Instagram/Nikos Moutsinas
OPINIONS

Τι σε νοιάζει αν ο Νίκος Μουτσινάς είναι gay και φαλακρός;

Μπορεί ένας 'ατελής' άνθρωπος να ζήσει μια ζωή όπως εκείνος επιθυμεί; Ο Νίκος Μουτσινάς αναρωτιέται μέσα από μια συνέντευξη που ξεγυμνώνει τον καθημερινό πουριτανισμό των πολλών.

“Είναι ή δεν είναι gay;”. “Πώς θα μεγαλώσει παιδί αφού είναι ομοφυλόφιλος;”. “Μα είναι και χοντρός και φαλακρός και αδελφή!”: Χρειαζόταν κάποιος με θάρρος για να ξεγυμνώσει κανείς τα πικρόχολα στερεότυπα των ‘πολιτισμένων ανθρώπων’. Το έκανε ο Νίκος Μουτσινάς στην πρόσφατη συνέντευξη του στο Downtown Κύπρου.

Δεν αρκεί μόνο να εκφράζει κανείς φανερά μια διαφορετικότητα, πχ. να είναι ομοφυλόφιλος, για να δεχθεί τις επιθέσεις των γύρω του. Μια οποιαδήποτε παρά φύσει συμπεριφορά, ένα παράξενο χιούμορ, μια διαφορετική προσέγγιση στο φλερτ, μια μπλούζα με παράξενα σχέδια, μπορεί να γίνει αφορμή για επικριτικά σχόλια ή ακόμα και ένα ελαφρύ ή σκληρό bullying. Ο εκάστοτε ‘διαφορετικός’ χαρακτήρας γύρω μας, συνήθως είναι μόνος, άρα και πιο ευάλωτος στην καθημερινή ‘καζούρα’. Τόσο ευάλωτος, που μπορεί ακόμα και να απομονωθεί κοινωνικά από τους γύρω του. “Έλα μωρέ, δεν τρέχει τίποτα, πλάκα κάνουμε”, είναι η συνήθης επωδός των γύρω του.

Τι συμβαίνει όμως όταν επιλέγεις να ζεις αποκλειστικά εκτός των πολύ βασικών προτύπων του δυτικού πολιτισμού; Όταν δεν είσαι λευκός άντρας σε σχέση με λευκή γυναίκα; Όταν είσαι 30 ετών και έχεις χάσει τα μαλλιά σου/έχεις παραπανίσια κιλά/έχεις αφροαμερικάνικη καταγωγή/προτιμάς να κάνεις έρωτα με άτομα του ίδιου φύλου; Πόσο εύκολα μπορείς να επιβιώσεις στην κατά τα φαινόμενα ‘πολιτισμένη’ κοινωνία της Δύσης; Και εν τέλει τι είναι αυτό που ορίζουμε ως ‘διαφορετικό’ σήμερα, το 2020;

“Η διαφορετικότητα θα ‘θελα να είναι όπως ένα σπίτι έχει τρίγωνη σκεπή και το άλλο τετράγωνη ή όπως το αυτοκίνητο αυτό είναι κόκκινο και το άλλο μπλε. Στο ανθρώπινο κομμάτι, την διαφορετικότητα μπορώ να την ακούσω -οριακά- για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Μπορώ να καταλάβω, δηλαδή, ότι μία κοπέλα έχει ξανθό μαλλί κι η άλλη μαύρο, και να λέω, αυτές είναι διαφορετικές. Ουσιαστικά, όμως, δεν είναι καθόλου διαφορετικές”. Αυτός είναι ένας ορισμός της διαφορετικότητας, σύμφωνα με τον Νίκο Μουτσινά.

