ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Από τον 'επόμενο James Bond' μέχρι το πώς αλλάζει προφίλ στο Netflix. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τη δυνατότητα να αλλάξει το εικονίδιο του προφίλ του στο Netflix ο Ευθύμιος Σαββάκης

Όταν η αγαπημένη μου δισύλλαβη λέξη ανακοίνωσε ότι μπορούμε να πειράξουμε τα εικονίδιά μας και να βάλουμε (επιτέλους) χαρακτήρες από τις σειρές της ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑ και μπήκα να πειράξω και τα 4 εικονίδια που υπάρχουν στον λογαριασμό μου. Κινήθηκα (κυρίως) ανάμεσα σε Casa de Papel και Stranger Things, ενώ για εμένα έβαλα ΦΥΣΙΚΑ το ΑΠΟΛΥΤΟ είδωλο, τη Ναϊρόμπι! Η εποχή της μητριαρχίας ΞΕΚΙΝΗΣΕ (και στο προφίλ μου) <3

Με το ‘The End We Start From’ της Megan Hunter ο Γιάννης Σαχανίδης

Διανύω μια φάση πολύ περίεργη, που δεν μπορώ να δω σειρά ή να διαβάσω για ώρα, μάλλον το καλοκαίρι αυτό με χτύπησε κατακέφαλα και την περνάω κυρίως με Comedians in Cars Getting Coffee ας πούμε. Οπότε η εντελώς παρορμητική αγορά της νουβέλας της Hunter, που ξεκάθαρα συνέβη γιατί μου άρεσε το εξώφυλλο, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Μια δυστοπική ιστορία που ανήκει στο είδος του cli-fi, αυτού το υποείδους της επιστημονικής φαντασίας που μιλά για τις κλιματολογικές καταστροφές που έρχονται στο κοντινό μας μέλλον. Μιλά για τη μητρότητα, μέσα σε 120 μικρού μεγέθους σελιδούλες που ασχολούνται με τις σκέψεις της πρωταγωνίστριας καθώς προσπαθεί να επιβιώσει με τον νεογέννητο γιο της, καθώς τα νερά ανεβαίνουν απότομα, βυθίζοντας το Λονδίνο όπου ζει και τον περισσότερο από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο τρόπος που αναπτύσσει το βιβλίο της η συγγραφέας, μέσα από μικρές παραγράφους πλοκής, πολλές φορές με 2 ή 3 προτάσεις απλά η καθεμία, κάνουν το ‘The End We Start From’ να μοιάζει ποιητικό και εντελώς διαφορετικό από παρόμοιες ιστορίες που έχουν πέσει στα χέρια μου. Γενικά, είναι μικρό, είναι καλό, διαβάστε το. Το προτείνει και ο Benedict Cumberbatch (η εταιρία παραγωγής του οποίου πήρε και τα κινηματογραφικά δικαιώματα του βιβλίου).

Με το πόσο πολύ διασκεδάζει με την James Bond παραφιλολογία ο Idris Elba

Δεν με νοιάζει τρομερά πολύ το ποιος θα παίξει τον επόμενο James Bond γιατί δε με νοιάζει τρομερά πολύ ο James Bond γενικότερα. (Εδώ δεν νοιάζει τον Daniel Craig, τον ίδιο τον Bond δηλαδή, και θα κάτσω να σκάσω εγώ;) Τον βρίσκω ένα είδος χαρακτήρα παρωχημένο που ίσως και να μην είχε ποτέ καμία δουλειά να μας ακολουθήσει στον 21ο αιώνα, κι ας βγήκαν 1-2 αληθινά καλές ταινίες μέσα από την όλη διαδικασία. Τελοσπάντων, δε με ενοχλεί που υπάρχει, ας υπάρχει, στη χειρότερη βγαίνουν σαχλές ταινίες για να περνά η ώρα και στην καλύτερη σκάει κάτι πανέμορφο σαν το ‘Skyfall’ και ο πρωταγωνιστής αποκτά αναγνωρισιμότητα ώστε να μπορεί να παίξει κανάν god-level Fincher ή να μπορέσει με την παρουσία του να βοηθήσει κανάν Soderbergh να μπατζετάρει κάτι σαν το ‘Logan Lucky’. Εν ολίγοις αν ο Bond τύχει σε καλό, ενδιαφέροντα ηθοποιό, μπορεί να είναι κάτι καλό για όλους μας. (Δες πόσο πολύ το διασκεδάζει κι ο Pierce Brosnan στο ‘Mamma Δύο!‘.)

