Τελικά, γιατί έγινε τόσος χαμός στον Χελμό;

Την τελευταία εβδομάδα πριν το φεστιβάλ, το timeline είχε βομβαρδιστεί με το όνομα Χελμός: κόσμος πουλούσε εισιτήριο, διαπιστώνοντας έντρομος ότι ο καιρός δε λέει να ανοίξει από τα σύννεφα, αναλύσεις επί αναλύσεων σε σχόλια για τις πιθανότητες βροχής και τον ρόλο της διοργάνωσης, την ώρα που μια μέση σκηνή αντέχει στη νεροποντή χωρίς να μπάσει νερά και άλλα τέτοια, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι που συνειδητά ή κατά τύχη είχαμε ξεμείνει έξω από αυτόν τον χορό, ζυγίζαμε τις πιθανότητες να πιάσουμε τελευταία στιγμή το μαντήλι.

Και όσοι το έκαναν, δεν το μετάνιωσαν. Τον χορό έσερνε το Φεστιβάλ Χελμού (Helmos Mountain Festival), μια νεότευκτη διοργάνωση που καλούσε (πρώτη φορά, έτσι μαζικά) κόσμο το καλοκαίρι στο διάσημο χιονοδρομικό κέντρο των βουνών της Αχαΐας. Μια προσπάθεια διεύρυνσης της τουριστικής σεζόν για το μέρος και τις επιχειρήσεις εκεί, μια απόδραση-προάγγελος των διακοπών για τις χιλιάδες κόσμου που οδήγησε μέχρι εκεί το Τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Συγκεκριμένα, πάνω από 10.000 συμμετοχές έγραψε το κοντέρ της διοργάνωσης, κατακλύζοντας τα social media με τη λαοθάλασσα μπροστά στη σκηνή και τα καπνογόνα.

Αλήθεια, πώς συνέβη αυτό το μπαμ; Και τι ήταν εκείνο που κέρδισε όσους πήγαν, αψηφώντας κρύο και βροχή; Ήταν η «φάση» και το FOMO, το απίστευτα όμορφο αλπικό τοπίο (δυόμιση ώρες από την Αθήνα) και τα ονόματα που συμμετείχαν; Μήπως η δίψα για επαφή και γλέντια το Τριήμερο; Τέσσερα άτομα που φόρτωσαν μπαγκάζια και ταξίδεψαν μέχρι τα Καλάβρυτα για το φεστιβάλ του Χελμού, μεταφέρουν την εμπειρία τους.

«Το ανοιχτό γλέντι που στήθηκε όταν έπαψε η βροχή και βγήκε λιακάδα»

Κάθε χρόνο, περιμένουμε τα φεστιβάλ που θα συνδυάζουν μουσική και τοπίο, το κάλεσμα να βρεθούμε σε βουνά, λαγκάδια, ποτάμια, δάση, παραλίες, μέσα στη φύση. Κάπως έτσι, έχω ταξιδέψει σε διάφορα μέρη ανά την Ελλάδα και να που φέτος –μπουμ!– ήρθε ο Χελμός. Φοβερό spot, line up με μεγάλη απήχηση και μάλιστα κατά τη διάρκεια τριήμερου, για τους περισσότερους. Καθόλου περίεργο το τόσο σύντομο sold out.

Όλοι γνωρίζαμε πως έπρεπε να φτάσεις το συντομότερο δυνατό για να γλιτώσεις την ταλαιπωρία. Παρασκευή απόγευμα, η προσέλευση έπηξε: για δύο-τρεις ώρες, ατελείωτη ουρά συνόδευε τους ελέγχους, παρά τις προβλέψεις που είχε κάνει η διοργάνωση, με αποτέλεσμα αρκετοί να στήσουν τη νύχτα. Το σκηνικό του φεστιβάλ ήταν ήδη έτοιμο όταν έφτασα, η χωροταξία ήταν ιδανική και η σκηνή ήταν στημένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνεται η ομορφιά του τοπίου.

Οι καλλιτέχνες, όπως εμφανίστηκαν, έδεναν πολύ καλά μεταξύ τους, και παρόλο το κρύο πάνω στη σκηνή και το μούδιασμα που εθιμοτυπικά συνοδεύει την αρχή κάθε περιοδείας, έδειχναν ασταμάτητοι. Δε νομίζω οι περισσότεροι εξ αυτών να είχαν ξαναβρεθεί μπροστά σε τέτοιο πλήθος, φανατικό και διψασμένο για αλληλεπίδραση. Το μόνο που μου έλειψε, τα after events, ένας τρόπος να αποφορτιστεί κάπως η ενέργεια.

