Είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι κάνεις τώρα;

Κλασικά, κάθε χρόνο τέτοια εποχή η φάση είναι resolutions. Αποφάσεις, δηλαδή, για το τι θα κάνουμε ή τι θα θέλαμε να κάνουμε τη χρονιά που έρχεται. Μεταξύ μας, τώρα τελευταία όλες τις εποχές σε τέτοια φάση είμαστε. Όλοι μεταθέτουμε τα πάντα για αργότερα. Κατά βάθος, βέβαια, όλοι ξέρουμε ότι η ζωή είναι τώρα. Μας το έχουν πει οι ταινίες, το έχουμε διαβάσει στα βιβλία, μας το υπενθυμίζει η νέα καμπάνια του What’s Up που αυτές τις μέρες έχει μεταμορφώσει τις στάσεις των λεωφορείων της Αθήνας. Τι κάνεις τώρα. Αυτό έχει σημασία.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Ραπακούσης / SOOC, φωτογραφίζεται τώρα η Μάριον Παλιούρα

Εμείς ξέρουμε τι κάνουμε τώρα. Ο καθένας για τον εαυτό του, δηλαδή. Και το μοιραζόμαστε. Τώρα που συμβαίνει. Τώρα, που όσο μικρό κι αν είναι, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

Η φάση τώρα είναι κολυμβητήριο για τον Γιώργο Μυλωνά

Τον Οκτώβριο ξεκίνησα να πηγαίνω κολυμβητήριο για να μάθω μπάνιο. Τρεις μήνες μετά, κάθε μέρα που δεν πηγαίνω κολυμβητήριο νιώθω τύψεις ότι έχω μείνει πίσω στις προπονήσεις μου. Για να μην νομίζεις ότι είμαι ο Μαρκ Σπιτς, ξεκαθαρίζω πως είμαι στη φάση ενθουσιασμού που επικρατεί το πρώτο καλοκαίρι που θα κάνεις μπάνιο χωρίς μπρατσάκια. Παρόλα αυτά, όποτε έχω χρόνο πέφτω στην πισίνα. Ειδικά από τις αρχές Δεκέμβρη που έχει πέσει η θερμοκρασία, έχω κάνει τα καλύτερα μπάνια της ζωής μου. Η ηδονή του να πέφτεις στο χλιαρό νερό της πισίνας, ενώ έξω έχει λιγότερους από 10 βαθμούς Κελσίου και βρέχει δεν συγκρίνεται – φαντάζομαι – ούτε με βουτιά στα νερά των Νησιών Γκαλαπάγκος.

Σε φάση Κωνσταντινούπολης η Ιωσηφίνα Γριβέα

Ξέρω, ξέρω. Επικίνδυνο, παράτολμο και λοιπά και λοιπά. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε όμως, κι ακόμα κι αυτή η φύσει αισιόδοξη συντάκτρια δεν πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι στο κοντινό μέλλον, οπότε δε μπορώ να μην πάω ποτέ σε έναν από τους Νο.1 ονειρεμένους προορισμούς μου μέχρι να είμαι σίγουροι ότι είναι απόλυτα ασφαλής. Whatever happens, happens που λέγαμε όταν βλέπαμε και ‘Lost’. Οπότε, κλείνω αυτιά, κλείνω και μάτια, και ετοιμάζω βαλίτσες για το ταξίδι που περίμενα πολύ καιρό να κάνω. May the Force Be With Me.

Η φάση είναι ‘γεράσαμε’ για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που κορόιδευα όσους προτιμούσαν να κάτσουν ένα βράδυ σπίτι απ’ το να βγουν έξω για ποτό. Και ξαφνικά, τα περισσότερα βράδια της εβδομάδας προτιμώ να κάτσω σπίτι, να πάω σινεμά ή να μαζευτούμε σ’ ένα σπίτι με τους κολλητούς μου’ απ’ το να πάω σ’ ένα μπαρ. Σκέφτομαι την οδήγηση, το παρκάρισμα και τον κόσμο και κουράζομαι. Κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ για να δω σειρές και περνάω υπέροχα. Νυστάζω νωρίς και απ’ το απόγευμα και μετά αισθάνομαι κουρασμένος. Ναι, έγινα σαν αυτούς που κορόιδευα, αλλά να σου πω κάτι: μια χαρά τα περνάω.

