ORIGINALS

Εσύ τι έκανες την ώρα της γυμναστικής στο σχολείο;

Νοσταλγικές αναμνήσεις από ένα μάθημα που έμοιαζε περισσότερο με διάλειμμα.

Στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου, οι περισσότεροι είχαμε κυκλώσει με κόκκινο μαρκαδόρο μία λέξη-κλειδί: Διάλειμμα. Γιατί μπορεί τα σχολικά χρόνια να είναι όμορφα και τώρα που μεγαλώσαμε λίγο να μας λείπουν κιόλας, όμως η αλήθεια είναι ότι τα νοσταλγούμε για όλα τα τριγύρω κι όχι φυσικά για τις βαρετές ώρες παράδοσης μέσα στην αίθουσα.

Μοναδική εξαίρεση στην αφόρητη ρουτίνα, για κάποιους τουλάχιστον, ήταν το ‘μάθημα’ της γυμναστικής. Εκεί, τα πράγματα άλλαζαν από σχολείο σε σχολείο, ή ακόμα κι από γυμναστή σε γυμναστή. Για κάποιους, γυμναστική σήμαινε κοπάνα και άραγμα, για άλλους βαρετές ασκήσεις και για μερικούς απλά ένα ακόμα διπλό στην μπάλα.

Σε τελική ανάλυση, έτσι θα πρέπει να είναι η γυμναστική για όλους, ακόμα και τα χρόνια μετά το σχολείο. Όπως λέει και το μήνυμα της Bodytalk, ‘Loosen Up‘, το θέμα δεν είναι να πιέζεσαι και να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, κάνε απλά την γυμναστική που σε χαροποιεί και γυμνάσου όσο το απολαμβάνεις. Αν αυτό έρχεται μέσα από ένα διπλό ποδοσφαίρου με τους φίλους σου, ακόμα καλύτερα. Όταν μια αθλητική εταιρεία σου λέει ‘Train for Pleasure’, κάτι παραπάνω θα ξέρει. ‘Αλλωστε αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα των ρούχων της εταιρείας: είναι κατάλληλα για όλες τις ώρες και όλες τις δραστηριότητες, από μια βόλτα στην πόλη ή έναν απλό περίπατο μέχρι ένα απαιτητικό αγώνα μπάσκετ και ποδοσφαίρου.

Σε αυτό το κλίμα, οι δημοσιογράφοι του Oneman κλήθηκαν να φορέσουν τις φόρμες τους και να θυμηθούν τι σήμαινε για τον καθένα τους το μάθημα της γυμναστικής στο σχολείο.

Το αγαπημένο δίωρο του προγράμματος, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου περιελάμβανε δύο ώρες γυμναστικής, οι οποίες είχαν τα εξής πλεονεκτήματα: ήταν συνεχόμενες, ξεκινούσαν την σχολική ημέρα και περιελάμβαναν ένα διπλό στο άθλημα της επιλογής μας. Πρακτικά, αυτό σήμαινε πως μία ημέρα της εβδομάδας ξεκινούσε με δύο ώρες μπάλας ή μπάσκετ με τους κολλητούς μου κι αυτόματα αυτό την καθιστούσε την αγαπημένη μου ημέρα, μακράν της δεύτερης. Αν για παράδειγμα η εκλεκτή ημέρα ήταν η Τετάρτη, από την Τρίτη το απόγευμα κι έπειτα, ήμουν ενθουσιασμένος κι όταν έφτανε επιτέλους το πρωί, ξυπνούσα με διαολεμένο κέφι, κάτι που για μένα ήταν -και είναι- αδιανόητο. Το ότι η επόμενη ώρα συνήθως σήμαινε κοπάνα για να ξεϊδρώσουμε και να συζητήσουμε τον αγώνα και τα ωραιότερα γκολ, ήταν σίγουρα στα συν ενός μαθήματος που κάθε μαθητής που σεβόταν τον εαυτό του λάτρευε. Τουλάχιστον στο δικό μου σχολείο, που γυμναστική σήμαινε απλά ένα διπλό και όχι τρέξιμο, κάμψεις και λοιπές βαρετές ασκήσεις λες και παίζαμε στο ‘Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα’. Fun fact: Το ‘Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα’ (το οποίο μέχρι μια ηλικία το έλεγα ‘Ρόδα Τσόντα και Κοπάνα) είχε γυριστεί στις εγκαταστάσεις του σχολείου μου, όμως ευτυχώς, εμείς δεν είχαμε για γυμναστή τον Ρίζο.

