ENTERTAINMENT

O Michael Fassbender, ο Cillian Murphy, και το ανόθευτο Irish Blood

Οι δύο κορυφαίοι Ιρλανδοί ηθοποιοί του σήμερα δεν λησμονούν την καταγωγή τους.

“Ο Θεός εφηύρε το whiskey για να εμποδίσει τους Ιρλανδούς απ’ το κυβερνήσουν
τον κόσμο”.

Τάδε έφη ο θρυλικός
παρουσιαστής Ed McMahon και είχε επιχειρήματα. Η πρώτη, άλλωστε, άδεια για
αποστακτήριο δόθηκε το 1608 στον Sir Thomas Phillips, τον επονομαζόμενο και
‘Ιρλανδό εξερευνητή’ που είχε γίνει ιππότης λίγο νωρίτερα και σήμερα χρεώνεται
την ίδρυση της πόλης του Limavady. Το παλαιότερο αποστακτήριο στον κόσμο
ονομάστηκε Old Bushmills Distillery από το ομώνυμο
χωριό της Βόρειας Ιρλανδίας, έχει κάμποσες παγκόσμιες βραβεύσεις στο βιογραφικό
του, και διεκδίκησε τη θέση του στην ποπ κουλτούρα απ’ τραγούδια του Tom Waits
και την απόφαση του Jeff Goldblum να δει τον κόσμο να τελειώνει με ένα
μπουκάλι Bushmills αγκαλιά στο
‘Independence Day’.

Οι Ιρλανδοί δεν εξάγουν
μόνο Bushmills, διάσημες νότες και
μυθικές νεράιδες βέβαια. Και με τους ιππότες καλά τα πάνε ακόμα.

Από τον αξεπέραστο Peter
O’Toole και το ιερό τέρας Brendan Gleeson, μέχρι τον πιο απρόσμενο action star
της εποχής μας Liam Neeson, τον ανακηρυγμένο συλλoγικά ως καλύτερο ηθοποιό του
κόσμου Daniel Day-Lewis και τον σαιξπηρικό Kenneth Branagh, το σμαραγδένιο νησί
στέλνει την αφρόκρεμά του και τη βλέπει να μπαίνει στα σπίτια μας από τη μικρή
οθόνη, να πηγαίνει μέχρι τα Όσκαρ, και να ενισχύει την ιρλανδική βιομηχανία
θεάματος μέσω της δημοσιότητάς της. Η λίστα κάθε χρόνο μεγαλώνει. Δεν είναι
ωστόσο δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το νέο αίμα που μας έχει απασχολήσει
περισσότερο την τελευταία δεκαετία.

Τους ξέρεις πια καλά και τους δύο. Η πορεία
τους ξεκίνησε κάπου στις αρχές των 2000s με αργά, σταθερά βήματα. Βήματα που
δεν πρόδιδαν απαραίτητα το μέλλον τους, αλλά σηματοδοτούσαν το ξεκίνημα δύο
καλλιτεχνών που δεν θα χάνονταν μέσα στον σωρό.

Για τον Cillian Murphy,
το whiskey έγινε το δεξί χέρι του Thomas Shelby, του βασικού αντι-ήρωα του
‘Peaky’ – φόκιν’- ‘Blinders’. Η επιτυχία της σειράς δεν τον έφερε ακριβώς προ
εκπλήξεως, αλλά όταν είδε τους φαν της να υιοθετούν το κούρεμά του, αντιλήφθηκε
ότι η δημοτικότητα του χαρακτήρα που υποδύεται είχε ξεπεράσει οτιδήποτε είχε
κάνει στο παρελθόν. Ο Tommy, ο αρχηγός της συμμορίας του Burmingham δεν κάνει
ό,τι κάνει γιατί είναι υλιστής με μεγαλεπήβολους στόχους, «δεν θέλει να μείνει
σε ένα μεγάλο σπίτι και να πίνει whiskey όλη μέρα» δηλαδή σύμφωνα με τον
Murphy, αλλά ως μισός Ρομά θέλει να βιώσει την αποδοχή και να εισχωρήσει στην
υψηλή κοινωνία. Όταν πάλι ο ίδιος ο ηθοποιός αποφάσισε να εισχωρήσει στον
κινηματογράφο προτιμούσε τις αμερικανικές ταινίες. Την αμερικανική προφορά που
θα του άνοιγε περισσότερες πόρτες. Πλέον σηκώνει περήφανα τη σημαία της χώρας
του και αποζητά να στηρίζει τις δημιουργίες της όποτε του δίνεται η ευκαιρία.

