WOMEN

Ποτέ δεν ξεπεράσαμε την Deborah Kara Unger

Η 'παγωμένη' ξανθιά που μας συστήθηκε με το Crash του Cronenberg δικαιούται μια θέση στο Hall of Femme μας.

Πλέον είναι 48 ετών. Και η τελευταία της ταινία που έχουμε δει είναι 10 χρόνια πίσω. Είμαστε, ωστόσο, υποχρεωμένοι να μιλήσουμε για εκείνη. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για κάποια που σημάδεψε την εφηβεία μας.

Ας ξεκινήσουμε το μάθημα ‘ιστορίας’ από εδώ. Αυτή λοιπόν είναι η Deborah Kara Unger.

 

Και δεν υπάρχει 35άρης εκεί έξω που να μην την θυμάται να ακουμπάει το στήθος της πάνω στο ‘καπό’ του αεροπλάνου. Και μετά να γλείφει την μπογιά. Την ίδια ώρα που ένας πιλότος βρισκόταν ακριβώς πίσω της.

 

 

Ή να κάνει σεξ σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων.

 

Όλα αυτά με βλέμμα παγωμένο και απόμακρο. Όλα αυτά -και πολλά άλλα- στα πλαίσια του trademark ρόλου της στο κάργα φετιχιστικό Crash του David Cronenberg που έσκασε μύτη πίσω στο 1996.

 

 

Η δεύτερη δηλαδή big budget ταινία που γύρισε η κόρη ενός γυναικολόγου και μιας πυρηνικής φυσικού από το Βανκούβερ, μετά το Higlander 3.

Η συνέχεια ήταν άκρως εντυπωσιακή για το κορίτσι που έγινε ηθοποιός, μετακομίζοντας στην Αυστραλία, επειδή ήταν καψουρεμένη με έναν Αυστραλό φωτογράφο τον οποίο και ακολούθησε -στα 17 της- στην ήπειρο των κοάλα και του κροκοδειλάκια.

Εκεί που έκανε τόσο αίσθηση ώστε, πριν καν αποφοιτήσει, την έκλεισε ο ατζέντης του Mel Gibson και την έβαλε να δουλεύει αμέσως non stop σε Αυστραλέζικες σειρές και ταινίες.

Την αμέσως επόμενη χρονιά την διάλεξε με τα χεράκια του ο David Fincher για το The Game, στο οποίο διέπρεψε στο πλευρό του Michael Douglas.

 

 

Ο Mel Gibson για το Payback. Εκεί που ήταν εξίσου εξαίσια ως η δολοπλόκος junkie σύζυγός του.

 

Kαι, καπάκι, ο Denzel Washington για το Hurricane.

Ενώ, ενδιάμεσα, την θυμάμαι να παίζει εξαιρετικά πειστικά την Ava Gardner σε μια high profile τηλε-ταινία. Καθώς επίσης απέναντι στον Ralph Fiennes στο Sunshine.

 

 

Ουσιαστικά η Deborah, μέχρι το σημείο αυτό, είχε καταφέρει το ακατόρθωτο. Το να βγει δηλαδή από το ‘λάκκο’ με τις B- movies και να εδραιωθεί ως κανονική ηθοποιός. Όπως περίπου το είχε κάνει, πριν από αυτή, η Sharon Stone.

Ενώ, αν κοιτάξεις άρθρα της εποχής, θα δεις ότι οι πάντες την συνέκριναν με τις μούσες του Χίτσκοκ. Υπό την έννοια ότι και η δική της ομορφιά ήταν τύπου ice queen.

 

Υπό την έννοια ότι και η δική της σεξουαλικότητα, ήταν υπόκωφη. Σαν ένα ηφαίστειο που ξέρεις ότι υπάρχει κάτω από τον παγωμένο ωκεανό των ματιών της.

Κάτι που καθιστά εντελώς περίεργο το τι συνέβη μετά. Ότι δηλαδή, από το 1999 και μετά, η Deborah, η οποία στο εν τω μεταξύ, αν και δεν το είχε ανάγκη, πέρασε μια βόλτα από το γραφείο του πλαστικού χειρούργου της γειτονιάς της, έπεσε και πάλι στην αφάνεια.

 

Εντάξει. Αυτό δεν είναι εντελώς ακριβές. Ας πούμε πως η Unger έριξε το focus της κυρίως σε indie/ λιγότερο φωταγωγημένες ταινίες, όπως τα The Salton Sea, Thirteen, A Love Song for Bobby Long (δίπλα στην Scarlett Johansson).

 

Ενώ την θυμάμαι φευγαλέα σε θρίλερ όπως το White Noise και το Silent Hill και αστυνομικά όπως το 88 Minutes (δίπλα στον Al Pacino).

Όμως ποτέ πια δεν ήταν πρωταγωνίστρια. Ποτέ πια δεν σε έκανε να σου κοπεί η ανάσα. Με άλλα λόγια, τόση ομορφιά πήγε ψιλο-χαράμι. Δεν πειράζει. Για εμάς θα είναι πάντα η ξανθιά του καπό.