Εφιάλτης των παιδικών χρόνων για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Αν είχα την ευκαιρία να διαγράψω ένα μάθημα από τα χρόνια του δημοτικού αυτό θα ήταν σίγουρα η γυμναστική. Κυρίως λόγο του τρελού που είχαμε για γυμναστή, ο οποίος μας έβαζε να κάνουμε από κυβίστηση και τριγωνική στήριξη, μέχρι κατακόρυφo. Γιατί κύριέ μου όταν όλα τα παιδιά στα σχολεία παίζουν μήλα και κυνηγητό, εμείς να κάνουμε την Κομανέτσι; Δεν το είχα καθόλου με τις ασκήσεις αυτές, επομένως το έριχνα στο χαβαλέ. Μιλούσα, πειραζόμασταν με συμμαθητές και όταν έφτανε η σειρά μου προφανώς και τα έκανα όλα χάλια, οδηγώντας τον γυμναστή σε συνεχόμενα facepalms. Μέχρι και κάτι σαν ωριαία αποβολή είχα καταφέρει να πάρω στο δημοτικό! Περιττό να πω πως ήταν το μοναδικό μάθημα στον έλεγχο που είχα μονίμως 9άρια. Εφιάλτης. Μετά στο γυμνάσιο και στο λύκειο όλα άλλαξαν και επιστρέψαμε στην κανονικότητα. Οι γυμναστές μας έδιναν απλά μια μπάλα, ό,τι μπάλα θέλαμε και μας έλεγαν διαλέξτε τι θέλετε και παίξτε. Έτσι μάλιστα. Η ώρα του παιδιού. Ξαναγάπησα τη γυμναστική!

Ένα μεγάλο διάλειμμα, για τον Αντώνη Τζαβάρα

Στο 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω το μάθημα της γυμναστικής ήταν ένα επαναλαμβανόμενο ανέκδοτο. Χτύπαγε το κουδούνι, όσοι δεν είχαν γυμναστική έμπαιναν για μάθημα και όσοι είχαν γυμναστική τραβιόντουσαν στο πλαϊνό μέρος του προαυλίου όπου βρίσκονταν οι μπασκέτες. Οι ίδιοι κάθε φορά 8-10 τύποι προλάβαιναν και καβάτζωναν το γηπεδάκι (μάλλον το ήθελαν και περισότερο), οι υπόλοιποι λουφάζαμε κάπου για να απολαύσουμε το παρατεταμένο διάλειμμα που στο πρόγραμμα αναγραφόταν ως ‘γυμναστική’, προσπαθώντας να μη δίνουμε στόχο.

Εννοείται ότι όλοι φορούσαμε φόρμες. Όχι μόνο στη γυμναστική: back then, τα αγοράκια τη βγάζαμε με φόρμες όλη μέρα, κάθε μέρα. Τα κορίτσια είχαν αυτό το παράξενο βίτσιο: τις έφερναν μαζί τους και άλλαζαν μόνο για την ώρα της γυμναστικής. Για να τις δει με αθλητική περιβολή ο βαριεστημένος γυμναστής και να μην τους βάλει απουσία. Μετά, εκείνος επέστρεφε στο τσιγαράκι του και τα κορίτσια επέστρεφαν στις τουαλέτες για να ξαναλλάξουν. Καμιά φορά πηγαίναμε κι εμείς. Το πρώτο ποιοτικό μπανιστήρι της ζωής μας έγινε με αφορμή αυτές τις λύκρα φόρμες που ήταν στη μόδα τότε, που το ‘από πάνω’ τους ήταν σαν μπουφανάκι με φερμουάρ και το κάτω μέρος σαν όλεθρος με λάστιχο στη μέση.

Train for Pleasure‘ λέει άλλωστε κι η Bodytalk, μην πιέζεις τον εαυτό σου, κάνε την γυμναστική που σε εκφράζει.

Γυμναστική=Μπάλα για τον Γιώργο Μυλωνά

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην φοράω φόρμα την ώρα της γυμναστικής, αφού μέχρι τη δευτέρα λυκείου -πραγματικά δεν θυμάμαι τι άλλαξε την τελευταία χρονιά- δεν πρέπει να είχα φορέσει κάτι άλλο πλην φόρμας στο σχολείο. Σε κάθε διάλειμμα παίζαμε ποδόσφαιρο. Η μόνη διαφορά την ώρα της γυμναστικής ήταν ότι παίζαμε ποδόσφαιρο περισσότερη ώρα χωρίς να μας διακόψει το κουδούνι. Παρόλα αυτά, υπήρχαν κάποιου είδους οχλήσεις. Απο τη γυμνάστριά μας, η οποία επί τρία χρόνια (στο γυμνάσιο αναφέρομαι) δεν μας έκανε ποτέ ούτε ζέσταμα, αλλά κάθε φορά διάλεγε έναν από εμάς για να της κάνει μια μικρή εξυπηρέτηση. Όπου εξυπηρέτηση, σήμαινε να πάει μέχρι το κυλικείο και να της αγοράσει μια τυρόπιτα, την οποία έτρωγε όσο εμείς παίζαμε μπάλα. Οπότε, γυμναστική για μένα σήμαινε αχαλίνωτη μπάλα, αρκεί να μην ήταν εκείνη η μέρα του μήνα που θα έπρεπε να πάω εγώ την τυρόπιτα στη γυμνάστρια και να χάσω χωρίς ουσιαστικό λόγο ένα ακόμα ποδοσφαιρικό και σημαντικότατο για την εφηβική μου ψυχή πεντάλεπτο.