Η βροχή, όπως αναμενόταν, ήταν το αγκάθι σ’ όλα αυτά (και το σαλέ, η όαση). Πέρα από τα προβλήματα που δημιούργησε στο camping, αποδυνάμωσε τις εξορμήσεις στο βουνό, τουλάχιστον τα δύο απογεύματα. Από την άλλη, έτσι είναι το βουνό, έχει κυκλοθυμικά φαινόμενα. Με κατάλληλο εξοπλισμό και το αισιόδοξο vibe ότι «μπόρα είναι θα περάσει», κάπως παίρναμε τα πάνω μας και άρχιζαν ξανά οι μουσικές.

Μέχρι που ήρθε η λιακάδα της Δευτέρας στα Καλάβρυτα, κάνοντας το σκηνικό να θυμίζει καλοκαιρινή σύναξη σε πλατεία της επαρχίας. Το ανοιχτό γλέντι που στήθηκε εκείνη την ώρα θα μείνει αξέχαστο. Γενικά, η μαζικότητα της συμμετοχής κάθε άλλο παρά χάος δημιούργησε· η διοργάνωση στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Δήμητρα Τζαβάρα, 38 ετών, φαρμακοποιός και dj

«Να χάσουμε τέτοιο φεστιβάλ, δεν έπαιζε»

«Θα βρέξει στο Χελμό;». Αυτή ήταν σίγουρα η ερώτηση της εβδομάδας που μας πέρασε. Ατελείωτα τσατ στο messenger με διεξοδικές αναλύσεις καιρικών προβλέψεων, εικόνες που έδειχναν την κατεύθυνση των αέρηδων, αριθμοί μποφόρ, αγωνία για το πώς θα διαχειριστούμε το ενδεχόμενο βροχής στο βουνό, τον εξοπλισμό που χρειαζόμαστε για το κρύο κ.ο.κ. Αλλά να χάσουμε τέτοιο φεστιβάλ, δεν έπαιζε. Κάμπινγκ, μουσική, βουνό, παρέα. Μοναδική έγνοια, τα σύννεφα στον ουρανό μην ακυρώσουν τελευταία στιγμή τη διοργάνωση.

Όπως αποδείχθηκε, ο καιρός είχε το τέλειο πλάνο για το τριήμερο. Τα πρωινά, ήλιος για ένα ξύπνημα με καλή διάθεση, μεσημέρια-απογεύματα, καταιγίδα, ώστε να μην έχουμε άλλη επιλογή πέρα από το να ξεκουραστούμε στις σκηνές μας (όσοι τουλάχιστον ήμασταν προετοιμασμένοι με αδιάβροχο εξοπλισμό) και να γεμίσουμε μπαταρίες για όσα θα ακολουθούσαν, και ξαστεριά τη νύχτα. Ό,τι έπρεπε δηλαδή για συναυλία.

Σε σχέση με τον πανικό για τον καιρό και τα (άπειρα) stories τελευταίας στιγμής από φίλους στο Instagram που είδα ότι αποφάσισαν να μην το ρισκάρουν και τελευταία στιγμή να πουλήσουν τα εισιτήριά τους, ο κόσμος ήταν τρομερά περισσότερος απ’ όσο περίμενα. Εκατοντάδες χρωματιστές σκηνές κάλυπταν το βουνό, ενώ οι ουρές ήταν ατελείωτες στο σαλέ, στα περίπτερα με fast food και μπύρες. Φασεϊλίκι κανονικό, για τρεις μέρες ανεκτό.

Η θεά φύση έκανε τα μαγικά της και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι φύγαμε για λίγο από τις μεγαλουπόλεις και όλοι ζούσαμε μια μίνι απόδραση-προάγγελο των καλοκαιρινών διακοπών, σε συνδυασμό επίσης με τη μεταδοτική ενέργεια των καλλιτεχνών και το μέγεθος του κόσμου, όλα συνέβαλαν στο εκστασιακό κλίμα το οποίο ήταν διάχυτο κατά τη διάρκεια των συναυλιών.

Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω την κάθε μέρα ξεχωριστά. Οι εικόνες που έχω από τα λάιβ είναι συγκεχυμένες, μπερδεμένες σαν όνειρο. Θα κάνω μια προσπάθεια να το χωρέσω σε μερικές λέξεις μόνο: Καπνογόνα, φωτιές, άφθονο αλκοόλ, πειρατικές σημαίες, κοριτσίστικες φωνές να τραγουδούν με πάθος στίχους, φιγούρες σκαρφαλωμένες πάνω σε πλάτες αγοριών, ατελείωτος χορός, μπλούζες στον αέρα, ερωτευμένα βλέμματα, σφιχτές αγκαλιές και το φως της πανσελήνου. Αυτό για μένα ήταν το φεστιβάλ του Χελμού.

Τρεις μαγικές νύχτες. Δε θα γινόταν περισσότερο, άλλωστε.

Κατερίνα Φασσέα, ετών 26, δημοσιογράφος

«Σαν να είχαμε πάει πενταήμερη ήταν»

Πέρσι είχα πάει στο Jera on Air, ένα μουσικό φεστιβάλ στην Ολλανδία. Φέτος για διάφορους λόγους δεν μπόρεσα να πάω σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Τα φεστιβάλ έχουν γίνει το νέο μου τοτέμ μετά την πανδημία. Δυο χρόνια στέρησης κάθε μουσικού event με οδήγησαν στην υπερκατανάλωση συναυλιών. Και το γεγονός ότι περισσότερα από 10 άτομα από την ευρύτερη παρέα ανέβηκαν το βουνό έπαιξε, φυσικά, τον ρόλο του. Δεν μπορούσα να το χάσω.

Όταν έφτασα, είπα «παιδιά πάμε σπίτι στην Αθήνα, στο σπιτάκι μας» (γέλια). Ξεκίνησε στραβά. Ανεβήκαμε μια πλαγιά φορτωμένοι με πράγματα, στήσαμε την σκηνή και μετά συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει το κάλυμμα της σκηνής στο σπίτι. Πολλαπλό εγκεφαλικό. Γυρίσαμε φορτωμένοι σαν τα γαϊδούρια με τα πράγματα στο αυτοκίνητο. Τελικά μείναμε στο αμάξι και τις τρεις ημέρες. Καλά πήγε αυτό.

Μου έκανε εντύπωση που πολύς κόσμος ήταν ευδιάθετος παρά το (πολικό) ψύχος που επικρατούσε. Μάλιστα, πολύς κόσμος είχε διάθεση να επικοινωνήσει και να βοηθήσει. Για παράδειγμα, για να κατέβω Καλάβρυτα έκανα τρεις φορές ωτο-στοπ και γνώρισα άπειρο κόσμο κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Ειδική μνεία στον Κύπριο Πέτρο που είχε έρθει από Αγγλία για να δει τον Θανάση· κερνούσε ζιβανία απ’ τον τόπο του όλο τον κόσμο, κρατώντας μια (πραγματικά) τεράστια πειρατική σημαία.

Να πω την αλήθεια, δεν περίμενα με τίποτα να μου αρέσει τόσο πολύ ο Γιάννης Χαρούλης. Παρότι τα τραγούδια του δεν είναι ακριβώς του γούστου μου, έκανε το performance του τριημέρου (ακολούθησε ο Παύλος Παυλίδης κατά πόδας). Αλλά, μακράν καλύτερη στιγμή για μένα ήταν όταν βρεθήκαμε με τα παιδιά από το τμήμα που κάνουμε παραδοσιακούς χορούς, στη συναυλία του Μάλαμα. Δεν ξέρω τι γίνεται με αυτό το τμήμα πραγματικά. Απίστευτη παρέα και φουλ ενέργεια το «Α2». Σαν να είχαμε πάει πενταήμερη ήταν.

Με τη βροχή πώς πήγε; Πάλι καλά, είχαμε προετοιμαστεί και δεν ταλαιπωρηθήκαμε. Ακόμη και ότι μείναμε στο αυτοκίνητο ήταν μια επιλογή που είχαμε προετοιμάσει για τη βροχή. Αδιάβροχο μπουφάν, μποτάκια, ζεστά ρούχα με λογική layers και δανεικό διάφανο πλαστικό πόντσο από τη Νατάσα (να ’ναι καλά το κορίτσι). Βέβαια, μια υπάλληλος από το μπαρ μου είπε ότι μοιάζω με «συσκευασία φέτας από τον Σκλαβενίτη». Ακόμη γελάω.

