‘Παραιτηθείτε’, μας έλεγαν

Όταν πριν από ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπι, παρακολουθούμε ‘πόλεμο’ ανακοινώσεων ανάμεσα στις Π.Α.Ε., τα πρωτοσέλιδα προαναγγέλλουν μάχες κι η αστυνομία βρίσκεται σε εγρήγορση για επεισόδια, το αποτέλεσμα είναι συνήθως ένα βαρετό 0-0, χωρίς καν φάσεις, μπροστά σε ελάχιστο κόσμο, δίχως να ανοίξει μύτη. Λέμε ένα ‘τζάμπα όλη η φασαρία’ και προχωράμε.

Τώρα που αισθάνθηκες μια οικειότητα μ’ αυτή την εικόνα, μπορείς να αντιληφθείς το κλίμα και το αποτέλεσμα της χθεσινής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας του κινήματος “Παραιτηθείτε” στην Πλατεία Συντάγματος. Πολύ κακό για το τίποτα, σε 5 απλές λέξεις.

Ανακοινώσεις από τα κόμματα, κόντρες στη Βουλή, επίκληση του Συντάγματος, αντεγκλήσεις, συγκρίσεις με τους “Αγανακτισμένους”. Τις τελευταίες εβδομάδες, το κλίμα είχε δυναμιτιστεί επικίνδυνα, δίνοντας στη χθεσινή συγκέντρωση μια βαρύτητα που μάλλον ποτέ δεν άξιζε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν δέχθηκα ένα invitation στο Facebook για να παραβρεθώ στο event “Παραιτηθείτε”, νόμιζα ότι επρόκειτο για κάποιο θεμάτικο πάρτι. Διαβάζοντας στη συνέχεια την περιγραφή, αλλά και βλέποντας κάποια βίντεο, κατασκευασμένα από τρομερά μπερδεμένους μοντέρ, προσπάθησα να ξεχωρίσω αν πρόκειται για τρολιά. Όταν πια αντιλήφθηκα τι συμβαίνει, αισθάνθηκα άβολα, ιδιαίτερα όταν είδα το ζήτημα να φτάνει σε επίπεδο κόντρας ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Βέβαια σε αυτή τη χώρα, τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν casus belli ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Εκτός από άβολα όμως, ένιωσα και μια περιέργεια, η οποία με έστειλε την Τετάρτη το απόγευμα στο Σύνταγμα, στο ντεμπούτο των “Παραιτηθείτε”. Με το σημειωματάριο στο χέρι, κατέβηκα στο μετρό του Πανεπιστημίου μιας και η έξοδος προς το Σύνταγμα ήταν κλειστή, και ξεκίνησα να περπατάω με κατεύθυνση τη Βουλή.

(“Εδώ, Λουκία”).

Μέχρι να στρίψω από τη Σταδίου στη Βασιλέως Γεωργίου, τίποτα δεν πρόδιδε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια παλλαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Εκτός κι αν επρόκειτο για την πιο ήσυχη συγκέντρωση όλων των εποχών. Ακόμη κι η πλατεία, είχε ελάχιστο κόσμο, με το πλήθος να είναι συγκεντρωμένο μπροστά από το κτίριο της Βουλής στη Βασιλίσσης Αμαλίας.

Ανηφόρισα και πήρα θέση ανάμεσα στον κόσμο, κρατώντας σημειώσεις. “Συγγνώμη νεαρέ, ανήκετε στη διοργάνωση;” με ρώτησε μια ηλικιωμένη κυρία, θεωρώντας πως ίσως έπαιρνα παρουσίες στο μπλοκάκι μου. Την στεναχώρησα και συνέχισα να παρατηρώ.

Ελληνικές σημαίες, σημαίες της ευρωπαϊκής ένωσης για να δείξουμε ότι αγαπάμε τη χώρα μας, αλλά την αγαπάμε λίγο περισσότερο μέσα στην Ευρώπη, και σφυρίχτρες, πολλές σφυρίχτρες.

