ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Τραγούδια, ταξίδια και ανάγνωσμα. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Joy as an Act of Resistance’ των IDLES, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Άκουσα πρώτη φορά IDLES στις αρχές του καλοκαιριού. Ήταν το ‘Colossus’ και ήταν μια εξαιρετική εισαγωγή στον ήχο των πανκροκάδων από το Μπρίστολ, οι οποίοι απ’ ότι έψαξα αργότερα, υπάρχουν από το 2011, αλλά έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο, ‘Brutalism’, μόλις πέρσι. Η αποκάλυψη όμως ήρθε με τον δεύτερο δίσκο τους, το ‘Joy as an Act of Resistance’, το οποίο προκάλεσε και μια μικρή τρέλα. Εξαιρετικός, βαρύς και καλοδουλεμένος ήχος, με κάποια άχαρα στοιχεία (πρώτο απ’ όλα τα φωνητικά), αλλά πραγματικά, από τους δίσκους που από την πρώτη τους ακρόαση κατάλαβα πως αυτό που ακούω, μου αρέσει. Πολύ. Άντε παιδιά, φέρτε τους Αθήνα, τι περιμένετε;

Με το ‘Ανάμισης Ντεντεκές’ του Γιάννη Μακριδάκη, ο Γιώργος Μυλωνάς

Τα βρόντηξε όλα στα τέλη της τρίτης δεκαετίας της ζωής του και μετακόμισε στη Χίο από την οποία κατάγεται. Έφτιαξε από την αρχή ένα χωράφι στο οποίο καλλιεργεί φρούτα και λαχανικά για προσωπική κατανάλωση κι άρχισε να γράφει βιβλία αν και μαθηματικός. Δεν γνωρίζω άλλα πράγματα για το CV του Μακριδάκη, αλλά αυτά ήταν ήδη υπεραρκετά για να πειστώ ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει πολλά να πει και ν’ αγοράσω ένα από τα δεκατρία βιβλία που έχει γράψει τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Ξεκίνησα με τον ‘Ανάμιση Ντενεκέ’. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που πατάει πάνω στην ιστορία του Γιώργη Πέτικα, ενός λαϊκού ήρωα της Χίου, όπως έχει διασωθεί μέσα από τις διηγήσεις των ντόπιων. Αν και οι εκδοχές της ιστορίας είναι πολλές και διαφορετικές, το σημείο στο οποίο συνηγορούν όλες είναι πως πρόκειται για έναν άνθρωπο, ο οποίος σκότωσε για χάρη ενός έρωτα και για να μην φυλακιστεί έζησε για χρόνια (στις αρχές του προηγούμενου αιώνα) στα βουνά της Χίου έχοντας την συμπαράσταση πολλών ντόπιων, στα μάτια των οποίων ήταν ένας λαϊκός ήρωας που πήγε κόντρα στην εξουσία. Φανταστική η γλώσσα του συγγραφέα και το βιβλίο κλείνει με ένα τέχνασμα που απογειώνει την ήδη μπλοκμπαστερική ιστορία. Ψάχνω ήδη ποιο από τα άλλα βιβλία του Μακριδάκη θα διαβάσω.

Με το ‘Travels with my father’, o Δημήτρης Μπούτσικος

Συμβαίνει μία ασύλληπτη συνωμοσία σε βάρος μου. Κάθε φορά που όλοι συλλογικά και με μια φωνή υποστηρίζουν ότι ξέρουν κάποιον που εγώ δεν ξέρω, η αντίδραση μου είναι ακαριαία. Βάζω τα κλάματα και θέλω να μάθω αμέσως (το τονίζω το αμέσως) ποιο είναι αυτό το τόσο αγαπητό και διάσημο πρόσωπο. Με την ίδια ανατριχιαστική και αναπόδραστη ακρίβεια εκτυλίχθηκε το προσωπικό μου δράμα-σίριαλ με τον Jack Whitehall. Κάθισα ήρεμα και αναπαυτικά στον καναπέ μου (πόσες φορές άραγε να έχω γράψει για αυτόν τον άγνωστο Χ καναπέ), έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και πάτησα στην τύχη -πως να κάνω κάτι άλλο με κλειστά τα μάτια- μία μοιραία ανεξερεύνητη κατηγορία στο Netflix και στο καπάκι μία εξίσου μοιραία ανεξερεύνητη σειρά.

Προέκυψαν αυτομάτως τρεις ερωτήσεις και μία επιθετική απάντηση: 1)Τι απόκρυφοι συμβολισμοί κρύβονται στο ‘Travels with my father’, 2) Τι είναι το ‘Travels with my father’ και 3)Ποιος είναι ο Jack Whitehall και γιατί είναι πρώτο όνομα; Η απάντηση των φίλων και γνωστών μου υπήρξε πρωτόγνωρα έντονη και βίαιη: “Καλά ρε που ζεις, δεν ξέρεις τον Jack Whitehall;” “Συγγνώμη που φρενάρω τον ενθουσιασμό σας, αλλά δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο κύριος.”

