Το app που μου έχει λύσει τα χέρια

Δεν θα κρίνουμε τώρα το αν ήταν καλύτερα τα χρόνια που άκουγες ένα τραγούδι και έπρεπε να ρίξεις τα μούτρα σου και να πας μέχρι τον dj για να σου πει ποιο είναι (αν είχε όρεξη να σου πει, βέβαια). Δεν ήταν καλύτερα. Δεν υπήρχε το Shazam. Τα παραδείγματα του πώς δεκάδες apps έχουν κάνει ευκολότερη τη ζωή μας δεν χωράνε ούτε σε παράγραφο ούτε σε ολόκληρο βιβλίο. Το ακόμα πιο σπουδαίο με τις μέρες μας είναι ότι τεχνολογικά κολέγια όπως το Athens Tech College σου δίνουν την ευκαιρία να φτιάξεις εσύ το επόμενο μαγικό βήμα στο χώρο της τεχνολογίας.

Μέχρι να μιλάνε όλοι για το app που σχεδίασες, οι δημοσιογράφοι του Oneman γράφουν για το αγαπημένο τους app (που πιθανότατα θα εύχονταν να έχουν σχεδιάσει πρώτοι).

Το Foursquare, για τον Χρήστο Δεμέτη

Foursquare it is. Εδώ υπάρχει βέβαια ένα μικρό ‘πρόβλημα’. Από όταν ενσωματώθηκε το ένα στο άλλο, ή μάλλον από όταν έγινε ένα παράλληλο app με το Swarm, το Foursquare έχασε την απλότητα του. Έγινε και κοινωνικό δίκτυο, μέσο δικτύωσης, stalking parade, εργαλείο για να μαζεύεις reactions και άλλα τέτοια ωραία αγγλικά τεχνολογικά που περιγράφουν με λίγα λόγια ότι μπορείς να επικοινωνήσεις με άλλους χρήστες μέσω μηνυμάτων και να καυλαντίσεις διαδικτυακά.

Πάμε παρακάτω. Το Foursquare είναι εργαλείο. Είναι μια ανοιχτή πλατφόρμα σχολιασμού, βαθμολόγησης και καταγραφής προτιμήσεων για μπαρ, εστιατόρια, θέατρα, ξενοδοχεία, μέρη που μπορείς να επισκεφτείς σε μέρη που δεν ξέρεις. Ή σε τόπους που γνωρίζεις, αλλά δεν τους ξέρεις αρκετά καλά. Βάζεις βαθμό, κάνεις το σχόλιο σου, βρίσκεις χάρτες, οδηγίες για να πας σε κρυφά και μη σημεία, εντοπίζεις τα αγαπημένα σου, φτιάχνεις τις δικές σου λίστες και ενίοτε επωφελείσαι από τις προσφορές που βγάζουν μαγαζιά αν κάνεις check in όντας εντός τους. Άρα παραμένει χρησιμότατο και πολύ πιο παραστατικό από όλα τα υπόλοιπα του ανταγωνισμού. Επίσης, είναι ελαφρύ και όμορφο αισθητικά. Προσωπικά, εδώ και τρία σερί καλοκαίρια και τρεις σερί χειμώνες έχω βρεθεί σε πόλεις εσωτερικού και εξωτερικού και ακούω να μου λένε.

“Πού να πάμε για φαΐ; Τι προτείνει αυτό το Foursquare που έχεις;”. Και τους λέω πού να πάμε, και τους λέω επίσης να το κατεβάσουν κι εκείνοι το ρημάδι, αλλά δεν το κάνουν. Παιδιά, τσάμπα είναι. Α, και μην νομίζετε πως πληρώνομαι από το Foursquare.

