Δύσκολοι αποχαιρετισμοί, η δουλειά μου

Καταρχάς να ξεκινήσω από το αυτονόητο. Ζούμε και δουλεύουμε σε μια χώρα όπου τις οικονομικές της συνθήκες δεν τις λες ακριβώς και ειδυλλιακές, κάτι που μοιραία επηρεάζει και την αγορά εργασίας αλλά και το εκάστοτε εργασιακό περιβάλλον.

Αλλά οκ, αυτά σίγουρα τα ξέρεις ήδη κι εγώ δεν γράφω την ομιλία ενός βουλευτή ενόψει της επόμενης συνεδρίασης στη Βουλή, ούτε σκοπεύω να βρεθώ σύντομα καλεσμένος στην εκπομπή του Πρετεντέρη. Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στο ότι ακόμα και κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, όπου κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να αλλάζει εργασιακό περιβάλλον όποτε το θελήσει, έρχονται στιγμές που λες «δεν πάει άλλο», παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις.

Ο προφανής λόγος

Πριν αρχίσω να σου παραθέτω τα σημάδια που δείχνουν ότι ήρθε η ώρα να φύγεις από τη δουλειά σου, καλό είναι να βγάλω από τη μέση τους προφανείς λόγους, οι οποίοι συνοψίζονται στον εξής έναν: Δεν πληρώνεσαι. Όχι δεν πληρώνεσαι καλά, ούτε δεν πληρώνεσαι στην ώρα σου. Δεν πληρώνεσαι καθόλου, ή έστω, με τεράστια καθυστέρηση.

Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια δικαιολογία για να μην ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Δουλειά που δεν σε ανταμείβει είναι χόμπι και κανείς δεν έχει δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τον κόπο και τις ικανότητές σου χωρίς να σε επιβραβεύει για αυτά.

Με λίγα λόγια, το να κάθεσαι σε μια δουλειά που δεν σε πληρώνει μπροστά στο φόβο της ανεργίας δεν αποτελεί λύση. Αν μη τι άλλο, αναζητώντας δουλειά από το σπίτι σου νιώθεις ήσυχος ότι κανείς δεν εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα σου.

Οι λιγότερο προφανείς λόγοι

Ωστόσο, ακόμη και κάτω από αυτές τις δύσκολες εργασιακές συνθήκες, τα χρήματα (και η έλλειψή τους) δεν είναι ο μοναδικός λόγος για να πεις αντίο σε μια δουλειά και να βάλεις πλώρη για την επόμενη.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο καθένας μας θέλει να περνάει την καθημερινότητά του σε ένα ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον, κάνοντας αυτό που του αρέσει, με προϊστάμενους που τον σέβονται, προοπτικές εξέλιξης και έναν μισθό τουλάχιστον αντάξιο του κόπου του.

Επειδή δυστυχώς όμως μιλάμε για την -ελληνική- πραγματικότητα και όχι για σενάριο αμερικάνικης ταινίας, είναι λίγο δύσκολο στη δουλειά σου να ισχύουν ταυτόχρονα, όλα τα παραπάνω. Αν πράγματι ισχύουν, μπορείς να κλείσεις τώρα αυτό το άρθρο και εύχομαι ολόψυχα να μην χρειαστεί να το ξανανοίξεις ποτέ. Σε διαφορετική περίπτωση και μιας και είναι της μόδας, ας θέσουμε κάποιες κόκκινες γραμμές, κάποια προσωπικά όρια που όταν ξεπεραστούν, οφείλεις να αναλάβεις ανάλογη δράση.

Σεβασμός

Λέξη κλειδί για να νιώθεις ευχαριστημένος σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Σεβασμός τόσο από τους συναδέλφους σου, όσο και από τα αφεντικά σου.

Η ευγένεια και η κατανόηση, στο τέλος της ημέρας, μπορούν να κάνουν όλη τη διαφορά του κόσμου. Δείγμα έλλειψης σεβασμού δεν είναι μόνο όταν το αφεντικό σου μιλάει άσχημα ή απότομα. Όταν δεν σε σέβεται σαν εργαζόμενο, όταν αισθάνεσαι πως έχεις μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα, όταν αμφιβάλλεις αν η λέξη κατανόηση υπάρχει στο λεξιλόγιό του και τελευταία φορά που άκουσες ένα «ευχαριστώ» ήταν επειδή του πήγες τον καφέ μέχρι το γραφείο του, τότε υπάρχει θέμα.

Αν ο ανταγωνισμός με τους συναδέλφους σου από την άλλη δημιουργεί εχθρικό κλίμα και αισθάνεσαι σαν την Lindsay Lohan στην ταινία Mean Girls και πάλι υπάρχει θέμα. Δεν γράφω έκθεση για τις Πανελλήνιες για να χρησιμοποιήσω εκφράσεις όπως «μέσα από την ομαδική προσπάθεια προοδεύει ένα σύνολο», ωστόσο μερικά κλισέ έχουν λόγο που υπάρχουν. Κι αν κάθε απόγευμα εγκαταλείπεις το γραφείο σου βρίζοντας από μέσα σου αφεντικά ή/και συναδέλφους, ήρθε ο καιρός να το εγκαταλείψεις οριστικά και να ηρεμήσεις.