Οι φίλοι μου, αναλαμβάνοντας τον κουραστικό και εύκολα παρεξηγήσιμο ρόλο του παιδονόμου, έτρεξαν να με νουθετήσουν. Μόλις η κατήχηση ολοκληρώθηκε, είχα χωνέψει ότι ο Jack Whitehall είναι ένα από τα πιο βαριά ονόματα του stand-up comedy στην Αγγλία, με συχνές και απολαυστικές εμφανίσεις στην τηλεόραση. Το ‘Travels with my father’ είναι χρονικά το τελευταίο του ξεκαρδιστικό εγχείρημα για λογαριασμό του Netflix.

Στο καθυστερημένο του gap year (12 χρόνια του πήρε μόνο) αποφάσισε να πάρει μαζί του και τον πατέρα του, έναν συντηρητικό, καρμίρη και νερόβραστο θεατρικό παραγωγό. Φόρτωσαν στο αεροπλάνο τις βαλίτσες και την γκρίνια του πατέρα του και προσγειώθηκαν στην εξωτική Νοτιοανατολική Ασία. Ταξίδεψαν στην Μπανγκόκ, στο Πουκέτ, στην Καμπότζη και στην επαρχία Σιέμ Ρεπ. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους έφαγαν ασιατικό street food, περιηγήθηκαν σε μαυσωλείο, υιοθέτησαν μία τρομακτική κούκλα και έπαιξαν χόκεϊ χόρτου πάνω σε ελέφαντες.

Τα μόλις 6 επεισόδια φεύγουν σαν νεράκι, προτού πεις κύμινο. ‘Κύμινο’. Είδατε;

Με τη Σύρο, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Ένα πρόβλημα υγείας δεν μου επέτρεπε την επαφή με τον ήλιο και τη θάλασσα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Διάστημα που έληξε πριν από λίγες ημέρες κι έτσι όταν έπεσε η ιδέα για Σύρο έκλεισα τα εισιτήρια μέσα σε κάποια νανοδευτερόλεπτα (με μανιώδεις σχεδόν κινήσεις), έμαθα (επιτέλους) τη χρησιμότητα της πράσινης γραμμής (του Ηλεκτρικού) και πλέον γράφω αυτές τις τίμιες λέξεις από ένα σπίτι με μπλε παράθυρα, ήλιο από πάνω και θάλασσα στα 50 μέτρα. Μήπως οι ομορφότερες διακοπές γίνονται τελικά Σεπτέμβριο; Ίσως. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκτιμάμε αλλιώς τα πράγματα όταν τα στερούμαστε. Κι ότι μου έλειψε ο ήλιος και η θάλασσα. ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.

Με το NFL, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είναι αυτή η μαγική εποχή πάλι του χρόνου, με το σπορ που λατρεύω να παρακολουθώ όσο μισώ τον οργανισμό που το διοργανώνει, οπότε κάπου μέσα σε αυτό το δίπολο λατρείας-μίσους απαντάται κάθε μου ανάγκη στην κατανάλωση ομαδικών αθλημάτων. Εντυπωσιακά plays και σχηματισμοί και επικά touchdowns από τη μία, σιχαμένος corporate τραμπικός πατριωτισμός από την άλλη: Την ώρα που η σεζόν ξεκινά, η Nike ανακοινώνει πως ο Colin Kaepernick (ο πιο σημαντικός αθλητής στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή) είναι το νέο πρόσωπο του brand, οι ρατσιστές ξεσαλώνουν, και οι διαμαρτυρίες αθλητών συνεχίζονται. Τα thinkpieces για τη σχέση αθλητισμού, star system και πολιτικής έκφρασης δε σταματούν, και ταυτόχονα αγωνιούμε για την απόδοση των παιχτών στις fantasy ομάδες μας. (Στο ένα γκρουπ που είμαι έκανα το καλύτερο draft αλλά στην 1η αγωνιστική έχασα με double score. Άλλη μια σπουδαία χρονιά.) Κι όλα αυτά την ώρα που η ομάδα μου, οι New Orleans Saints, ξεκινούν τη σεζόν ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για το τρόπαιο- οπότε φυσικά στην πρώτη αγωνιστική χάσαμε τρώγοντας ΟΛΟΥΣ τους πόντους που είναι δυνατόν να φάμε έχοντας κατεβάσει πλήρη ομάδα στο γήπεδο. Πάμε καλά.