OPINIONS

Μια χώρα που δεν ξέρει ούτε να απεργεί

Ή όταν ένας γάιδαρος, συνάντησε μια κότα και προσπάθησαν να εισβάλουν στο Μαξίμου ενώ έκαναν απεργία.

Πριν από λίγες μέρες άνοιξα μετά από πολύ καιρό την τηλεόραση και μου ήρθε μια επιθυμία, ένας εσωτερικός μαζοχισμός να βάλω ειδήσεις. Ήταν η ημέρα που το κύμα απεργιών σε όλη την χώρα βρισκόταν στην μέγιστή του μορφή με αφορμή την ψήφιση του ασφαλιστικού που βρίσκει όλες τις κοινωνικές ομάδες απέναντι. Εκείνες παρατεταγμένες με τα όπλα τους προσπαθούν να δείξουν όχι μόνο την δυσαρέσκεια τους αλλά κάνουν τα πάντα να μην περάσει-ψηφιστεί στην βουλή. Μόνο που τα όπλα που χρησιμοποιούν οι Έλληνες φορολογούμενοι σε αυτή την χώρα μοιάζουν σαν μανιτζίβελα γιαγιάδων σε πόλεμο με σφαίρες.

Η απεργία είναι ένας κοινωνικός αγώνας που αξίζει κάθε σεβασμό. Ομάδες που νιώθουν αδικημένες προσπαθούν με την φωνή τους, την αποχή από την εργασία και τις κινητοποιήσεις να πετύχουν αυτό που επιθυμούν ή να γίνουν συρματόπλεγμα μπροστά σε αυτό που πάει να περάσει. Στην Ελλάδα όμως δεν ξέρουμε ούτε να απεργούμε. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πώς θα ήταν μια σωστή απεργία με αποτέλεσμα ακόμα και σε κάτι τέτοιο το αποτέλεσμα να αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.

 

Φυσικά και δεν αναφέρομαι στους αγρότες οι οποίοι με τις κινητοποιήσεις τους προσπαθούν να δώσουν βροντερό “παρών”, αν και ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο μια απεργία. Γιατί πρέπει να ταλαιπωρείται μια ολόκληρη χώρα, να κόβεται στα δύο, να απαγορεύεται σε όσους θέλουν να μετακινηθούν να φτάσουν στον προορισμό τους για να πετύχει μια συγκεκριμένη ομάδα την επιθυμία της. Απεργία σημαίνει αποχή από το έργο. Η απεργία έχει σαν σκοπό την διακοπή της παραγωγικής διαδικασίας του κλάδου με συνέπειες που επηρεάζουν τους ίδιους αλλά και την οικονομία της χώρας. Είναι ένα σύστημα πίεσης. Όχι ένα σύστημα για να δυσκολέψουμε την ζωή των συμπολιτών μας

Αν νομίζεις ότι αυτό πιστεύουν οι Έλληνες για την απεργία τότε είσαι πολύ γελασμένος. Για τους εργαζόμενους τούτης εδώ της χώρας απεργία σημαίνει ευκαιρία να μην πάμε στην δουλειά η οποία όμως επιβάλλεται να συνδυαστεί με κάτι ακόμα. Την προσπάθεια με κάθε τρόπο να εμποδίσουμε όποιον επιθυμεί να δουλέψει και τελικώς να “καταστρέψουμε” την ζωή όλων . Κάπως έτσι το είχα στο μυαλό μου όταν σε μικρή ηλικία είχα μείνει μέσα στο αμάξι 17 ώρες επιστρέφοντας με τους γονείς μου από ένα ταξίδι επειδή οι αγρότες είχαν κλείσει τα Τέμπη με τα τρακτέρ τους. Δεν μπορούσα να το καταλάβω τότε, δεν το καταλαβαίνω ούτε τώρα.