Τα μυστικά του βάλτου

Μέσα από μια δουλειά δεν οφείλει να ανθεί και να προοδεύει μόνο η ίδια η επιχείρηση αλλά και οι εργαζόμενοι.

Σε περίπτωση που κάθε μέρα στη δουλειά μοιάζει με μια βαρετή επανάληψη της προηγούμενης και το μόνο που αισθάνεσαι ότι μαθαίνεις είναι κόλπα για να περνάει πιο γρήγορα το 8ωρο, κάτι κάνεις λάθος. Η εργασία δεν πρέπει να σου προσφέρει μόνο λεφτά αλλά και προοπτική. Όχι απαραίτητα προοπτική για προαγωγές, αυξήσεις και μεγαλεία, αν και σίγουρα θετικό και υγιές είναι κι αυτό.

Οφείλει όμως να σου προσφέρει την προοπτική πως κάθε μέρα θα γίνεσαι καλύτερος, θα μαθαίνεις κάτι νέο και δεν θα μετράς απλά αντίστροφα μέχρι να σχολάσεις και να «απελευθερωθείς». Η ματαιοδοξία είναι πολύ κακό πράγμα, η φιλοδοξία καθόλου. Ας μην τα μπλέκουμε λοιπόν.

Προσπάθησε συνεχώς να κάνεις διαφορετικά και περισσότερα πράγματα, κυνήγησε τις προκλήσεις, μην πας πάντοτε από τον ασφαλή δρόμο. Αν αισθάνεσαι ότι έχεις βαλτώσει σε μια δουλειά και μπορείς να προβλέψεις την εξέλιξη μιας ημέρας από το προηγούμενο βράδυ, τότε ήρθε ο καιρός να αναζητήσεις την πρόκληση κάπου αλλού.

Δουλεύεις για να ζεις, όχι το αντίθετο

Καλές οι φιλοδοξίες, καλές οι προοπτικές, ωστόσο η δουλειά είναι υγιές να αποτελεί ένα μέρος και όχι ολόκληρη τη ζωή σου. Δεν σου προτείνω να έχεις τη λογική δημοσίου υπαλλήλου που μόλις συμπληρώσει το οκτάωρο εξαφανίζεται, ωστόσο μην πηγαίνεις ούτε στο άλλο άκρο.

Το να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς να αφιερώνεις καθόλου χρόνο στον εαυτό σου, το κορίτσι, τους φίλους σου και σε αυτά που σε ευχαριστούν, κάποια στιγμή θα σε κάνει να «μπουχτίσεις». Όλα αυτά που στερείσαι για χάρη της δουλειάς σου θα επιστρέψουν όχι για να σε στοιχειώσουν αλλά για να σε καταπιέσουν.

Αν λοιπόν αισθάνεσαι ότι η δουλειά σου δεν σου επιτρέπει να έχεις την αυτονόητη κοινωνική ζωή, είτε χαλάρωσε τους ρυθμούς της, είτε αναζήτησε μια άλλη, η οποία θα σου επιτρέπει να τα συνδυάζεις όλα.

Ρεαλισμός δίχως ισοπέδωση

Φυσικά δεν ζω σε ένα δικό μου παράλληλο σύμπαν, ούτε πιστεύω πως, όπως οι μέλισσες πηγαίνουν από λουλούδι σε λουλούδι έτσι κι οι εργαζόμενοι μπορούν να πετάνε χαρωποί από δουλειά σε δουλειά μέχρι να βρουν αυτή που τους ευχαριστεί.

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως αν βιώνεις στη δουλειά σου κάποιο από τα παραπάνω σενάρια τότε οφείλεις να λες «δουλίτσα να υπάρχει» και να μετράς τις ημέρες αντίστροφα μέχρι το Σαββατοκύριακο ή την επόμενη αργία.

Στη δουλειά σου άλλωστε περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας σου και είναι κρίμα να ξοδεύεις τις ώρες σου σε ένα περιβάλλον που δεν σε γεμίζει και πολλές φορές μπορεί να σε κάνει δυστυχισμένο. Με λίγα λόγια αν κάθε πρωί μόλις ξυπνάς «μιζεριάζεις» μπροστά στην προοπτική ακόμα μιας ημέρας στη δουλειά, υπάρχει πρόβλημα.

Προσοχή, σε καμία περίπτωση δεν σου προτείνω να σηκωθείς ξαφνικά από το γραφείο σου και να κάνεις αυτό, όσο κι αν θα το ήθελες:

Ούτε φυσικά να τα παρατήσεις όλα και να πας να ζήσεις σαν χίπης μέχρι να σου τελειώσουν τα λεφτά.

Αυτό που μπορείς να κάνεις όμως, όταν συνειδητοποιήσεις πως η έχει έρθει να αναζητήσεις ένα πιο υγιές εργασιακό περιβάλλον είναι να σταματήσεις να επαναπαύεσαι και να επιστρατεύεις συνεχώς δικαιολογίες τύπου «έλα μωρέ, τόσος κόσμος είναι άνεργος, καλά είμαι εδώ» και να δραστηριοποιηθείς.

Αναζήτησε κάτι καλύτερο κι όταν το βρεις μην διστάσεις δευτερόλεπτο. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές αλλά όταν είναι για καλό, είναι επιβεβλημένες και πίστεψέ με, σε κάνουν να αισθάνεσαι υπέροχα.