Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Tabula Rasa’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Ψυχολογική σειρά θρίλερ για μια νεαρή γυναίκα με προσωρινή μνήμη που γίνεται πρόσωπο-κλειδί στην υπόθεση ενός εξαφανισμένου ατόμου. Τώρα θα πρέπει να αναγκάσει τον εαυτό της να θυμηθεί, σε μια προσπάθεια να καθαρίσει το όνομά της. Το θέμα είναι ότι η Mie είναι ο πιο αναξιόπιστος αφηγητής που μπορείς να φανταστείς. Μετά από το ατύχημά της δεν μπορεί να συγκρατήσει τίποτα κι έτσι έχει αναπτύξει ένα σύστημα σημειώσεων που τη βοηθούν στην καθημερινότητά της. Είναι τόσο εύκολο όμως να επηρεάσει κάποιος το σύστημα αυτό. Ή και η ίδια όταν θα προτιμούσε να ξεχάσει κάτι. Μέχρι το τέλος, το βελγικό ‘Tabula Rasa’ θα σε έχει κάνει να αμφιβάλλεις για τα πάντα (ακόμα και για τη σοβαροφάνειά του).

Με το Dark Tourist, ο Γιάννης Σαχανίδης

Παρότι δεν είμαι σίγουρος αν είναι κάτι με το οποίο είμαι ηθικά οκ, αυτή την εβδομάδα κόλλησα με το ‘Dark Tourist’ του Netflix, μια σειρά ντοκιμαντέρ 8 επεισοδίων στα οποία ο Νεοζηλανδός δημοσιογράφος David Farrier (τον ξέρετε ως σκηνοθέτη του πολύ παράξενου ‘Tickled’) ταξιδεύει σε 24 σημεία του πλανήτη για να καταπιαστεί με το φαινόμενο του “σκοτεινού τουρισμού”. Ο Farrier λοιπόν ταξιδεύει από τις ερειπωμένες περιοχές της Φουκουσίμα μέχρι τα tours του Εσκομπάρ στο Μεδεγίν κι από εκεί στο Τουρκμενιστάν, την Κύπρο και την Ινδονησία, για να ανακαλύψει περιοχές και εμπειρίες που είναι γεμάτες με μακάβριες και νοσηρές νότες. Ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν για να κάνω ένα μικρό switch-off μέσα στις προηγούμενες ημέρες.

Με το ‘Top of the Lake’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Σειρά του 2013, αλλά την έχει το Netflix, οπότε μοιραία κάποια στιγμή θα την έβλεπα. Ε, η στιγμή αυτή ήρθε πριν κάποιες ημέρες και άξιζε 100%. Ένα απομακρυσμένο χωριό στη Νέα Ζηλανδία με μία ‘καταραμένη’ λίμνη, ένα κοριτσάκι που εξαφανίζεται, μια οικογένεια που ‘ελέγχει’ τη φάση στην περιοχή και κάπου εκεί ανάμεσα, η (ντετέκτιβ) Elisabeth Moss. 7 επεισόδια, αγωνία, μπόλικη δράση, σκοτάδι και όλα τα αρρωστημένα μυστικά μιας κλειστής κοινωνίας. Αξίζει τον κόπο, μέχρι  και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Για την δεύτερη σεζόν του ‘Top of the Lake’, η οποία βγήκε το 2017 και μαζί με την Moss πρωταγωνιστεί και η Nicole Kidman, θα επανέλθω μόλις την παρακολουθήσω, πάντως η υπόθεση του πρώτου κύκλου ολοκληρώνεται σε αυτά τα πρώτα 7 επεισόδια και η δεύτερη (παραγωγής BBC) εκτυλίσσεται στο Σίδνεϊ.

Με το ‘Οι Ινδίες μου’ της Κάτιας Αντωνοπούλου, ο Γιώργος Μυλωνάς

Το πρώτο πράγμα που έκανε ένας κολλητός μου μόλις του ανακοίνωσα ότι έκλεισα εισιτήρια για το Νεπάλ ήταν να μου δανείσει το ‘Οι Ινδίες μου’ της Κάτιας Αντωνοπούλου. Πρόκειται για ένα βιβλίο κάτι ανάμεσα σε παραλήρημα και ταξιδιωτικό ημερολόγιο στο οποίο η συγγραφέας περιγράφει εκστατικά τα όσα έχει ζήσει στις Ινδίες, ενώ παρεμβάλλονται αφηγήσεις από τα παιδικά της χρόνια στην Καλαμάτα και το σπίτι της στο Μελισσοχώρι Λάρισας. Δεν υπακούει σε καμία συγγραφική νόρμα, παρ’ όλα αυτά από τις πρώτες κιόλας σελίδες με έκανε να αγαπήσω τις Ινδίες και να τις ορίσω ως προορισμό για κάποιο από τα επόμενά μου ταξίδια. Και πού κολλάει το Νεπάλ σε όλο αυτό; Πρώτον, συνορεύει με τις Ινδίες και δεύτερον στο τελευταίο κομμάτι του βιβλίου η Αντωνοπούλου περιγράφει ένα οδοιπορικό της στο Νεπάλ και συγκεκριμένα στα Ιμαλάια από τα οποία κινδύνευσε να μην γυρίσει. Είτε ο φετινός σου καλοκαιρινός προορισμός είναι η Πάρος είτε οι Ινδίες, το συγκεκριμένο βιβλίο διαβάζεται νεράκι τόσο σε ξαπλώστρα όσο και σε ορεινό καταφύγιο.