 

Τι έχει ακούσει στη ζωή του ένας ‘διαφορετικός’ και ‘δακτυλοδεικτούμενος’ άνθρωπος όπως ο Νίκος Μουτσινάς και πως εξελίσσονται αυτά τα ‘πειράγματα’ στο πέρασμα των χρόνων;

“Διάφορα. ‘Φαλακρός’, ‘πουστάρα’, ‘βλάκας’, ‘ηλίθιος’, ‘χωρίς πατέρα’. Για το τελευταίο μάλιστα είχα υποστεί bullying επειδή οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, και αυτό τότε -τη δεκαετία του ’80- δεν ήταν σύνηθες. Ευτυχώς, αυτό έχει κάπως ξεπεραστεί, σε βαθμό που πλέον έχει ‘περάσει’ ως κάτι το φυσικό: ‘εντάξει, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο που οι γονείς σου χώρισαν’. Πιο παλιά ήταν η ‘ζωντοχήρα’, η δακτυλοδεικτούμενη. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτό. Και, προφανώς, αυτά σταματούν να συμβαίνουν όταν πολλαπλασιαστούν στον κόσμο και περνούν πια ως μία κανονικότητα”.

 […] έχω στενοχωρηθεί πολύ για διάφορα, κατά καιρούς. Από τότε δε που ξεκίνησα και με την τηλεόραση έχω ακούσει κι άλλα σχόλια, μερικά από αυτά βαρβάτα: ‘ατάλαντος’, ‘ποιος νομίζει ότι είναι;’, ‘είναι ή δεν είναι gay;’. Και μετά έρχεται ο κάθε ένας και βγάζει επάνω σου τον ‘εμετό’ του – ξερνάει προς τα έξω ό,τι είναι και μέσα. Και, ξέρεις, όταν κάποιος έχει ήδη τα δικά του ‘θέματα’, είσαι πολύ εύκολος στόχος.

Θες να το πάρεις από τα κιλά, θες από την κοινωνική τάξη, θες από την επιλογή συντρόφου; Κι έτσι, ο συγκεκριμένος άνθρωπος γίνεται η εύκολη λεία. Αυτό, ευτυχώς, το συνειδητοποίησα ικανοποιητικά νωρίς – τι σε νοιάζει, ρε φίλε; Γιατί ασχολείσαι; Το ζητούμενο είναι πώς διαμορφώνεται τελικά η όποια άποψη. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί ένα παιδί που δεν έχει παραπάνω κιλά, έχει την ελευθερία να κοροϊδεύει ένα άλλο που έχει; Πού σταματάει η ελευθερία σου και πού αρχίζει η ελευθερία του άλλου; Και, βρε παιδί μου, τι κερδίζεις τελικά κοροϊδεύοντας κάποιον άλλον; Όλο αυτό, λοιπόν, μας πηγαίνει πιο πίσω: στην οικογένεια”.

“Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω τι είναι αυτό που καίει στον εγκέφαλο ενός γονιού, ώστε να μπορέσει να κόψει το δεσμό με το παιδί του για τους οποιουσδήποτε λόγους. Επειδή το παιδί λέγεται Κώστας και αποφάσισε να βγαίνει με τον Γιάννη και όχι με τη Μαρία; Δεν πιστεύω ότι θα καταλάβω ποτέ την στάση αυτού του γονιού – κι ούτε θέλω ποτέ να την καταλάβω”.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Αυτό το ποστ αφορά στον μικρό Νικόλα.. Νικόλα μου, θα έρθει η στιγμή που γύρω σου θα έχεις ανθρώπους που θα μοιράζονται το ίδιο όνειρο με εσενα, θα σε εκτιμούν όπως τους εκτιμάς, θα σε αγκαλιάζουν όταν το έχεις ανάγκη, θα γελάνε όταν γελάς, θα σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής και θα είσαι για αυτούς πάντα ένα μικρό παιδί που θέλει να παίζει..και αυτοί θα κάνουν τα πάντα για να σου φτιάξουν την πιο όμορφη παιδική χαρα. Άρα..δεν έχεις λόγο να αγχώνεσαι, ούτε να ανησυχείς,ούτε να φοβάσαι, γιατί θα έρθει η στιγμή στην ζωή σου που θα δουλεύεις με την παρέα σου. Παιδιά μου όμορφα και καλά, σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και σας ευγνωμονώ που είστε η πιο όμορφη παρεα που θα μπορούσα να έχω σε καθημερινή βάση..♥️🙏🏻

