H Laetitia Casta δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της

‘Δεν πιστεύω στον Θεό. Όταν όμως βλέπω την Laetitia, σκέφτομαι ότι ίσως και να πρέπει να αλλάξω γνώμη’. Η συγκεκριμένη δήλωση της Vivienna Westwood, όταν πρωτοέσκασε μύτη η Casta, πίσω στο 1993, εμπερικλείει όλα όσα χρειάζεται να ξέρετε για εκείνη.

Τιμή και δόξα στον αετομάτη scouter που είδε την 15η χρονη Laetitia να φτιάχνει -κυριολεκτικά- κάστρα στην άμμο σε μια παραλία της Κορσικής και έπεισε τον πατέρα της να του επιτρέψει να της βγάλει μερικές φωτό.

Τιμή και δόξα στην ίδια που, παρότι ήταν κεντρική πρόσωπο της Victoria’s Secret, σηκώθηκε και έφυγε επειδή δεν γούσταρε να της συμπεριφέρονται σαν ‘ένα κομμάτι κρέας’, να την βάλουν να διορθώσει τα δόντια της ή να της λένε τι ακριβώς να απαντάει στις συνεντεύξεις.

Tιμή και δόξα στους Masai που διατήρησαν την ψυχραιμία τους όταν, για τις ανάγκες του Sports Illustrated, την είχαν να ποζάρει ανάμεσά τους. Εντάξει, πηδούσαν στον αέρα. Αλλά έτσι κάνουν πάντα.

Τιμή και δόξα στον Herb Ritts που την έβαλε να πρωταγωνιστήσει στο Βaby did a Βad Βad thing του Chris Isaak τότε.

Και στην Rihanna που την επέλεξε να συμπρωταγωνιστήσει μαζί της στο Te Amo τώρα.

Τιμή και δόξα στο Rolling Stone που πρώτα την έχρισε ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο. Και μετά την έβαλε να το αποδείξει γυμνή, πάνω σε μια στρώση από ροδοπέταλα, σε ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα της ιστορίας του.

Τιμή και δόξα στον γαλλικό λαό που την επέλεξε -μετά από τις Brigitte Bardot και Catherine Deneuve- να αντιπροσωπεύει την Marianne, το εθνικό τους σύμβολο. Αυτό που βλέπουμε στα γραμματόσημα και ως προτομή σε όλα τα δημαρχεία.

Τιμή και δόξα και στον Terry Richardson που κατάφερε να βγάλει το kinky από μέσα της. Ο τελευταίος στην σειρά των μεγάλων φωτογράφων που έχουν υποκλιθεί μπροστά στις εξωγήινες καμπύλες της.

Και όταν λέμε καμπύλες, εννοούμε στήθος. Και όταν εννοούμε στήθος, εννοούμε αυτή τη φωτό.

Τέλος, τιμή και λόξα και σε εμάς που φάγαμε δεκάδες ώρες για να βρούμε και να φτιάξουμε ένα αντιπροσωπευτικό photostory από τις εκατοντάδες φωτογραφήσεις που έχει κάνει.

H Laetitia Casta δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της 

Όμως, όλα τα παραπάνω, ανήκουν στο παρελθόν. Η Laetitia ήρθε από το πουθενά, καθιερώθηκε σε χρόνο dt και, μετά, δεν εξαφανίστηκε.

Ακολουθώντας την συμβουλή του Yves Saint Laurent, του πρώτου άντρα που την έκανε να νοιώσει γυναίκα, έπαψε από νωρίς να είναι μοντέλο. Για την ακρίβεια επέλεξε να μην είναι ποτέ κάτι τόσο άχρωμο.

Όχι, εκείνη, ήδη από τα 23 της, όταν έγινε μητέρα για πρώτη φορά (απόφαση που θεώρησαν αυτοκτονική όσοι είχαν σχέση με τον χώρο), ήταν γυναίκα. Μια δυναμική, καλλιεργημένη και φιλόδοξη γυναίκα.

Μια γυναίκα που έριξε και ρίχνει χοντρό κράξιμο σε όποιον δημοσιογράφο τολμά την ρωτήσει πως αισθάνεται που είναι μάνα ή πως καταφέρνει να τα συνδυάσει όλα παρόλο που είναι μάνα.

Μια γυναίκα που δείχνει σαν θεά αλλά επιμένει πως ‘Η τελειότητα είναι βαρετή. Οι ατέλειες είναι που σου δίνουν χαρακτήρα. Για αυτό και ποτέ δεν πείστηκα να ισιώσω τα δόντια μου ή να χάσω κιλά’

Μια γυναίκα που έκανε το πέρασμα στον κινηματογράφο να μοιάζει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ξεκινώντας κυριλέ ως Falbala στο Asterix & Obelix Take On Caesar το 1999.

Και, καπάκι, βγάζοντας τα μάτια της, με την καλή έννοια, στο Gitano που ακολούθησε.

Καθώς επίσης στο La Bicyclette Bleue, το Le grand appartement, το Gainsbourg: A Heroic Life όπου υποδύθηκε την Brigitte Bardot και το The Island, την πρώτη της ταινία όπου μιλάει Αγγλικά, μόλις το 2011.

Aν και, προσωπικά, την εκτίμησα ως ηθοποιό, στο Une histoire d’amour που παίζει την dominatrix. Και στο Arbitrage, την πρώτη της μεγάλη Αμερικάνικη ταινία, ως ερωμένη του Richard Gere.

Ένα project που η ίδια επέλεξε όχι γιατί το έβλεπε ως την μεγάλη της ευκαιρία να γίνει σταρ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά για τον εντελώς αντίθετο λόγο.

‘Ήταν μια indie ταινιά. Για αυτό είπα το ναι. Δεν αισθάνθηκα ότι είμαι στην Αμερική για να κάνω μια ταινία, αλλά ότι είμαι μέρος μιας οικογένειας. Αν η ζωή μετριέται μόνο από τα χρήματα ή την επιτυχία, είναι βαρετή, είναι απλά καπιταλισμός. Αυτό δεν είναι το κλίμα μέσα στο οποίο μου αρέσει να ζω και να δημιουργώ’