Το ’80s αντικείμενό μου που μπορεί να γίνει έκθεμα

Το ’80 είναι εκείνη η δεκαετία από την οποία όλοι, ο καθένας στον τομέα του και τα χόμπι του, έχει κάτι να θυμηθεί και να νοσταλγήσει. Από τον Eurobasket του ’87 μέχρι το ΠΑΣΟΚ και την πολλά υποσχόμενη θητεία του. Μαζί με αυτά, το ’80, για τους περισσότερους από εμάς, συμβολίζει και την εποχή της αθωότητας, των πρώτων μας μουσικών, αγώνων, ερωτικών επιτυχιών και αποτυχιών.

Όπως καταλαβαίνεις, η είδηση ότι στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, από τον Ιανουάριο μέχρι το Μάρτιο του 2017 θα τιμηθούν τα 80’s σε μία έκθεση που υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσει τα 4000 αντικείμενα από εκείνη την δεκαετία, δεν χαρήκαμε απλώς. Συγκινηθήκαμε as well, που λένε και οι Άγγλοι.

Όταν δε, μάθαμε ότι στο όλο αφιέρωμα θα μπορούμε να συμμετάσχουμε και εμείς με ένα δικό μας αντικείμενο με μοναδική προϋπόθεση αυτό, να είναι γεννημένο ή να αφορά σε εκείνη τη δεκαετία, πετάξαμε και τη σκούφια μας. Από χαρά και περηφάνια που μπορούμε να αποτελέσουμε κομμάτι ενός τέτοιου αφιερώματος.

Παρεμπιπτόντως, πάρε μία γεύση του τι πρόκειται να γίνει σε λίγους μήνες στην Τεχνόπολη:

Το τι δώσαμε, θα το δεις παρακάτω. Πριν περάσουμε σε αυτό, σου έχουμε πολύ καλά νέα: Σε περίπτωση που ζήλεψες γιατί έχεις και εσύ Κάτι από το Ογδόντα που θέλεις να μοιραστείς στα GR80s δεν έχεις παρά να επισκεφθείς τη σελίδα των διοργανωτών και να μάθεις τις λεπτομέρειες που θα ανάψουν το πράσινο φως της συμμετοχής σου. Πράγματι, αυτά είναι καλά νέα.

Για την ώρα, μπορείς να χαζέψεις τη δική μας συνεισφορά.

Προσοχή, προσοχή: Νοσταλγία αλέρτ.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson

Το εισιτήριο του ημιτελικού του Eurobasket ’87 με τις 12 υπογραφές, ο Θανάσης Κρεκούκιας

Είναι από τα σημαντικότερα αθλητικά κειμήλια που έχω στην κατοχή μου. Για να είμαι ειλικρινής, πολύ αμφιβάλλω αν κάποιος άλλος έχει κάτι ανάλογο. Πρόκειται για το εισιτήριο του ημιτελικού στο Eurobasket του 1987, ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο, σπάνιο και ανεκτίμητο, είναι οι 12 υπογραφές των παικτών της Εθνικής. Στο μπροστά μέρος εκείνες του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Φάνη και στο πίσω, οι υπόλοιπες εννιά (Φασούλας, Καμπούρης, Φιλίππου κλπ). Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε πώς το απέκτησα, ιδού: Eurobasket 1987, η ιστορία ενός εισιτηρίου.

Μια φωτογραφική Zenit, ο Γρηγόρης Μπάτης

Έχουν ξεμείνει/επιβιώσει ελάχιστα πράγματα από την παιδική μου ηλικία. Ίσως γιατί οι γονείς μου ζούσαν το ‘τότε’ έντονα και δεν τους ένοιαζε να κρατήσουν τις αναμνήσεις. Ίσως πάλι επειδή δεν τρέφω ιδιαίτερη αγάπη για τα αντικείμενα. Τα λίγα όμως που έμειναν, είναι κι αυτά που αξίζουν. Όπως η αγαπημένη φωτογραφική Zenit, που φτιάχτηκε σ ένα από τα εργοστάσια της Σοβιετικής Ένωσης. Κι αν δεν ευχαριστήθηκα τη χρήση της, αφού η μικρή μου ηλικία δεν επέτρεψε παρά μόνο μερικά κλικ σαν παιχνίδι, ευχαριστήθηκα, ευχαριστιέμαι, θαυμάζω, νοσταλγώ τ’ αποτελέσματά της. Δεν έχει σχέση με τις ευκολίες που συναντάμε στις φωτογραφικές των κινητών μας ή σε μηχανές που σπρώχνοντας απλά το κουμπί στο “auto”, ρυθμίζουν αυτόματα την εστίαση. Είχε το παίδεμά της, απαιτούσε το ενδιαφέρον σου, αλλά αυτό (μεταξύ άλλων) την έκανε πιο θελκτική. Το δύσκολο άλλωστε, είναι πάντα πιο συναρπαστικό, πιο γοητευτικό. Αντιθέτως, οι ευκολίες, έχουν κάνει πιο δύσκολους τους ανθρώπους. Στο θέμα μας τώρα… Ο χρόνος λειτούργησε αντιστρόφως ανάλογα για τους δυο μας, αφού τα κλικ μου αυξήθηκαν και εκείνης δεν έχουν πλέον χρησιμότητα. Σταμάτησε να δουλεύει, αλλά την κάνει τη δουλειά της. Έχει γεμίσει με εικόνες από τα χρόνια της νιότης δεκάδες άλμπουμ με πολύχρωμα και ολίγον κιτς εξώφυλλα σαν υπογραφή των 80’s, σκορπίζει αναμνήσεις με την παρουσία της στο χώρο του εργένικου σπιτιού μου και όταν ξανανταμώσαμε σ’ ένα υπόγειο του πατρικού μου, η οσμή του δερμάτινου προστατευτικού της, γύρισε το μυαλό μου 25 έτη πίσω. Κι αυτές, νομίζω πως ήταν οι καλύτερες εικόνες που γέννησε ποτέ.