“Όταν ήμουν μικρότερος, ήθελα πραγματικά να είμαι πρώτα ηθοποιός και
μετά Ιρλανδός. Όσο μεγαλώνω βρίσκω ότι δεν έχει σημασία. Είμαι περήφανος που
είμαι Ιρλανδός”.

Από κομπάρσος με
τρεμάμενα χέρια και τέσσερις ατάκες στο ‘Sweety Barrett’ μέχρι το ‘28 Days Later…’
του Danny Boyle, τον χώριζαν μόλις τέσσερα χρόνια. Το τελευταίο τού άνοιξε τον
δρόμο για το Χόλιγουντ.

Λίγο αργότερα έγινε ένα από τα αγόρια της
Scarlett Johansson στο ‘Girl With A Pearl Earring’ και καταδίωξε την Rachel
McAdams στο ‘Red Eye’. Επέστρεψε όμως στη γενέτειρά του, το Cork, για να
γυρίσει το ‘Wind That Shakes The Barley’ του Ken Loach. Κάπως έτσι κέρδισε την
προσοχή του Christopher Nolan, με τον σκηνοθέτη να αναρωτιέται αν θα έκανε για
τον ρόλο του προστάτη της Gotham στο ‘Batman Begins’. Ο Murphy έφτασε μέχρι και
να δοκιμάσει το κουστούμι του υπερήρωα, αλλά και οι δύο συμφώνησαν ότι το θέαμα
ήταν κάπως αστείο. Ο ρόλος του τελικά θα ήταν ο Scarecrow.

Πράγματι, η φιγούρα του είναι εύθραυστη
και το χλωμό του πρόσωπο μοιάζει ασθενικό όταν εστιάζεις στα διάφανα μάτια του.
Ίσως γι’ αυτό αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη δεκαπενταετή του αφοσίωση στη
χορτοφαγία όταν του ζητήθηκε να φάει κρέας για χάρη του ‘Peaky Blinders’. Δεν
έπρεπε να φέρνει σε «κοκκαλιάρικο αγοράκι από την Ιρλανδία». Όποιος είχε
παρακολουθήσει την καριέρα του μέχρι τότε όμως, μάλλον δεν απορεί που αποδίδει
τόσο άψογα τον ρόλο ενός θανάσιμου γκάνγκστερ. Κι ας είναι αναπάντεχο με την
πρώτη ματιά. Όπως είναι και η πικάντικη επίγευση σε κάθε γουλιά του Bushmills 16 Year Old single malt που θα προτείναμε στον Tommy.

Για τον Michael
Fassbender τώρα, το έτερο ιρλανδικό πολυεργαλείο που ανέδειξε πρώτος ο Steven
McQueen στο ‘Hunger’ όταν οι κοιλιακοί του στους ‘300’ δεν ήταν αρκετοί για να
μας τον εντυπώσουν στο μυαλό, η ιδανική γεύση θα ήταν μάλλον το Bushmills Black Bush. Ως το επόμενο βήμα μετά το πολυβραβευμένο Original, είναι ακόμη πιο ώριμο, πιο περίπλοκο
στις πλούσιες νότες του από σταφίδες και κόκκινα φρούτα, πιο απαιτητικό για τις
αντοχές σου στη θερμότητα, πιο αλμυρό όταν έρχεται η ώρα να σε ανακουφίσει. Όχι
ότι χρειάζεται τη βοήθειά μας.

Όταν δούλευε σε πεντάστερα ξενοδοχεία από
τα 15 του, σε κουζίνες γεμάτες από νευρώσεις και εκρήξεις που θα τον
σκλήραιναν, το πλάνο του έλεγε πως θα γινόταν κιθαρίστας σε heavy metal μπάντα.
Όταν όμως κατάλαβε το πραγματικό του κάλεσμα (και τις πολύ πραγματικές
πιθανότητες αποτυχίας του ως μουσικός μέτριου ταλέντου), θα μετακόμιζε χωρίς
μία στο Λονδίνο για να σπουδάσει υποκριτική. Εκεί θα δούλευε ως bartender και
θα μάθαινε από καλό whiskey. Ή αλλιώς την ουσία που o ίδιος ονόμασε το καλύτερο
και το χειρότερο μέρος των γυρισμάτων του ‘Macbeth’ όπου θα πρωταγωνιστούσε μια
εικοσαετία σχεδόν αργότερα.