Από τα μεγάφωνα έπαιζαν μελωδίες του Ξυλούρη(!), του Σαββόπουλου και των Smiths, θυμίζοντας DJ σε επαρχιακό μπαρ που μπλέκει γλυκά τα χιτάκια χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη μουσική συνοχή της βραδιάς.

Έτσι κι αλλιώς, η μουσική ήταν απλά η γέφυρα ανάμεσα στα ηχογραφημένα αποσπάσματα ομιλιών και δηλώσεων των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου, τα οποία έπαιζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, προκαλώντας το γέλιο και τις αποδοκιμασίες του έξαλλου κόσμου. Απ’ τη φωνή του Morrissey και του Νιόνιου, στις απαντήσεις του Τσίπρα στο Γιώργο Παπαδάκη. Δεν ξέρω μπαρ που προσφέρει τέτοιες μουσικές επιλογές, αν όμως υπήρχε θα ήταν το στέκι μου.

Κι ύστερα, ήρθαν τα συνθήματα. Ή τουλάχιστον η προσπάθεια οργάνωσης της εξέδρας, η οποία έμοιαζε σαν να παρακολουθείς σχολικό αγώνα μπάσκετ κι ο πρόεδρος του Γ’ 2 να προσπαθεί να πείσει τους συμμαθητές του να ξεκινήσουν ένα σύνθημα που σκέφτηκε μερικά λεπτά πριν.

“Παραιτηθείτε-παραιτηθείτε”, “Τσίπρα, ντροπή σου κι άντε παραιτήσου” “-Τι είναι; -Ψεύτες!”, ήταν μερικές από τις ιαχές των οργανωτών στα μικρόφωνα, με 5-6 τίμιους να ακολουθούν. MVP ένας παππούς που προσπάθησε να πει ένα σύνθημα κι έχασε τα λόγια του και όσκαρ αμήχανης στιγμής στις διαφωνίες των οργανωτών για το ποιο σύνθημα να ξεκινήσουν.

Κορυφαία στιγμή των συνθημάτων πάντως, ήταν ο διάλογος “-Τι πληρώνουμε; -IKA!, -Τι πληρώνουμε; -ΤΕΒΕ!” που θύμισε μαζορέτες σε κολέγιο της Αμερικής. Για να είμαι δίκαιος, μπορεί να μην υπήρξε ποτέ παλμός και μαζικό τραγούδι, όμως όλα τα συνθήματα ήταν κόσμια. “Τσίπρα, διχάζεις, βαλίτσες να ετοιμάζεις”. Πολιτισμός.

Κι ο κόσμος άλλωστε αποτελείτο στην πλειονότητά του από μεσήλικες, που απλά απολάμβαναν χαλαροί τις στιγμές, συζητώντας μέχρι και για τα δάνειά τους. Άντρες με κουστούμια, καλοντυμένες κυρίες, ορισμένοι νεαροί, ένας μάλιστα με μπλούζα Τσε, ο οποίος είτε βρισκόταν εκεί τυχαία, είτε κάτι είχε μπερδέψει τρομερά μέσα στο κεφάλι του. Όχι τόσο τρομερά όμως, όσο οι κύριοι που κοιτούσαν προς τη Μεγάλη Βρετανία και συμφωνούσαν πως στα μπαλκόνια κρύβονται ελεύθεροι σκοπευτές. Πολλές ταινίες βλέπετε παιδιά.

Οι καντίνες με τα βρώμικα και τις μπύρες έγραφαν μαύρες σελίδες στην ιστορία τους, με τον κόσμο να μην τιμάει ιδιαίτερα τα προϊόντα τους, δυο ηλικιωμένες κυρίες αναζητούσαν στο κινητό τις φιλενάδες τους και το απόγευμα κυλούσε χαλαρά μπροστά απ’ τη Βουλή, με τον κόσμο να ξεσηκώνεται μόνο όταν άκουγε τη λέξη απατεώνες, φωνάζοντας με όλη του την ψυχή “ΝΑΙΙΙ”.