Με το μπασκετικό longread του Κωνσταντίνου Αμπατζή, ο Δημήτρης Μπούτσικος

Εάν με κλειδώσεις στο δωμάτιό μου με ανεξάντλητα αποθέματα τροφής, εφημερίδων και μπύρας δεν θα επιβιώσω. Εάν με πετάξεις σε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ με εσωτερική θερμοκρασία κοντά στους 45 βαθμούς Κελσίου και με δύο κόμπρες να κρέμονται από το ταβάνι, θα ξεπεράσω το προσδόκιμο ζωής. Τόσο πολύ αγαπώ το μπάσκετ. Το οδοιπορικό του Κωνσταντίνου στις προπονήσεις, στα αποδυτήρια, στα διοικητικά γραφεία, στο ζέσταμα, στο επίσημο παιχνίδι του Πανιωνίου με το Ηράκλειο στο κλειστό της οδού Αρτάκης για την 20η στροφή του πρωταθλήματος της Α2, ευθύνεται για τις χθεσινές μου αϋπνίες. Γύρισα τον χρόνο πίσω. Στις εποχές που φορούσα την φανέλα με τον αριθμό 4 στους αγώνες του παιδικού πρωταθλήματος, στις Κυριακές που τραγουδούσα στην κερκίδα για την Αθλητική Ένωση Λιβαδειάς, στα βράδια του Γυμνασίου που αντί να διαβάζω για τα διαγωνίσματα της Φυσικής και των Μαθηματικών, κατέβαζα μονορούφι την εκπομπή Super BasketBall. Ωραία χρόνια, ξέγνοιαστα, ανέμελα. Ευχαριστώ, Κωνσταντίνε.

Με το Λούμπεν Μυθιστορηματάκι, ο Αντώνης Τζαβάρας

Είναι το τελευταίο λογοτεχνικό κείμενο που πρόλαβε να εκδώσει ο Ρομπέρτο Μπολάνιο πριν πεθάνει, το 2003. Είναι ένα μικρό κείμενο και όπως όλα τα μικρά κείμενα του Μπολάνιο, λειτουργεί σαν φουσκωτό σύμπαν. Με το που το ανοίγεις, ξεπηδάει ένα χωρόχρονο στο οποίο εσύ δεν μπορείς να μπεις, αλλά είσαι πολύ ευπρόσδεκτος να το μπανίσεις μέσα από τη χαραμάδα που σου ανοίγει ο συγγραφέας. Δύο περίπου μέρες αργότερα (τόσο θα σου πάρει να το διαβάσεις), το σύμπαν ξεφουσκώνει και μετά από λίγο τίναγμα για να φύγει η άμμος που κόλλησε πάνω του, είναι έτοιμο για επιστροφή στη βαλίτσα. Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Ρώμη και περιλαμβάνει κάμποσο καλό σεξ, πολύ αδιάφορο σεξ, λίγη ποίηση, πολλή διάψευση, όλα σχεδόν τα χαμηλά ανθρώπινα ένστικτα και την ανάταση που μόνο ο Μπολάνιο μπορεί να δει σ’ αυτά χωρίς να γίνει ούτε τόσο δα γλυκανάλατος. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα, σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου.

Με τα essentials του Νικήτα Κλιντ, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τα μεγάλα κενά, τα blind spots μας όλοι τα έχουμε στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα, ο Νικήτας Κλιντ ήταν πάντα ένα από τα μεγαλύτερα δικά μου. Δεν είναι απλά ότι δεν άκουγα ή δεν ήξερα τα κομμάτια του, αλλά στην πραγματικότητα επρόκειτο για, όπως το εξέφρασα συγκεκριμένα, αναλφαβητισμό. Δεν είχα ιδέα καν τι ακούω. Ήμουν σε μπαρ (στο μπαρ) πριν λίγες μέρες και μπήκε κομμάτι, αναταραχές, ενθουσιασμός, τι γίνεται λέω ποιος ήρθε γιατί αναστατωθήκαμε, τελοσπάντων ρώτησα τι είναι αυτό που παίζει και μη τα πολυλογώ λίγες μέρες μετά βρέθηκα με αναλυτικό οδηγό ακρόασης φτιαγμένο με φροντίδα και μεράκι για πρόθυμους ασχέτους σαν εμένα. Βρήκα συγκινητικό το ‘Για την Αγάπη Αυτή’ (κι ας μου λείπει η οποιαδήποτε προσωπική σύνδεση με το χιπ χοπ, εφηβική ή μετέπειτα), γούρλωσα τα μάτια με το ‘Κιούμπρικ’ (διαβάζοντας παράλληλα αυτό) και ανατρίχιασα με το ‘Μάγος Γιατρός’, που νομίζω είναι κι αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα.

Και τώρα φυσικά έχω κάτσει και διαβάζω τη συνέντευξη του Νικήτα (και του B.D. Foxmoor!) στον Κωνσταντίνο Αμπατζή, ακούω ‘Silent Disco’ και το ζω μόνος μου εδώ με καθυστέρηση χρόνων. Χτες από τον πάνω όροφο, πήρε το μάτι του Ηλία την οθόνη του υπολογιστή μου, όπου έπαιζε το βίντεο του ‘Κιούμπρικ’. Μου φωνάζει από πάνω, “το Κιούμπρικ ακούς;;”, γνέφω ναι, “δεν έχει υπάρξει άλλο τέτοιο ελληνικό κομμάτι”.

Με το σκίτσο του Αρκά για τον βουβό Αύγουστο, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Διανύσαμε μία από τις χειρότερες περιόδους στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, με τον Ιούλιο του 2018 να στοιχειώνει για πάντα τις μνήμες μας. Για τόσο άσχημους λόγους. Έτσι, η έλευση του βουβού και στενάχωρου Αυγούστου δε θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα από το σκίτσο του Αρκά. Τα λόγια είναι περιττά.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Το ‘Top of the Lake’ και η απελευθέρωση της τηλεόρασης