Το χειρότερο δώρο που μου έκαναν ποτέ (του Αγίου Βαλεντίνου)

Το δεύτερο πιο οικείο πράγμα στο μυαλό μας στο άκουσμα του ’14 Φλεβάρη’ είναι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. (Το πρώτο είναι το τραγούδι του Μιχάλη Ρακιντζή). Όλοι μας πιστέψαμε στον Έρωτα, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, και όλοι μας έχουμε χαθεί στους στενούς διαδρόμους μιας Ρεζέρβας ψάχνοντας το τέλειο δώρο για την αγαπημένη μας, που συνήθως ήταν και συμμαθήτριά μας.

Ενώ το ελληνικό Twitter αγκομαχά για το αν πρέπει να γιορτάζουμε σήμερα, κάθε μέρα ή ποτέ, εμείς προσπαθούμε να θυμηθούμε τα πιο άστοχα δώρα που μας έκαναν ποτέ στο βωμό του Έρωτα. Κάποιοι δεν κατάφεραν να θυμηθούν (ή δεν θέλουν να κακοκαρδίσουν κάποιο παλιό κορίτσι τους).

Να μερικές κακές ιδέες για δώρο λοιπόν.

Μία random μπλούζα, για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Πόσο ανυπόφορα σνομπ μπορεί να ακουστεί το παρακάτω κείμενο αλλά δεν πειράζει. Θα πω αρχικά ότι το να μου κάνουν δώρο κοπέλες μου δεν είναι κάτι αρκετά σύνηθες κι αυτό γιατί γιορτές γενέθλια μαζεύονται Δεκέμβρη – Γενάρη, μια εποχή που τις περισσότερες φορές με έβρισκε μόνο μου. Οι εξαιρέσεις είναι οι μακροχρόνιες σχέσεις ή έστω οι μεγάλες σχέσεις αυτής της ζωής. Αλλά για κάποιο λόγο κι έχω να το περηφανεύομαι αυτό, τα περισσότερα δώρα ήταν γεμάτα σκέψη. Ίσως επειδή είμαι κι εγώ έτσι και δεν αντέχω να μην πάρω ένα τέλειο δώρο. Ίσως γιατί τα κορίτσια που σχετίστηκαν μαζί μου σε αυτή τη ζωή ήταν όλα φανταστικά (όχι). Οπότε στην συντριπτική τους πλειοψηφία, τα δώρα που έχω λάβει από κορίτσια μου είναι σχετικά λίγα αλλά είναι καλά. Οπότε θα πρέπει να ταξιδέψω πολύ παλιά και να θυμηθώ ένα random Τ-shirt χωρίς νόημα, χωρίς λόγο, χωρίς μια κάποια συναισθηματική αξία για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Ένα random δώρο για μένα σημαίνει “και πολύ ασχολήθηκα”. Πήρα κι εγώ ένα τέτοιο δώρο τότε. Κι ομολογώ ότι η μεγαλύτερη σημασία που του έδωσα ποτέ αυτού του δώρου είναι σήμερα που γράφω για αυτό.

Το δώρο που δεν ήρθε ποτέ, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Πήγαινα Γυμνάσιο και ήταν η πρώτη ‘σοβαρή’ μου σχέση, όσο σοβαρή μπορεί να είναι μια σχέση στα 13 σου. Σε εκείνη την ηλικία, η καψούρα που νιώθεις είναι πολλαπλάσια του φυσιολογικού κι όλα τα κάνεις και τα αισθάνεσαι στην υπερβολή τους. Με τον κολλητό μου, γυρίζαμε ώρες ολόκληρες στα μαγαζιά της Κηφισιάς, προκειμένου να βρω το τέλειο δώρο. Ήταν το πρώτο δώρο που θα της έκανα κι όλα έπρεπε να είναι φανταστικά. Τελικά κατέληξα σε έναν συνδυασμό 2-3 δώρων, για να καλύψω όλα τα ενδεχόμενα και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Η μεγάλη ημέρα ήρθε κι όλο ενθουσιασμό κι αγωνία της τα έδωσα. Με ένα αμήχανο χαμόγελο, με ευχαρίστησε και με ενημέρωσε ότι έχει κι αυτή εντοπίσει το δώρο μου, απλά δεν έχει προλάβει ακόμα να πάει να μου το πάρει. 16 χρόνια μετά, όσο είδες εσύ αυτό το δώρο, άλλο τόσο το είδα κι εγώ και φυσικά αυτή ήταν η τελευταία γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου που περάσαμε μαζί, αφού δεν συγχώρησα το ατόπημά της και βασικά, λίγο καιρό μετά με παράτησε. *ήχοι θλιμμένου βιολιού

