Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με την ωδή στα ’90s του Bruno Mars, η Ναστάζια Καπέλλα

Έκανα πολύ catching up στις διακοπές. Κόλλησα εννοείται με ‘Black Mirror’, ξεκίνησα ‘Master of None’, συνέχισα όσες έβλεπα, είδα το ‘Florida Project’ και θα συμφωνήσω ότι είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ήμουν σίγουρη λοιπόν ότι θα βάλω ένα από αυτά στο κόλλημα της Παρασκευής. Έλα που έβγαλε όμως ο Bruno Mars με την Cardi B το ‘Finesse’ ένα τραγούδι βγαλμένο από τα όνειρα των NSYNC και του Neil Buchanan. Δεν πεθαίνει εύκολα όλο αυτό το πράγμα με τη νοσταλγία. 

Με το ‘This American Life’, ο Γιάννης Σαχανίδης

Και θα μου πείτε τώρα “ντάξει ρε ψηλέ μου, μόνο καμιά 20ρια χρόνια σου πήρε να ασχοληθείς εσύ με το This American Life” και άδικο δε θα έχετε αν και δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να πει εμένα ψηλό του. Ήρθα καθυστερημένος στο πάρτι των podcasts γενικά, αν εξαιρέσουμε τις φωτεινές εκλάμψεις των Serial, Welcome to Night Vale και S-Town που πέρασαν από τα αφτιά μου, οπότε είπα να ξεκινήσω με τη ναυαρχίδα και να προχωρήσω από εκεί. Και καλά έκανα. Στο πιο πρόσφατο επεισοδιο ας πούμε, το τελευταίο του 2017, ο Ira Glass και οι παραγωγοί του This American Life μιλούν για έναν τύπο που προσπάθησε να ζήσει για καποιον καιρό σαν διάφορα ζώα, ανάμεσά τους και ένας ασβός, για τον Γάλλο stand-up κωμικό Gad Elmaleh που εγκατέλειψε το όνομα που έκανε στη χώρα του για να πάει στην Αμερική και να χτίσει από το 0 την καριέρα του και για ένα τεριέ που βγαίνει για πρώτη φορά να κυνηγήσει αρουραίους στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Πόσες τέτοιες φανταστικές ιστορίες έχω χάσει τόσα χρόνια, πείτε μου. Ή μάλλον μη μου λέτε. Θα τις ανακαλύψω μόνος μου.

Με το επεισόδιο ‘Arkangel’ του ‘Black Mirror’, ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν είναι σε καμία περίπτωση το καλύτερο της σεζόν (αυτός ο τίτλος ανήκει σίγουρα στο Σταρτρεκικό USS Callister). Και, προσωπικά, δεν μου πρόσφερε τίποτα παραπάνω στο experience το γεγονός ότι το σκηνοθέτησε η Jodie Foster. Πρόκειται όμως για εκείνο το επεισόδιο που αποτελεί ταυτόχρονα την λύτρωση και τον αιώνιο εφιάλτη κάθε σύγχρονου γονιού. Γιατί ναι, εννοείται, πείτε μου πού το πουλάνε, θα αγόραζα αύριο το συγκεκριμένο σύστημα εξελιγμένου ελέγχου του παιδιού. Ακόμη και αν κατέληγα (χωρίς να μπούμε σε spoilers) να αντιμετωπίσω τα ίδια ντεφό με την μάνα πρωταγωνίστρια.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

H μπλοκμπάστερ επιστροφή του ‘Black Mirror’

Με το ‘Black Mirror’, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αλλά όχι με την καλή έννοια. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (πεθαίνω γι’ αυτή τη φράση), έχω δει τα 4 πρώτα επεισόδια της τέταρτης σεζόν και μόνο ενθουσιασμένος δεν είμαι. Δεν θα γεμίσω τον τόπο με spoilers, θα πω απλά ότι δυστυχώς, το Black Mirror μοιάζει λίγο να έχει ξεμείνει από έμπνευση, παρουσιάζοντας επεισόδια δίχως τη φαντασία και τις ανατροπές που μας είχε συνηθίσει, πατώντας πάνω σε πετυχημένα μοτίβα του παρελθόντος. Ξεχωρίζω θετικά το ‘Hang the DJ’ (μακράν το καλύτερο της σεζόν ως τώρα), fun το ‘USS Callister’, απίστευτα προβλέψιμο και βγαλμένο απ’ τα σπάργανα του 7th Heaven το ‘Arkangel’, απαίσιο το ‘Crocodile’ (πραγματικά δεν πίστευα τι έβλεπα). Charlie Brooker, δεν είχες πολλή όρεξη φέτος ε;

