ORIGINALS

Το βίντεο κλιπ που σημάδεψε την εφηβεία μου

Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ κάνουν λίγο ύπτιο στο παρελθόν και γράφουν γι' αυτό το ένα κλιπ που ακουμπά μέχρι και σήμερα σε περίοπτη θέση του μουσικού τους σκληρού.

Ήσουν και εσύ ένας απ’ τους χιλιάδες νέους που χάζευε κλιπ στην τηλεόραση για άπειρες ώρες σερί; Ήσουν και εσύ ένας απ’ τους τύπους που έπαιζαν τα κλιπ στο μυαλό τους μέχρι να τελειώσει η ώρα των Αρχαίων και να βγείτε για διάλειμμα;

Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ, γνωστοί βιντεοκλιπάκηδες, ήταν σίγουρα μέγιστοι κλιπολάγνοι στα νιάτα τους, με αποτέλεσμα να δυσκολευτούν αρκετά μέχρι να καταλήξουν σε ένα. Είχαν, θα λέγαμε, έναν ευχάριστο πονοκέφαλο αυτό το απόγευμα Παρασκευής.

Ιδού τα αποτελέσματα:

Το ‘Νόχι’, για τον Γιώργο Μυλωνά

 

“Τάκη, εσύ είσαι;

Τι κάνεις;

Ναι…

Γιατί;;;;;;

Καλά…

Γεια.”

Αυτό. Τίποτα άλλο.

To ‘I’d Do Anything For Love’ του Meat Loaf, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

 

Αρχικά είναι τραγουδάρα. Από αυτά που πετυχαίνεις στο ραδιόφωνο, τα δυναμώνεις και βγάζεις τα λαρύγγια σου τραγουδώντας. Μου άρεσαν τα πάντα σχετικά με αυτό το κομμάτι, οι στίχοι, η μουσική, ακόμα κι αυτή η καλτίλα που βγάζει. Αυτό που με είχε σημαδέψει όμως ήταν το βίντεο κλιπ. 7 λεπτά με κόνσεπτ “Πεντάμορφη και το Τέρας”, με το Τέρας να σπάει καθρέφτες, να μην μπορεί να βρει την κοπέλα μέσα στον αχανή του πύργο και να χρησιμοποιεί τηλεσκόπιο(!) για να την εντοπίσει, την κοπέλα στην ανατροπή του αιώνα να τραγουδάει μαζί του και τελικά να συναντιούνται, να του λύνει τα μάγια και να χάνονται για πάντα στο ηλιοβασίλεμα πάνω στην μηχανή με την αστυνομία να μένει με τις χειροπέδες στο χέρι. Μαγικό, το θυμάμαι να παίζει στο MTV και να σταματάω αυτόματα ό,τι κάνω για να θαυμάσω την περιπέτεια του Meat Lof σαν να την βλέπω για πρώτη φορά. Ένα παραμύθι με χάπι εντ, απ΄αυτά που χρειάζεσαι όταν είσαι πιτσιρικάς και νιώθεις ότι μια ερωτική απογοήτευση είναι λόγος για να πεθάνεις. Αφού κέρδισε την κοπέλα το Τέρας, μπορείς κι εσύ. Βασικά, αφού κέρδισε την κοπέλα ο Meat Loaf, μπορείς κι εσύ.

Το ‘Imitation of Life’ των R.E.M, για την Έρρικα Ρούσσου

 

Δεν θυμάμαι πολλά βίντεο κλιπ. Ο λόγος είναι ότι όταν ακούω μουσική, μου αρέσει να κλείνω τα μάτια και να φτιάχνω δικούς μου κόσμους. Ρομαντικοκλισεδούρικο δεν διαφωνώ, αλλά τι να κάνω, ψέμματα να πω; Τέλος πάντων. Ένα από τα λίγα βίντεο κλιπ που θυμάμαι από την περίοδο που πήγαινα σχολείο και λάτρευα να συναντώ στην μικρή οθόνη του σαλονιού μου ήταν το Imitation of life των R.E.M.. Αν έχεις δει το βίντεο κλιπ, το θυμάσαι και το συνδυάσεις με την εισαγωγή μου τότε ίσως έχεις ήδη καταλάβει το λόγο. Ακριβώς, σε αυτό το εικονικά πλασμένο ξέφρενο πάρτι αναφέρομαι. Αυτό ήταν που με στιγμάτισε για να το πω και βαρύγδουπα. Βλέποντάς το, συνειδητοποίησα κάπου κοντά στα 14 μου ότι τελικά, δεν ήμουν η μόνη που ένιωθα την ανάγκη να προσποιηθώ ή να κλείσω τα μάτια και να αποδημήσω νοητά σε ένα τρελό απίστευτο πάρτι.

