Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Mε τoν ψυχοπαθή Christopher Heyerdahl, ο Πάνος Κοκκίνης

Tο όνομά του δεν σου λέει, τίποτε, το ξέρω. Αλλά σίγουρα τον θυμάσαι ως τον The Swede από το ‘Hell on Wheels’. Είναι αυτός ο πανύψηλος Καναδός με το βλέμμα τρελού που φέτος παίζει ταυτόχρονα σε τρεις σειρές. Το Damnation, το Tin Star και το Van Helsing. Ειδικά στο τελευταίο, ως ο μουγκός serial killer βρικόλακας Sam, είναι επιεικώς συγκλονιστικός. Ακόμη δηλαδή και ο Hannibal Lecter, αν τον έβλεπε, θα έλεγε κάτι στη λογική ‘Παιδιά δεν μπλέκω με αυτόν, γυαλίζει το μάτι του’. Μιλάμε για τον πιο τρομακτικό βρικόλακα όλων των εποχών. Σε τέτοιο σημείο που, όταν εμφανίζεται, πιάνω τον εαυτό μου, σαν μικρό παιδάκι, να κρύβω τα μάτια μου με τα χέρια μου.

Με το καλύτερο meme του 2017, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ανυπομονώντας για το ‘Disaster Artist’ και με ενθουσιασμό ακόμη από την πρόσφατη θέαση του ‘The Room’, είδα αυτό το meme που έστειλε η Ιωσηφίνα και πέθανα. Και σκέψου ότι δεν πολυσκαμπάζω από Avengers, Thor και υπερήρωες, ωστόσο παραμένει αηδιαστικά αστείο. Εύγε σε όλους, εύγε και πάλι στον Tommy Wiseau, προτείνω στο επόμενο Avengers να παίξει τον εαυτό του, γιατί όχι.

Με το ‘A Gentleman in Moscow’ του Amor Towles, ο Γιάννης Σαχανίδης

Είχα καιρό να πιάσω ένα βιβλίο που οι σελίδες του να τρέχουν νεράκι και το έπαθα τώρα με το ‘A Gentleman in Moscow’, ένα αναπάντεχα καλό βιβλίο που διαδραματίζεται ουσιαστικά μέσα σε ένα (μεγαλοπρεπέστατο) ξενοδοχείο της Μόσχας. Εκεί που ο Κόμης Alexander Rostov, ένας από τους αριστοκράτες της Ρωσικής κοινωνίας, καταδικάζεται σε κατ’ οίκον περιορισμό το 1922. Ο Rostov αναγκάζεται να μετακομίσει σε μια σοφίτα του Metropol και να περάσει εκεί τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, καθώς οι ταραχώδεις δεκαετίες τις Ρωσίας περνούν έξω από την πόρτα του. Το ιστορικό μυθιστόρημα μένει μέσα στους 4 τοίχους του ξενοδοχείου αλλά καταφέρνει να περάσει τον πολυτελή αέρα του, να προσφέρει τη μυρωδιά του φαγητού του, να σε κάνει να θες να προχωρήσεις στους διαδρόμους του και να γνωρίσεις τους ανθρώπους του, υπαλλήλους ή επισκέπτες του. Έχει χιούμορ, έχει ρυθμό, είναι συγκινητικό, τα έχει όλα και συμφέρει. Στην Αμερική πήγε αναπάντεχα καλά σε πωλήσεις (συνεχίζει να βρίσκεται στη λίστα με τα best sellers των Los Angeles Times, 62 εβδομάδες μετά την έκδοσή του) και έχει εξαιρετική βαθμολογία στο Goodreads, ενώ το περιμένουμε στην αρχή του χρόνου και στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Σημειώστε, αν και σίγουρα τότε θα ξαναμιλήσουμε εδώ στο PopCode για αυτό.

Με τη Μαδρίτη, ο Κώστας Μανιάτης

Με στείλανε από τη δουλειά στη Μαδρίτη, οπότε με τι λέτε να κόλλησα αυτή τη βδομάδα; Χμμμμμ θέλει λίγη σκέψη, ναι. Καλά μη νομίζετε και η Μαδρίτη τι είναι; Δυο δρόμοι, σε μια μέρα την έμαθες. Άσε και το Μπερναμπέου, τι να λέμε, περισσότερο υπερεκτιμημένο και απ’ το κεμπάπ στο Μοναστηράκι. Ναι, εντάξει είχε δύο τρία μέρη να δεις, αλλά αν μπορείς να πεις ότι ήταν σε κάτι λίγο καλύτερη απ’ τη Θήβα (ναι, είμαι απ’ τη Θήβα), είναι ότι είχε και δυο τρία μέρη ωραία να πας να αράξεις, κάτι πάρκα, κάτι παλάτια κάτι τέτοια. Κατά τ’ άλλα, ανηφόρες κατηφόρες, κάτι παλιόστενα, τι να σας λέω. Τεσπά, καλά να ‘μαστε να ξαναπάμε (στη Θήβα, ε).

Με την blogovision, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος Δεκέμβρης σημαίνει πρώτα blogovision και μετά Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο από την 1η ως την 20η Δεκεμβρίου κάποιοι βλαμμένοι στο ίντερνετ ποστάρουμε κάθε μέρα κι ένα άλμπουμ ώστε να καταλήξουμε στο #1 της ετήσιας εικοσάδας μας. Παλιότερα πόσταρα μέσω blog, πρόπερσι μέσω stories στο snapchat, πέρσι στο instagram. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο είναι 1η Δεκεμβρίου που σημαίνει πως είμαι ήδη πίσω μια μέρα στην 20άδα μου, επειδή παραδοσιακά, τελευταία στιγμή τρέχω να ακούσω άλμπουμ που έχω χάσει μες στο χρόνο. Αυτό που συμβαίνει πάντα είναι το εξής: Το τελευταίο ΣΚ πριν την έναρξη, συγκεντρώνω τίτλους καμιάς 15αριάς άλμπουμ που #πρέπει να ακούσω, ξεκινάω, όταν πετύχω το πρώτο που μου αρέσει αληθινά το ακούω σε λούπα όλη μέρα, άαααντε ίσως την επόμενη μέρα να επιχειρήσω 2-3 ακόμη, αν βρω κι εκεί κάτι έχει καλώς, αλλά τελοσπάντων τα περισσότερα δεν τα ακούω ποτέ. Επειδή δεν έχω καμία ακαδημαϊκή σχέση με τη μουσική, οπότε δε γίνεται να κολλήσω με κάτι ή να το βάλω στην 20άδα μου αν δεν το έχω γονατίσει κάπως, όταν το βρω μπουκώνω με αυτό και μετά κλείνουν τα αυτιά. Η φετινή μου προσθήκη τελευταίας στιγμής είναι ο Vince Staples που πάει για πολύ ψηλά, αλλά κατά τα άλλα η λίστα μου είναι ψιλοσχηματισμένη εδώ και αρκετό καιρό, από Taylor Swift και μετά δεν πρέπει να προστέθηκε κάτι παραπάνω.

Φυσικά δεν έχω αποφασίσει τη σειρά, αυτά θα τα βρίσκω στην πορεία. Το #1 μου έχει περάσει από 6-7 διαφορετικά χέρια στη διάρκεια της χρονιάς, κι ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Δεν υπάρχει φέτος ένα ‘ANTI’ ή ένα ‘Art Angels’, το οποίο φαντάζομαι θα κάνει τη διαδικασία πιο αμφίρροπη και συναρπαστική. <—- ξεκάθαρα το ζει μόνος του