Και γιατί έγινε τόσος χαμός στον Χέλμο; Γιατί έχει γίνει τόσος λόγος για τη «φάση» και τους «φασαίους» που την ακολουθούν. Ήταν λοιπόν μια καλά στημένη «φάση», με καλό line-up για το είδος, αλπικό τοπίο, διοργανωμένο σε τριήμερο-λουκούμι και πάνω από όλα μια ιδανική αφορμή να γνωρίσεις κόσμο. To ηλικιακό range 18-25 χρειάζεται τέτοιες αφορμές κοινωνικοποίησης. Τους έβλεπες, διψούσαν. Τους έφαγαν τα social media και ο Covid. Μακάρι
να κάνουν ρελάνς τα παιδιά.

Γιάγκος Αντίοχος, ετών 44, υπεύθυνος επικοινωνίας

«Λες και ο αέρας του Χελμού είχε μια ανεξήγητα θετική επίδραση επάνω μας»

Κατάγομαι από ένα ορεινό χωριό των Καλαβρύτων, την Κέρτεζη, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην είμαι στο φεστιβάλ. Η αλήθεια είναι πως χρόνια τώρα ήταν κοινός τόπος συζήτησης η δημιουργία ενός τέτοιου φεστιβάλ είτε στον Χελμό είτε στον Ερύμανθο. Τώρα έγινε με τις καλύτερες συνθήκες: το χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων ήταν ιδανική τοποθεσία και το line-up του φεστιβάλ είχε κάποια από τα πιο δυνατά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Την Παρασκευή το απόγευμα, πριν καν φτάσουμε στον χώρο του φεστιβάλ, η έκπληξή μου ήταν τεράστια, καθώς δεκάδες αυτοκίνητα ανηφορίζαμε στον Χελμό με αργή ταχύτητα. Φτάνοντας δε στο πλάτωμα του Χιονοδρομικού, η εικόνα ήταν μαγική. Αντί για το «γνωστό» χιονισμένο τοπίο, τις πλαγιές του βουνού είχαν ήδη καταλάβει δεκάδες σκηνές και νεαρόκοσμος πηγαινοερχόταν με backpacks και στρώματα σκηνής ανά χείρας.

Η συναυλιακή σκηνή είχε στηθεί στο βάθος της μεγάλης ευθείας του πάρκινγκ και μπροστά οι υπεύθυνοι είχαν δημιουργήσει έτσι έναν τεράστιο χώρο για το κοινό. Ακριβώς από πάνω, είχε στηθεί μία μεγάλη υπαίθρια αγορά με κάθε λογής street food, ενώ πλήθος κόσμου είχε κατακλύσει το σαλέ. Ήδη μία μαγική ατμόσφαιρα πλανιόταν στον αέρα.

Δεν περίμενα να είναι τόσο όμορφα. Ο κόσμος –και τις τρεις ημέρες– ήταν πραγματικά ασύλληπτος και προερχόταν από όλη την Ελλάδα. Δεν είχα ξαναδεί τόσο κόσμο ούτε στο χιονοδρομικό, αλλά ούτε και στην περιοχή των Καλαβρύτων. Όλοι ήταν χαμογελαστοί, σαν ο αέρας του Χελμού να είχε μια ανεξήγητα θετική επίδραση στους κατασκηνωτές και στο κοινό, εξαφανίζοντας το στρες και την τοξικότητα. Παρά την κίνηση στο ανέβασμα, τη δυσκολία στο πάρκινγκ και το τσουχτερό κρύο, δεν υπήρξε στιγμή έντασης, επικράτησε η καλή παρεΐστικη διάθεση.

Καλύτερη στιγμή ήταν όταν η πανσέληνος του καλοκαιριού ξεπρόβαλε πίσω από το βουνό, την ώρα που τραγουδούσε ο Σωκράτης Μάλαμας.

Τελικά, γιατί έγινε τόσος χαμός στον Χελμό; Γιατί ήταν ένα φεστιβάλ που έπρεπε να έχει γίνει χρόνια στην Πελοπόννησο και δη στην περιοχή αυτή που έχει αυτήν την τεράστια δυναμική, καθώς απέχει μόλις μία ώρα από την Πάτρα και δυόμισι ώρες από την Αθήνα. Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος αποτελεί ιδανική ευκαιρία για μία απόδραση σ΄ ένα ειδυλλιακό μέρος, πόσο μάλλον όταν η αφρόκρεμα των Ελλήνων καλλιτεχνών δηλώνουν «παρών».

Γεωργία Οικονόμου, 44 ετών, δημοσιογράφος

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Επιστροφή στη φύση: 5 φεστιβάλ για τις πρώτες εκδρομές εκτός Αθηνών