ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

'Mother!', 'Μαμά, μπαμπά' και σχεδόν πόκεμον. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Mother!’, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μέχρι να πάω να δω την νέα ταινία του Αρονόφσκι, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί υπήρχε θαυμαστικό στον τίτλο της. Όσο το έβλεπα όμως, καταλάβαινα όλο και πιο πολύ. Όχι, το θαυμαστικό δεν υπάρχει γιατί είναι μια υπέροχη ταινία. Αυτό είναι υποκειμενικό. Το θαυμαστικό υπάρχει γιατί η παρακολούθησή της είναι μια απίστευτα έντονη εμπειρία. Και επ’ αυτού, δεν υπάρχει συζήτηση. Όσο πλησιάζει προς το τέλος του, το ‘Mother!’ σε κολλάει στη θέση σου, δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, σε παίρνει και σε σηκώνει. Και μόλις βγεις από την αίθουσα, είτε σου άρεσε, είτε όχι, έχεις όρεξη να το αναλύσεις και να βρεις τη δική σου ερμηνεία. Κι αυτό από μόνο του, είναι κάτι σπουδαίο και αναζωογονητικό.

Με το ‘Mother!’ και η Ναστάζια Καπέλλα

Δεν έχω λόγια για αυτήν την ταινία. Μου άρεσε από το πρώτο λεπτό, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν πίστευα πόσο τέλειο πράγμα ήταν αυτό που έβλεπα. Βγαίνοντας από το σινεμά, είπα ότι είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει. Είδα πρόσφατα ‘Την Άλλη Όψη της Ελπίδας’, είδα το ‘Blade Runner’, είδα άλλες ταινίες, που δεν θυμάμαι ότι τις είδα, και μου άρεσαν. Όμως σκεφτόμουν πολλές φορές, ότι πια μόνο οι σειρές έχουν τη δύναμη να με συγκινούν πραγματικά. Μέχρι που είδα το ‘Mother!’. Και συγκλονίστηκα. Ο Aronofsky, που μέχρι τώρα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, έκανε ένα πραγματικό αριστούργημα. Το magnus opus του. Μπορεί να πάει να κάνει μια ζωή διακοπές από εδώ και πέρα, γιατί τίποτα δεν θα ξεπεράσει την τελειότητα του ‘Mother!’. Από τότε που το είδα μέχρι σήμερα, το σκέφτομαι και όλο προσηλυτίζω κόσμο να πάει να το δει. Θα το δω και δεύτερη φορά μία από αυτές τις μέρες. Δεν έχω λόγια.

Με το ‘Δύο φορές Έλληνας’ του Μένη Κουμανταρέα ο Γιώργος Μυλωνάς

Κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα βιβλίο του οποίου η κεντρική ιστορία εξελίσσεται στα χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι την επταετία της Χούντας, ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι πρόκειται για το τελευταίο που διαβάζω για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Με βάση τα αναγνώσματά μου των δύο τελευταίων ετών, ο συγκεκριμένος όρκος μου έχει λιγότερη αξία από όση έχουν σήμερα στο χρηματιστήριο οι οβολοί. Την τελευταία εβδομάδα καταπάτησα τον όρκο για χάρη του Μένη Κουμανταρέα και δεν νιώθω καμία ενοχή για αυτό. Οι ήρωες του κυκλοφορούν στην μετεμφυλιακή Αθήνα, ενώ κάποιοι πηγαινοέρχονται στην Μακρόνησο. Ιστορικά ξέρω τι θα συμβεί παρκάτω -είμαι στη μέση του βιβλιου- ενώ υποψιάζομαι τι θα συμβεί και στους χαρακτήρες. Παρ’ όλα αυτά η αφήγηση και η γλώσσα του Κουμανταρέα, η οποία αποτελεί μάθημα για το ότι για να γράψει κάποιος αξιανάγνωστη λογοτεχνία χρειάζεται να χρησιμοποιεί τα πιο απλά ελληνικά που γνωρίζει, με κάνουν να μην μπορώ να κλείσω το βιβλίο σε Μετρό, τρόλεϊ και λοιπά μέσα. Αν έχεις κάποιος να προτείνει κάποιο καλό βιβλίο με θέμα την ίδια χρονική περίοδο, είμαι όλος αυτιά. Παίρνω πίσω και επισήμως τον όρκο μου.

