Με τι κολλήσαμε αυτήν την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το mobile game Score! Hero, ο Μάκης Ραπτόπουλος

Καλά ρε χαϊβάνι, εσύ τώρα το έμαθες (μπορεί ν’ αναρωτηθείς); Δίκαιη απορία (προσοχή με τους τρόπους, όμως), έρχεται η απολογία. Κάτι είχα ακούσει, αλλά σνόμπαρα, θα αφήσω τώρα τα FIFA και τα Pro και θ’ ασχοληθώ με ντεμέκ ποδοσφαιράκι που είναι και mobile; ΛΑΘΟΣ. ΜΕΓΑΛΟ.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Score! Hero είναι της First Touch που φημίζεται για τα “φορητά ποδοσφαιρικά games” της, μάλιστα λόγω του Γιούρου υπήρξε πρόσφατα και μια limited edition, το Euro Hero. Χωρίζεται σε επίπεδα, πίστες δηλαδή, όπου πρέπει να ανταποκριθείς στα ζητούμενα, από το απλό (βάλε γκολ) για ένα αστέρι, εώς πιο σύνθετα (δώσε ασίστ, το γκολ να επιτευχθεί με ανάποδο ψαλίδι, πριν περάσει τη γραμμή να χτυπήσει το δοκάρι, κάνε συρτό σουτ και σκότωσε 3 μυρμήγκια #not το τελευταίο), για 2 ή 3 αστέρια.

Κι όπως σχεδιάζεις την επίθεσή σου με τα δάχτυλα πάνω στην οθόνη, βάζοντας φάλτσο, και βρίζοντας όταν το πλάνο πάει στράφι ή σε κανένα δοκάρι-δοκάρι κι έξω, ο εθισμός είναι 99% βέβαιος. Είσαι νέος παίκτης, ανεβαίνεις, παίρνεις μεταγραφή, παίζεις στην εθνική, ένα μείγμα στρατηγο-τακτικό-puzzle με βάση τη στρογγυλή θεά. Θεϊκό, απλά θεϊκό, έστω κι αν μετά τις αρχικές σεζόν θα σου βγει η Παναγία, έστω κι αν έχει διαβολικές μικροσυναλλαγές (παίζεις και χωρίς να δώσεις φράγκο αν θες, η αναμονή για να γεμίσει η «μπάρα υγείας» είναι σπάσιμο νεύρων).

Με το Head Ball, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν ξέρω τι είναι αυτά τα παράξενα που γράφει ο Μάκης, γιατί εγώ τις τελευταίες ημέρες έχω κολλήσει με ένα άλλο φανταστικό ποδοσφαιράκι στο κινητό, το Head Ball. Όταν το κατέβασα νόμιζα ότι παίζεις μόνο με κεφαλιές, αλλά καμία σχέση, είναι κλασικό ένας εναντίον ενός, με σουτ, κεφαλιές (και αρκετά cheat αν έχεις μαζέψει νομίσματα), χωρίς φάλτσα κι άλλες τέτοιος φιοριτούρες. Οι περισσότεροι παίκτες είναι Έλληνες και Γερμανοί (για κάποιο λόγο) και μπορείς να συμμετάσχεις σε πρωταθληματάκι ή να καλέσεις κάποιον φίλο σου σε φιλικό, όνομα και πράγμα. Η μαγεία του πάντως, είναι στην απλότητα. Βελάκι για μπρος πίσω, βελάκι για άλμα και βελάκι για συρτό ή ψηλό σουτ και τέλος, όποιος σκοράρει περισσότερες φορές κέρδισε. Ακόμα χάνω πανηγυρικά απ’ τους περισσότερους αλλά πού θα πάει, θα το μάθω.