 

Όμως αυτό δεν είναι το μόνο σφάλμα στην όλη διαδικασία. Η πεποίθηση ότι ο δείκτης γραφικότητας είναι απόλυτα ανάλογος με τον δείκτη επιτυχίας της απεργίας-κινητοποίησης όχι απλά υπάρχει στον Έλληνα αλλά νομίζω ότι είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι οι ένστολοι στην πορεία τους είχαν έναν γάιδαρο που τον περιέφεραν στο κέντρο με κάποιες αφίσες πάνω του με συνθήματα. Και το ζωντανό από εκεί που απλά έκανε αμέριμνο την δουλειά του κουβαλώντας κάπου, κάτι, έγινε πρωταγωνιστής σε ένα θέατρο που δεν ήθελε να παίξει. Δηλαδή για να καταλάβεις: Κάποιος βρήκε έναν γάιδαρο, τον έβαλε σε ειδική καρότσα στο αμάξι του, του κόλλησε μια αφίσα που έλεγε «Κύριοι, η γαϊδουρινή υπομονή μας έχει τελειώσει» και άρχισε να τον κάνει βόλτα στο κέντρο για να διαμαρτυρηθεί. Τι σου φαίνεται λάθος; ΌΛΑ.

Και δεν είναι το μόνο ζωντανό που έλαβε μέρος στις κινητοποιήσεις. Κάπου πήρε το μάτι μου και για μια κότα την οποία πέταξαν μέσα στο Μαξίμου. *ασχολίαστο* Κάπου προς το μεσημέρι οι ένστολοι προσπάθησαν και κατάφεραν να περάσουν πλακάτ με συνθήματα από την Ηρώδου Αττικού και να τα κρατήσουν απέναντι ακριβώς από το Μέγαρο Μαξίμου. Κάπου εκεί μου μπήκε σαν σκουλήκι μια απορία. Για ποιο λόγο θα πρέπει να σπάσουμε κάθε κανόνα για να απεργήσουμε και στην τελική στο μυαλό μας να υπάρχει το “όσο πιο παράνομο τόσο πιο δυναμικό”. Θα μου πεις ότι όλο αυτό είναι πταίσμα μπροστά σε όσα έχουν γίνει αλλά στο δικό μου μυαλό μοιάζει χαρακτηριστικό σαν δείγμα. Προσπαθούμε να φτάσουμε εκεί που μας απαγορεύουν και να κάνουμε κάτι που μας απαγορεύουν. Γιατί όμως η απεργία να γίνεται συνώνυμο της παρανομίας, της αστυνομίας, των ΜΑΤ και των επεισοδίων; Μήπως έτσι χάνεται όλο το νόημα της απεργίας; Ποιος νοιάζεται για την απεργία μωρέ;

 

Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να απεργήσει μια παραπονούμενη ομάδα. Δεν ξέρω αν υπάρχει και δεν είμαι αρμόδιος για να τον υποδείξω. Ίσως μια απεργία πάντα να κρίνεται εκ του αποτελέσματος και αποτέλεσμα είναι ο ντόρος που δημιουργεί. Όμως δεν νιώθεις λίγο πιο πολιτισμένος όταν στις ειδήσεις βλέπεις σκηνικά από ξένα κοινοβούλια που πλακώνονται στο ξύλο βουλευτές; Έτσι θα νιώθουν και οι άλλοι λαοί όταν βλέπουν γάιδαρο να περιφέρεται μαζί με τους απεργούς, κότες να προσπαθούν να συναντήσουν τον πρωθυπουργό, ένστολους να στήνονται έξω από την πόρτα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εμείς μπορεί να τα έχουμε συνηθίσει και να μας περνάνε απαρατήρητα αλλά πάντα καλό είναι να βλέπεις τα πράγματα και λίγο με τρίτο μάτι.

Τι εικόνα θα σχημάτιζες για μια τέτοια χώρα; Μια χώρα που δεν ξέρει ούτε να απεργεί.