Από τη φύση στο ντουλάπι: Το ταξίδι ζωής των αγαπημένων σου ζυμαρικών

Ψάχνω ένα σύντομο τρόπο για να περιγράψω τα αισθήματα αγάπης που δημιουργεί μια σπιτική μακαρονάδα. Κατευθείαν το μυαλό μου πάει στην παιδική ηλικία, με την μητέρα μου να γεμίζει για δεύτερη φορά ένα πιάτο από μακαρόνια Melissa που έχει αδειάσει εν ριπή οφθαλμού. Το ταξίδι αυτής της αγάπης πάνω σε πιάτο, δεν ξεκινά όμως σε μια οικογενειακή κουζίνα, αλλά στο χωράφι τη μαγική στιγμή του θέρους.

Κάθε φορά που το μυαλό μου σχηματίζει την εικόνα μιας μακαρονάδας με μακαρόνια Melissa, νιώθω πως μπορώ να μυρίσω τα χρώματα της σάλτσας ντομάτας και να αγγίξω την λεπτεπίλεπτη υφή της τριμμένης παρμεζάνας πάνω από ένα σπαγγέτι που λαμπυρίζει εκτυφλωτικά σαν τον ήλιο του Αυγούστου. Αν υπάρχει ένας λόγος που τα μακαρόνια είναι για τους περισσότερους από εμάς, η πρώτη απάντηση στην ερώτηση ‘ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;’ είναι γιατί έχουν μια μαγική ιδιότητα να μας εκτοξεύουν μακριά από την αστική καθημερινότητα: μια μακαρονάδα είναι σαν αγκαλιά στοργής από την ίδια τη φύση.

Όσο κι αν ο δυτικός πολιτισμός προχωράει, όσο κι αν ολοένα και περισσότερες τροφές μπορούν πια να παραχθούν αποκλειστικά σε εργοστασιακές εγκαταστάσεις, όσο κι αν η ανθρωπότητα μπορεί να περηφανεύεται πως φτιάχνει πλέον κρέας από vegan φυτικά προϊόντα, ο ακρογωνιαίος λίθος της παραγωγής μακαρονιών ήταν και θα είναι μια διαδικασία που συμβαίνει αποκλειστικά στην φύση: ο θερισμός και η άλεση του σκληρού σιταριού.

Από την άλεση του σιταριού, πάντα χωρίς την προσθήκη οποιασδήποτε χρωστικής ουσίας ή συντηρητικών, προκύπτει το σιμιγδάλι. Στη συνέχεια, από την ανάμειξη σιμιγδαλιού και νερού, δημιουργείται μια ζύμη. Η ζύμη μορφοποιείται σε κενό αέρος μέχρι να αποκτήσει ενιαία υφή και στη συνέχεια παίρνει το ανάλογο σχήμα και τις διαστάσεις που απαιτεί το κάθε είδος ζυμαρικού. Σε αυτό το στάδιο της βιομηχανικής παραγωγής, μπορούν να προστεθούν υλικά όπως τομάτα, σπανάκι και αυγά, ώστε να πάρουν την τελική τους μορφή ορισμένα είδη όπως τα λαζάνια και οι ταλιατέλες.

Στη συνέχεια, μέσα από τη διαδικασία της ξήρανσης, τα ζυμαρικά σταθεροποιούνται επιδεχόμενα αυτοματοποιημένες διεργασίες με ζεστό και υγρό αέρα καθώς και θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 80 βαθμούς Κελσίου, σφραγίζοντας έτσι την ασφάλεια και την ποιότητα των προϊόντων Melissa. Αργότερα φτάνουν στο τελικό στάδιο της ζύγισης και συσκευασίας, ώστε να πάρουν την τελική τους μορφή, αυτήν που φτάνει στο τραπέζι σου και (κάθε βδομάδα, σε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες) στο δικό μου.

Η παραπάνω διαδικασία, που μπορεί να διαρκέσει από 6 μέχρι 24 ώρες, έχει ως κεντρικό χαρακτηριστικό της το γεγονός πως εξαρτάται απόλυτα από την ποιότητα της πρώτης ύλης. Οι άνθρωποι που καλούνται να θερίσουν το σκληρό σιτάρι είναι αυτοί που ανάβουν το σπινθήρα μιας βιομηχανικής επεξεργασίας που σέβεται το προϊόν που φτάνει στο πιάτο μας χωρίς να το παραχαράσσει με χρωστικές ουσίες και τεχνικές επεξεργασίες που ακυρώνουν τον πυρήνα του. Κάπως έτσι καταλήγουμε σε μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: πως ό,τι σπέρνεις θερίζεις.

Στην περίπτωση των ζυμαρικών Melissa, αυτό που θερίζεται, αυτό που καταλήγει στο πιάτο σου, είναι το ίδιο το Καλοκαίρι.