Με το ‘The Get Down’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Μου πήρε καιρό για τα δεδομένα μου, αλλά είχε πέσει πάνω στην άδειά μου κι έκανα catch-up με την πρώτη ευκαιρία. Εννοείται πως τα επεισόδια έφυγαν μονορούφι. Δεν ξέρω τι να πρωτοπιάσω. Η δραματική απεικόνιση του Bronx στα ’70s, οι τρισδιάστατοι χαρακτήρες, η τόλμη του σε θέματα οικογενειακής βίας (βίας γενικότερα βασικά), ρατσισμού και ταξικών διαφορών. Και φυσικά η μουσική του. Όχι μόνο τα ίδια τα κομμάτια που ούτως ή άλλως παίζουν στα ακουστικά στη δουλειά μία βδομάδα τώρα, αλλά ο τρόπος που μιξάρονται μαζί για να ερμηνεύσουν κάθε σκηνή. Προβλέπω – ή απαιτώ καλύτερα μάλλον – Emmy στις τεχνικές κατηγορίες ήχου με τις οποίες κανείς δεν κάθεται να ασχοληθεί. Προσωπική μου αποστολή να ασχοληθείτε του χρόνου, θυμηθείτε το. Αν σου έχει ξεφύγει, δες περισσότερα εδώ.

(Say hello to my new desktop).

Με το Great British Bake Off, ο Γιάννης Σαχανίδης

Παίρνουμε 12 ερασιτέχνες αρτοζαχαροπλάστες. 12 Βρετανούς ερασιτέχνες αρτοζαχαροπλάστες. Τους πηγαίνουμε σε μια τεράστια τέντα γεμάτη πάγκους, φούρνους και μίξερ στη μέση του πουθενά. Προσθέτουμε 2 ξεκαρδιστικές παρουσιάστριες και 2 κριτές, τη Βέφα της Αγγλίας και έναν αξιαγάπητο celebrity chef (ελαφρώς douchebag), που τους λένε Mary Berry και Paul Hollywood, αν είναι δυνατόν. Μετά περνάμε από δοκιμασίες τους ερασιτέχνες αρτοζαχαροπλάστες, οι οποίοι καλούνται να φτιάξουν κέικ, μπισκότα, τούρτες, κατασκευές με gingerbread, ψωμιά, τάρτες, μέχρι να μείνει μόνο ένας, ο νικήτης.

Αυτό είναι το Great British Bake Off του BBC, που βρίσκεται φέτος στην 7η σεζόν του και αγάπησα για πρώτη φορά πέρυσι, όταν σκότωσα 6 σεζόν μέσα σε λίγο καιρό. Τρελαίνομαι να βλέπω τον Paul Hollywood να ζουπά τα ψωμιά των συμμετεχόντων και να αναφωνεί “that is raw”, θα ήθελα κάποιος να φτιάξει ένα ρεμίξ με μπιτάκι και μόνο αυτή τη φράση, θα το άκουγα. Αν σας πείσω και αποφασίσετε να ξεκινήσετε το GBBO, μια συμβουλή: Δείτε τα επεισόδια λίγο πριν ή όσο τρώτε. Θα πεινάσετε πολύ.

Με την ‘επίκαιρη’ σκλαβιά, ο Πάνος Κοκκίνης

Κάτι το Free State of Jones, με τον -πειστικότατο- Matthew McConaughey να ηγείται μιας μίνι επανάστασης, που μόλις τελείωσα να βλέπω. Κάτι το σούσουρο για το Οσκαρικό ‘The Birth of a Nation’ και το κατά πόσο θα ξεπεράσουν οι ψηφοφόροι το γεγονός ότι οι δημιουργοί του αποκαλύφθηκε ότι υπήρξαν κατηγορούμενοι για βιασμό συμφοιτήτριάς τους στο κολέγιο. Όλα γύρω μου θυμίζουν εποχή ’12 Years a Slave’. ‘Γροθιά στο στομάχι’, όπως λένε οι του μάχιμου ρεπορτάζ, η εικόνα στο 0.44 του παρακάτω trailer που δείχνει την μικρή λευκή πριγκίπισσα με τα κοτσιδάκια να σέρνει από το λουρί τη συνομήλικη σκλάβα της.

Με βίντεο για το άπειρο και ακόμη παραπέρα. η Ναστάζια Καπέλλα

Όλα ξεκίνησαν επειδή μου ήρθε να ξαναδώ το Star Size Comparison του χρήστη morn1415 που είχε γίνει viral πριν κάποια χρόνια (με τέλεια backround μουσική από το soundtrack του “The Black Hole”). Μετά είδα ότι ξαναέβγαλε βίντεο, πριν ένα μήνα μάλιστα, και χίλιες φορές πιο τρομαχτικό, το Star Size Comparison 2. Μετά η ΕΡΤ είχε ένα ντοκυμαντερ για μαύρες τρύπες και το είδα . Μετά -επειδή το ντοκιμαντέρ είχε αυτή την γνωστή αισθητική που κάνει μόνο για αστείο- θυμήθηκα Tim and Eric και είδα το The Universe + Extanded Scenes και αποφάσισα ότι θα βλέπω πράγματα για το σύμπαν (ή και παραπάνω) μόνο αν είναι αστεία ή καλτ ή Rick and Morty. Αλλιώς that’s too much man.