(Άκου πώς χτυπάει η καρδιά μου για σένα).

Από τη συγκέντρωση δεν έλειψαν και οι αναγνωρίσιμοι συμπολίτες μας. Τον Άδωνι δεν τον πέτυχα, είδα όμως την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, με την οποία -fun fact- ήμασταν μαζί στην ίδια εστία στο Λονδίνο. Κανονικά εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να παίζει απ’ τα μεγάφωνα το “Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε”, να αγκαλιαστούμε και να διαμαρτυρηθούμε παρέα, όμως προφανώς δεν είχε ιδέα ποιος είμαι και στα μεγάφωνα έπαιζε απλά Καμμένο. Εκεί κι ο Θανάσης Χειμωνάς αλλά κι ο Θάνος ο Τζήμερος με την ντουντούκα του, ζώντας την επανάσταση στα άκρα στην τοποθεσία Σύνταγμα, θυμίζοντας τον Τσετ απ’ το “UnReal” όταν αναλαμβάνει κουμάντο και δεν έχει ιδέα τι κάνει.

Στη συγκέντρωση κι η Ελένη Λουκά, δίπλα στον κύριο με το πλακάτ “Χριστέ μας σώσε την Ελλάδα μας” με τον μεγάλο σταυρό. Προφανώς η υπερκομματική Λουκά ακολουθεί με κλειστά τα μάτια τη λέξη Χριστός όπως οι μύγες το φως, περιμένοντας πότε θα κατέβει στην αρένα της πολιτικής ο Σωτήρας.

(Κοίτα τον σταυρό).

Το να κάνω 2-3 βόλτες απ’ την μια πλευρά της διαδήλωσης στην άλλη, αποδείχτηκε αρκετά εύκολο, ειδικά αν έχεις επιχειρήσει το ίδιο σε ένα γεμάτο Wild Rose, Σάββατο βράδυ πίσω στο 2003. Στην τηλεόραση έκαναν λόγο για 7.000 κόσμο, η αλήθεια είναι πως εγώ για τόσα δεν τα κόβω, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε στα νούμερα.

Λίγο πριν τις 9, με τους εργαζομένους στο μετρό να έχουν προκηρύξει στάση εργασίας, οι συμμετέχοντες ξεκίνησαν την αποχώρηση και το πρώτο “Παραιτηθείτε” πέρασε στην ιστορία. Οι τουρίστριες μπροστά στην Μεγάλη Βρετανία κοιτούσαν απορημένες τον κόσμο, μια κυρία που έβγαινε από μετρό ρώτησε τι συμβαίνει για να λάβει την απάντηση “a strike against a left government” και να σχολιάσει “left governments are usually good” και κάπως έτσι οι δεκάδες σφυρίχτρες σήμαναν τη λήξη.

Αντί επιλόγου, ένα σοβαρό σχόλιο: Ναι, προφανώς κι η κυβέρνηση τα έχει κάνει σκατά. Ναι προφανώς και χρειάζεται αντίδραση. Αλλά όχι τέτοια αντίδραση, η οποία αν και δεν είχε κομματική ταυτότητα, μύριζε δεξιά και Νέα Δημοκρατία με ολίγη από ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι από χιλιόμετρα.

Αισθάνθηκα σαν ένα θύμα απαγωγής που κατάφερε να ελευθερωθεί μετά από χρόνια, έπεσε ξανά θύμα από άλλον απαγωγέα και στράφηκε στον αρχικό απαγωγέα για τη σωτηρία. Δεν πάει έτσι.

Οι λαϊκές διαμαρτυρίες δεν χρειάζονται ούτε event στο Facebook, ούτε χορηγούς. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι σίγουρα να ξεσηκωθούμε απ’ τις καναπέδες μας, αλλά όχι μέσα από κινήματα σαν το “Παραιτηθείτε”, που έμοιαζε λίγο με μαθητικό κίνημα που θέλει να πείσει για πενθήμερη.

Θα κλείσω ξανά με τις 5 λέξεις-κλειδί: Πολύ κακό για το τίποτα.