Τα λέω όλα αυτά επειδή για χιλιοστή φορά ο Idris Elba βρίσκεται στο επίκεντρο μιας μόνιμης φημολογίας σχετικά με το αν θα είναι ο επόμενος James Bond, όταν δηλαδή σταματήσουν να προσφέρουν φορτηγά γεμάτα λεφτά στον Daniel Craig για να κουβαλά την απαθή σάρκα του στο σετ κάθε 2-3 χρόνια. Και ξέρετε τι συμβαίνει κάθε φορά που επανέρχεται η φημολογία για τον Elba; Ω, ναι, ξέρετε πολύ καλά τι συμβαίνει. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλές εκδοχές τέτοιων ‘ριζοσπαστικών’ κάστινγκ που δεν είναι απαραιτήτως καλές ή ταιριαστές και πρωτίστως θέλουν να πουλήσουν απαρχαιωμένα brands σε νέο κοινό. Για το Χόλιγουντ μιλάμε, προφανώς και συμβαίνει αυτό δηλαδή, δεν θα μπέρδευε ποτέ κανείς τεράστιες επιχειρήσεις με οργανισμούς που έχουν κοινωνική συνείδηση. Όμως παρόλαυτά, υπάρχει στην προκειμένη ειδικά περίπτωση μια αλήθεια πραγματικά αδιαμφισβήτητη:  Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε τόσο άνετα να παίξει τον James Bond που σχεδόν δεν αξίζει να ασχοληθεί μαζί του. Δείτε τον!

Κι ούτε είναι φυσικά η πρώτη φορά που μπλέκεται σε αντίστοιχο ‘controversy’: Ο σκηνοθέτης του ‘Dark Tower’ μου είχε περιγράψει ένα πανομοιότυπο σκάνδαλο ανάμεσα στο fan base εκείνων των βιβλίων, όταν ανέλαβε τον ρόλο του Roland.

Ο ίδιος προφανώς ξέρει τις φήμες και πόσταρε ένα διασκεδαστικό τουήτ που μπορεί να σημαίνει τα πάντα αλλά μάλλον δε σημαίνει τίποτα:

O Elba έχει ταινία την οποία έχει σκηνοθετήσει που κυκλοφορεί στα σινεμά σε λίγες μέρες, κάνει παραγωγές, παίζει σινεμά και τηλεόραση, είναι DJ, έχει υπάρξει ο Stacker μαδερφάκιν Pentecost, οπότε ευλόγως θα αναρωτηθεί κανείς αν ο Bond έχει καν θέση ανάμεσα στα σχέδιά του. Εγώ είμαι πάντα υπέρ του να κάνει ένας άνθρωπος τα δικά του πράγματα παρά να εκτελεί οδηγίες, όμως ίσως το ανεβασμένο του προφίλ να τον βοηθούσε να κάνει ακόμα περισσότερα, ακόμα καλύτερα προσωπικά πρότζεκτ. Και, σαν απολαυστικό μπόνους, θα έκανε τους Richard Spencer του κόσμου να αλλάξουν εφτά διαφορετικά χρώματα ανά λεπτό σκηνικής παρουσίας. Είναι win win! Το στηρίζω, αλλά πιο πολύ από όλα στηρίζω το να συνεχίσει να είναι, όπως λέει και το τουήτ, ο Elba, ο Idris Elba.

ΚΙ ΑΛΛΟΣ IDRIS ELBA

Idris Elba, αν ήσουν λευκός θα έπαιρνες το Όσκαρ

Με το La Casa de Papel ο Γιώργος Μυλωνάς

Δεν είναι η καλύτερη, ούτε καν στις τρεις καλύτερες, σειρά που έχω δει στη ζωή μου. Αυτό, όμως, δεν με εμπόδισε να δω το La Casa de Papel μέσα σε τρεις μέρες. Λάτρεψα τον Μπερλίν, μίσησα την Τόκιο και τον Αρτουρίτο, ερωτεύτηκα σφόδρα την Άλισον Πάρκερ, ενώ συχνά πυκνά προσπαθώ να μιμηθώ το γέλιο του Ντένβερ. Κάνοντας έναν μίνι απολογισμό της σειράς αυτά που θα θυμάμαι ακόμα κι αν δεν την ξαναδώ ποτέ θα είναι το τέχνασμα με τις μάσκες του Νταλί και η αντικατάστασή τους όταν η αστυνομία πήγε να μπει στο Νομισματοκοπείο, η σκηνή με τον Προφεσόρ που πάει να δηλητηριάσει την μητέρα της Μουρίγιο και το ντύσιμο των πρωταγωνιστών όταν βγήκαν από τη γιάφκα τους. Θα μάζευα άνετα υπογραφές να μην γυριστεί τρίτη σεζόν, αφού δεν έχει πραγματικά κανένα λόγο ύπαρξης.