Με τον Jason Bourne, ο Γιάννης Σαμούρκας

Πήγα και είδα μάλλον την τελευταία μου ταινία σε θερινό για φέτος. Και πριν μπω στο θέμα θέλω να καταγγείλω το φασισμό των αναψυκτηρίων των σινεμάδων που επιβάλλουν μόνο δύο επιλογές στο μασούλημα. Πατατάκια με ρίγανη και χωρίς. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Υπάρχουν και τα δρακουλίνια και τα φοφίκο που επανακυκλοφόρησαν και είναι η καλύτερη επανακυκλοφορία μετά τα remaster των Beatles. Για να μην πιάσουμε πιτσίνια και crunchy και γίνει ξεσηκωμός.

Στο θέμα μας τώρα. Κόντεψε να μου φύγει λοιπόν το πατατάκι από τη μύτη με το statue of Athena και τα συνθήματα στα ελληνικά που ακούγονταν στην ταινία. Άσε πια την έκταση της διαδήλωσης που πρέπει να είχε πιάσει μέχρι Πέραμα (και δεν θα σχολιάσω την ακατανόμαστη σημαία που πήρε το μάτι μου). Πέρα από αυτά ήταν ένα καλός Bourne με ασταμάτητο τρέξιμο (plus η έκπληξη με το reunion των δύο από το The Night Of!). Όπως και όλοι οι υπόλοιποι Bourne. Έκανα marathon μετά με την πρώτη τριλογία και επαλήθευσα την αξία της. Ένας φίλος σχολίασε την car chase σκηνή και είπε «πάλι καταδίωξη με αυτοκίνητα;». Και το μόνο που βρήκα να του απαντήσω ήταν: «πας σε ταβέρνα χωρίς να παραγγείλεις χωριάτικη; Είναι το ίδιο απαραίτητη!».

Mε το ‘Arrival’ του Denis Villeneuve, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Θα ήθελα να πω με όλη τη Βενετία και ό,τι είχε να κάνει με το Φεστιβάλ, επειδή εδώ και 10 μέρες ξυπνάω και κοιμάμαι μπροστά σε ταινίες ή σε κείμενα για ταινίες.

Αλλά στα Φεστιβάλ η μεγάλη αξία φαίνεται εκεί που περνάει αυτός ο κατακλυσμός από ταινίες και σταρς και πληροφορίες και hype και φτάνεις στο τέλος για να συνειδητοποιήσεις τι σου έχει μείνει από ουσία. Και παρόλο που το ‘Arrival’ ήταν μόλις η 3η ταινία που είδα στο Φεστιβάλ (από σχεδόν 50), 10 μέρες πριν (σχεδόν μια αιωνιότητα), δε ξεκολλάει από το κεφάλι μου με τίποτα. Θυμάμαι ατάκες και ανατριχιάζω, από το εκπληκτικό φινάλε, θυμάμαι την μεγάλη ερμηνεία της Amy Adams, και κυρίως θυμάμαι το πώς μια ταινία μπορεί τόσο απλά να χωθεί για τα καλά μέσα σου και να επιβιώνει όχι μόνο από “πω γαμώ η τάδε σκηνή!” συζητήσεις με τους φίλους σου, αλλά κυρίως από το πώς, μέρα μετά τη μέρα, σε υποχρεώνει να προσεγγίσεις ξανά στιγμές της, ανακαλύπτοντας κι ένα διαφορετικό στρώμα αλήθειας κάθε φορά. Είναι από τις ταινίες που αρχικά θα σου αρέσουν, μετά θα σε εντυπωσιάσουν, μετά θα σου αρέσουν απλώς πάλι, και καθώς περνά ο χρόνος θα τις νιώθεις κομμάτι σου.