Σε φάση ανάρρωσης ο Μάκης Ραπτόπουλος

Κυριολεκτικά και μεταφορικά, προσωπικά αλλά και συνολικά με ό,τι συμβαίνει δίπλα, γύρω, κοντά και μακριά μας. Το 2016 ήταν μια χρονιά που φεύγει δίχως ξεκάθαρο χαρακτηρισμό, δύσκολες είναι όλες οι τελευταίες, για τους περισσότερους τουλάχιστον. Προσπαθώ να βρω πατήματα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά νιώθω να έχω μπει σε παρκέ με ποδοσφαιρικά παπούτσια, σαν να φοράω ελαστικά για στεγνό σε βρεγμένη πίστα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ότι απλώς έχει χαθεί η λογική ή η πάλη για το αυτονόητο. Είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, κι αυτό πλέον δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα που εδώ και καιρό έχει κλείσει την πόρτα σε αυτές τις έννοιες, μπορούμε με ασφάλεια να μιλήσουμε για διεθνές φαινόμενο. Θέλω ν’ αναρρώσω, να ξυπνήσω σε ένα 2017 όπου ξαφνικά οτιδήποτε ακραίο θα έχει εξαφανιστεί, γιατί απλώς είναι θέμα κοινής λογικής. Κοιμήσου και ονειρέψου πως έβγαλες μαλλιά.

Η φάση είναι πρωινό ξύπνημα νωρίς για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Αν με γνωρίζεις προσωπικά τα τελευταία χρόνια, θα ξέρεις καλά ότι η φάτσα μου το πρωί είναι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς. Όχι, δεν είμαι από τους τύπους που ζητάνε καφέ απεγνωσμένα, αλλά είμαι από αυτούς που κοιμούνται αργά και δεν θέλουν να ξυπνάνε νωρίς για κανένα λόγο. Ήμουν, δηλαδή. Φέτος προσπαθώ αυτό το ‘Seize the day’, ‘Carpe diem’, πέσ’ το όπως θες, να το κάνω πράξη. Ό,τι ώρα κι αν έχω κοιμηθεί, το ξυπνητήρι βαράει στις 8.30 και προσπαθώ να σηκωθώ. Προσπαθώ είπα. Όχι ότι δεν έχω ξεστομίσει πολλά γαλλικά αυτά τα πρωινά αλλά μπορώ να σου πω ότι αν το δω συνολικά θα σου πω ότι μου αρέσει τελικά. Όλα μια ιδέα είναι.

Σε φάση που πρέπει να τα βρει με τον χρόνο η Έρρικα Ρούσσου

Αγαπώ το να κάνω πράγματα. Όχι μόνο γιατί βαριέμαι εύκολα αλλά κυρίως γιατί έχω παρατηρήσει ότι οι πιο γεμάτες μέρες μου είναι και οι πιο ευτυχισμένες. Ή τέλος πάντων, αυτές που χαίρομαι να φέρνω στο νου σε συννεφάκια λίγο πριν κοιμηθώ. Παρόλα αυτά, πρέπει να παραδεχτώ ότι κουράστηκα να κυνηγάω το χρόνο για να τα προλάβω όλα. Η επιθυμία μου να είμαι παντού με πίεσε σε βαθμό που τώρα πια, δεν το ευχαριστιέμαι καν όλο αυτό. Πιάνω τον εαυτό μου να ξαπλώνει στο μαξιλάρι και να σκέφτεται με άγχος ‘πόσα έχω να κάνω πάλι αύριο’. Η φάση μου λοιπόν, αυτήν τη χρονιά που θα με οδηγήσει και στα 30 είναι να σταματήσω να πιστεύω ότι μπορώ στις 7 να είμαι σινεμά και στις 10 της ίδιας ημέρας θέατρο. Ναι, γίνεται. Ναι, το έχω κάνει και μάλιστα πολλές φορές. Ωστόσο, μεταξύ μας, η μόνη από αυτές που πραγματικά το ευχαριστήθηκα ήταν όταν δεν το είχα προγραμματισμένο ούτε το είχα τάξει σε κάποιον, απλά, βγήκε. Και έπειτα από καιρό, κατάφερα να κοιμηθώ αναλογιζόμενη αυτό.