Μια πίτσα-καρδιά, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Ως γνωστόν, οι υποθέσεις τύπου ‘Άγιος Βαλεντίνος’ είναι κάτι πολύ σημαντικό όταν πηγαίνεις σχολείο και το μυαλό δεν έχει αυγατέψει. Στην τρίτη Γυμνασίου ήθελα απεγνωσμένα μια Αγγελική, η οποία δεν με έβλεπε. Και όσο δε μ’ έβλεπε εκείνη, τόσο την ήθελα εγώ. Το βράδυ της γιορτής των Ερωτευμένων, μια Τρίτη που δε συνέβαινε τίποτα, ένας πιτσαδόρος μάς χτύπησε το κουδούνι και άφησε μια πίτσα σε σχήμα καρδιάς, που στο κουτί της έγραφε ‘Για τον Ηλία’ με βιαστικά, κόκκινα γράμματα. Η καρδιά μου πετάρισε, αλλά η λογική φρέναρε την καρδιά. Η Αγγελική δεν ξέρει καλά καλά πώς σε λένε. Δεν γίνεται να ξέρει τη διεύθυνση του σπιτιού σου. Δεν μπορεί να είναι εκείνη.

Μη στα πολυλογώ, δεν ήταν η Αγγελική, ήταν ένας κολλητός μου που ακόμα δεν έχει παραδεχτεί το κακό και πρόχειρο αστείο του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της βραδιάς είναι ότι η πίτσα είχε κάποιο πρόβλημα και εγώ έβγαλα τη νύχτα στην τουαλέτα. Εννοείται ότι σκεφτόμουν συνέχεια την Αγγελική. Μόνο στους εμετούς έκανα ένα διάλειμμα για να μη σπιλώσω τη θύμησή της. Αμέσως μετά, την ξανασκεφτόμουν.

Λουλούδια από αυτόν που δεν ήθελε, για τη Δώρα Τσαμπάζη

Καταρχήν Ηλία μου, θα διαφωνήσω μαζί σου για την πίτσα καρδιά. Μια πίτσα καρδιά από όποιον και αν προέρχεται ειναι πάντα ένα εξαιρετικό δώρο, αρκεί να είναι η γεύση που προτιμάς. Εγώ φέτος του Αγίου Βαλεντίνου αυτό ζήτησα. Μια πίτσα καρδιά όλη δικιά μου. Τέσσερα τυριά η αγαπημένη μου. Συνεχίζω με τον δικό μου πόνο τώρα κλείνοντας αυτήν την παρένθεση. Δεν θυμάμαι κακό δώρο του Αγίου Βαλεντίνου. Θυμάμαι αρκουδάκια, σοκολατάκια στην εφηβεία. Ένα ταξίδι στη Ρώμη πρόσφατα, αλλά νομίζω το τραγικότερο είναι να περιμένεις από αυτόν που γουστάρεις και να σου έρχεται από αυτόν που δεν θέλεις. Και ειδικά οταν έρχονται λουλούδια. Ούτε να τα φας μπορείς, ούτε να τα φορέσεις. Αν ερχόταν πίτσα καρδιά από αυτόν που δεν ήθελα, θα την έτρωγα με πολλή όρεξη και θα γελούσα με την πρωτοτυπία του. Με τα λουλούδια τίποτα. Καμία αντίδραση. Σοκολάτες, κοσμήματα, εσώρουχα, φαγητά, ταξίδια και ρούχα παιδιά. Stick to the list.