Το ‘Children’ του Robert Miles, για τον Ηλία Αναστασιάδη

 

Θυμάμαι περισσότερες γεύσεις από μαρμελάδες Spin Span παρά βίντεο κλιπ. Ο χρόνος που έχω περάσει χαζεύοντας βίντεο κλιπ είναι ελάχιστος -σίγουρα έχω δει περισσότερο καθαρό χρόνο από μεξικάνικα ή Φώσκολο, χωρίς να τα ‘βλέπω’ στην πραγματικότητα- με αποτέλεσμα να μπορώ να φέρω πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο τραπέζι του θέματος. Ό,τι είδα από κλιπ το είδα κάτι καλοκαίρια στο MCM όσο περίμενα να πέσει ο ήλιος για να πάω για μπάσκετ. Το ‘Children’ είναι αυτό που άφησε το μεγαλύτερο αποτύπωμα κυρίως λόγω μελωδίας και δευτερευόντως λόγω κλιπ. Αλλά ας πούμε ότι το κλιπ μου έμεινε αξέχαστο. Ασπρόμαυρο πέρα ως πέρα, με ένα κοριτσάκι στο πίσω κάθισμα να βλέπει τον κόσμο και τις πολυκατοικίες να τρέχουν δίπλα της αλλά να μην προφταίνουν το παράθυρο και μια μελωδία, όχι ασπρόμαυρη, αλλά με όλα τα χρώματα, να κουβαλάει στη φορμόλη την εφηβεία σου μέχρι σήμερα. Σταματάω γιατί θα το χοντρύνω κι άλλο.

‘Let a boy cry’ από Gala ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

 

Είναι περίεργο το πως μπορεί να περιγραφεί το “σημαδεύω”. Θα μπορούσα να διαλέξω το “Bullet with Butterfly wings” των Smashing Pumpkins, το οποίο θα έχριζα -πολύ άνετα- το soundtrack της εφηβείας μου, όταν κάποια στιγμή γυριστεί το βιογραφικό “Εις το όνομα του Rose” ή το βαθύτερο “Τα κόμπλεξ μου κι εγώ”. Σε άλλη κατηγορία του ίδιου κουίζ θα κέρδιζε ένα τραγούδι που έπαιζε κάθε μέρα πριν φύγω για το σχολείο στο GTV, αυτή η καναλάρα από το Γαλάτσι, που καθημερινά έβαζε το ίδιο πρόγραμμα. Νομίζω ότι ήταν της Γεωργιάδου και ενός ράπερ που δεν έμοιαζε όμως με ράπερ, αλλά έμοιαζε με τον Μιλιώκα. Για να το βρω όμως χρειάστηκα τη συνδρομή του google αφενός για να ανακαλύψω το μικρό όνομα της Γεωργιάδου (Στέλλα), αλλά και να φέρω στη μνήμη μου τον βαρύ σαν μολύβι στίχο: “τώρα μου μιλάει, τώρα με φιλάει, τώρα μου λέει πως τρελά με αγαπάει” και από πίσω ο ράπερ-Μηλιώκας να κοιτάει λάγνα τον φακό και να κάνει συνεχώς ένα σχήμα με τα χέρια σαν να ανήκει σε κάποια παραθρησκευτική αίρεση.

Την πρώτη θέση σ’ αυτό το βάθρο, όμως, θα πρέπει να καταλάβει το “Let the boy cry” της Gala, που ήταν πολύ της μοδός. Γενικότερα αν θυμάμαι καλά το μακρινό 1997 είχε κάνει τα πρώτα του (δυναμικά) βήματα το Mad TV. Και αν θυμάμαι καλά εκείνη την εποχή τύπου θα έδειχναν σε πρώτη πανελλήνια αποκλειστικότητα το νέο αυτό το τραγούδι. Και μας τα είχαν ψιλοπρήξει. Ε, λοιπόν. έφτασε αυτή η Κυριακή απόγευμα που θα γινόταν η πρώτη προβολή του τραγουδιού. Μόνο που θυμάμαι ότι εγώ είχα εγκαταλείψει το κρεβάτι των γονιών μου που κατοικοέδρευα εκείνη την εποχή τα Σαββατοκύριακα επειδή ακριβώς υπήρχε η τηλεόραση, η μικρή. Ο λόγος; Είχα βγάλει ότι έβγαινε στο prequel του “κι ύστερα ήρθε η γαστρεντερίτιδα”. Ήταν ένα πολύ άσχημο απόγευμα για μένα, το στομάχι μου, αλλα και την διακόσμιση του μπάνιου. Ναι. Αυτό είναι σίγουρα. Έκλεψα λίγο, όμως, έκατσα. (Συγγνώμη, αλλά κολλούσε).

