Μια μικρή ροκ οδύσσεια του διαστήματος

Μπορείς να πεις ότι στο διάστημα ακούνε ηλεκτρονική μουσική. Μπορεί να έχεις συνδέσει τη φάση με τα soundtrack στο Star Trek και το Allien,  μπορεί να νομίζεις ότι ο Ennio Moricone και ο Brian Eno ήρθαν από κάποιο γειτονικό πλανητικό σύστημα, μπορεί να νομίζεις ότι εκεί στο διάστημα είναι σαν τα φουτουριστικά show του Jean Michel Jarre.

Μπορεί να φαντάζεσαι τίποτα διαστημάνθρωπους να παίζουν πλήκτρα όπως ο Μιχάλης Ρακιτζής στη Eurovision. “Say the password” με τον τόνο στο όμικρον.

Εμείς, όμως, στο διάστημα θα σε στείλουμε με μπόλικο ροκ. Το ροκ του διαστήματος. Που δημιουργήθηκε εκεί κάπου στα τέλη του ‘60 από τα φυντάνια της ηλεκτρονικής σκηνής του Βερολίνου, όταν άρχιζαν να πειραματίζονται με ροκ κιθάρες χωρίς να πατάνε στα μπλουζ δίνοντας προτεραιότητα στα εκτεταμένα ινστουμένταλ μέρη και τον αυτοσχεδιασμό.

Που έκανε ένα διάλειμμα τη δεκαετία του ‘80, έμπλεξε λίγο με το θόρυβο και το shoegaze, γύρισε δριμύτερο και πολυπλοκότερο μετά τα μέσα των ‘90s, ανακατεύτηκε με τη τζαζ, έπαιξε με νέας τεχνολογίας ηλεκτρονικά για να γυρίσει πίσω στις ρίζες του και στο ψυχεδελικό ροκ. Αυτή τη πορεία θα δούμε εδώ μέσα από μερικά πολύ σημαντικά space rock άλμπουμ.

Όχι τίποτα αλλά σου είχαμε γράψει πρόσφατα ότι μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές που “παίζουν” αυτή τη στιγμή στο κέντρο της πόλης έχουν τέτοιες αναφορές.

Οι πρωτοπόροι

Pink Floyd HD – A Saucerful Of Secrets (1968)

Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Μπορεί στο “Piper At The Gates of Dawn” να είχες τo “Interstellar Overdrive” αλλά αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ που το ροκ του διαστήματος αποκτάει ταυτότητα. Το πρώτο ομοιογενές ροκ άλμπουμ με τις κιθάρες και τη θεματολογία να κοιτάνε προς Άρη και Πλούτωνα και Ουρανό.

Στο “A Saucerful Of Secrets” δε μιλάμε για αυτοσχεδιασμούς και πειραματίλα αλλά για κανονικά τραγούδια όπως το εξαιρετικό “Remember a Day.” Παράλληλα -η αρνητική εξέλιξη της υπόθεσης- “ξεκαθαρίζει” ότι Syd Barrett που σε μεγάλο βαθμό δίνει τη στιλιστική κατεύθυνση είναι από άλλο πλανήτη και δε θα μπορέσει να βοηθήσει στο πρακτικό κομμάτι.

Ευτυχώς, οι ιδέες του όμως αποκρυσταλλώνονται ιδανικά με την έλευση της κιθάρας του David Gilmour που συνεργάζεται ιδανικά με τη φωνή του Waters.

Amon Düül II – Wolf City (1972)

Οι Amon Duull II ήταν οι πρώτοι Krautrockers και θα είχαν περάσει στην ιστορία ως οι πρώτοι Space Rockers αν στα πρώτα τους χρόνια δεν αφιέρωναν τόση ενέργεια και μελέτη σε ελεύθερες φόρμες και ηλεκτρονικά.

Ήταν και αυτοί στην πρώτη φουρνιά μουσικών που εμπνεύστηκε από το διάστημα προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από το schlage, το ροκ και φυσικά ότι θύμιζε ναζισμό στη μεταπολεμική Γερμανία.

Όταν το πράγμα φάνηκε πως πάει στο rock και η πολιτική σκηνή στην Ευρώπη φούντωνε, πήδηξαν στο τρένο και αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Στο πέμπτο τους άλμπουμ, είναι ήδη γνωστοί και καταξιωμένοι, η πειραματίλα της νιότης έχει υποχωρήσει και αυτό που παίζουν είναι πολύ πιο προσβάσιμο για τους υπόλοιπους κάτοικους του πλανήτη Γη.

Faust – IV

Οι Faust θα μείνουν στην ιστορία για πολλά πράγματα. Για στη συμβολή τους στο Krautrock, για τη θέση τους στον κατάλογο της Virgin, γιατί είναι το μακροβιότερο ίσως ροκ συγκρότημα που συνεχίζει να δισκογραφεί ανελλιπώς εδώ και τέσσερις δεκαετίες και σίγουρα όχι για αυτό το άλμπουμ.

Γιατί το IV είναι ότι πιο pop δοκίμασαν σε μια εποχή μάλιστα που το να είσαι περίεργος δηλαδή να κάνεις μουσική με μονότονα ντραμς και μπετονιέρες ήταν ζητούμενο. Τηρουμένων των αναλογιών φτηνή ποπ για τις μάζες το τέταρτο άλμπουμ τους δηλαδή.