ΔΕΣ ΚΙ ΑΥΤΟ

H νέα σειρά του δημιουργού του ‘Casa de Papel’ θα είναι το επόμενο κόλλημά σου

Με το ‘Σε ξένα παπούτσια’ ο Δημήτρης Μπούτσικος

O Άνταμ Σάντλερ με-μας έχει συνηθίσει σε ρόλους στους οποίους υποδύεται τον εαυτό του και προς τιμήν του δεν έχει προσπαθήσει ποτέ να μας πείσει για το αντίθετο. Δεν υπερηφανεύετα ότι είναι το πρώτο όνομα του Hollywood( δεν είναι άλλωστε). Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μας έχει χαρίσει σούπερ στιγμές στο σινεμά, αλλά ποτέ δεν φτάσαμε στο σημείο να παραδεχτούμε πως έκανε το μεγάλο μπαμ στην καριέρα του. Ίσως έλος πάντων, τονα μην το κυνήγησε και ποτέ. Τ παρελθόν είναι παρελθόν και καλά θα κάνει να μην μας χτυπάει την πόρτα. Γιατί ο Άνταμ Σάντλερ ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες προκειμένου να μας διαψεύσει κατηγορηματικά. Τρανό παράδειγμα μία από τις πιο πρόσφατες ταινίες του, το φιλμ ‘Σε ξένα παπούτσια’.

Επιτέλους, σταματήσαμε να τον βλέπουμε να υπακούει στο ίδιο και απαράλλαχτο concept, του αφελή, καλοσυνάτου, γλυκανάλατου τύπου που έχει ή θέλει να αποκτήσει οικογένεια και ως διά μαγείας στο τέλος πάντα φεύγει με το κορίτσι των ονείρων μας. Τουλάχιστον, αν κρατούσε τα προσχήματα μπορεί να σωζόταν η κατάσταση και τα σερβίτσια-προίκα της γιαγιάς. 

Στο διά ταύτα τώρα, παίζει έναν τσαγκάρη που δεν έχει στον ήλιο μοίρα και δουλεύει σαν το σκυλί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ζει στο ίδιο σπίτι με την κατάκοιτη μητέρα του, οι ερωτικές του σχέσεις είναι ένα ανέκδοτο(όχι ότι οι δικές μου είναι κάτι άλλο) και κατ’ εξακολούθηση πέφτει θύμα τραμπουκισμού από έναν γκάνγκστερ της συμφοράς. Η πολυχρησιμοποιημένη του ραπτομηχανή τα φτύνει και αναγκάζεται να καταφύγει στο υπόγειο για να δουλέψει με εκείνη που του είχε αφήσει ως ενθύμιο ο πατέρας του. Και κάπου εκεί αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι. Με έναν μαγικό τρόπο, άρρηκτα συνδεδεμένο με την ραπτομηχανή που ξέθαψε στην αποθήκη του μαγαζιού του, παίρνει την μορφή όποιου ανθρώπου θέλει και το γαϊτανάκι των παρεξηγήσεων δίνει και παίρνει.

Άραγε αν μπορούσες να περπατήσεις και εσύ με ξένα παπούτσια, ποιανού παπούτσια θα διάλεγες; Θέλει σκέψη.

KI ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ SANDLER

Ο Adam Sandler και το ‘Meyerowitz Stories’ στις Κάννες

Ο Κώστας Μανιάτης με το Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο του Σαραμάγκου

Αυτή τη βδομάδα κόλλησα με το βιβλίο του Πορτογάλου και όταν λέω “κόλλησα”, το εννοώ αυτολεξεί. Έχω μείνει κάπου στη μέση του βιβλίου και δεν προχωράει με τίποτα. Καταλαβαίνω πόσο μεγάλος είναι, έχω διαβάσει και παλιότερα κανά δυο που μου (ψιλο)άρεσαν -το Περί Θανάτου, εντάξει, μου άρεσε αρκετά- αλλά το συγκεκριμένο με έχει δυσκολέψει πολύ. Θες η γλώσσα του, θες ότι γράφει ολόκληρες παραγράφους χωρίς τελεία, δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως να φταίει και το ότι περιγράφει την πιο γνωστή ιστορία του κόσμου και πόσο να σε κρατήσει από μόνο του το στόρυ που ξέρεις που καταλήγει; Πάντως κακή κουβέντα για τον Σαραμάγκου δεν θα πω. Ας πούμε απλώς ότι δεν είναι το ύφος που προτιμώ. Προχωράμε.