Το ‘Black or White’ για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

789 

Ο Θέμης έπαιξε βρώμικα με τις αναμνήσεις μου στην σχετική κουβέντα στο γραφείο, με Bon Jovi και Aerosmith. Κι ομολογώ ότι ήμουν πολύ κοντά στην επιλογή Αμπατζή γιατί το Anything for Love είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια όλων των εποχών. Αλλά όταν μιλάμε για video clip, δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω το πώς έκανα πιτσιρίκι όταν έπαιζε το Black or White του Jackson. Ήμουν σε έκσταση από το πρώτο δευτερόλεπτο, θεωρούσα αδιανόητο η κάμερα να φτάνει από τον ουρανό με τέτοιο τρόπο στο δωμάτιο του Culkin, ενός τύπου που ήθελα να είμαι εγώ. Στο δωμάτιο με δυνατή μουσική και τους γονείς μου να κοπανάνε για να χαμηλώσω αλλά εγώ να συνεχίζω μέχρι να διαλυθούν όλα. “Dad, this is the best part”. Ηχεία, κιθάρα και απογείωση. “Eat this”. Ομολογώ ότι ακόμα και τότε μου φαινόταν φλώρικη η μελωδία μετά από τέτοια εισαγωγή αλλά μετά δεν χρειαζόσουν κάτι άλλο. Έβλεπες τον MJ να χορεύει. Είχες ό,τι μπορούσες να ζητήσεις.

Το ‘Bullet With Butterfly Wings’ των Smashing Pumpkins για τον Χρήστο Δεμέτη

 

1995. Είμαι 12 χρονών. Ακούω ελληνικό χιπ χοπ. Ημισκούμπρια, TXC, FFC, Razastarr. Στα 15 μου, έρχεται το MTV στην Ελλάδα. Στα πεταχτά, τα πρωινά, λίγο πριν πάω στην απογευματινή βάρδια του Πρώτου Αθηνών που πέρασα τα άγουρα μου χρόνια (καλά, όχι ότι ωρίμασα και ποτέ), βλέπω κλιπάκια και επιδίδομαι σε ακατάπαυστη αεροκιθαρογραφία μπροστά από την τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου. Το ελληνικό χιπ χοπ μπαίνει στο ράφι. Το OK Computer και οι Rage Against the Machine μου έχουν αλλάξει τη ζωή. Στην τηλεόραση παίζει το Bullet with Butterfly Wings. Το Mellon Collie and the Infinite Sadness έχει αγοραστεί με τα λεφτά του βδομαδιάτικου χαρτζιλικιού από το 7+7 στο Μοναστηράκι. Τιμημένη υπόγα. Πηγαίναμε μαζικά εκεί και κάναμε τις τυρόπιτες που δεν τρώγαμε, δισκάκια.

Ακούω σαν χαζός. Βλέπω το βίντεο σαν χαζός. Δυστοπία αλά 1984 και George Orwell. Η μουσική μου συνείδηση διαμορφώνεται σταδιακά. Το ίδιο και η κοινωνική μου. Η επανάσταση έρχεται μέσα από τη λάσπη. Ο άνθρωπος σηκώνεται στα πόδια του αλλά παραμένει αρουραίος παγιδευμένος στη οργή του. Το grunge ρίχνει τις τελευταίες καλές πενιές του. Πέρασαν τα χρόνια και ο Billy το’ χασε. Έμειναν όμως τα κομμάτια εκείνης της εποχής. Το Butterfly Wings όπως το έλεγα με τον αδερφό μου έπαιξε στα πρώτα ντιτζεικά μου ατοπήματα. Έπαιξε και παίζει ακόμα στα ηχεία του pc μου. Το YouTube σε ρόλο κοινωνικού λειτουργού και αναμνησιακής βιβλιοθήκης με γυρίζει είκοσι χρόνια πίσω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τότε δεν καταλάβαινα καλά τί έβλεπα. Μόνο έβλεπα. Πλέον ξέρω πως τα πλάνα βασίζονται στη δουλειά του φωτογράφου Sebastião Salgado. Ξέρω πως το κομμάτι μιλάει για τους εργάτες στα ορυχεία διαμαντιών.

