Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε λίγο και τον Brad Pitt;

Ας αρχίσουμε από την ερώτηση. Τι καλύτερους; Συζύγους, εραστές, πατεράδες, κουβαλητές, νταντάδες, μαστόρους, οδηγούς, GPS, πολίτες, δεν έχει σημασία. Πάντως καλύτερους, διαφορετικούς από ό,τι μας πήραν. Βελτιωμένες, σύμφωνα με τα τεφτέρια τους, εκδοχές του παλιού, ανέμελου εαυτού μας.

Ναι, βγαίνω και υπερασπίζομαι τον Pitt γιατί ξέρω ότι κανείς άλλος δεν θα ‘τολμήσει’ να το κάνει. Πάντα, προφανώς, με την προϋπόθεση ότι θα ξεκαθαρίσει λίγο η φάση με το τι έγινε στο αεροδρόμιο και φανεί ότι ποτέ δεν έθεσε σε κίνδυνο τα παιδιά του ή σήκωσε βαρύ χέρι πάνω τους. Κάτι που πραγματικά δεν τον έχω ικανό να το κάνει. Όσο μεθυσμένος, μαστουρωμένος (υποτίθεται ότι του ‘αρέσει’ υπερβολικά η μαριχουάνα) ή θυμωμένος (α, ναι, και ότι έχει προβλήματα θυμού) και αν ήταν / είναι.

Και όχι, είμαι βέβαιoς ότι η Jolie είναι πολύ υπεράνω για να φέρεται έτσι επειδή παίζει να έπαιξε φάση με εκείνον και την Cottilard στα γυρίσματα του ‘Allied’. Ακόμη και αν  η Marion, κυρία με τα όλα της, βγήκε και το διέψευσε κατηγορηματικά. Φαίνεται, άλλωστε, το κορίτσι (σόρι, η Πρέσβειρα εννοούσα) ότι είναι ανίκανο για τέτοια ποταπά συναισθήματα. Σωστά;

Πίσω στον Brad. Τον υπερασπίζομαι γιατί, τα τελευταία χρόνια, είναι σχεδόν βλασφημία να πεις λέξη εναντίον της Jolie.

Της Πρέσβειρας Καλής Θέλησης του ΟΗΕ Jolie που, αν μπορούσε, θα απενεργοποιούσε κάθε ξεχασμένη νάρκη με το τσιμπιδάκι των μαλλιών της και θα υιοθετούσε η ίδια κάθε ξέμπαρκο προσφυγάκι έκει έξω.

Της United Colors of Benetton μάνας των πέντε ηπείρων και των 18 νταντάδων (μια σε κάθε λιμάνι) Jolie.

Της επίδοξης πολιτικού και επίτιμης Κυρίας των Τιμών της Βασίλισσας της Αγγλίας Jolie. Είτε μιλάμε για τη Βρετανική Βουλή των Λόρδων (κάτι που ακούγεται από πέρυσι εξαιτίας των συμβούλων που έχει), είτε – γιατί όχι αργότερα; – τον Λευκό Οίκο.

Της βραβευμένης σκηνοθέτιδας Jolie που κάνει μόνο σοβαρές ταινίες, για τoν πόλεμο στη Βοσνία (In the land of Blood and Honey), τον ηρωισμό (Unbroken), τις ανθρώπινες σχέσεις – βασικά την δική της (By the Sea) και, προσεχώς, την Καμπότζη (First They Killed My Father: A Daughter of Cambodia Remembers). Tην ίδια ώρα που ο Brad ασχολείται με την Zombie Apocalypse. Κάτι που, προσωπικά, θεωρώ εξίσου σημαντικό κοινωνικό ζήτημα.

Της γυναίκας που είχε θάρρος να κάνει προληπτική διπλή μαστεκτομή (και μετά προληπτική αφαίρεση ωοθηκών) και να γράψει για αυτή στους NY Times, γινόμενη για άλλη μια φορά έμπνευση για όλο το γυναικείο φύλο.

Από την άλλη, της ίδιας Jolie, την οποία – στα χακεμένα mail της Sony – οι studio executives χαρακτήρισαν ως “μίνιμαλ ταλαντούχα και κακομαθημένη”. Της ίδιας που, η κολλητή της Jennifer Aniston, Chelsea Handler (η μόνη που τολμάει να μιλάει δημόσια εναντίον της) λούζει όποτε βρει ευκαιρία ως αντροχωρίστρα και κακό κορίτσι.

Δεν λέω ότι τα υπέρ και τα κατά είναι ίδια στη ζυγαριά, απλώς επισημαίνω ότι δεν είναι υποχρεωτικό να την συμπαθείς. Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο Brad. O οποίος, στην τελική, κάθε βράδυ δεν κοιμάται με την πρέσβειρα, αλλά με την Angelina. Μια πολυάσχολη γυναίκα, στη ζωή της οποίας δεν αποτελεί ούτε για αστείο προτεραιότητα. Φαντάζομαι πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που τον ρώτησε κάποιος τι θέλει να κάνει.

Εννοείται πως ξέρω πολύ καλά τι θα ακολουθήσει στα comments. Ότι είμαι μισογύνης και σεξιστής. Ότι απειλούμαι από τις ανεξάρτητες γυναίκες που τολμούν να είναι ο εαυτός τους. Το πρόβλημα μου, όμως, δεν έχει να κάνει με τη σημαντική κοινωνική δράση της Jolie ή της όποιας Jolie. Ή, αν προτιμάς, την εξαιρετική δημόσια εικόνα που έχει χτίσει. Το θέμα μου έχει να κάνει με τις γυναίκες που ευνουχίζουν τους άντρες τους. Ειδικά όταν αυτό γίνεται δημόσια.

