Η πραγματική θλίψη στο έντεχνο είναι οι φωτογραφίες των lyric videos

Έντεχνο τραγούδι. Με το που ακούς αυτές τις δύο λέξεις,  σου έρχονται αυτόματα στο μυαλό πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις. Θλίψη, στεναχώρια, μελαγχολία, χωρισμός, μαυρίλα, το γκολ του Κόντε στο 86, ο ΕΝΦΙΑ, με λίγα λόγια όλες οι δυσάρεστες στιγμές της ζωής.

Φαίνεται όμως πως για κάποιους, ο συνδυασμός στενάχωροι στίχοι-μελαγχολική μουσική-απογοητευμένη φωνή δεν είναι αρκετός. Όχι. Δεν φτάνουν για να υποδηλώσουν τη θλίψη. Χρειάζεται και κάτι ακόμη. Ένα έξτρα τσικ λύπης.

Αυτό το κάτι παραπάνω λοιπόν, είναι μερικά σούπερ στενάχωρα καρέ στα lyric videos των τραγουδιών, τα οποία προσπαθούν να είναι αλληγορικά και συγκινητικά και καταλήγουν από γραφικά μέχρι γελοία.

Μετά από μια βουτιά στα βάθη της θλίψης, εντοπίσαμε τα καλύτερα.

Σωκράτης Μάλαμας – Πριγκηπέσα

Ποιες είναι οι πιο δυσάρεστες καταστάσεις στη ζωή;

Μια βάρκα μόνη της σε ένα λιμάνι.

 

Δέντρα που τα χτυπάει αλύπητα ο αγέρας.

 

Ένα κορίτσι μπλεγμένο σε κόκκινες κουρτίνες(;).

 

Το ταν…Δεν μπορώ ούτε να το γράψω. Ουφ. Το τανγκό. Τρομερά στενάχωρο. Πόσες φορές δεν έχουμε κλάψει με το τανγκό;

(Κουράγιο αδέρφια)

 

Γιάννης Χαρούλης – Σου μιλώ και κοκκινίζεις

Πόσες φορές δεν σου έχει τύχει να χωρίσεις κι αμέσως να βγεις έξω να χορέψεις λίγη καποέιρα φορώντας σεντόνια; Μηχανική αντίδραση σχεδόν, θα έλεγε κανείς.

Εκτός απ’ την καποέιρα, μερικές κοπέλες σε απόλυτα συνηθισμένες, καθημερινές στιγμές. Ανεβαίνοντας σκαλοπάτια πιάνου κρατώντας ένα βιολί. Γιατί η μουσική σε ανεβάζει στα ουράνια, αλλά αυτή το βιολί της.

Χορεύοντας μέσα σε ένα λουλούδι.

Παίζοντας γυμνή σαξόφωνο. Τυπική Δευτέρα πρωί.

OK.

Τα ύστερα του κόσμου. Κυριολεκτικά.

 

Για το κλείσιμο, βροχή φυσικά, η απόλυτη απεικόνιση της στεναχώριας. Γιατί όταν έχει ήλιο είναι όλοι χαρούμενοι. Όταν χωρίζεις καλοκαίρι δεν σε απασχολεί τίποτα. Ο πιανίστας βέβαια, όρθιος κι απτόητος.

 

Νατάσα Μποφίλιου – Εν Λευκώ

 

Χμ. Το τραγούδι λέγεται εν λευκώ, οι στίχοι μιλάνε για το λευκό χρώμα της τρέλας, η στεναχώρια είναι μαύρη, ΠΡΟΦΑΝΩΣ κι όλες οι εικόνες θα είναι ασπρόμαυρες.

Φύγαμε λοιπόν. Ασπρόμαυρο παγκάκι. Φυσικά, άδειο.

Ασπρόμαυρο χέρι που ζητιανεύει.

Ασπρόμαυρο κορίτσι που κλαίει.

Ασπρόμαυροι περαστικοί.

Και η μεγάλη ανατροπή: Πώς θα δείξουμε στον στίχο “έγχρωμοί μου φίλοι” ότι είναι όντως έγχρωμοι οι φίλοι μας; Ααααπ, πετάμε μια έγχρωμη φωτογραφία για να φανεί η αντίθεση και γίναμε. Σατανικό.

 

Χρήστος Θηβαίος – Πόσο πολύ σ’ αγάπησα

 

“Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, ποτέ δεν θα το μάθεις”. Αγάπη και στεναχώρια. Τι χρειάζεται εδώ; Καλά το φαντάστηκες, πολλές καρδιές και πολλά δάκρυα.  Εύκολο.

(Αυτός μάλλον απλά λερώθηκε τρώγοντας κέτσαπ, αλλά ΟΚ)

Γίνεται να πεθάνεις απ’ την υπερβολική δόση θλίψης; Γίνεται.

 

Νότης Μαυρουδής – Πρωινό Τσιγάρο

Εύκολη περίπτωση. “Πρωινό Τσιγάρο”. Βάζουμε μερικές καλλιτεχνικές φωτογραφίες ανθρώπων να καπνίζουν.

(Η σκιά του Λορέντζο)

Μια χαρά. Το πρωινό όμως πώς θα το αναδείξουμε; Κανένα πρόβλημα. Τι πιο πρωινό απ’ την ανατολή του ήλιου;

Άντε γεια μας, δεν πάει σκέτο το τσιγάρο.

 

Τάνια Τσανακλίδου – Το πάτωμα

Εδώ, για κάποιο λόγο, το κόνσεπτ είναι άγγελοι. Στους στίχους μιλάει για παλάτια, κύματα, παγώνια (ντροπή να μη βρει θέση στο slideshow κι ένα παγώνι), πουθενά όμως δεν αναφέρεται άγγελος. Ίσως επειδή έχουν και τα δύο φτερά; Ποιος ξέρει;

(Δεν είναι παγώνι)

(Ούτε αυτό είναι παγώνι)

(Εξακολουθεί να μην είναι παγώνι)

(Τώρα κάτι γίνεται)

Η απαραίτητη σκάλα που οδηγεί στον ουρανό με την κοπέλα που πάει να ανέβει κρατώντας κάτι.

Για το τέλος, το πιο αναίτιο πράγμα του κόσμου.

(WTF)

 

Δημήτρης Ζερβουδάκης – Τα ανείπωτα

Υπερφόρτωση. Πλειοδοσία. ΠΑΣΟΚ. Τα πάντα. Και καρδιές.

Και άγγελοι.

Και σκαλοπάτια.

Και θλίψη.

Και ένα παιδάκι που πηδάει σε μια παραλία. Κλασικό παράδειγμα ανείπωτου.

Και φυσικά, ο απαραίτητος αναίτιος δαίμονας.

 

Πυξ Λαξ – Έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Σε αυτό το lyric video, έρχεται η φαντασία για να πεθάνει, αφού οι εικόνες είναι απλά οι στίχοι. Δημόσιο, ή απλά βοήθημα για νήπια για να μάθουν βασικές λέξεις.