Ένα βινύλιο του Σαββόπουλου, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Και συγκεκριμένα το δίσκο ‘Τα τραπεζάκια έξω’ που κυκλοφόρησε το 1983. Εγώ γεννήθηκα το 1986 και όχι, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έκανα ως βρέφος δεν ήταν να αγοράσω Νιόνιο, έστω κι αν τραγουδούσε “πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά“. Τον αγόρασαν όμως οι γονείς μου και υπήρχε για αρκετά χρόνια στο πατρικό μου, μαζί με αρκετά βινύλια της εποχής. Όταν μετακόμισα, πήρα μαζί και το δίσκο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα μου έρθει να βάλω το ‘Ας αρχίσουν οι χοροί’ στη διαπασών. Είμαι και γλεντζές άλλωστε.

Έναν τόμο για το θέατρο, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αυτός ο οδηγός, αυτός ο μαύρος τόμος, υπήρξε για χρόνια η βάση του σταθερού τηλεφώνου στο σπίτι της γιαγιάς μου. Η καθημερινότητα και η από σπόντα χρήση του τον είχε καταστήσει σε ένα άψυχο αντικείμενο. Δηλαδή αν ερχόταν ένας δικτάτορας της τέχνης και μου ‘λεγε “φέρε μου παιδί μου τη δίμηνη επιθεώρηση για το θέατρο“, θα του ‘λεγα “πώς είναι να είσαι δικτάτορας της τέχνης;” ή κάτι τέτοιο άσχετο γιατί δεν θα είχα ιδέα για τι μιλάει. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους συντελεστές και τους δημοσιογράφους που έβγαζαν αυτό το πολύ έγκυρο (όπως έμαθα ο άσχετος) περιοδικό, αλλά μεγάλωσα θεωρώντας το μια μαύρη βάση για το σταθερό της γιαγιάς μου. Δυστυχώς δεν πρόλαβα ποτέ να τη ρωτήσω τι δουλειά είχε στο σπίτι μας το Θέατρο 64/66.

Ένα βινύλιο του ‘Dirty Dancing’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Έχουμε πολλά βινύλια στο σπίτι και τα περισσότερα τα άκουγα μέχρι και αρκετά χρόνια αργότερα από την επίσημη αντικατάσταση. Την αντικατάσταση του πικ απ μας από το sound system που αγόρασαν δώρο οι γονείς μου στην αδερφή μου εννοώ. Τότε είχαμε χαρεί και οι δύο – το πράγμα όλο σχεδόν πλησιάζε τις διαστάσεις event στο σπίτι – αλλά με τον καιρό η όψη των βινυλίων στο σύνθετο άρχισε να μου προκαλεί μελαγχολία. Είπα να βγάλω τη σαουντρακάρα του ‘Dirty Dancing’ να πάει μια βόλτα λοιπόν, μιας που μου κράταγε παρέα τα απογεύματα που φανταζόμουν ότι κι εγώ κάποια στιγμή θα μάθω να ισορροπώ πάνω στα χέρια κάποιου, χωρίς να σκάω σα σακί στο πάτωμα. Το συγκεκριμένο βινύλιο το είχα λιώσει και το τσακισμένο του πια εξώφυλλο επίσης. Για κάποιον λόγο κιόλας έχω γράψει τις λέξεις “‘6 Pictures’ στο οπισθόφυλλο. Μπορεί τότε να είχα σκεφτεί ότι μέχρι να μάθω να ισορροπώ, θα μπορούσα να μάθω αγγλική ορθογραφία πάνω στον Patrick Swayze. Με την απορία θα μείνω.