Η πρωινή σαμπάνια, για τον Πάνο Κοκκίνη

Δεν θυμάμαι να μου έχουν κάνει ποτέ δώρο του Αγίου Βαλεντίνου. Ευτυχώς; Δυστυχώς; Τι να σου πω, δεν ξέρω. Αντιθέτως θυμάμαι τον εαυτό μου πολλές φορές να επιχειρώ να κάνω κάτι ρομαντικό. Πάντα με τραγικά αποτελέσματα. Εκείνη πάντως η φορά που μου άφησε κανονικά ψυχικό τραύμα είναι όταν ετοίμασα (όπως κάνω συνήθως) ένα ολόκληρο πακέτο δώρων που περιελάμβανε κόκκινο ολόσωμο εσώρουχο (για εκείνη), ακριβή σαμπάνια, ένα Τ-shirt με το πρόσωπό της που έγραφε πάνω το -καθόλου σεξιστικό- ‘Αναζητείται Άγγελος. Σε περίπτωση που τον δείτε τηλεφωνήστε στο 6944 ΧΧΧ ΧΧΧ’ (το τηλέφωνό μου), ένα λουκουμά (το αγαπημένο της γλυκό), ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και δυο αρκουδάκια ως ξηροκάρπι. Το μόνο πρόβλημα; Ότι δεν αντέχω ποτέ να περιμένω ως το βράδυ. Οπότε την ξύπνησα στις οχτώ το πρωί και της τα έδωσα όλα μαζί. Ενώ ήταν στο κρεβάτι. Και μετά έχυσα την σαμπάνια πάνω σε όλα. Όχι, αν αναρωτιέσαι, δεν το βρήκε καθόλου αστείο.

Ένα μπουκάλι Johnnie Walker, για τον Γιώργο Μυλωνά

Στα τέλη του ’90 είχε έρθει μια θεία μου από το χωριό -δεν την ξέρεις- να μείνει μαζί μας για μερικές μέρες, στους Αμπελόκηπους. Αφού κόπασαν οι εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις -της θείας και της μητέρας μου- την ημέρα της υποδοχής, πήγε στο δωμάτιο για να αφήσει τη βαλίτσα της και να τακτοποιήσει τα πράγματά της. Μετά από λίγο εμφανίστηκε στο σαλόνι, όπου βρισκόμουν εγώ με τη μητέρα μου -ο πατέρας μου έλειπε στα καράβια- κρατώντας ένα Johnnie Walker, το οποίο μας προσέφερε ως δώρο. Εγώ δεν έπινα, η μητέρα μου δεν έπινε, ενώ ο πατέρας βρισκόταν στα ξένα. Δεν ήθελα να κακολογήσω τη θεία, γιατί από τη μία μπορεί να μην ήξερε ότι οι εναπομείναντες στο σπίτι δεν ήταν λάτρεις του αλκοόλ και από την άλλη γιατί μπορεί να μην είχε προλάβει να μας αγοράσει κάτι πιο προσωπικό. “Θα το κρατάω σε κανένα πάρτι”, σκέφτηκα και ανακουφίστηκα πως δεν θα πήγαινε στράφι το δώρο. Η θεία μου παρέδωσε το μπουκάλι να το αφήσω στο τραπέζι που χρησιμοποιούσαμε ως κάβα. Με το που το ακούμπησα στο τραπέζι παρατήρησα ότι το μπουκάλι δεν ήταν γεμάτο. Δυστυχώς δεν το είχε τρυπήσει κάποιος. Με μια δεύτερη ματιά συνειδητοποίησα πως ήταν ανοιγμένο και κάποιος είχε ήδη απολαύσει 1-2 γεμάτες γουλιές από το περιεχόμενό του.  

