Η Lila Pause ήταν το πρώτο σου κορίτσι

“Τη βλέπω ξαφνικά μπροστά μου και μένω. Ντυμένη έτσι στο λιλά. Πώς σε λένε μωρό μου τη ρωτάω. Λίλα μου λέει, Lila Pause. Lila Pause; Καλά, είμαστε σοβαροί; Σοκολάτα με ονοματεπώνυμο; Την πλησιάζω, τη δαγκώνω και παθαίνω“. Ο Παύλος Κοντογιαννίδης ντυμένος με ένα δερμάτινο και με ύφος τρανού γόη εκδήλωσε σε ένα διαφημιστικό σποτ την ερωτική σχέση του καθενός από εμάς με την σοκολάτα αυτή. Γιατί τέτοια ήταν η σχέση. Πάθους.

Είχες πολλές σοκολάτες αγαπημένες όταν ήσουν μικρός. Όπως είχα κι εγώ, όπως είχαμε όλοι μας. Και ήταν πολλοί εκείνοι οι σοκολατένιοι πειρασμοί οι οποία ήταν σε ημερήσια διάταξη, πειρασμοί στους οποίους ενέδιδες καθημερινά. Αλλά η Lila Pause ήταν πάντα ξεχωριστή περίπτωση. Όπως είναι ακόμα και τώρα.

Ακόμα και τώρα, για τους >25 η Lila Pause είναι κάτι το πολύ ξεχωριστό. Κι ανήκει σε εκείνη τη μεγάλη γκάμα με σοκολάτες στις οποίες πέφτει το μάτι σου κάθε φορά όταν στέκεσαι μπροστά τους σε ένα super market. Πριν λίγα λεπτά ήμουν με τον Ηλία Αναστασιάδη μπροστά σε μια θύελλα σοκολάτας. Τα μάτια μας έπεσαν στις ίδιες. Και των δύο έπεσε στη Lila Pause.

Δύσκολα θα ακούσω κάποιο ανηψάκι μου να τη ζητάει. Θα μου φανεί να σου πω την αλήθεια περίεργο να μάθω ότι η σημερινή γενιά τρώει πιο πολλές Lila από τη δική μας. Αλλά μπορώ να σε βεβαιώσω για το χαμόγελο που δίνεις όταν εμφανίζεις μία Lila Pause από το πουθενά. “Πού τη βρήκες;”. Αυτή είναι πάντα η ερώτηση. Είτε είσαι μπροστά σε ένα περίπτερο είτε είσαι στο γραφείο είτε είσαι στα 10.000 πόδια πάνω από τη γη. “The key to a woman’s heart is an unexpected gift at an unexpected time” έλεγαν στο Finding Forester. Ε η Lila Pause είναι αυτό το απροσδόκητο (μικρό) δώρο.

Κι είναι αυτή η συγχορδία γεύσεων που σε έκανε να την αγαπήσεις και σε κάνει να την ζητάς ξανά. Το πώς μπλέκονται μαεστρικά οι δύο γεύσεις με το παιχνίδι που κάνει στη γλώσσα σου σε κάθε μικρή μπουκιά. Γιατί οφείλει να είναι μικρή η μπουκιά. Αμαρτία από το Θεό να την φας σε δυο μπουκιές. Κάθε εκατοστό κρύβει τόση γεύση που θυμάμαι μικρός να την ροκανίζω σε μια μάταια προσπάθεια να μην τελειώσει.

Είναι τρεις οι πυλώνες που βάζουν τη Lila Pause τόσο ψηλά στο μυαλό και τις προτιμήσεις μας. Αυτά τα τρία συστατικά τα οποία μπορεί μόνα τους να μην σε κέρδιζαν αλλά σε συνδυασμό σε κάνουν να την προτιμάς σε κάθε battle με άλλη σοκολάτα του μεγέθους και τους είδους της.

Η σοκολάτα: Σε ιδανική ποσότητα. Είναι εκεί για να καλύψει και να συνοδεύσει την εκρηκτική γεύση της φράουλας. Για να την συνοδεύσει και όχι για να υπερέχει εκείνης. Πρέπει να είσαι φαν της γάλακτος για να “αντέξεις” αυτόν τον συνδυασμό με την άκρατη γλυκύτητα. Αλλά είναι αυτή ακριβώς η σοκολάτα που περίμενες από αυτή τη λιλά αγελάδα με την κουδούνα.

Η φράουλα: Λιγωτική. Αλλά σε τέτοια ποσότητα που όχι απλά δεν σε πειράζει αλλά γεμίζει τα μέσα της ψυχής σου με τη γεύση της. Εδώ θα εκφράσω το προσωπικό μου παράπονο για όλες εκείνες τις εταιρείες που έπαψαν να βγάζουν σοκολάτες με φράουλα. Αν ζούσε η γιαγιά μου θα σας τις έβρεχε για τα καλά.

Τα μπαλάκια: Η συσκευασία το ονομάζει διογκωμένο ρύζι. Για εμένα θα είναι πάντα “τα μπαλάκια”. Που πάντα σε μία ενδελεχή μελέτη της σοκολάτας θα έλεγες ότι πιάνουν πολύ χώρο και σου στερούν λίγη φράουλα αλλά με τον καιρό κατάλαβες ότι είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά σε κάθε δαγκωνιά.

Είναι τόσο ωραίες όλες εκείνες οι μικρές αφορμές για να νιώσεις και πάλι παιδί. Η Lila Pause είναι μια γλυκιά ανάμνηση. Από αυτές που δεν θα φύγουν από το μυαλό σου και θα σε τσιγκλάνε μια φορά στο τόσο. Κάθε φορά που θα θες κι εσύ να την πλησιάσεις, να την δαγκώσεις και να πάθεις.

Γίγαντα Κοντογιαννίδη.