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Nikos Moutsinas (@nikosmoutsinas) στις

Τελικά, τι σε κάνει άντρα;

“Sometimes the clothes do not make the man” τραγουδούσε κάποτε ο George Michael στο θρυλικό ‘Freedom’, ενώ και οι Depeche Mode ευθύνονται για τον ειρωνικό στίχο “Promises we are safe as houses, as long as I remember who’s wearing the trousers” από το κομμάτι ‘Never Let Me Down’. Τελικά, μπορεί κανείς εν έτει 2020 να δείξει προς κάποια κατεύθυνση και να πει “αυτοί είναι πολύ άντρες” ή αντίθετα “αυτά τα κορίτσια είναι πολύ θηλυκά”; Μπορείς να ορίσεις την αντρίλα ή την θηλυκότητα με λέξεις και πράξεις;

“Τον άντρα, όμως, δεν τον κάνει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο! Ούτε τη γυναίκα ένα ωραίο ‘θηλυκό’ τσιφτετέλι. Έτσι κι αλλιώς, και τα δύο εμπεριέχονται μέσα μας: και το αρσενικό και το θηλυκό. Όλοι μπορούν να έχουν πολλά πράγματα, σε διαφορετική ίσως δυναμική γιατί είναι διαφορετικές οι ανάγκες του καθενός, του περιβάλλοντος που ζει και της εργασίας που κάνει. Πολύς κόσμος σήμερα μπορεί να δέχεται bullying, όχι γιατί αυτή είναι η επιλογή του αλλά επειδή ενδεχομένως να έχει κάτι ‘παραπανίσιο’. Αλλά, ειλικρινά, έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα και ασχολούμαστε με το αν κάποιος είναι μπλε, μαύρος, λευκός ή φούξια;”

‘Δεν χωράς πουθενά’

Αν δεν νιώθεις ούτε gay ούτε straight τι γίνεται; Αν δεν θέλεις να αποκτήσεις μπράτσα και six-pack κοιλιακούς; Αν θέλεις να ζήσεις στην Ελλάδα και να κάνεις παρέα με λευκούς Έλληνες, όντας Νιγηριανός (πχ); Τι γίνεται; Πού ανήκεις;

[…] Όχι, δεν θα σου υπογράψω κανένα χαρτί για τη ζωή μου! Γιατί; Για να μπορέσω να ανήκω ‘κάπου’; Και τι θα κερδίσω αν ανήκω κάπου; Και, τελικά, ρε Γιάννη, τι με νοιάζει αν ανήκω κάπου; Ας ανήκω σε μένα αρχικά. Και δεν πειράζει κι αν δεν ανήκουμε και όλοι κάπου. Το βλέπω και σε κάποια μικρά παιδιά αυτό: Παθαίνουν πανικό επειδή μπορεί να μην ανήκουν πουθενά. Ας μην ανήκεις! Ας ανήκεις στον εαυτό σου και στην καρδιά σου. Μπορεί να σου ακούγεται κάπως ρομαντικό αυτό, αλλά έτσι είναι”. 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Στο DOWN TOWN που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, 5 Ιουλίου, μαζί με τον Φιλελεύθερο 🔹Ο ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΤΣΙΝΑΣ εμπιστεύεται το Down Town για την πιο προσωπική συνέντευξη της ζωής του: «Δεν φοβήθηκα ποτέ γι’ αυτό που είμαι! Ούτε ένιωσα ποτέ διαφορετικός!» 🔹ΑΚΟΜΑ: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Αννίτα Σαντοριναίου, Κάτια Δανδουλάκη, Χρήστος Χωμενίδης, Αλέξια, Νατάσσα Μποφίλιου, Λουκάς Φουρλάς, Σώτη Τριανταφύλλου, Γιάννης Ζουγανέλης, Ευρυδίκη, Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, Αύγουστος Κορτώ, Νιόβη Χαραλάμπους, Λία Λαπίθη, Κώστας Σιλβέστρος μιλούν για διαφορετικότητα, διακρίσεις, αποδοχή και ίσα δικαιώματα. 🔹🔹Μια καμπάνια ευαισθητοποίησης της ACCEPT ΛΟΑΤΙ ΚΥΠΡΟΥ με τη στήριξη του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη DownTown Cyprus (@downtown_cy) στις

