Βαρέθηκα τους high profile τηλεοπτικούς μπάτσους

Σεζόν τρίτη, επεισόδιο έβδομο της σειράς Rookie Blue. Ναι, αυτή η σχετικά φλώρικη σειρά που με έκανε να αποθεώσω ορισμένες sexy τηλεοπτικές μπατσίνες. Η ομάδα των αστυνομκών έχει βγει στο δρόμο και σκανάρει για τυπικούς εγκληματίες. Ληστές, εμπόρους ναρκωτικών, γιατί όχι και δολοφόνους. Τυπικές δουλειές των αστυνομικών δηλαδή. Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι μια τέτοια απλή υπόθεση δολοφονίας, ένα κλασικό ξυλίκι του δρόμου και τα πατροπαράδοτα κλισέ για τους μπάτσους είναι που με έκαναν να αγαπήσω αυτές τις σειρές. Οι απλοί μπάτσοι.

Δεν έχω ανάγκη κάποια εξειδικευμένη ομάδα από ντετέκτιβ να σώσει τον κόσμο από βέβαιο πηρυνικό πόλεμο. Δεν νιώθω καμία ευχαρίστηση στην υπερανάλυση της αιματολογικής εξέτασης του θύματος. Και φυσικά δεν μου λέει τίποτα να λύνει τις υποθέσεις ένας psychic που δουλεύει για χάρη της αστυνομίας. Θέλω τα πράγματα, ακόμα και στην τηλεόραση να είναι όπως στους δρόμους των πόλεων.

Επί χρόνια κόλλησα με διάφορες σειρές εξειδικευμένων μπάτσων, επιστημόνων και τσαρλατάνων. Και έχω αποθεώσει και μερικές από αυτές τις σειρές. Όπως αποθέωσα και απήλαυσα την συγκλονιστική περσόνα του Tim Roth στο Lie to Με. Όσο βαρέθηκα το μπλαζέ υφάκι του Simon Baker στο Mentalist.

Και πολλές φορές έκατσα στο σαλόνι με τον πατέρα και την αδερφή μου που παρακολουθούσαν με αγωνία την ομάδα του NCIS να λύσει τις υποθέσεις ναυτών και αξιωματικών. Γιατί όμως να το κουράζουμε; Γιατί να πρέπει να εφεύρουμε άλλη μια ειδική ομάδα αντιμετώπισης εγκληματιών; Γιατί να πιάσουμε κάθε ειδικό task force που υπάρχει επί Αμερικανικού εδάφους.

Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να απογειώσεις ένα πολυπαιγμένο θέμα. Είναι φοβερά απαιτητικό να κάνεις άλλη μια σειρά με αστυνομικούς και να ξεχωρίσεις από τον βάλτο. Θέλει κότσια να παρουσιάσεις τον ίδιο βαρετό μπάτσο με το donut και τις αξίες του, με τόσο διαφορετικό angle που να πιάσεις το βλέμμα του θεατή.

Το Rookie Blue που προανέφερα δεν είναι καμία καλή σειρά. Είναι όμως μια ευχάριστη μπατσική σειρά με καθημερινά περιστατικά. Το Chicago Code, αν και δεν κατάφερε λόγω θεματολογίας να στηρίξει δεύτερη σεζόν, παρουσίαζε μια πραγματικότητα μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα.

Το Blue Bloods ήρθε να παρουσιάσει ένα αρκετά συχνό φαινόμενο στην Αμερικανική κοινωνία, τις οικογένειες και τις γενεές αστυνομικών. Και πώς οι σχέσεις της οικογένειας επηρεάζουν την ζωή μέσα σε ένα τμήμα.

Δεν έχω κάτι εναντίον των task forces. Έχω περάσει καλά και με τα CSI. Έχω περάσει ακόμα καλύτερα με το Καναδικό Flashpoint και την ομάδα αντιμετώπισης απαγωγών και ομηριών.Μέχρι και το special force του Hawaii Five-O ήταν μια ευχάριστη αλλαγή, κυρίως όμως χάρη στο εκπληκτικό σκηνικό της Χαβάης.

Μετά από όλο αυτό τον οχετό σειρών, ο μπάτσος πρέπει να επιστρέψει στο περιπολικό, τη γειτονιά και το donut του.

Βαρέθηκα τα πειράματα, τους σούπερ κουλ ντετέκτιβ και ειδικά τους μυστήριους πνευματώδεις τύπους που λύνουν τα μυστήρια με τις ιδιοτροπίες τους. Θέλω να επιστρέψω στην εποχή που ο William Shatner κυνηγούσε με το σαραβαλιασμένο περιπολικό του τους κακοποιούς ως άλλος T. J. Hooker.

Στην εποχή του κλασικού, τίμιου, καθημερινού μπάτσου.