Η φάση του Πάνου Κοκκίνη είναι η συναρμολόγηση

Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το πρώτο κομμάτι έχει να κάνει με την κόρη μου, στην οποία, παρότι υπερβολή, πήραμε και πάλι δώρο ένα κάστρο. Κάτι που σημαίνει ότι θα φάω όλες τις γιορτές προσπαθώντας – με τη βοήθεια οδηγιών, tutorial video και του γείτονα του 3ου – να το κάνω να μοιάζει περίπου όπως στην εικόνα πάνω στο κουτί. Το δεύτερο έχει με το να καταφέρω να στήσω λίγο καλύτερα το πως ξοδεύω το χρόνο μου. Ιδανικά, κάνοντας πράγματα που μου αρέσουν. Από εκείνα που θα θέλω να δείξω στην κόρη μου δέκα χρόνια μετά, όταν με ρωτήσει τι στο διάολο έκανα ενώ εκείνη μεγάλωνε μόνη με τη μάνα της, περιμένοντάς με να γυρίσω πίσω από τη δουλειά.

Η φάση είναι Εuroleague για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Devotion, δηλαδή. Η φετινή Ευρωλίγκα παίζει στο 100%. Νέο σύστημα διεξαγωγής που σημαίνει παιχνίδια και στις 23 του μηνός και στις 30. Χριστούγεννα γεμάτα μπάσκετ, δηλαδή. Υπάρχει κάτι καλύτερο; Υπέροχη αίσθηση. Ο αθλητισμός, όπως έπρεπε να είναι δηλαδή. Πάντα είχα απορία γιατί οι αγώνες σταματούσαν στα ελληνικά πρωταθλήματα. Η δικαιολογία για να κάνουν όλοι γιορτές με τις οικογένειες τους, δεν με κάλυπτε, εν αντιθέσει τα όσα γινόντουσαν στα πρωταθλήματα -πρότυπο, όπως είναι η Premier League και το ΝΒΑ. Αυτό είναι τα σπορ: θέαμα. Τι καλύτερα οπότε να κάθεσαι σπίτι ή να πηγαίνεις στο γήπεδο και να διασκεδάζεις βλέποντας παιχνίδια του υψηλότερου επιπέδου. Με κάτι τέτοια παίρνουμε τον αθλητισμό μας στα σοβαρά. Οπότε κανένα παράπονο!

Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου είναι σε αναπαραγωγική φάση

Αυτή τη στιγμή διανύω την δεύτερη εγκυμοσύνη μου, ένα χρόνο και μερικούς μήνες μετά την πρώτη, που μου χάρισε την εκπληκτική κόρη που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Και παρότι νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτά τα δυο θαύματα της ζωής, δεν σου κρύβω πως αισθάνομαι λίγο ψυχικά και σωματικά εξοντωμένη. Να στο πω ωμά, είμαι ένα θηλαστικό σε σχεδόν non-stop διαδικασία γονιμοποίησης και αναπαραγωγής από την άνοιξη του 2014 – και αισίως θα με βρει έτσι και η άνοιξη του 2017. Αυτό μας κάνει συνολικά τρία χρόνια. Τρία χρόνια που έχω αφοσιωθεί στο θεάρεστο έργο της μητρότητας, τρία χρόνια που κάποιος κατοικοεδρεύει μέσα στο σώμα μου ή τρέφεται από αυτό, τρία χρόνια αϋπνία, σωματικοί πόνοι, ορμονικές αλλαγές, περιττά κιλά. Τρία χρόνια που προσπαθώ να παριστάνω στην κοινωνία την φυσιολογική – μια χαρούμενη, νέα μαμά που εξακολουθεί να εργάζεται, να κυκλοφορεί, να έχει ενδιαφέροντα, ενώ στην πραγματικότητα νιώθω σαν μια σκύλα που θέλει να κρυφτεί σε μια σπηλιά μέχρι να τελειώσει επιτέλους αυτή η μόνιμη κατάσταση κύησης και λοχείας. Δεν ξέρω τι θέλετε οι υπόλοιποι από τα Χριστούγεννα, εγώ το μόνο που θέλω είναι άλλο ένα μαξιλάρι μπας και βολέψω κάπως στον καναπέ την τεράστια κοιλιά μου και κλείσω κάνα μάτι μια-δύο ώρες πριν με ξυπνήσει το επιτακτικό κάλεσμα του πρώτου κουταβιού μου.