Ξέρω πως ο έμμισθος σκλάβος θα σκάβει να βρει διαμάντια που θα πουλήσουν και θα αγοράσουν τα αφεντικά του κι εκείνος θα τρέφεται με σπασμένες κολοκύθες. Μέχρι να σηκώσει το κεφάλι και να “δαγκώσει” για το δίκιο του. Άλλωστε, “The world is a vampire”, δεν είπαμε; Γκα γκα γκα γκα γκαν.

Το ‘The Sign’ και το ‘Happy Nation’ (μα δεν είναι το ίδιο;) των Ace of Base για τον Μάνο Μίχαλο

 

Άτιμε Αμπατζή και άτιμε κι εσύ Χατζηιωάννου. Με αναγκάζετε να πέσω χαμηλά στην τρίτη επιλογή μου, αλλά από την άλλη σας ευχαριστώ γιατί μου θυμήσατε ότι πριν από όλες τις μουσικές καταβολές και αναμνήσεις που έχω από το πεντάγραμμο, υπήρξαν οι Ace of Base. Εκεί στο δημοτικό, στα πιο ωραία χρόνια, στις πιο αθώες αγάπες που τότε φαίνονταν μοιραίες, καρμικές και ότι θα ζήσουν αιώνια. Με την ξανθιά και τη μελαχρινή που δεν ήξερα το όνομα τους τότε καλά, αλλά δεν έπαιζε και ρόλο γιατί σημασία είχε να ακούς και να βλέπεις αυτή τη μαυρίλα, φάση Enigma σκηνοθεσία που έβγαζε το κορυφαίο pop συγκρότημα από καταβολής κόσμου. Με συγχωρείτε που διαλέγω δύο αλλά όπως αναφέρω και στον τίτλο και τα τραγούδια και τα clips μοιάζουν τόσο πολύ που τώρα 20-25 χρόνια μετά, δεν μπορώ να θυμηθώ πραγματικά ποιο μου άρεσε περισσότερο. Ωραία χρόνια.

Το ‘Nothing Compares 2U’ για τον Θέμη Καίσαρη

 

Κάψιμο εγκεφάλου. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’όσα πέρασα. Τα long play έπη των Guns N’ Roses, σε November Rain, σε Estranged, σε Slash έξω απ’την εκκλησία ή στην άγρια θάλασσα, σε θρυλικό Rainbow, σε Axl, σε καρό πουκάμισο, σε βουτιά απ’το δεξαμενόπλοιο, σε δελφίνια. To άσπρο πουκάμισο του Michael Stripe στο Losing my religion ή τo 100 χρόνια μπροστά Everybody hurts. Τις ξανθιές στο Cryin’ και στο Crazy των Aerosmith και κάπου ενδιάμεσα τη Βάνα Μπάρμπα γιατί ο Χρήστος ο Κυριαζής έχει κλάψει, για πολλές γυναίκες έχει κλάψει. Τις cheerleader στο Smells like teen spirit ή τα μοντέλα στο Freedom! και το μπουφάν που φλέγεται.

Να πάω πιο παλιά; Στην πόρωση των KLF; Στο Groove is in the heart που τραγούδι και video vlip είναι ένα; Στον Dr Alban που γυρνούσε γύρω-γύρω στην πολυθρόνα στο It’s my life και καπάκια έκανε το ίδιο ο Σάκης Μπουλάς στο Ζαμανφού; Στο Bo που τρέχαμε γύρω απ’το μπιλιάρδο και κάναμε πως σπάμε καθρέφτες σαν τον Meat Loaf που θα έκανε τα πάντα για την αγάπη, αλλά δεν θα έκανε αυτό; (Εντάξει εγώ μόνος μου το έκανα, but still)

Θα πάω στην αρχή. Εκεί που ξεκίησαν όλα. Βγήκε τον Ιανουάριο του 1990, τρεις μήνες αφού είχε κάνει πρεμιέρα το Mega και το Mega Star. Ήμουν 14 και όπου γυρνούσα το βλέμμα μου έβλεπα το ίδιο πλάνο. Close up, μαύρο φόντο, ένα κορίτσι φορούσε μαύρο ζιβάγκο, είχε ξυρισμένο κεφάλι, με κοιτούσε κατάματα και στο τέλος ένα δάκρυ έτρεχε σε κάθε της μάγουλο.

Αν δεν είχατε δει τον τίτλο της απάντησής μου, δεν θα ξέρατε για ποιο video clip μιλάω; Θα ξέρατε.