Ο συγκεκριμένος ρόλος ήρθε αφού ο
Fassbender είχε ήδη γίνει συνώνυμος με την απόλυτη ένταση, την ορμητικότητα
στις ερμηνείες του που τον έκαναν ιδανικό για την εξερεύνηση των πιο σκοτεινών
γωνιών του ανθρώπινου νου. Μετά το ‘Hunger’ ήρθε το ωμό ‘Fish Tank’, ο
εκρηκτικός Rochester του ‘Jane Eyre’ και o πολύπλοκος Carl Jung του ‘Dangerous
Method’, μέχρι να επανενωθεί με τον McQueen για τον σακατεμένο από την οδυνηρή
μοναξιά του Brandon στο ‘Shame’. Ο ηθοποιός είχε γίνει κάτι σαν leading man του
arthouse σινεμά, πάντα έτοιμος να χαμαιλεοντίσει για τους ρόλους του, αλλά
χωρίς να σηκώνει τη μύτη του στην ευκαιρία ενός μπλοκμπάστερ.

Μετά τον μικρό του ρόλο
στο ‘Inglourious Basterds’ ήρθε ο επιβλητικός Magneto των X-Men στην πιο
αυθεντική μορφή του. Mε το βάρος του κόσμου στους ώμους του και τo έμφυτα
άτακτο βλέμμα του Fassbender να ισορροπεί ανάμεσα στη βασανισμένη ματιά που
ικετεύει για βοήθεια και την αιχμηρή προεξόφληση του τέλους των εχθρών του.
Λίγο αργότερα ήρθε και ο αινιγματικός David του ‘Prometheus’ στην επιστροφή των
‘Alien’. Η τρίτη του συνεργασία με τον McQueen στο ‘12 Years A Slave’ θα του
έδινε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, δύο χρόνια πριν κερδίσει και τη
δεύτερη ως Steve Jobs. Όταν αστειεύεται για την επιτυχία του, λέει ότι τις
περιόδους που τα πηγαίνει καλά τα βρετανικά media των διεκδικούν ως Άγγλο
παρότι ο ίδιος δεν θα σκεφτόταν ποτέ να αυτοπροσδιοριστεί ως οτιδήποτε άλλο από
Ιρλανδό. Τον υπόλοιπο καιρό τον αφήνουν στη μαμά Ιρλανδία.

“Θεωρώ τον εαυτό μου Ιρλανδό. Πάντως σίγουρα όχι Βρετανό”.

Λογικά δεν θα τον
διεκδίκησε κανένας μέσα στο ζόρικο δωδεκάμηνο που μόλις πέρασε. Οι απόπειρές
του να ξεκινήσει δύο καινούρια franchise με το ‘Assassin’s Creed’ και το
‘Snowman’ ναυάγησαν, το ‘Alien: Covenant’ δεν κέρδισε ούτε το κοινό ούτε τους
κριτικούς, και το μελοδραματικό ‘A Light Between the Oceans’ απέτυχε όσο και το
λακωνικό ‘Song to Song’.

Σε όσους βιάστηκαν να γράψουν επικεφαλίδες
για τον «superstar that didn’t happen» ωστόσο, θα συμβουλεύαμε να περιορίσουν
τις προβλέψεις. Για το αν ο Fassbender μπορεί να ηγηθεί ενός ολόκληρου
franchise η νεκροψία ακόμη δεν έχει αποφανθεί και δεν θα αποφανθεί μέχρι να
έρθει το κατάλληλο υλικό στα χέρια του. Όχι ότι προβληματίστηκε και ποτέ για τη
συμμετοχή του σε μεγάλα ensemble. Ίσα-ίσα. Έτσι έχει κάνει μερικές από τις
καλύτερες ταινίες του. Είναι όμως πολύ ακόμη το καύσιμο που του περισσεύει πριν
αποφασιστεί η καθαίρεσή του από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς που δουλεύουν
σήμερα.

Παρότι η Ακαδημία
Κινηματογράφου κάλεσε ταυτόχρονα τον Murphy και τον Fassbender να γίνουν μέλη
της το 2014, και ενώ τους δένουν εκτός από την κοινή τους καταγωγή και οι
συνεργασίες τους με τον Brendan Gleeson, οι δύο ηθοποιοί δεν έχουν περπατήσει
κανένα κόκκινο χαλί παρέα. Ίσως να είναι στα χαρτιά τους ωστόσο γιατί πριν το
πρότζεκτ περάσει στα μετόπισθεν, είχαν και οι δύο συμφωνήσει να
πρωταγωνιστήσουν στο ‘At Swim-Two-Birds’ σε σκηνοθεσία του Gleeson, μαζί με ένα
ιρλανδικό all-star καστ.

«Magneto and Scarecrow walk into a bar» θα λέει αναμφισβήτητα το ανέκδοτο
όταν εκπληρωθεί η προφητεία. Και στο τραπέζι τους θα είναι μισοτελειωμένο ένα
μπουκάλι Bushmills Black Bush.

Footnotes: Επιμέλεια κειμένου: Ιωσηφίνα Γριβέα,
Φωτογραφίες: Associated Press