Με το ‘Florida Project’, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Τι μπορεί να πάει λάθος το τελευταίο Σάββατο του χρόνου στο Ιντεάλ; Κόβοντας εισιτήριο για το ‘Florida Project’ του Sean Baker αναβόσβηναν στο κεφάλι μου τα πέντε αστεράκια που του έβαλε ο Δημητρόπουλος στην κριτική του στο Έθνος. Δεν συμφωνούμε σε όλα με τον Θοδωρή, αλλά συμφωνούμε στα περισσότερα κι έτσι τα πέντε αστέρια του εξασφάλιζαν ότι η ταινία θα είναι από καλή και πάνω. Επιπλέον, ο Δανίκας της έβαλε μόνο δύο – και με τον Δανίκα, διαφωνούμε όλες τις φορές. Στο διάλειμμα της ταινίας έκανα τη μικρή μου, απαραίτητη γκρίνια για τις συμπαθέστατες ταινίες που δεν καίγονται όμως να το ‘πάνε κάπου’ έχοντας στο μυαλό μου το ελληνικό ‘Park’ και φοβούμενος μην ισχύσει το ίδιο και με το ‘Forida Project’. Όπως και να ‘χει, είχα ήδη δώσει το Β’ Γυναικείο στην τοσοδούλα Brooklynn Prince που ξέβαφε ταλέντο σε κάθε της κίνηση, τσιρίδα ή ατάκα. Και μετά ήρθε το δεύτερο μισό της ταινίας και η (επι)βεβαίωση ότι όλη αυτή η ζωή που βλέπουμε εξαρχής στα φτηνά μοτέλ λίγο έξω από τα γυαλιστερά κάστρα της Disney, το πνιγηρό άγχος των μεγάλων για να βγει το νοίκι της βδομάδας, αλλά και η πλήρης ανεμελιά των μικρών που μεγαλώνουν εκεί πολύ φτωχά, αλλά περισσότερο ελεύθερα, οδηγεί κάπου μαγικά. Όχι τεχνητά μαγικά όπως θα το ζούσε κανείς στην Disneyland, αλλά μαγικά μαγικά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Συνέντευξη με Sean Baker: Επιβιώνοντας στη σκιά του Μαγικού Βασιλείου της Disney

Με ‘Τα απομεινάρια μιας ημέρας’, ο Κώστας Μανιάτης

Ο Καζούο Ισιγκούρο πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2017 κι εγώ το μόνο που είχα διαβάσει απ’ αυτόν τόσα χρόνια ήταν μάλλον μία ασήμαντη συλλογή διηγημάτων, τα ‘Νυχτερινά’. Για πολύ καιρό, λοιπόν, μου είχε καρφωθεί η ιδέα να τσεκάρω το αριστούργημά του, αυτό που είχε γυριστεί και ταινία το 1993 με τον Anthony Hopkins, αλλά και πάλι το είχα αποφύγει: τα ‘Απομεινάρια μίας ημέρας’. Το βιβλίο είναι εκπληκτικό, βαθιά συγκινητικό, γεμάτο από τις αναμνήσεις και τις χαμένες ευκαιρίες ενός ασήμαντου ανθρώπου, που όμως φαντασιώνεται ότι ήταν ιδιαίτερα επιδραστικός για την ευρωπαϊκή ιστορία και το πως αυτή κύλισε κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Νομίζω ότι αυτός ο μπάτλερ, σου μοιάζει και μου μοιάζει πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε και όσο προχωρά το βιβλίο και κάνει τον αυστηρό απολογισμό της μάλλον αδιάφορης και βαρετής ζωής του, η ταύτιση μαζί του μεγαλώνει, αφήνοντας μία γλυκόπικρη γεύση. Είναι από αυτά τα βιβλία που το σκέφτεσαι για μέρες μετά την ολοκλήρωσή του. Πάμε για το επόμενο τώρα (παρήγγειλα τον ‘Θαμμένο Γίγαντα’ του ίδιου).