To Google Maps, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Πήρα δίπλωμα οδήγησης λίγο πριν γίνω 20 χρονών και ξεκίνησα να οδηγώ κανονικά (δηλαδή κάθε μέρα) περίπου στα 26 μου. Αυτό σημαίνει ότι πιο πριν μετακινούμουν είτε με φίλους μου, είτε με ταξί και συγκοινωνίες κι επομένως, δεν ξέρω πώς να πάω σε πάρα πολλά μέρη της Αθήνας (είναι γνωστό ότι αν δεν οδηγείς δεν προσέχεις άλλωστε). Σιγά-σιγά μαθαίνω, αλλά ακόμα δεν είμαι απ’ αυτούς που ξέρουν 2-3 εναλλακτικές διαδρομές για κάθε προορισμό. Αν δεν υπήρχαν οι χάρτες του Google Maps κι η άγια αυτή ρομποτική γυναίκα που μου δίνει φωνητικές εντολές πού ακριβώς να στρίψω, πιθανότατα θα περνούσα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κάνοντας άσκοπους κύκλους. “Μα πριν υπήρχαν κανονικοί χάρτες, το ηλεκτρονικό θες εσύ;” θα ρωτήσεις και θα σου πω “Ναι“.

Βρίσκεις αμέσως πού θες να πας, με 2-3 εναλλακτικές διαδρομές με ή χωρίς διόδια και live ενημέρωση για την κίνηση. Τα έχουν αυτά οι παλιομοδίτικοι χάρτες; Google maps λοιπόν, κι ας φρικάρει καμιά φορά και μου προτείνει να πάω κάπου μέσω Λαμίας. Χωρίς αυτό, μπορεί να οδηγούσα πολύ λιγότερο και σίγουρα θα χανόμουν πολύ συχνότερα.

Το Whatsapp, για την Έρρικα Ρούσσου

Οι φορές που κοιτάω το κινητό μου είναι πολύ συγκεκριμένες. Αλλά και πάρα πολλές (συγγνώμη, Στέφανε). Πιο ψηλά στην κατηγορία ‘περνάω καλά με το κινητό μου’ είναι οι φορές που σκρολάρω σαν να μην έχω ζωή το newsfeed του Instagram και φυσικά, αυτές που βρίσκομαι στο Whatsapp. Και μιλάω. Ή απλά διαβάζω τα μηνύματα στο γκρουπ που έχω με τις φίλες μου. Το Whatsapp με έκανε να ξεχάσω τι θα πει κανονικό μήνυμα, sms. Άσε που, με έχει κάνει να αποδεχτώ το ‘διαθέσιμη’ ως ένα χαρακτηρισμό που με αντιπροσωπεύει (όχι όπως διαβάζεται). Whatsapp, σου χρωστάω μία ωδή τώρα που το ξανασκέφτομαι. Coming soon.

Το Whatsapp, για τον Πάνο Κοκκίνη

Τη θαυμάζω την Έρρικα, αλλά δεν της ‘κλέβω’ το app για αυτό το λόγο. Η αλήθεια είναι ότι αυτό και το Google Maps είναι τα δυο που χρησιμοποιώ περισσότερο. Το ένα είναι σούπερ χρηστικό, το άλλο όμως μου έχει επιτρέψει το ακατόρθωτο. Να αισθανθώ πάλι 18 χρονών. Εννοώντας ότι, από τη στιγμή που φλάσαρα και έφτιαξα ένα group το οποίο βλέπω μόνο εγώ και οι 4 παιδικοί μου φίλοι, όλοι πλέον οικογενειάρχες και με δύσκολο ωράριο, μπήκε ξανά η ‘καφρίλα’ στη ζωή μου. Κάθε φορά που το κοιτάζω αισθάνομαι ότι είμαι πάλι 18, πίσω στις καρέκλες κάποιας καφετέριας στην πλατεία Δαβάκης στην Καλλιθέα, και μπορώ να σχολιάσω μαζί τους ότι μου συμβαίνει ή ότι περνάει μπροστά μου. Μας έκανε και πάλι παρέα. Όσο γελοίο και αν ακούγεται τώρα που το κοιτάζω γραμμένο. Είναι, ωστόσο, αλήθεια 100%. Άσε μου σταμάτησε να μου βγαίνει η πίστη στα τηλέφωνο προσπαθώντας να κανονίσω σε ποιον παιδότοπο θα πάμε τις Κυριακές.

