ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτήν την εβδομάδα

Εγκλήματα, κατοικίδια που μιλάνε και μελαγχολία του βυθού. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με την πέμπτη, και τελευταία, σεζόν του Person of Interest, ο Μάκης Ραπτόπουλος

Το κόλλημα δεν είναι πάντα κάτι καλό. Κάποιες λίγες, ή περισσότερες, φορές μπορεί να σημαίνει κάνω πράγματα μηχανικά, διαδικαστικά επειδή έτσι “διατάζει” η ρουτίνα, ακόμα και κοιτάω στο πουθενά συγκεκριμένα με βλέμμα απλανές και με ξυπνάει η ερώτηση “που είσαι, που κόλλησες;”.

Στην τρίτη σεζόν του Person of Interest άρχισα να διαμαρτύρομαι εσωτερικά. Στην τέταρτη εξωτερίκευσα ορισμένα πράγματα. Με την πέμπτη κόλλησα αλλά, δυστυχώς, στη φάση του “να ξεμπερδεύουμε με αυτό, να βάλουμε μπρος κάτι άλλο”. Αν και δεν παρατάω σειρές που έχω φτάσει τόσο μακριά (όχι Fringe μου, καμάρι μου εσύ, θα σε ολοκληρώσω κάααααααποια στιγμή…), δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήταν αυτή η τελευταία σεζόν του PoI.

Τόσο χάλια; Όχι, ας μην γίνομαι υπερβολικός, πάντως δεν συμφωνώ και με τον Θοδωρή, εδώ και κείθε. Απλώς, με κούρασαν οι κλισέ last minute σωτηρίες (από μηχανής θεός σώζει πρωταγωνιστή ένα nanosecond πριν πυροβοληθεί), τα κουβεντολόγια ανάμεσα σε Φιντς και Ρουτ για το επίπεδο ελευθερίας (και εμπιστοσύνης) που πρέπει να δοθεί στη Μηχανή, το χιούμορ που έπεφτε σταδιακά, όχι το ίδιο το γεγονός της μεταμόρφωσης της Μηχανής σε “άνθρωπο” αλλά ο τρόπος, ο ας μου επιτραπεί μάλλον παιδιάστικος.

Λέω ότι η σειρά δεν απογειώθηκε ποτέ. Αντίθετα, ξεκίνησε πολύ καλά και χρόνο με το χρόνο έχανε ύψος, προσγειωνόταν, δεν έγινε ποτέ κάτι το συνταρακτικό. Από την άλλη, εκφράζοντας τις παραπάνω σκέψεις στη σύζυγο μετά το πέρας του series finale, μου έκανε την αποστομωτική ερώτηση: “Δηλαδή τι περίμενες ακριβώς; Πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί κάτι άλλο, μετά την τροπή που πήρε η σειρά από ένα σημείο και πέρα (aka Μηχανή εναντίον Σαμάριταν), η επιλογή ήταν συνειδητή”. Κι έμεινα να την κοιτάω. Κολλημένος, δεν μίλησα καν.

Με το “The Secret Life of Pets” ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Με είχε πείσει απ’ το τρέιλερ. Ταινία που σου δείχνει τη μυστική ζωή των κατοικιδίων όσο λείπεις απ’ το σπίτι. Ταινία με πρωταγωνιστές γάτες, σκύλους και κουνέλια. Τι μπορεί να πάει λάθος; Τίποτα δεν πήγε, προφανώς. Η ταινία είναι έπος και σου προτείνω να τη δεις άμεσα, φυσικά με υπότιτλους κι όχι μεταγλωττισμένη. MVP, το τρομερό κουνέλι (ή λαγός, τα μπερδεύω αυτά) Snowball, στον οποίο χαρίζει τη φωνή του ο Kevin Hart. Στις φωνές του πρωταγωνιστικού διδύμου (δύο σκύλων δηλαδή, του Max και του Duke), οι Louis CK κι ο Cameron απ’ το Modern Family. Ε τι άλλο θες πια, έχει και γέλιο, είναι και συγκινητικό, σπεύσε.

Με το τέλος του The Night Of ο Γιάννης Σαμούρκας

Δεν έχει σημασία αν τελικά είναι αθώος ή ένοχος ο Ναζ. Ούτε αν είναι ισλαμιστής ή όχι. Μάλιστα διαφωνώ με την προσέγγιση ότι η σειρά θίγει έντονα το θέμα της ισλαμοφοβίας (παγκοσμίως πλέον και όχι μόνο στην Αμερική). Σίγουρα θα υπήρχαν σε κάθε περίπτωση κάποιοι που θα αντιδρούσαν ρατσιστικά, αλλά όσο αφορά το δικαστικό κομμάτι, δεν τίθεται θέμα καταγωγής και θρησκευτικής προέλευσης. Με τόσα ενοχοποιητικά στοιχεία πάνω του, όποιος και να ήταν θα την είχε βάψει. Αθώος ή ένοχος λοιπόν δεν έχει καμία σημασία. Άλλωστε κανείς μας δεν είναι αθώος, από τότε που μπορέσαμε να κάνουμε το πρώτο μας βήμα χωρίς βοήθεια. Που θέλω να καταλήξω; Μια ακόμα σοβαρή σειρά, που σε βάζει στη διαδικασία της αυτοκριτικής. Μια σειρά που σου υπενθυμίζει ότι το καλό και το κακό είναι δύσκολο να οριοθετηθούν και να διαχωριστούν. Καλώς ή κακώς, το ένα χρειάζεται το άλλο για να υπάρξει.