Τα μαστόρια

Hawkwind – Warrior on the Edge of Time

Καταρχήν οι Hawkwind είναι η πεμπτουσία του Space Rock. Η μπάντα που θα μπορούσε να γεμίσει τη λίστα μόνη της. Και αυτή είναι μία από τις καλύτερες δουλειές τους. Γιατί εδώ, στο “Warrior on the Edge of Time” μπορείς να ακούσεις τη μισή δεκαετία του ‘70.

Είναι τόσο ιδανικά μπερδεμένοι και τόσο ταλαντούχοι που ξεχνάς αν ακούς Kraut, Progressive, Psychedelic, Hard Rock ή Metal. Και μπορείς φυσικά να “δεις” το Lemmy να αναχωρεί για τους Motorhead και πιο γήινους/βρώμικους ήχους.

Gong – You (1974)

Εδώ είναι όλα τα “μαστόρια” μαζεμένα, πλαισιωμένα από τζαζ μουσικούς. Οπότε καταλαβαίνεις. Πάιζουν να μέχρι να ματώσουν τα δάκτυλα, βάζουν στην εξίσωση τρομπέτες και φλάουτα, παίζουν με μορικονικά ηλεκτρονικά και πετυχαίνουν φανταστικές ισορροπίες. Μπορείς να πεις ότι το παρακάνουν και λίγο ειδικά στο τζαζ κομμάτι αλλά ένας φανταστικά ενδιαφέρον δίσκος σε κάθε περίπτωση.

Η νέα γενιά

Ozric Tentacles — “Jurassic Shift” (1993)

Οι Ozric Tentacles ξεπήδησαν στην άγονη πολιτιστικά δεκαετία του ‘80 και από τα ίδια φεστιβάλ με τους Hawkwind. Θεωρούνται και συνεχιστές τους με την έννοια ότι έμειναν πιστοί στην τέχνη και αφοσιωμένοι στην τεχνική.

Σαν γνήσια παιδιά των 90s, ωστόσο, έπαιξαν με τη νέα γενιά ηλεκτρονικών, τα πάντρεψαν με ρυθμούς της καραιβικής δημιουργώντας κάτι πολύ ροκ αλλά και πολύ φρέσκο μαζί. Εδώ, στο “Jurassic Shift” μπορείς να καταλάβεις γιατί η μουσική τους έγινε το soundtrack της νιότης των νεοχίπιδων του ‘90.

Porcupine Tree – The Sky Moves Sideways (1995)

H δισκογραφία του Steve Wilson είναι τεράστια αλλά εδώ είναι που αποφασίζει ότι δεν μπορεί να τραγουδάει και να παίζει όλα τα όργανα μόνος τους και οι Porcupine Tree γίνονται κανονική μπάντα. Σε ότι αφορά το θέμα μας, είμαστε ήδη στο 1995 και η δουλειά αυτή είναι που θυμίζει περισσότερο τους πρωτομάστορες Pink Floyd.

Η άλλη διάσταση

Spacemen 3 – The Perfect Prescription

Για τους Spacemen 3 αυτό είναι το σημείο που βρίσκουν τη δική τους φωνή και ενσωματώνουν τις αναφορές τους, το θόρυβο των My Bloody Valentine και τον μινιμαλισμό των Faust σε ένα ενιαίο στιλ.

Παράλληλα, γίνονται οι πρώτοι που διαφοροποιούνται από τη φάση “τζαμάρω” δίνοντας προτεραιότητα στον ήχο και την ατμόσφαιρα. Και από αυτό το σημείο ανοίγουν τρεις δρόμοι: Αυτός των Spiritualized, αυτός των Mogwai και αυτός των Brian Jonestown Massacre (και αργότερα των Wooden Shjips). Κομβικής σημασίας άλμπουμ από κάθε άποψη.

Spiritualized – Ladies and Gentlemen We’ re Floating in Space

Εδώ είναι ο Jason Pierce “μόνος” του και ξεφορτώνεται το θόρυβο και το μινιμαλισμό για μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση με μπλουζ, ορχήστρες και γκόσπελ χορωδίες. Καμία σχέση με το “The Perfect Prescription” δηλαδή. Πολύ περισσότερο ροκ , “διαστημικό” με το δικό του τρόπο.

Mogwai – Young Team

Επηρεασμένοι από τους Spacemen 3, oι Mogwai διατηρούν το θόρυβο και τα μινιμαλιστικά μοτίβα, ξαναφέρνουν το τζαμάρισμα στο προσκήνιο και χτίζουν προσεκτικά στρωματωμένες συνθέσεις. Και μπορεί άλλες δουλειές τους να είναι πιο τυπικές ή πιο απολαυστικές αλλά εδώ ανοίγει ένας εντελώς διαφορετικό δρόμος για μια νέα γενιά από κιθαριστικές μπάντες που θα συναντηθούν ξανά με το heavy rock, το μέταλ, τα μπλουζ και την κλασσική μουσική.

Υποδείξεις για τη μεγάλη ροκ Οδύσσεια του διαστήματος στο @artemoo