To Viber, για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Το κινητό μου έχει ελάχιστες εφαρμογές, περισσότερο γιατί είμαι άνθρωπος του desktop ακόμα (βαστάμε γερά, σύντροφοι) και κάτι λιγότερο γιατί η συσκευή μου δε σηκώνει και πολλά-πολλά (και είμαι εντάξει με αυτό). Αν κάτι όμως χρησιμοποιώ ανελλιπώς είναι το Viber. Δοκίμασα την τύχη μου και με άλλες παρόμοιες, αλλά το λιγότερο βαρετό περιβάλλον του Viber μου ταιριάζει καλύτερα. Έχω κάνει και τόσο κόσμο να αλλαξοπιστήσει που σε λίγο θα ζητήσω ποσοστά. Πρέπει να κάνω όμως κι ένα shout-out στο Taxibeat που πρέπει πραγματικά να είναι η ελληνική εφαρμογή με τις υψηλότερες προδιαγραφές. Ειδικά στις περιπτώσεις που γυρνάς αργά σπίτι και δεν έχεις καμία όρεξη να δοκιμάζεις την τύχη σου δεξιά κι αριστερά, το Taxibeat την κάνει τη δουλειά με το παραπάνω.

Το Trip Advisor, για τον Αντώνη Τζαβάρα

Ίσως το πιο χρήσιμο ταξιδιωτικό app, ειδικά από τη στιγμή που θα φτάσεις στον προορισμό σου. Θα σε βοηθήσει με τα μουσεία και τα αξιοθέατα (ώρες λειτουργίας, τιμές εισιτηρίων, πλησιέστερες στάσεις μετρό και λεωφορείων), με τα εστιατόρια και τα μπαρ, ενώ αν το εμπιστευθείς πάρα πολύ, θα σου προτείνει και μερικές ενδιαφέρουσες διαδρομές στο μέρος που βρίσκεσαι ή κάποιες κοντινές εκδρομές. Αν φροντίσεις να κατεβάσεις το ανάλογο City Guide πριν ταξιδέψεις, θα τα έχεις όλα αυτά στο κινητό/tablet σου – μαζί με λειτουργικούς χάρτες – χωρίς να ξοδεύεις δεδομένα και να σε σκίζει το roaming. Μπορεί να αποδειχτεί αρκετά χρήσιμο και στην προετοιμασία του ταξιδιού (στο κλείσιμο του ξενοδοχείου, πχ.) αλλά αυτό χρειάζεται λίγη εξοικείωση. Για να μην χαθείς στις κριτικές των παράξενων που βαθμολογούν χαμηλά επειδή τα πλακάκια είναι τοποθετημένα ψαροκόκαλο και τους τη σπάει ή των υπερκαλόβολων που δίνουν αέρα πόντους σε οποιοδήποτε κατάλυμα προσφέρει περισσότερες ανέσεις από ένα ιγκλού.

Το ITV shows, για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Πήγα να πω για το Google Maps αλλά μετά θυμήθηκα ότι είμαι κινητή πυξίδα. Εκεί όμως που χάνω τον μπούσουλα κανονικότατα είναι το “σε ποιο επεισόδιο έχω αφήσει την τάδε σειρά”. Καμία ελπίδα. παλαιότερα εφήρμοζα κάτι μεθόδους που θα ζήλευε και ο Νας αλλά ευτυχώς κάποιοι καλοί άνθρωποι αποφάσισαν να με βοηθήσουν στο να βάλω σε μια τάξη το ποιες σειρές έχω δει αλλά κυριότερα ποια επεισόδια υπολείπονται από το να ολοκληρώσω μία σειρά. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι κάθε μέρα που περνάει, αυτό το κόκκινο εικονίδιο με το πόσα επεισόδια έχω ‘χάσει’ ολοένα και μεγαλώνει σε αριθμό. Και χρειάζομαι 2-3 καλοκαίρια μου φαίνεται για να μειώσω έστω και λίγο τη χασούρα.