Ένα ψάρι που το έλεγαν Βαγγέλη, για τον Χρήστο Δεμέτη

Χριστούγεννα, πολλά έτη πριν. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, στολισμοί, κρασιά. Δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά, αλλά πρέπει να έχουν περάσει περίπου δεκαπέντε χρόνια από τότε. Οι ετήσιοι εορτασμοί της ονομαστικής μου εορτής πραγματοποιούνται μεγαλοπρεπώς με σπιτικό τραπέζι και εδέσματα από τα χέρια της κυρα-Σούλας. Της μάνας μου κοινώς. Παράδοση που σπανίως “σπάει”. Αν “σπάσει” δηλαδή, θα ακολουθήσει δωδεκάμηνο γκαντεμιάς και ξηρασίας. Και γκρίνιας από όσους δεν γεύτηκαν τα εδέσματα της κυρα-Σούλας. Είμαστε λοιπόν στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια. Και κατά τα αναμενόμενα, καλώ στο σπίτι τους νέους συμφοιτητές μου. Μείξη παρεών με παλιούς συμμαθητές και νέες φάτσες. Συνήθως αυτές οι συνθέσεις καταλήγουν σε τραγωδία. Και τότε κατέληξαν σε τραγέλαφο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα την αφηγηθώ με επόμενη αφορμή. Έρχονται οι καλεσμένοι λοιπόν, έρχονται και τα δώρα, έρχεται και μια γυάλα με ένα ψάρι μέσα. Ψάρι τροπικό. Με μάτια σαν του Ε.Τ.

Διάλειμμα εδώ. Δηλώνω φιλόζωος. Έχω μεγαλώσει με σκύλο στη ζωή μου, με θυμάμαι να ζω με σκύλο, δεν μπορώ να διανοηθώ την ύπαρξη μου χωρίς σκύλο για να μην πολυλογώ, αλλά, δεν μπορώ να έχω κατοικίδιο σε συνθήκες εγκλεισμού. Πάντα οι σκύλοι του πατέρα μου και της οικογένειας γενικότερα, ζούσαν σε συνθήκες αυλής, ανοιχτού χώρου όσο γίνεται, σε συνθήκες διαβίωσης εκτός κλουβιού. Όταν βλέπω ζώα σε κλουβιά, κάγκελα κλπ κλπ θέλω να τα ελευθερώσω (από πίσω παίζει: “το πάθος για τη λευτεριά”). Και εν ολίγοις, για τον ίδιο λόγο δεν θα μπορούσα να δεχτώ και ένα τέτοιο ‘δώρο’. Ένα ψάρι δηλαδή μες στη γυάλα. Και μάλιστα, όπως ανέφερα και παραπάνω, μιλάμε για ένα τροπικό ψάρι, από εκείνα που πρέπει να ζουν σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες Καραϊβικής και όχι δήμου Δάφνης.

Δεν με θυμάμαι να λέω “ευχαριστώ” για το δώρο αυτό, ωστόσο έπρεπε να είμαι ευγενικός με τη συμφοιτήτρια που ενθουσιασμένη μου έλεγε παραδίδοντας το στα χέρια μου, “από εδώ ο Βαγγέλης”. Γελούσα δηλαδή με γέλιο-φωτοτυπία στη μούρη μου. Με τα πολλά η παρέα έφυγε, εφοδιάστηκα με τροφή για τον Βαγγέλη, ωστόσο ο Βαγγέλης έζησε στο σπίτι μου μόλις τρεις μέρες. Γιατί τρία μερόνυχτα μετά την άφιξη του, τον βρήκα ανάσκελα στη γυάλα του από overdose τροφής μάλλον, μιας και κάποιος είχε φροντίσει να τον ταΐσει ολίγον τι παραπάνω απ’ όσο έπρεπε.

Rip Βαγγέλη, τον ένοχο δεν τον βρήκα ποτέ. Όπως επίσης και το όνομα της συμφοιτήτριας που μου έφερε το τροπικό μου δώρο, δεν θα το αποκαλύψω εδώ. Αν τύχει και διαβάσει το άρθρο, μάλλον θα θυμηθεί το περιστατικό. Της αναγνωρίζω πάντως πως δεν είχε κακή πρόθεση. Ωστόσο, ο Βαγγέλης, ήταν για κακή του τύχη ένα απόκτημα που δεν θα έπρεπε να είχα πάρει ποτέ στα χέρια μου.