Έβαλε μέσο για να περάσει, ο Πάνος Κοκκίνης

Από το δημοτικό ως και την 3η γυμνασίου, όταν δηλαδή μου πήρε η μάνα μου βίντεο και έλιωνα κάθε μέρα βλέποντας μίνιμουμ 3 ταινιές (κανονικές, όχι Chasey Lain φάση), ήμουν μαθητής του 19. Το μόνο μάθημα που μου χάλαγε τον μέσο όρο ήταν η γυμναστική. Την σιχαινόμουν. Και εκείνη μου το ανταπέδιδε επί δέκα. Αλλά, ως γνήσιο φλωράκι, πάλευα εμμέσως να προσπαθώ να παίρνω και εκεί καλό βαθμό.Με το να βοηθάω τη γυμνάστρια να μαζέψει τις μπάλες, να μην προκαλώ σαμάτα και να της υπενθυμίζω συνέχεια πως ήμουν  κατά συρροήν απουσιολόγος. Άμπαλος, σου λέω, εντελώς. Μοναδική παρηγοριά ότι έκανα καλά σκριν στο μπάσκετ και ήμουν ΟΚ -λόγω όγκου- τερματοφύλακας. 

Η λαμπρή καριέρα στο βόλεϊ, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Η Γυμναστική ήταν το αγαπημένο μου μάθημα, με εξαίρεση την Α’ και Β’ Δημοτικού, που η Βαλκάνια γυμνάστρια μας μας έβαζε να κάνουμε κωλοτούμπες. Εγώ δεν ξέρω να κάνω κωλοτούμπες και συνεπώς, γινόμουν ρεζίλι. Προφανώς και φορούσα φόρμα τις μέρες της γυμναστικής, αλλά όπως έγραψε και ο Αντώνης, προφανώς φορούσα φόρμα και τις υπόλοιπες. Ο κόσμος των τζιν ή των λινών παντελονιών ήταν ένας κόσμος που ευχόμουν με όλη μου την καρδιά να καταστραφεί. Μου ήταν απλά ασύλληπτο να βλέπω συμμαθητές να φοράνε τζιν και να παίρνουν απουσία την ώρα της γυμναστικής. Μιλάμε για την πιο ανώφελη επανάσταση στην ιστορία της εκπαίδευσης.

Τέλος πάντων, στο γυμνάσιο αναδείχθηκε το ταλέντο μου στο βόλεϊ όταν μας ανέλαβε μια Κύπρια γυμνάστρια, η οποία αντικατέστησε έναν φοβερά περίεργο γυμναστή με σκοπό ζωής να μας πείσει ότι το χάντμπολ είναι το σπουδαιότερο ομαδικό άθλημα και ότι όσο παίζουμε μπάλα ή μπάσκετ ή βόλεϊ, είμαστε θύματα κάποιας προπαγάνδας. Με την κυρία Κόνιαλη, έπαιξα το καλύτερο βόλεϊ της ζωής μου, με σερβίς από κάτω και καρφιά που έστελναν την μπάλα σταθερά προς το θεό και όχι προς το έδαφος. Θα της το χρωστάω για πάντα.

Μπορεί σήμερα να μην παίζω πια βόλεϊ, όμως συνεχίζω να φοράω τη φόρμα μου και να κάνω τη γυμναστική που απολαμβάνω, η οποία σίγουρα δεν είναι το χάντμπολ.

Μπορεί η καθημερινότητά μας να μην έχει πια το ευχάριστο διάλειμμα της γυμναστικής όπως το σχολείο, όμως είναι στο χέρι σου να ακολουθήσεις το μήνυμα ‘Loosen Up‘ της Bodytalk και να κάνεις από μόνος σου τη γυμναστική που σε χαροποιεί. Όταν αυτή μάλιστα δεν ακολουθείται από 2 ώρες μαθηματικών, ίσως είναι και καλύτερη. Το σίγουρο είναι ότι με τα ρούχα της Bodytalk, θα είσαι κατάλληλα ντυμένος όλες τις ώρες, για κάθε δραστηριότητα.