To Google Maps, (και) για τον Πάνο Σεϊτανίδη

Ήρθε η ώρα της εξομολόγησης. Είμαι από τους τύπους που ακόμα κι αν έχουν στα χέρια τους ένα κινητό που να μπορεί να σε συνδέει απ’ ευθείας με τη NASA και να επεξεργάζεται αλγόριθμους ακόμα άγνωστους στον ανθρώπινο νου, το χρησιμοποιούν συνήθως για. κλήσεις. Άντε και κανένα μηνυματάκι στο τσακίρ κέφι.  Προσπαθώντας όμως να προφτάσω την εποχή μου, άρχισα να συστήνω εαυτόν σε κάθε λογής, πρόθυμη και διαρκώς διαθέσιμη εφαρμογή. Στη δική μου περίπτωση, δεν είναι η πλοήγηση η ξελογιάστρα. Εκεί το καμένο μου μυαλό λειτουργεί ακόμα. Σύστησέ μου τη Σίντυ Κρόφορντ και 30 δευτερόλεπτα μετά θα έχω ξεχάσει το όνομά της. Πέρασέ με από στενά στα άδυτα της Κυψέλης και θα θυμάμαι το δρόμο για μία αιωνιότητα. Καμένος επεξεργαστής και μη επισκευάσιμος. Το GM λοιπόν, αποτελεί φίλο μου καλό γιατί διαβάζει την κίνηση με τρομακτικό ρεαλισμό. Όταν κάνεις 500 χιλιομετράκια την εβδομάδα, ο χρόνος είναι πιο πολύτιμος κι από χρήμα. Γνωρίζοντας λοιπόν πόση ώρα πραγματικά χρειάζομαι για κάθε προορισμό στη χαοτική Αθήνα, ανεξαρτήτως ώρας, μέρας και καιρού, είμαι ένας λίγο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Ευχαριστώ Google Maps.

Το FaceTime, για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Θα ορκιζόμουν ότι το καλύτερο app ήταν αυτό με τους χάρτες στο iphone, αν με είχε βοηθήσει έστω και μια φορά. Όσοι έχετε iPhone εκεί έξω θα με καταλάβετε. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να βρω το σωστό δρόμο. Αντίθετα θα μου βγάλει όλες τις επιλογές πχ της οδό Καλαβρύτων στην Αιτωλοακαρνανία, αλλά ποτέ στον δήμο που πραγματικά θέλω να πάω. Πρόσφατο παράδειγμα στον τελευταίο γάμο που πήγα (με πήγε δηλαδή) και βρέθηκα στη μέση του πουθενά. Όχι, βέβαια, ότι όλα τα apps είναι του διαβόλου. Υπάρχουν κάποια εξαιρετικά χρήσιμα, όπως το Soundhound (αντίστοιχο του shazam) που μου επιτρέπει να βρίσκω την απάντηση στην ερώτηση “αχ πως το λένε αυτό που παίζει” και μετά να κάνω τον έξυπνο, αν και μεταξύ μας – στην εποχή που ζούμε εξάλλου – θα πρέπει να ξεχωρίσω ένα από τα apps επικοινωνίας. Το viber ήταν το πρώτο (και παραμένει αυτό στο οποίο η ομάδα του Κουκακίου το πάει κορδόνι), αλλά μεταξύ μας το FaceTime είναι αυτό που λύνει τα χέρια. Γιατί βλέπεις κανονικά τον άλλον, κάτι πολύ σημαντικό αν αυτός ο άλλος ζει μόνιμα εξωτερικό. Καταλαβαίνω τη χρησιμότητα του όταν οι γονείς μου υποχρεώθηκαν να μάθουν (ΟΚ, να προσπαθήσουν να μάθουν) τι σημαίνει smartphone και tablet για “να τους βλέπουν”. Σε σημείο μάλιστα που μόνο “όταν τους βλέπουν” θεωρούν ότι όντως επικοινωνούν μαζί τους. Σκέψου το όμως. Αν σου έλεγαν πριν 20 χρόνια ότι αυτό που κάποτε λάνσαρε με μαγκιά ο Q στο Τζέιμς Μποντ, θα γινόταν τόσο εύκολα με το πάτημα του ενός κουμπιού, θα τον πίστευες; Η δύναμη της εικόνας, κύριοι… Άχαστη.