Η φανέλα του Αναστόπουλου απ’την Αβελίνο, ο Θέμης Καίσαρης

Καλοκαίρι 1987. Ευρωμπάσκετ, Γκάλης, είμαστε πια πρωταθλητές, It’s the final countdown, καύσωνας, η μεγαλύτερη τραγωδία της μεταπολίτευσης, χιλιάδες νεκροί. Πιο 80’s δεν γίνεται. Γίνεται μόνο αν στο ίδιο καλοκαίρι προσθέσεις τη μεταγραφή του “μουστάκια” στο Καμπιονάτο. Ο Νίκος Αναστόπουλος παίρνει μεταγραφή για το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Με μουστάκι, με βίλα, με Πόρσε, με απαράμιλλο 80’s στιλ. Δεν έχει σημασία το πως τα πήγε στο γήπεδο. Σημασία έχει πως πήγε, έπαιξε και έφερε πίσω μια φανέλα για τον μικρό που την ήθελε σαν τρελός. Μια μέρα θα σας πω και τι έχει γράψει με στιλό ο ίδιος ο Αναστόπουλος στην ετικέτα.

Την Ντενεκεδούπολη, η Έρρικα Ρούσσου

‘Η Ντενεκεδούπολη είναι μια πολιτεία αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο ή γυαλί. Είναι ολόκληρη φτιαγμένη από ντενεκέδες’. Δεν θέλω να είμαι βέβηλη, όμως για να πω την αλήθεια μου, ποτέ δεν ήμουν φαν της γραφής της Ευγενίας Φακίνου. Παρόλα αυτά, το ένα και μοναδικό πράγμα που θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, είναι η τρομερή χαρά με την οποία παρακολουθούσα το κουκλοθέατρο της Ντενεκεδούπολης. Δεν ξέρω τι ακριβώς με εντυπωσίαζε τόσο. Αν ήταν οι ντενεκέδες που μιλούσαν ή το όλο κόνσεπτ ‘αντικείμενα που μιλάνε’. Το θέμα είναι ότι κατάφερναν να με κρατήσουν ακίνητη όση ώρα έπαιζαν και έλεγαν τα δικά τους.

Τον δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, μου τον έβαζε η μαμά μου (όπως μου πε χρόνια αργότερα) κάθε φορά που ήθελε να τα βάλει με την υπερκινητικότητά μου. Σύμφωνα με μαρτυρίες, μόλις αυτός έμπαινε στο πικ απ του παππού, γυρνούσα το κεφάλι δεξιά αριστερά ψάχνοντας με ανυπομονησία τη Μηλίτσα και τον Βουτυρένιο, του οποίου το όνομα προφανώς και έλεγα λάθος.

Τη βιντεοκασέτα του ’87 ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Για εμάς που μεγαλώσαμε στα 80’s δεν υπάρχουν πιο χαρακτηριστικά αντικείμενα από τις κασέτες. Βίντεο και ήχου. Ρακς Πετράκης κι έτσι. Η εν λόγω κασέτα είναι βουτηγμένη στην εϊτίλα. Αφενός γιατί είναι κασέτα και αφετέρου γιατί έχει αιχμαλωτίσει την κορυφαία στιγμή της δεκαετίας: τον άθλο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ στις 14 Ιουνίου του 1987 απέναντι στην ΕΣΣΔ. Ο Νικ Γκάλης με τριπλό σπάσιμο μέσης ανάμεσα σε τρεις Σοβιετικούς, ο τίμιος γίγαντας Αργύρης Καμπούρης, Γιοβάισαααααααα…. Όχι τρίποντο, 103-101. Μέχρι και τίτλο εκπομπής το κάναμε (κάθε Παρασκευή 00.00 στο Spor24 Radio 103,3). Όσο για την κασέτα; Επιβιώνει ακόμα. Η πλάκα είναι ότι όταν το παιχνίδι τελείωσε και η Ελλάδα νίκησε τον “γίγαντα” που ονομάζεται Σοβιετική Ένωση ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος φώναξε “είναι το τέλος”. Που να ‘ξερε ότι τότε ήταν η αρχή.

Και εδώ, βλέπουμε το Γιώργο Μαρκατά από το GR80s λίγο πριν πάρει τα αντικείμενά μας και φύγει για την έκθεση. Άμα θέλεις να χαζέψεις και άλλα αντικείμενα και την ιστορία τους, πριν τα δεις από κοντά:

Instagram / Twitter / Youtube

*η έκθεση GR80s θα διεξαχθεί από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάρτιου του 2017 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων σε σύμπραξη με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.