Με το ‘As You Were’ του Liam Gallagher, ο Κώστας Μανιάτης

OK, το νέο άλμπουμ του Liam Gallagher βγήκε στις 6 Οκτωβρίου και όχι αυτή η βδομάδα, αλλά άκου τι συνέβη: δεν του έδωσα μεγάλη σημασία ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΝ ΖΩΗ ΦΑΝ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ GALLAGHER ΣΤΗ ΒΟΙΩΤΙΑ. Σιγά σιγά όμως με κέρδισε, κάτι που ήταν μαθηματικά δεδομένο, καθώς και το πρόγραμμα της τηλεόρασης να πάρει ο Liam (ή ο Noel) και να αρχίσει να το απαγγέλει, θα κολλήσω. Oasis και Manchester, έτσι μάθαμε από παιδιά. Το άλμπουμ έχει πολλά τραγούδια με τα οποία ένας 90s νοσταλγός μπορεί να κολλήσει, αλλά στο δικό μου μυαλό παίζουν ασταμάτητα τα ‘I’ve All I Need’ και το ‘I Never Wanna Be Like You’. Επίσης με χαλάει λίγο που τα ΜΜΕ τον ξαναθυμήθηκαν και άρχισαν να τον προμοτάρουν, γιατί νόμιζα ότι πλέον άνηκε μόνο σε εμάς τους γραφικούς εναπομείναντες britpop κολλημένους. Ας είναι…

Με την ‘Τρίτη Έξοδο’ ο Ευθύμιος Σαββάκης

Σάββατο βράδυ. Κάθε ηλικιωμένος σε κορμί ενήλικα που σέβεται τον εαυτό του βλέπει Σπύρο Παπαδόπουλο. Αφιέρωμα στον Γιώργο Περρή. Ξαφνικά καλούν να τραγουδήσει η Δήμητρα Σελεμίδου. Τραγουδάει το ‘Μαμά, μπαμπά’. Υπέροχα. Στιγμές μετά, googlάρω και ανακαλύπτω την παρθενική τους εμφάνιση στη δισκογραφία με την ‘Τρίτη Έξοδο’. Αυτό ήταν. Τα διαμαντάκια τους κόλλησαν σε μυαλό και οθόνες.

Ειδικά η συνεργασία με τον ποιητή Φοίβο Δεληβοριά.

Με τον κλώνο του Pokemon Go, ο Γιάννης Σαχανίδης

​Είμαι απόλυτα σίγουρος πως το συγκεκριμένο μου κόλλημα δε θα κρατήσει για πολύ, αλλά προς το παρόν τη βρίσκω με το Draconius Go. Έχοντας πάρει τα καλύτερα στοιχεία​ του Pokemon Go και προσθέτοντας πολύ ενδιαφέροντα mechanics (ημερήσια quests, τερατάκια που επιτίθενται από μόνα τους, portals για άλλο κόσμο, αυγά που τα κλωσάει η Μητέρα των Δράκων κλπ) το παιχνίδι έχει χαβαλέ που το κάνει ελκυστικότατο σε όσους τους αρέσουν τέτοια πράγματα. Πως το Pokemon Go θα άνοιγε δική του κατηγορία games δεν το είχα φανταστεί, αλλά σίγουρα το Draconius Go αξίζει μια ματιά κι ας μην πιάσει ποτέ τον όγκο των gamers που απέκτησε το μεγάλο του αδερφάκι.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

H επιστροφή του Aronofsky είναι σκέτη παράνοια