Γιατί ο Pitt, όλα αυτά τα 12 χρόνια, τον Varys από το Game of Thrones μου έφερνε στο νου όποτε τον έβλεπα με 20 κουτσούβελα καβάλα. Σε πιο βελτιωμένη αισθητικά, προφανώς, εκδοχή. Ότι ήταν ένα ακόμη τρόπαιο για το τζάκι της Angelina. Ας τον πούμε ‘την πιο ωραία νταντά του κόσμου’ και ας το αφήσουμε εκεί.

Για να μην το χοντρύνω και πω ότι, αυτά τα 12 χρόνια, μιας και ταιριάζει και ο τίτλος, μπορεί πλέον να τα αισθάνεται ως να ήταν πρωταγωνιστής στο δικό του, προσωπικό ’12 Years a Slave’. Και όχι, φυσικά, στον αβανταδόρικο ρόλο που είχε ο ίδιος στην ταινία.

Φαντάζομαι, επίσης, ότι δεν αμφιβάλει κανείς ότι το παλικάρι ήταν σαφώς πιο ευτυχισμένο όταν σάπιζε στον καναπέ της Aniston επί χρόνια.

Ακόμη και αν κάποτε δήλωνε πως “Πέρασα τα 90s καθισμένος σε ένα καναπέ, κρατώντας ένα τσιγαριλίκι. Η Angie είναι που μου έδειξε τις δυνατότητες μου”

Αυτό, το να γυρίσει δηλαδή στην αγκαλιά της Jennifer, που θα ήταν – τώρα που το σκέφτομαι – η μεγαλύτερη εκδίκηση από όλες.

Όπως το να αποφασίσουν, εν μέσω χωρισμού, να γυρίσουν το σίκουελ του ‘Mr and Mrs Smith’. Θα ήταν η ταινία της χρονιάς, με φοβερές ερμηνείες από τους δυο, πειστικότατες, και πολύ αίμα.

Σοβαρά τώρα. Το τι θα συμβεί μετά είναι, για μένα, δεδομένο. Η Jolie, που πάντοτε δήλωνε ότι το να είναι γυναίκα του Brad είναι η 2η πιο σημαντική προτεραιότητα της ζωής της, μετά από τα παιδιά της (κάτι που φυσικά και δεν εννοεί), έχει προσλάβει / είναι κολλητή με την καλύτερη δικηγόρο διαζυγίων του πλανήτη. Επίσης, έχει ήδη στήσει ένα στρατηγείο PRτζήδων με στόχο να τον κατεδαφίσει.

Και επειδή ακριβώς είναι αδίστακτη (σόρι, ανεξάρτητη και δυναμική εννοούσα), θα του πάρει τα παιδιά και θα τον αφήσει όσο άφραγκο είναι δυνατόν. Γιατί πλέον της είναι άχρηστος. Όπως περίπου είναι ο γερασμένος Bill Clinton για την Hillary, έτσι για να το καταλάβεις, αναλογικά και εμφατικά.

Την ίδια ώρα που ο Brad, ως κλασικός άντρας, νομίζει ότι μπορεί να σώσει ακόμη την παρτίδα. Ότι δεν μπορεί η γυναίκα που τον αγάπησε τόσο να ετοιμάζεται να του κάνει τόσο, μα τόσο, κακό. Αλλά σύντομα θα το νιώσει στο πετσί του ότι το πρώην έτερον ήμισύ του είναι πλέον ο χειρότερος εχθρός του. Και όχι, δεν εύχομαι το να έχει κάποιος την Jolie ως εχθρό, ούτε στον δικό μου χειρότερο εχθρό.

Στην ουσία τώρα: Ναι, το να χάσει ο Brad τα παιδιά του είναι τραγικό. Ειδικά αν φταίει έστω και στο ελάχιστο για αυτό. Κάτι που είμαι σίγουρος ότι, αν είναι αλήθεια, ποτέ δεν θα συγχωρήσει στον εαυτό του. Επίσης, αν και μπαίνω στον πειρασμό να το γράψω, δεν θα ισχυριστώ ότι φταίει στο ελάχιστο η Angelina για τα προβλήματα που πιθανόν έχει ο Pitt.

Εκείνος φταίει που έχασε τον εαυτό του και που δέχθηκε να είναι δεύτερο βιολί και βαστάζος. Αλλά αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη είναι ότι, πλέον, είναι ελεύθερος. Ελεύθερος να τεμπελιάσει. Ελεύθερος να μην είναι τέλειος. Ελεύθερος να υπάρχει ένας φιλανθρωπικός σκοπός ή gala εκεί έξω που να φτύσει, χωρίς τύψεις, προκειμένου να πάει με τον Clooney και τον Damon στην λίμνη Como και να βουλιάξει σε μια πισίνα από Martini.

Brad, πέταξε μακριά. Η πόρτα του κλουβιού είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Και ναι, έχεις κερδίσει το δικαίωμα να κάτσεις και πάλι στον καναπέ της νιότης σου. Αυτόν που είχε πάρει το σχήμα του σωματός σου.

Γιατί, αγαπημένη μου Angie – και όλες οι υπόλοιπες γυναίκες που βλέπετε τους άντρες σας ως project βελτίωσης – οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ειδικά οι άντρες. Και, όταν τους πιέζετε πολύ, κάνουν reboot και επιστρέφουν στην αρχική τους default κατάσταση.