Μπορεί ένας άντρας μόνος του, ή ένας άντρας που συζεί με έναν άλλο άντρα να μεγαλώσει ένα παιδί;

 

Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ: Τι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι του ιδίου φύλου που βρίσκονται σε ερωτική σχέση επιλέγουν να μεγαλώσουν ένα παιδί; Είναι αυτή μια παρακινδυνευμένη/κακή/λάθος απόφαση; Είναι αυτή μια οικογένεια όπως όλες οι άλλες;

“Παλαιότερα πίστευα ότι το παιδί χρειάζεται και τα δύο πρότυπα για να μεγαλώσει ‘σωστά’. Έχω συζητήσει, ωστόσο, με κάποιους ψυχολόγους μέσα στα χρόνια, έχω εν τω μεταξύ γνωρίσει και έχω ακούσει για διάφορα ζευγάρια -straight ζευγάρια, που η ανικανότητά τους ήταν στο έπακρο-, κι έχω αναθεωρήσει. Ακούμε συνεχώς για κάποια κακοποιημένα παιδάκια που προέρχονται από straight οικογένειες -χωρίς να θέλω να θίξω τις straight οικογένειες, ούτε να τις κάνω κάτι λιγότερο σημαντικό, προς Θεού!-, ακούμε για εγκατάλειψη παιδιών, για παιδιά τραυματισμένα. Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε πάλι στο θέμα του χαρακτήρα. Είναι το ίδιο με ένα straight ζευγάρι που κάνει ένα παιδί και πεθαίνει η γυναίκα – στο παιδί θα λείπει το γυναικείο πρότυπο. Ή χωρίζει ένα ζευγάρι και ‘εξαφανίζεται’ ο μπαμπάς. Τι να κάνουμε; Να πάρουμε το παιδί και να το βάλουμε μέσα σε ένα συρτάρι;”

“Το ίδιο συμβαίνει και με τις gay οικογένειες: Λείπει ένα από τα δύο πρότυπα. Δεν ξέρω πώς μπορεί να ‘καλυφθεί’ αυτό -γι’ αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι και κάνουν καταπληκτική δουλειά σ’ αυτό-, αλλά δεν γίνεται να θεωρούμε πως κάτι ‘στερεότυπο’ είναι και το ‘σωστό μοντέλο της οικογένειας’ ή ‘αυτό πρέπει να αναπαράξω’. Αντίστοιχα, και ένα παιδί που γεννιέται σε μία straight οικογένεια μπορεί -έχει δικαίωμα- να κάνει μία gay οικογένεια, η οποία πάλι να είναι μία οικογένεια, κι ας μην θυμίζει τη δική του straight οικογένεια.

Θέλω να πω, πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αναπαράγει και να εξελίξει αυτό που θέλει. Και το να επιλέξει ένα παιδί να κάνει κάτι διαφορετικό, δεν σημαίνει πως προδίδει την οικογένειά του! Γιατί το παιδί είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος – δεν το έχουμε “αγοράσει” επειδή είναι παιδί μας, ώστε να φέρεται καλά στην οικογένεια επειδή είναι “το δικό μας παιδί”. Το ζητούμενο πρέπει να είναι αυτό: Ελεύθεροι άνθρωποι!”