Υ.Γ.: ο John Torturro δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες του και η Jeannie Berlin ως Helen Weiss είναι αποκάλυψη.

Με την βλακεία του Instagram να θέλει να γίνει Snapchat, η Έρρικα Ρούσσου

Ανοίγω το Instagram, τις προάλλες, και τι να δω; Πάνω από το newsfeed, έχουν φυτρώσει κάτι εικονιδιάκια φίλων που ακολουθώ. Στην αρχή, δεν κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο. Μην είναι οι συζητήσεις μου στα DM; Μην είναι οι φίλοι με τους οποίους έχω ας το πούμε περισσότερη διάδραση (παρεμπιπτόντως, αυτό όταν παρατήρησα ότι το κάνει το Facebook, αλήθεια τρόμαξα); Όχι και όχι. Είναι η καινούρια δυνατότητα που μας δίνει το Instagram να το ζήσουμε σαν να ήταν Snapchat. Να βγάλουμε μία φωτογραφία ή ένα βίντεο, να σχολιάσουμε πάνω του και να το περάσουμε στο ιστορικό μας.

ΓΙΑΤΙ, πείτε μου ΓΙΑΤΙ στην ευχή να το κάνει αυτό; Έχω σκάσει να το καταλάβει από προχθές. Μια χαρά δεν ήταν; Τι τους ήθελε τους snapchatισμούς;

Με τις εκπομπές του Bob Ross στο Youtube ο Γιάννης Σαχανίδης

Συγκεκριμένα έχω κολλήσει με το γεγονός πως ο λογαριασμός του Bob Ross στο Υoutube έχει ξεκινήσει να ανεβάζει ΟΛΕΣ, και τις 31, σεζόν του The Joy of Painting, της εκπομπής ζωγραφικής με την πιο αγαπημένη αφάνα του κόσμου (τώρα φαντάζομαι λίστα “τα 20 φανταστικότερα afro της ζωής μας”). Και οι άνθρωποι του Bob Ross δεν τα πάνε καθόλου άσχημα, το έχουν πάρει ζεστά το θέμα. Ανεβαίνει ένα βίντεο κάθε μέρα και τώρα βρίσκονται στην 22η σεζόν. Μπαίνω κάθε μέρα να δω αν υπάρχει το πιο φρέσκο επεισόδιο, είναι μια από τις όμορφες στιγμές της καθημερινότητας μου, όπως το να βλέπω πόσες μέρες μένουν για τα Χριστούγεννα. Δεν τα βλέπω όλα βέβαια, αυτό είναι ένα μεγάλο εγχείρημα για το μέλλον, είναι κάπου 400 λέει όλα μαζί, αλλά βλέπω το πρώτο από κάθε σεζόν έτσι για να μη χάνω την επαφή με τον μάστορα, καταλαβαίνετε. Δείτε κι εσείς ένα, καλό κάνει.

Με το soundtrack του ‘Finding Dory’ η Ιωσηφίνα Γριβέα

Με το ταλέντο του Thomas Newman γενικότερα βασικά. H ταινία είναι γλυκύτατη και διασκεδαστική παρότι δε φτάνει στο Pixar classic επίπεδο, αλλά αυτά τα είπαμε ήδη, να μην τα ξαναλέμε. Το OST του Newman έντυσε τα πάντα υπέροχα όπως είχε κάνει και για το ‘Finding Nemo’, σε ένα κράμα μελαγχολίας απ’ τον βυθό που δεν είναι πάντοτε φιλικός στην Dory, αλλά και ελπίδας. Δε θα είχα καμία αντίρρηση να συνθέτει τα πάντα για τα πάντα, αλλά θα αρκεστώ να πάρει επιτέλους το Όσκαρ που του αξίζει μετά από 13 υποψηφιότητες (Ντι Κάπριο who;). Ακούστε όλο το soundtrack εδώ.

Με το Café Society η Ναστάζια Καπέλλα

Το περίμενα πως και πως, επιτέλους το είδα -στο θερινό σινεμά, πού καλύτερα- και δεν με απογοήτευσε καθόλου. Αυτό που μου άρεσε κυρίως ήταν η πλοκή του. Σε ύστερη ανάγνωση μου θύμισε το “Casablanca”, που άλλωστε στο παρελθόν ο Woody Allen έχει αποδώσει το φόρο τιμής του στο “Play It Again, Sam”. Το μόνο που δεν μου άρεσε τόσο ήταν το παίξιμο της Kristen Stewart, ειδικά στην σκηνή στην παραλία (όσοι το πρόσεξαν θα με καταλάβουν) και ας μην ήμουν ποτέ από αυτούς που κατηγορούσαν τις υποκριτικές της ικανότητες. Σε κάθε περίπτωση πάντα θα περιμένω ό,τι καινούριο (ή και μη καινούριο) έχει να πει ή να δείξει ο Woody Allen.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