Το Taxibeat, για τον Γιώργο Μυλωνά

Δεν παίρνω ταξί πάνω από τρεις φορές το χρόνο, αλλά όταν παίρνω αυτό γίνεται μόνο μέσω Taxibeat. Μπορεί να βρίσκομαι ακόμα και μπροστά στην πιάτσα των ταξί, αλλά δεν πρόκειται να μπω, όπως συνηθίζεται στο πρώτο, και να πάω στον προορισμό μου. Ανοίγω την εφαρμογή μου, βλέπω το χάρτη, περιεργάζομαι τις φάτσες των οδηγών, τσεκάρω τα ονόματά τους, ενημερώνομαι αν ξέρουν αγγλικά ή κάποια άλλη γλώσσα -γιατί πώς αλλιώς θα ξέρουν να με πετάξουν μέχρι την Κολιάτσου- και αφού επιλέξω οδηγό, κάθομαι και χαζεύω τη διαδρομή μέχρι να φτάσει το σημείο που βρίσκομαι. Το όλο σκηνικό με κάνει να νιώθω σαν να παίζω Sims. Πέρα από την πλάκα, χωρίς να θέλω να διαταράξω κι άλλο τη σχέση μου με τους ταξιτζήδες που δεν είναι εγγεγραμμένοι στη συγκεκριμένη εφαρμογή, οι οδηγοί του taxibeat είναι πιο τυπικοί στο “πρωτόκολλο” του ταξί. Δεν πρόκειται να πάρουν άλλο πελάτη στη διαδρομή, δεν θα γκρινιάξουν που θα τους δώσεις 20 ευρώ αντί για το ακριβές αντίτιμο, δεν θα δυσανασχετήσουν που θα τους ζητήσεις να κάνουν μανούβρες για να σε φτάσουν στην πόρτα του σπιτιού σου. Και το σημαντικότερο; Δέχονται (όντας μέλη του Taxibeat) να τους βαθμολογήσεις για τις υπηρεσίες που σου παρέχουν.

Το Evernote, για τον Θέμη Καίσαρη

Πριν 5-6 χρόνια είχα δει στο Twitter ένα φανταστικό γράφημα που έδειχνε την πτώση του μέσο όρου της ηλικίας των ποδοσφαιριστών της Μπουντεσλίγκα μέσα σε δέκα χρόνια. Δεν το κράτησα. Δεν το βρήκα ποτέ ξανά, όσο κι αν έψαξα. Και ήρθε αυτός ο μαγικός, πράσινος ελέφαντας, αυτός που τα θυμάται όλα να βάλει την τάξη στη ζωή μου. Σώζει και κρατάει τα πάντα με ένα κλικ, ο,τι μπορείς να γράψεις μόνος σου και κυρίως ο,τι βρίσκεις καθημερινά στο ίντερνετ. Click, save, τέλος.

Αποτέλεσμα μια τεράστια βάση δεδομένων, με σχεδόν 10.000 σημειώσεις για το οτιδήποτε, προσβάσιμη από παντού. Κι όταν θες να βρεις κάτι, όχι πια google. Ένα search στο Evernote σου δίνει τα αποτελέσματα απ’ τη δική σου, προσωπική βάση δεδομένων για ό,τι σε ενδιαφέρει.