Απόπειρα αποτίμησης

Είναι σαφές πως παράλληλα με την τεχνολογική πρόοδο, οι δυτικές κοινωνίες μέσω του Donald Trump και πολλών ακόμα ακροδεξιών/συντηρητικών προέδρων κρατών, στρέφονται έστω και διακριτικά προς την υποστήριξη επικίνδυνων ιδεών που μάχονται το διαφορετικό χρώμα/τον έρωτα του ιδίου φύλου/τον διαφορετικό σωματότυπο/το Διαφορετικό εν γένει. Το μίσος για τη διαφορετικότητα θα συνεχίσει να βρίσκεται σε μια αέναη πάλη με την ελεύθερη αποδοχή της έκφρασης, της εικόνας, του φυλετικού και σεξουαλικού προσδιορισμού.

Διαβάζοντας όμως τη συνέντευξη του Νίκου Μουτσινά, δεν έπαψα να αναρωτιέμαι γιατί κάποτε αισθανόμουν ενοχές επειδή μου άρεσε η μελωδία του ‘Genie in A Bottle’ της Christina Aguilera, ή γιατί κάποτε με ενοχλούσε η ιδέα του να εξομολογηθώ σε μια πρώην κοπέλα μου ότι με στεναχώρησε κάποια συμπεριφορά της, με πείραζε η ιδέα να δακρύζω μπροστά της.

“Τέλειες σχέσεις” και “Πούστηδες”

Επίσης αναρωτήθηκα γιατί κάποτε υπήρξα κι εγώ ένας εξ’ αυτών που ήταν υπέρμαχοι της ιδέας ότι μόνο ένα ετερόφυλο ζευγάρι μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί, τη στιγμή που καθημερινά ένα σωρό μητέρες και πατεράδες, εκπρόσωποι ‘τέλειων σχέσεων’ με ακριβά αυτοκίνητα και τέλεια ρούχα και χαμόγελα Colgate, προβάλλουν στα παιδιά τους προσωπικά κόμπλεξ μέσα από συμπεριφορές που βιάζουν ψυχές, ενίοτε και σώματα.

Αναρωτήθηκα επίσης για΄τι τις προάλλες όταν ένας σελέμπριτι ιδιοκτήτης μπαρ του Πειραιά ήρθε στην αντροπαρέα όπου βρισκόμουν κι εγώ, για να μας πει: “Ήθελαν να μου ζητήσουν να φέρω έναν πούστη να χορεύει στο μαγαζί μου ντυμένος γυναίκα και είπα όχι, γιατί δεν μπορώ να τους αποδεχτώ αυτούς”, ήμουν ο μόνος που ένιωσα λύπηση  όχι για την αφήγηση, αλλά για τον ίδιο τον αφηγητή. Αναρωτήθηκα λίγο περισσότερο, σε πόσα τραπέζια με συγγενείς που τους βλέπω μια φορά ανά δεκαετία ή και random συζητήσεις με φίλους και γνωστούς κατάφερα να προσποιηθώ ενδιαφέρον για τον σχολιασμός ενός ομοφυλόφιλου άντρα ή γυναίκας με ‘αστεία’ και πάσης φύσεως ατάκες.

Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση σε όλα τα παραπάνω. Όλο αυτό το σύννεφο ανασφαλειών, πουριτανισμού, μισαλλοδοξίας ξέρει να ελίσσεται και να καταπλακώνει τις ζωές μας με ενοχές και φόβο και ανελευθερία. Την ίδια στιγμή όμως, η ίδια του η υπόσταση μπορεί να αναιρεθεί όταν οι εκφραστές του καλούνται να απαντήσουν σε μια απλή ερώτηση: Τι Σε Νοιάζει;