύτερον, επεισόδιο που τελειώνει μ’αυτό το κομμάτι, δεν χάνει ποτέ:

Το ‘She’s So High’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Στο repeat από όταν είδα κι εγώ την πρεμιέρα του ‘Girls’. Η σειρά ήταν πάντα καλή στις επιλογές της στη μουσική και ενώ συνήθως ντύνει τις σκηνές της με νεότερα κομμάτια που ενίοτε γίνονται και χιτ, η χρήση του ‘She’s So High’ με τον τρόπο που ενσωματώθηκε στις τελευταίες στιγμές και οδήγησε στους τίτλους τέλους ήταν απλά ιδανική.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