AP Photo/Michel Euler
OPINIONS

Η τηλεόραση έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι μέσο ενημέρωσης

Η φωτιά στην Παναγία των Παρισίων έκανε στάχτη τις τελευταίες αμφιβολίες ότι το μέσο πάλιωσε και σκέβρωσε.

Η φωτιά στην Παναγία των Παρισίων απέναντι στη μπαλοτίνα μοσχαριού με κρέμα γιαουρτιού. Η φωτιά στην Παναγία των Παρισίων απέναντι στη δοκιμασία των Survivors για ένα έπαθλο. Όταν η τηλεόραση γίνεται ψυχαγωγικό μέσο και αφήνει σε δεύτερη μοίρα την ενημέρωση.

Προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου που κανένα απολύτως κανάλι δεν διέκοψε το πρόγραμμά του για να συνδεθεί απευθείας με το Παρίσι. Κόντρα στο ρεύμα της γκρίνιας και των απαξιωτικών σχολίων αναφορικά με την κάλυψη του γεγονότος στη Γαλλία, προτιμώ την ενημέρωση μέσω διαδικτύου από αυτή της τηλεόρασης με ένα έκτακτο δελτίο βγαλμένο από τα ’90s.

Δεν είναι λίγο παρωχημένο, σε μία εποχή που η τεχνολογία και η ταχύτητα εξάπλωσης μίας είδησης έχει περάσει σε άλλα επίπεδα, να περιμένουμε την ενημέρωση από τους τηλεοπτικούς σταθμούς; Και πότε θα καταλάβουμε, επιτέλους, ότι η τηλεόραση, στο κομμάτι της ειδησεογραφίας, ανήκει  -κυρίως- στις επιλογές μεγαλύτερων ηλικιών; Είναι όπως οι ουρές στις τράπεζες. Ενώ υπάρχει, πλέον, πληθώρα επιλογών για τις συναλλαγές σου, πάντα θα υπάρχει ο ηλικιωμένος / η ηλικιωμένη συνταξιούχος που θα σταθεί στην ουρά στις αρχές του μήνα για να ενημερώσει το βιβλιάριο. Είναι αυτή η πλειοψηφία ή επειδή κάποιοι αρνούνται να ακολουθήσουν την τεχνολογία σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να μείνουμε στάσιμοι;

Γιατί, δηλαδή, μας έλειψε η τηλεοπτική ενημέρωση για την πυρκαγιά στη Νοτρ Νταμ, όταν στα χέρια μας έχουμε τόσες επιλογές για έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση; Εκτός αν θεωρούμε ότι η δημοσιογραφία του διαδικτύου δεν είναι δημοσιογραφία και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είναι κάτι συμπληρωματικό σε τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες. Αν ισχύει αυτό τότε ας σταματήσουμε να φωνάζουμε σε όσους βάλλον κατά της ιντερνετικής δημοσιογραφίας, στοχοποιώντας την αξιοπιστία της.

Υπάρχουν fake news στο διαδίκτυο; Προφανώς και υπάρχουν. Οπως υπάρχουν σε όλα τα Μέσα. Το ίντερνετ, όμως, σου δίνει τη δυνατότητα να φιλτράρεις την είδηση και να ανακαλύψεις αν πρόκειται για ‘ράδιο αρβύλα’. Ούτε αμάσητο στο δίνουν ούτε σε βάζουν στη διαδικασία να το αποδεχθείς ως κάτι θέσφατο. Με λίγο ψάξιμο βρίσκεις την επιβεβαίωση.

Πίστευε και μη, ερεύνα. Το ίδιο ισχύει για όλα τα Μέσα. Στο διαδίκτυο, βάσει ταχύτητας, είναι πολύ πιο εύκολο και η ταχύτητα επιβεβαίωσης μίας είδησης πιο γρήγορη. Τα παραδείγματα δεκάδες. Η τηλεόραση έχει αντικαταστήσει τη γνώμη των τηλεθεατών και την κρίση τους, παρουσιάζοντας την είδηση ως κάτι που δεν χωρά αμφιβολία. Στο διαδίκτυο ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, η επιβεβαίωση γίνεται σε ευκολότερο βαθμό και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που έχει προλάβει τη αντίστοιχη διάψευση που θα έρθει ίσως και την επόμενη μέρα από την τηλεόραση.

Τι παραπάνω θα βλέπατε, δηλαδή, το βράδυ της Δευτέρας από ένα έκτακτο δελτίο που δεν είχατε δει στο διαδίκτυο και στα social media; Εκτός αν σας αρέσει η παρωχημένη εικόνα ενός τηλεοπτικού παραθύρου με έναν δημοσιογράφο κλεισμένο σε λευκό δωμάτιο σύνταξης, να μεταφέρει όσα διαβάζει… στο διαδίκτυο. Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό;

Η τηλεόραση έπαψε να είναι μέσο ενημέρωσης. Είναι πρωτίστως ψυχαγωγίας. Και αν δεν υπήρχε το τηλεοπτικό κοινό που αδυνατεί να έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, δεν θα είχε καθόλου το κομμάτι της ενημέρωσης

“Ελλάδα σου λέει ο άλλος. Μόνο δύο υπάλληλοι να εξυπηρετήσουν τόσο κόσμο”, η κλασική ατάκα που ακούς από ηλικιωμένους 1η του μηνός στις τράπεζες, όταν ακριβώς δίπλα τους τα μηχανήματα εύκολων συναλλαγών είναι ελεύθερα. Και όταν προθυμοποιείται κάποιος να τους δείξει πώς δουλεύουν αυτά ‘τα μηχανήματα του διαβόλου’ η απάντηση είναι το ίδιο εύκολη με την γκρίνια τους: ‘δεν τα εμπιστεύομαι’.

Αλλάζει ο κόσμος, ας αλλάξουμε κι εμείς. Δεκτή η όποια γκρίνια και κριτική αν δεν υπήρχε καθόλου ενημέρωση. Αν η Σπυριδούλα του Master Chef κέρδιζε την όποια πυρκαγιά ή το όποιο έκτακτο γεγονός. Η Σπυριδούλα και η κάθε Σπυριδούλα, όμως, είναι κάτι συνοδευτικό της πληθώρας επιλογών. Ας μάθουμε, πια, να επιλέγουμε το διαδίκτυο για την ενημέρωση. Δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να δέχεσαι ‘αμάσητα’ όσα σου προσφέρουν. Κι αυτός ο κίνδυνος ελλοχεύει όποιο τρόπο ενημέρωσης κι αν επιλέξεις.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Michel Euler